ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα ποσοστά της καταστροφής

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα στοιχεία για την εξέλιξη της βιομηχανικής παραγωγής, οι αριθμοί, δηλαδή, που σε έναν πολύ σημαντικό βαθμό δείχνουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι σ' αυτή την κοινωνία, αποκαλύπτουν με ένα όλο και πιο δραματικό τρόπο τις συνέπειες της φιλομονοπωλιακής πολιτικής και των μέτρων που επιχειρούν ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου.

Εχοντας αποκλειστικό στόχο και επιδίωξη το κέρδος, οι βιομήχανοι, αυτοί που όλες τις τελευταίες δεκαετίες φόρτωσαν τα χρηματοκιβώτιά τους με εκατοντάδες εκατομμύρια κέρδη, αυτοί τώρα κλείνουν τη μία επιχείρηση μετά την άλλη, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό τον καιρό δεν υπάρχει κερδοφορία. Μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν ανάγκη από κάθε είδος που είναι δυνατόν να παραχθεί, όμως τα αφεντικά δε νοιάζονται για κάτι τέτοιο. Η φύση του κεφαλαίου είναι τέτοια που ο καπιταλιστής όταν υπάρχει κέρδος μπορεί να σου πουλήσει και το σκοινί που θα τον δέσεις, όταν όμως το κέρδος απουσιάζει μπορεί να κλείσει και το φούρνο που ταΐζει ψωμί τα παιδιά του.

Ως αποτέλεσμα αυτών των χαρακτηριστικών και της κρίσης μαζί, βλέπουμε ότι πέφτει συνεχώς το ποσοστό της χρησιμοποίησης του εργοστασιακού δυναμικού της χώρας. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΟΒΕ, το ποσοστό αυτό πέρσι τέτοιον καιρό είχε πέσει, κατά μέσο όρο, κάτω από το 60%. Δηλαδή, το 40% του εργοστασιακού δυναμικού έμενε να χαραμίζεται αναξιοποίητο. Το ποσοστό αυτό σήμερα είναι οπωσδήποτε ακόμα μεγαλύτερο. Πρόκειται για μια εξέλιξη που αφενός αποκαλύπτει το μέγεθος της καταστροφής που προκαλεί το σύστημα προκειμένου να εξασφαλιστεί το επιχειρηματικό κέρδος, αφετέρου επιβεβαιώνει αυτό που λένε οι κομμουνιστές, ότι μόνο με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής είναι δυνατόν να δουλέψει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, προς όφελος των εργαζομένων. Γιατί κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, δηλαδή με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, οι παραγωγικές μονάδες ούτε θα υπολειτουργούν ούτε θα κλείνουν ούτε θα οδηγούνται στην καταστροφή. Οι μηχανές θα δούλευαν στο φουλ, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν όλο και περισσότερο τις καθημερινές ανάγκες όλου του λαού.

Προετοιμάζουν τα χειρότερα για το λαό...

Η νέα κυβέρνηση δεν καλείται απλά να συνεχίσει τα αντιλαϊκά πεπραγμένα της προηγούμενης, αλλά να επιταχύνει την εφαρμογή μιας πολιτικής που δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα σε ό,τι αφορά στα δικαιώματα του λαού. Οι υπουργοί της δίνουν διαβεβαιώσεις για την αποφασιστικότητά τους να αποτελειώσουν ό,τι άφησαν όρθιο οι προκάτοχοί τους.

Για παράδειγμα, μιλώντας στο «Εθνος της Κυριακής» ο Α. Γεωργιάδης δηλώνει ευθαρσώς: «Εάν χρειαστεί να κλείσω νοσοκομεία, θα τα κλείσω»! Ο λαός, όμως, ξέρει ότι σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι κι άλλα νοσοκομεία, περισσότερα κρεβάτια στα ήδη υπάρχοντα, μεγαλύτερες δαπάνες ώστε να μπορεί να απολαμβάνει σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας, δημόσιες και δωρεάν, αντί των υποτυπωδών στις οποίες έχει πρόσβαση σήμερα. Συνεπώς, το «αν χρειαστεί» του υπουργού Υγείας δεν αναφέρεται στις λαϊκές ανάγκες, αλλά στις ανάγκες του αστικού κράτους να εξοικονομήσει παραδάκι αφού έτσι θα γίνει αποτελεσματικότερο ως προς την ικανοποίηση των αναγκών των κεφαλαιοκρατών.

Ο έτερος Καππαδόκης Κυρ. Μητσοτάκης δηλώνει: «Δεν θα είμαι ο υπουργός των απολύσεων, αλλά της αξιολόγησης». Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης. Γιατί και ο ίδιος διευκρινίζει πως απ' το Δημόσιο πρέπει να αποχωρήσουν μερικές χιλιάδες υπάλληλοι. Η μέθοδος με την οποία θα συμβεί αυτό μικρή σημασία έχει, αν όχι καμία, για όσους χάσουν τη δουλειά τους και προστεθούν στις στρατιές των ανέργων, για το λαό συνολικά που θα βλέπει τις δυσκολίες στις συναλλαγές του με το Δημόσιο να γιγαντώνονται όσο αυτό «αδειάζει».

... για τα κέρδη του κεφαλαίου

Κι ενώ οι προηγούμενοι με το ζήλο του νεοφώτιστου (στα υπουργικά έδρανα) όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν, μαθαίνουμε πως έρχονται και στην Ελλάδα τα «μίνι τζομπς» της Γερμανίας. Σενάρια θέλουν την τρόικα να εισηγείται την εφαρμογή του μέτρου στην Ελλάδα. Μιλάμε, δηλαδή, για μισθούς των 300 ευρώ και με τη βούλα του αστικού κράτους, με αντίστοιχες αποδόσεις - ψίχουλα στα ασφαλιστικά ταμεία, που γνωρίζουν επικίνδυνους τριγμούς. Ετσι, λέει η τρόικα, θα τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Οπως συνέβη στη Γερμανία, το οικονομικό θαύμα της οποίας οφείλει την ύπαρξή του στο γεγονός ότι μια δεκαετία πριν εφαρμόστηκαν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα και στο ότι εκατομμύρια εργαζόμενοι φυτοζωούν με 300 - 400 ευρώ το μήνα, δίχως άλλα δικαιώματα.

Τα ίδια σενάρια επιμένουν ότι κοντοζυγώνει η ώρα που θα ανοίξει θέμα θεσμοθέτησης του λοκ άουτ, της ανταπεργίας δηλαδή.

Ολα τα παραπάνω συμπληρώνουν σε ικανοποιητικό βαθμό την εικόνα της στρατηγικής για έξοδο απ' την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού, που συνομολογείται σε ευρωενωσιακό επίπεδο απ' τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα σε τομείς κρίσιμους για τη ζωή του λαού, όπως η Υγεία, τσάκισμα εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, καταβύθιση της τιμής της εργατικής δύναμης. Και όλα αυτά μαζί με μέτρα αυταρχισμού και καταστολής...

Με λίγα λόγια η εξουσία των μονοπωλίων! Κι απέναντί της ο λαός που ή θα συγκεντρωθεί στη δική του ισχυρή λαϊκή συμμαχία με κατεύθυνση την ανατροπή της ή ο εφιάλτης που ζει θα γιγαντώνεται και θα μοιάζει αναπόδραστος.

Το νέο θα το φέρει η Λαϊκή Συμμαχία

Στη ρυμούλκηση εργατικών λαϊκών δυνάμεων κάτω από τις σημαίες της αστικής τάξης, να βάζουν πλάτη για το χτίσιμο της «Νέας Ελλάδας», προοπτική που αναγόρευσε μάλιστα σε «εθνικό καθήκον», αποσκοπούσε η προβολή του λεκτικού αυτού εφευρήματος από τον Αντ. Σαμαρά, στο βήμα του συνεδρίου του κόμματός του. Ομως η «Ελλάδα» που οραματίζεται είναι τόσο «νέα», όσο και τα υλικά με τα οποία χτίζεται: Τα γνωστά παλιά και φθαρμένα υλικά, της ανταγωνιστικότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της «επιχειρηματικότητας», της συμμόρφωσης με τις κατευθύνσεις της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Τα υλικά αυτά είναι που θεμελίωσαν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ο οποίος οδήγησε στην κρίση και το λαό στη χρεοκοπία.

Δυνάμεις που εκπροσωπούν πολιτικά την αστική τάξη, και μάλιστα από κυβερνητικό πόστο, έχουν τώρα ανάγκη από μια νέα «αφήγηση», ένα νέο δόλωμα για να παγιδεύσουν και να χειραγωγήσουν το λαό. Οπως υπήρξε παλιότερα αυτό της «ισχυρής Ελλάδας της ΕΕ και της ΟΝΕ», που αν και απηχούσε ταξικούς στόχους του κεφαλαίου, αυτοί σερβιρίστηκαν σαν δήθεν «εθνικοί» στο λαό, που τους πλήρωσε τελικά πανάκριβα. Κάθε φορά ζητούμενο είναι η υποταγή του λαού σε στόχους απόλυτα εχθρικούς προς τα συμφέροντά του. Η «Νέα Ελλάδα» είναι τέτοιος στόχος και περιγράφει την Ελλάδα μετά την κρίση, με την αστική τάξη να έχει ορθοποδήσει και το λαό βαθύτερα στο βούρκο. Αυτή την Ελλάδα οραματίζεται η ΝΔ και όλες οι άλλες δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ανεξάρτητα του μείγματος διαχείρισης με το οποίο ισχυρίζονται ότι θα την επισπεύσουν.

Αυτή η Ελλάδα για το λαό της είναι στασιμότητα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι άλμα μπροστά. Είναι συντήρηση της σαπίλας και του παρασιτισμού και όχι πρόοδος, όπως ισχυρίστηκε ο Αντ. Σαμαράς, θέτοντας κι αυτός - στον ανταγωνισμό του με τον ΣΥΡΙΖΑ - ένα κάλπικο δίλημμα: «Μεταρρυθμίσεις ή στασιμότητα». Οι μεταρρυθμίσεις που λέει ο Αντ. Σαμαράς έχουν το πρόσημο της αστικής τάξης, για λογαριασμό της οποίας μιλά. Και είναι βαθιά αντιλαϊκές, όπως άλλωστε γνωρίζει πια από την εμπειρία του ο λαός. Και δεν μπορεί να είναι διαφορετική καμία μεταρρύθμιση στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και του κράτους της, κάτι που δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από το ποιος διαχειριστής θα την υλοποιήσει.

Η ΝΔ, όπως και η τάξη που εκπροσωπεί, ανήκουν στο χτες. Το καινούριο θα το γεννήσει η συμμαχία και η πάλη του λαού. Το άλμα μπροστά θα το κάνουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, όχι τα παράσιτα οι κεφαλαιοκράτες και τα κόμματά τους. Θα είναι το άλμα προς μια άλλη κοινωνία, με έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που στο κέντρο του θα έχει τις ανάγκες των ανθρώπων της δουλειάς, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτή θα είναι η Νέα Ελλάδα από και για το λαό της, αποδεσμευμένη από την ΕΕ, με κοινωνικοποιημένα τα μονοπώλια. Θα τη χτίσει ο λαός με ολοκαίνουργια υλικά και προπαντός δίχως καπιταλιστές ιδιοκτήτες στα μέσα παραγωγής, άρπαγες του πλούτου που μόνος του αυτός παράγει.