«Εθελοντές» έχουν βαφτιστεί από το κράτος και τις κυβερνήσεις οι εργαζόμενοι ως Σχολικοί Τροχονόμοι, που εργάζονται εδώ και 10 χρόνια στην οδική ασφάλεια, στις διαβάσεις πρόσβασης και αποχώρησης των μαθητών στα σχολικά κτίρια, αλλά και που καλύπτουν πολλές φορές πάγιες ανάγκες των σχολείων. Για τις υπηρεσίες τους αμείβονται με μόλις 176 ευρώ το μήνα, τα οποία θεωρούνται «έξοδα κίνησης». Με αυτούς τους εθελοντές, το κράτος καλύπτει σε αρκετές περιπτώσεις εδώ και χρόνια πάγιες ανάγκες των ολοήμερων σχολείων, όπως είναι η φροντίδα του φαγητού των παιδιών, με αποτέλεσμα και οι υπηρεσίες αυτές να μην ανταποκρίνονται στις υπάρχουσες ανάγκες. Αποκαλύπτεται και σε αυτήν την περίπτωση το περιεχόμενο που αντικειμενικά έχει ο «εθελοντισμός» στο αστικό κράτος: Απλήρωτη εργασία για το μπάλωμα πάγιων λαϊκών αναγκών.

Πέρα από το «φιλοδώρημα» που παίρνουν για μισθό, οι σχολικοί τροχονόμοι δεν έχουν καμιά ασφαλιστική κάλυψη, ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε περίπτωση ατυχήματος, το οποίο όπως υπογραμμίζουν «είναι πολύ πιθανό λόγω της φύσης και του τόπου εργασίας μας».

Και να σκεφτεί κανείς, πως το υπουργείο Παιδείας σε σχετικό έγγραφο για την υλοποίηση του θεσμού του Σχολικού Τροχονόμου τον χαρακτηρίζει «σημαντικότατο θεσμό για την ασφάλεια των μικρών μαθητών».

Ο «Ρ» συζητά σήμερα με την Σοφία Κορρέ, πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Σχολικών Τροχονόμων. Οπως λέει, σε όλη την Ελλάδα απασχολούνται περίπου 3.000 σχολικοί τροχονόμοι με το καθεστώς του εθελοντή. Ο θεσμός καθιερώθηκε το 1997 σε 300 περίπου σχολεία της χώρας και αρχικά οι ανάγκες καλύφθηκαν με ηλικιωμένους από τα ΚΑΠΗ των Δήμων, με τη δικαιολογία ότι έτσι θα «νιώθουν χρήσιμοι στην κοινωνία». Ομως, δε στάθηκε δυνατή αυτή η λύση, γιατί οι ώρες είναι πολλές για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο.

Το 2000 το υπουργείο Εσωτερικών ανήγγειλε ότι θα απασχοληθούν 3.000 σχολικοί τροχονόμοι με 50.000 δρχ. το μήνα. «Πολλές ήταν οι άνεργες γυναίκες που ενδιαφέρθηκαν. Αλλες πλήρωναν το ενοίκιο άλλες το φροντιστήριο των παιδιών με αυτά τα λεφτά. Ηταν ένα συμπλήρωμα στο εισόδημα της οικογένειας», λέει. «Βέβαια, τότε είχαν πει ότι θα απασχολούμαστε μία ώρα το πρωί και μία το μεσημέρι...».

Η Σ. Κορρέ περιγράφει την καθημερινότητα των περισσότερων σχολικών τροχονόμων. Τόσο οι ώρες που απασχολούνται όσο και οι ανάγκες που καλύπτουν κάθε άλλο παρά δικαιολογεί το χαρακτηρισμό τους ως «εθελοντές»: «Πάμε το πρωί από τις 7 έως τις 8.30 έξω από το σχολείο για να διευκολύνουμε την πρόσβαση. Μετά πηγαίνουμε ξανά στις 12.00 στα νηπιαγωγεία και φεύγουμε στις 2.30 που σχολάνε τα παιδιά του Δημοτικού. Κάποιοι κάθονται και μέχρι τις 4 όταν σχολάνε τα ολοήμερα και στο ενδιάμεσο αρκετοί είναι αυτοί που αναγκάζονται από τους Διευθυντές να ζεστάνουν τα φαγητά των παιδιών. Σε όσα σχολεία λειτουργούν με διπλές βάρδιες υποχρεωνόμαστε να πάμε και το βράδυ».

Την ίδια στιγμή, οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι καθώς στην πράξη δεν εργάζονται μόνο έξω από την είσοδο των σχολείων και σε μονοδρόμους, αλλά συχνά σε διασταυρώσεις μεγάλων δρόμων με πολλή κίνηση. «Πριν από 2 περίπου χρόνια ένα μηχανάκι είχε χτυπήσει μια κοπέλα. Εμεινε μια βδομάδα στο νοσοκομείο χωρίς να είναι ασφαλισμένη και χωρίς να δικαιούται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη».

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Σχολικών Τροχονόμων απαιτεί να σταματήσει αυτό το καθεστώς του «φιλοδωρήματος» των 176 ευρώ και να ρυθμιστεί συνολικά το εργασιακό πρόβλημα όλων των εργαζομένων στην οδική ασφάλεια των μαθητών, με αντίστοιχη νομοθετική ρύθμιση του Προεδρικού Διατάγματος 164/2004, ώστε να πάψει η τόσο απαραίτητη και συνάμα επικίνδυνη παροχή της εργασίας τους.

«Ζητήσαμε από τα υπουργεία Εσωτερικών και Παιδείας να αναλάβουμε περισσότερες αρμοδιότητες στα σχολεία. Ετσι κι αλλιώς αυτό που συμβαίνει είναι να πηγαινοερχόμαστε όλη μέρα για διάφορες αρμοδιότητες του σχολείου. Υπάρχουν πολλές ανάγκες στα σχολεία. Θα μπορούσαμε να κάνουμε την επιστασία και να απασχολούμαστε όλες τις ώρες. Για παράδειγμα ως φύλακες. Οι σχολικοί φύλακες πηγαίνουν από τις 7 - 11 επειδή υποαπασχολούνται και μετά μένουν αφύλαχτα τα σχολεία, με αποτέλεσμα κι οι γονείς να κάνουν παράπονα», υπογραμμίζει.

Στις 5 Μάη, ο Σύλλογος θα πραγματοποιήσει πανελλαδική κινητοποίηση στην Αθήνα.

Οπως σημειώνει η Σ. Κορρέ «τον Απρίλη του 2004 μετά την έκδοση του ΠΔ 164/2004 και με προτροπή του υπουργείου Εσωτερικών κάναμε αιτήσεις στους Δήμους για να γίνουμε αορίστου χρόνου. Σε αρκετές περιπτώσεις είχαμε ομόφωνες αποφάσεις από τα Δημοτικά Συμβούλια ότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες και οι αποφάσεις του υπηρεσιακού συμβουλίου ήταν επίσης θετικές. Μάλιστα ο ΑΣΕΠ έβγαλε απόφαση για 2 σχολικούς τροχονόμους του Δήμου Σκυλούντος νομού Ηλίας ότι νομιμοποιούνται. Μετά από 2 μήνες ο ΑΣΕΠ ισχυρίστηκε ότι έγινε λάθος εκ παραδρομής κι άρχισε να βγάζει αποφάσεις ότι τελικά είναι εθελοντές. Επίσης υπάρχουν 2 αποφάσεις Πολιτικών Δικαστηρίων, που βγήκαν το 2004, που έλεγαν ότι πληρούσαμε όλες τις προϋποθέσεις του ΠΔ και έπρεπε να γίνουμε αορίστου χρόνου».

Η απάντηση του υπουργείου Εσωτερικών (10/5/2007) στα δίκαια αιτήματα των Σχολικών Τροχονόμων, ήταν ότι «το πρόγραμμα του σχολικού τροχονόμου προβλέφθηκε και λειτουργεί στη βάση της προσφοράς εθελοντικής εργασίας χωρίς υποχρέωση σταθερής προσφοράς εργασίας ή μη απασχόλησης σε άλλη εργασία». «Εφόσον προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους, δεν υπάγονται στις ρυθμίσεις του ΠΔ 164/2004 (...) εναπόκειται στο αρμόδιο υπηρεσιακό συμβούλιο και ακολούθως στο ΑΣΕΠ, να κρίνουν τη συνδρομή των προϋποθέσεων κατάταξής τους».

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή στέκεται στο πλευρό των σχολικών τροχονόμων, με ερωτήσεις στη Βουλή, στήριξη των κινητοποιήσεών τους. Χαρακτηριστική είναι και η δήλωση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις 14/3/2009 μετά από συνάντηση που είχε με τον Πανελλήνιο Σύλλογο στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό:

«Αισθανόμαστε πλήρως την ευθύνη και την υποχρέωσή μας να βοηθήσουμε τον Πανελλήνιο Σύλλογο που κατά κύριο λόγο έχει γυναίκες και που εργάζονται ως σχολικοί τροχονόμοι. Να βοηθήσουμε για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματά τους και να ξεφύγουν από την απαράδεκτη κατάσταση των 176 ευρώ το μήνα μισθό και επίσης από τον τίτλο της εθελόντριας.

Οι κυβερνήσεις θέλουν να εκμεταλλευτούν γυναίκες που προσφέρουν ουσιαστική δουλειά και εξασφαλίζουν να έχουν τα παιδιά πρόσβαση στο σχολείο χωρίς να κινδυνεύουν από τα αυτοκίνητα. Οι εργαζόμενες επιλύουν λοιπόν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και η σημερινή κυβέρνηση και η προηγούμενη τούς συμπεριφέρονται με αυτόν τον αισχρό τρόπο. Με μισθό 176 ευρώ χωρίς ασφάλιση, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και με κρατήσεις μάλιστα από τα 176 ευρώ υπέρ ΟΓΑ.

Εμείς θα διεκδικήσουμε και οι σχολικοί τροχονόμοι και όλες αυτές οι υπηρεσίες που υπάρχουν στα σχολεία, να θεωρηθούν μόνιμες θέσεις στα σχολεία, αναπόσπαστες, με την προστασία των παιδιών, τόσο στο Δημοτικό, όσο και στο Γυμνάσιο - Λύκειο».