Αυτό δεν είναι κάποιο αυθαίρετο συμπέρασμα των κομμουνιστών. Είναι η πραγματικότητα. Και η ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας μας δείχνει ότι, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται, λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας και της επιστήμης, και παράγεται περισσότερος πλούτος, οι εργαζόμενοι όλο και μικρότερο μερίδιο παίρνουν απ΄αυτόν τον πλούτο που μόνο αυτοί παράγουν. Η όλο και μεγαλύτερη υπεραξία που παράγεται, συγκεντρώνεται σ' όλο και λιγότερα χέρια. Γνωρίζουμε όμως ότι η υπεραξία αυξάνεται όταν αυξάνεται η εκμετάλλευση.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει κάποιος σήμερα ότι μπορεί ν΄αναπτυχθεί μια φιλολαϊκή πολιτική με την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ, δηλαδή μέσα στο χώρο εκείνο που κυριαρχούν οι διαβόητες τέσσερις ελευθερίες, του κεφαλαίου, των υπηρεσιών, των εμπορευμάτων και της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Η καθολική επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη απο το κεφάλαιο απαιτεί την οργάνωμένη αντίσταση και αντεπίθεση απο τη μεριά, αν είναι δυνατό ολόκληρης της τάξης. Καλοί και χρειαζούμενοι είναι οι αγώνες σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε συγκεκριμένο χώρο. Κάθε εργοστάσιο, κάθε υπηρεσία, πρέπι να μετατραπεί και σε ένα μετερίζι της πάλης. Ταυτόχρονα ομως πρέπει να είναι καθαρό στην πρωτοπορία ότι δεν επαρκούν επιμέρους και μεμονομένοι αγώνες. Πρέπει να αγκαλιάζουν όσο γίνεται περισσότερα τμήματα της εργατικής τάξης, αν είναι δυνατόν όλα. Να κατακτιέται στη δράση η ταξική της ενότητα, γύρω απο στόχους που δεν περιορίζονται μόνο τις συνέπειες, αλλά θίγουν τις αιτίες που δημιουργούν αυτές τις συνέπειες. Για παράδειγμα η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων που γενικεύεται και η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας οδηγούν στην περιθωριοποίηση ένα μεγάλο μέρος του λαού μας και δημιουργούν αισθήματα ανασφάλειας σε πολύ περισσότερους ανθρώπους.

Το ζήτημα λοιπόν είναι πολιτικό, συνεπώς με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης είναι δυνατόν να λυθεί, δηλαδή να διατηρηθούν ορισμένες κατακτήσεις, να ανακοπούν κάποια καινούργια μέτρα και κυρίως ν΄ανοίξει ο δρομος της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Η πολιτική των δυνάμεων του κεφαλαίου δεν αυξάνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Αλλά επιδιώκει ταυτόχρονα με διάφορα μέσα τη χειραγώγηση της και με την υποταγή του συνδικαλιστικού κινήματος σ'αυτή την πολιτική. Κυβέρνηση, εργοδοσία και πλειοψηφίες των ηγεσιών του συνδικαλισιτκού κινήματος δουλεύουν συστηματικά προς αυτή την κατεύθυνση εδώ και χρόνια, ώστε να ενσωματώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα, (σ.κ.), στο σύστημα. Χαρακτηριστικό στοιχείο ο διαβόητος «κοινωνικός διάλογος». Το ισχυρό ρεύμα του ρεφορμισμού και της ενσωμάτωσης που κυριαρχεί στο σ.κ. εμπόδισε πάνω απ΄όλα την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων. Αλλωστε η κυρίαρχη τάξη μπορεί και προσαρμόζει την τακτική και τη στρατηγική της στις νέες απαιτήσεις. Για παράδειγμα στοχεύουν να πείσουν ότι οι μοναδικές επιλογές είναι αυτές που έχουν αποφασίσει Ε.Ε, ντόπιο και ξενο κεφάλαιο και οι συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Και αυτές οι επιλογές ξεκινούν απο την πορεία και την προοπτική της χώρας μέχρι την ατομική στάση και τα κριτήρια του αστικού τρόπου ζωής που επιβάλλουν

Πώς θα αντιμετωπισθεί λοιπόν μια τόσο αρνητική για την εργατική τάξη και το λαό κατάσταση;

Εκ των πραγμάτων η βάση συσπείρωσης του ταξικού αγώνα είναι στην αντίθεση λαός-μονοπώλια, λαός-ιμπεριαλισμός.

Η συνεπής αντιϊμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή πάλη είναι αυτή που μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά. Απαιτείται ένα ισχυρό ιδεολογικο-πολιτικά και οργανωτικά κομμουνιστικό κόμμα και ένα πολιτικοποιημένο λαίκό κίνημα με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης. Η σχέση αυτών των δυο παραγόντων είναι διαλεκτική. Απο την άλλη μεριά όμως το λαϊκό κίνημα δεν είναι δυνατόν ν΄αναπτυχθεί όταν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι συμβιβασμένο και παραδομένο στη λογική της ταξικής συνεργασίας.

Θα είχαν τεράστιες ευθύνες οι ταξικές δυνάμεις αν έμεναν με σταυρωμένα χέρια. Η συγκρότηση του αγωνιστικού πόλου με τη δημιουργία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (Π.Α.ΜΕ) και οι συνεχείς προσπάθειες για διεύρυνσή του είναι το αποφασιστικό βήμα για την αντιμετώπιση της άκρως αρνητικής και επικίνδυνης κατάστασης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Το Π.Α.ΜΕ είναι μέτωπο συσπείρωσης ταξικών συνδικάτων και συνδικαλιστών που δρούν ενωτικά και ενιαία, που δεν συμβιβάζονται και αντιπαλεύουν τη λογική της ταξικής συνεργασίας και τις δυνάμεις που την προωθούν μέσα στο κίνημα.

Η σωστή λειτουργία και δράση του πρωτοβάθμιου σωματείου και η ενίσχυση των ταξικών συνδικάτων είναι οι προτεραιότητες των στόχων του Π.Α.ΜΕ. Γιατί αντικειμενικά το συνδικαλιστικό κίνημα είναι η ραχοκοκαλιά του μαζικού κινήματος. Είναι ο φυσικός χώρος της δημιουργίας συσπειρώσεων και μετώπων πάλης, που θα ωριμάζουν τις προύποθέσεις για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου, τη μόνη διέξοδο σήμερα απέναντι στην ενωμένη δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Ο συντονισμός των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων θα βάλει στην άκρη τις διεφθαρμένες ηγεσίες του συνδικαλισιτκού κινήματος και μαζί μ΄αυτούς και τις αντιλήψεις της υποταγής και του συμβιβασμού. Θα ανοίξει το δρόμο για γενικότερους συντονισμούς δράσης μ΄άλλες κοινωνικές ομάδες γύρω απο αντιμονοπωλιακούς- αντιϊμπεριαλιστικούς στόχους.

Ο Λένιν έλεγε ότι «η ταξική πάλη γίνεται πραγματική όταν αγκαλιάζει τον τομέα της πολιτικής. Και πολιτική δεν είναι κάθε σύγκρουση ανάμεσα στις τάξεις. Στην πολιτική μπορεί κανείς να περιορισθεί σε μικροπράγματα, μπορεί να προχωρήσει και βαθύτερα μέχρι το βασικό, την οργάνωση της κρατικής εξουσίας. Ο φιλελευθερισμός είναι πρόθυμος ν΄αναγνωρίσει την ταξική πάλη και στον τομέα της πολιτικής, μα μ΄έναν όρο, τον όρο να μην περιλαμβάνεται στον τομέα της η οργάνωση της κρατικής εξουσίας». (Απαντα, τομ.23, σελ. 24)

Αλλά και η ηγεσία του ΣΥΝ βάζει πλάτες σ'αυτό. Συμφωνεί και ψηφίζει ό,τι επιτάσσει η ΟΝΕ και η ΕΕ. Κάνει προτάσεις επιμέρους μέτρων που όμως κινούνται στην κυρίαρχη λογική και αυτό θεωρείται ρεαλισιτκό.

Η πολιτική της κινείται στα πλαίσια της μερικής αναδιανομής στους διάφορους τομείς, της κριτικής για το πώς διατίθενται οι κοινοτικοί πόροι και για τη διαφάνεια στη λειτουργία των θεσμών. Δεν μιλάνε για τα προνόμια του μονοπωλιακού κεφάλαιου, και για το πώς θα μπορέσει ο λαός μας ν΄αντισταθεί στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Αντίθετα εκτιμούν ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή στις συνθήκες της «παγκοσμιοποίησης» και έντασης τηςεκμετάλλευσης απο την προσαρμογή μας στα πλαίσια της ΟΝΕ.

Αντιδρά ευκαιριακά στην πολιτική της νέας τάξης πραγμάτων, όπως κατα τη ΝΑΤΟϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία. Ομως κάθε αντίδραση έστω και ευκαιριακή, ακυρώνεται όταν δεν καταδικάζεται η συμμετοχή της χώρας μας στα εγκληματικά σχέδια των ιμπεριαλιστών, όταν στη συνέχεια συμφωνεί και στηρίζει το λεγομενο Σύμφωνο Σταθερότητας, τη δημιουργία δυνάμεων ταχείας επέμβασης κλπ.

Στο συνδικαλιστικό κίνημα η παράταξη του ΣΥΝ καλλιεργεί τη λογική της ταξικής συνεργασίας, αντικαθιστώντας την ταξική πάλη με τον κοινωνικό διάλογο.

Η τακτική τους καλλιεργεί την ηττοπάθεια και δημιουργεί αυταπάτες στους εργαζόμενους για τη σημερινή πραγμαιτκότητα. Προτείνουν για παράδειγμα τη νομοθετική κατοχύρωση του 35ωρου, αφού πρώτα έχουν συμφωνήσει την αποδοχή της μερικής απασχόλησης, ως αναπόφευκτη, αφού η πλήρης απασχόληση είναι «παρωχημένη ουτοπία». Το να προτείνουν μετά το 35ωρο για να μειωθεί η ανεργία, τουλάχιστον στοιχεόυν στην παραπλάνηση και στον εγκλωβισμό των συνειδήσεων. Με την καθιέρωση του 35ωρου, ακόμη και χωρίς μείωση των σποδοχών, δεν μειώνεται η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Αντίθετα αυξάνεται, αφού τη μια θέση της πλήρους απασχόλησης τη μοιράζονται 2 και 3 εργαζόμενοι και η ανεργία μόνο πλασματικά θα φάινεται μειωμένη, δεν θα είναι.

Μιλούν για ενότητα της εργατικής τάξης, στη δική τους συμβιβαστική λογική και στα πλαίσια της ταξικής συνεργασίας. Αλλά η ενότητα χτίζεται πάνω στα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, παίρνοντας υπόψη τη συγκεκριμένη κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Ενότητα δράσης των εργαζομένων σημαίνει να διεκδικούν με ταξικούς αγώνες αυτά που τους ανήκουν, αυτά που οι ίδιοι δημιουργούν, αλλά τους τα κλέβει το κεφάλαιο.

Συνεπώς, ενότητα δράσης με τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που έχουν συμβιβαστεί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνει, γιατί απλά μια τέτοια ενότητα δεν μπορεί να έχει κοινό στόχο. Η θα διεκδικείς σταθερά τα δικαιώματα της εργατικής τάξης ή θα υποχωρείς στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Και τα δυο δεν γίνεται. Οι στόχοι του κεφαλαίου και των πολυεθνικών δεν θ΄αλλάξουν αν ακολουθηθεί άλλος δρόμος για την ΟΝΕ, αυτό είναι σίγουρο.

Η λογική του «ρεαλισμού» που αντιπαραθέτουν, οδηγεί τους εργαζόμενους όλο και σε περισσότερες απώλειες των κατακτήσεών τους και τα κέρδη των επιχειρήσεων στα ύψη. Μιλούν για ενότητα και βάζουν πλάτη, ώστε να συνεχιστεί η σημερινή λειτουργία και δράση του συνδικαλισιτκού κινήματος. Βοηθούν δηλαδή στην αδρανοποίηση και τον ευτελισμό του στη συνείδηση κάθε εργαζόμενου. Μιλούν για ενότητα, για να κρύψουν την αλήθεια, που λέει ότι το ταξικό ρεύμα δυναμώνει και θα παρασύρει την υποτέλεια και την υποκρισία τους. Η ενότητα στη βάση είναι σοβαρή απειλή για τους εγκάθετους στην κορυφή και το ξέρουν.

Μέχρι να πάρει την εξουσία η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, οι κομμουνιστές σε όποιο μετερίζι βρίσκονται θα υπερασπίζονται τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και θα αγωνίζονται να τις διευρύνουν. Δεν έχουν αυατπατες για τις δυσκολίες. Ομως δεν έχουν άλλη επιλογή. Συγχρόνως θα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να ωριμάσει η ταξική συνείδηση των εργαζομένων και να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες στα χέρια τους.