Το ΚΚΕ κλείνει σήμερα 89 χρόνια ζωής και δράσης και μπαίνει στα 90 του χρόνια. Το πρώτο ιδρυτικό του Συνέδριο άρχισε στις 17 Νοέμβρη 1918. Ιδρύθηκε με την ονομασία Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ). Στη μακρόχρονη ιστορική διαδρομή του, σ' ολόκληρη την ηρωική πορεία κατά την οποία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης, στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Η ίδρυση του ΚΚΕ ήταν το νομοτελειακό επιστέγασμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας, που οδήγησε στη συνένωση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας με το εργατικό κίνημα, με την πολιτική οργάνωση της κατακερματισμένης έως τότε εργατικής τάξης σε ενιαίο επαναστατικό προλεταριακό κόμμα. Η οργανική συνένωση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας με το εργατικό κίνημα προϋποθέτει μια μεγάλη περίοδο διεργασιών, που έχει σχέση, αφ' ενός, με τη διάδοση του μαρξισμού, αφ' ετέρου, με την ωριμότητα της πολιτικής συνείδησης της ίδιας της εργατικής τάξης και την κατάκτηση πείρας και οργάνωσής της σε δικούς της φορείς για τα δικά της συμφέροντα. Η εμφάνιση αυτών των προϋποθέσεων σημαίνει ότι η κοινωνική εξέλιξη έχει δημιουργήσει τους παράγοντες που γεννούν αυτές τις προϋποθέσεις, όπως η ύπαρξη και εδραίωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έτσι που να υπάρχει εργατική τάξη και να έχει αρχίσει η συγκέντρωσή της, αλλά και η δράση πρωτοπόρων διανοητών για τη διάδοση της επιστημονικής κοσμοθεωρίας για το σοσιαλισμό μέσα στην εργατική τάξη.

Η ανάπτυξη των πρώτων συνδικαλιστικών αγώνων της εργατικής τάξης, καθώς και η απήχηση των κομμουνιστικών ιδεών είχαν οδηγήσει στις αρχές του 20ού αιώνα στη δημιουργία μιας σειράς σοσιαλιστικών ομίλων και οργανώσεων, που αποτέλεσαν και την οργανική σύνθεση του 1ου, ιδρυτικού, Συνεδρίου του. Την προοδευτική αυτή σκέψη, η δημιουργία του ΚΚΕ τη συνέθεσε και την ανέβασε σε ανώτερο, επιστημονικό επίπεδο.

Το ΚΚΕ είναι «τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής», γέννημα της εργατικής τάξης. Η δημιουργία του ΚΚΕ σήμαινε την αφετηρία χειραφέτησης της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο και τα αστικά κόμματα. Για πρώτη φορά, εμφανίστηκε στην ελληνική κοινωνία ένα κόμμα, που ανέγραψε στη σημαία του την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, ήταν κόμμα επαναστατικό - διεθνιστικό. Τάχτηκε στο πλευρό της Οχτωβριανής Επανάστασης και ενέκρινε «ψήφισμα χαιρετισμού προς την ρωσικήν Δημοκρατίαν των Σοβιέτ» και «Διαμαρτυρία διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων» κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας. Το πρώτο σοσιαλιστικό πρόγραμμα που ψήφισε το Συνέδριο είναι πραγματικά ιστορικό, όχι μόνο γιατί η εργατική τάξη απέκτησε καθοδηγητικό ντοκουμέντο για την ανάπτυξη του ταξικού αγώνα, αλλά και γιατί διατυπώνει πρωτοπόρες πολιτικές διεκδικήσεις, αναδεικνύοντας στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ότι το κόμμα εξέφραζε την πιο φωτεινή σκέψη της εποχής.

«Η εργατική τάξις, αναφέρεται στο Πρόγραμμα του 1ου Συνεδρίου, δεν ημπορεί να διεκδικήση τα οικονομικά της συμφέροντα ούτε ν' αναπτύξη την οικονομικήν της οργάνωσιν χωρίς πολιτικά δικαιώματα· δε δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας (...)». Με αυτήν την τοποθέτηση, το κόμμα μας ανέδειξε το πέρασμα στο σοσιαλισμό ως αποτέλεσμα της μόνης πάλης που οδηγεί σε αυτόν, της επαναστατικής, σε αντίθεση με το ρεφορμισμό, που διακηρύσσει ότι στο σοσιαλισμό η εργατική τάξη θα φτάσει μέσω των μεταρρυθμίσεων.

Το ΣΕΚΕ, στο Δεύτερο Συνέδριό του, τον Απρίλη του 1920, αποφάσισε την προσχώρηση στην Τρίτη Διεθνή. Τότε προστέθηκε στον τίτλο του Κόμματος η λέξη «Κομμουνιστικό» και έτσι το Κόμμα ονομαζόταν Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (Κομμουνιστικό). Στο ίδιο συνέδριο επίσης αποφασίζεται να τεθεί ο «Ριζοσπάστης» υπό τον έλεγχο της ΚΕ. Εως τότε ο «Ριζοσπάστης» ήταν η μοναδική πρωινή καθημερινή πολιτική εφημερίδα, η οποία υπεράσπιζε την Οχτωβριανή Επανάσταση, που πρόβαλλε από τις σελίδες της την πολιτική και τη δράση του ΣΕΚΕ από το ιδρυτικό του ακόμη Συνέδριο οι εργασίες του οποίου είδαν το φως της δημοσιότητας από τις στήλες του «Ριζοσπάστη». Από την ίδρυση, λοιπόν, του ΚΚΕ συνδέεται και ο «Ριζοσπάστης» μαζί του σε μιαν αδιάσπαστη κοινή πορεία.

Στο τρίτο έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ), το Νοέμβρη του 1924, το ΣΕΚΕ μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς), ΚΚΕ (ΕΤΚΔ). Ηδη, από το 1920, είχε συνδεθεί με την Τρίτη Διεθνή.

Η στρατηγική του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Εξουσία ανταποκρίνεται στα μακροπρόθεσμα και στα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς και των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών. Αποτελεί τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ στο λαό, απάντηση στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή. Οι θέσεις του για τις διεθνείς συνθήκες μετά το 1989-1991, γενικότερα και στα Βαλκάνια, η ανάλυσή του για την ΟΝΕ και το ευρώ, συνολικά για την καπιταλιστική ευρωπαϊκή ενοποίηση, η απόλυτη αντίθεσή του στη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και η ανάδειξη των αιτίων που τις προκαλούν, καθώς και άλλες βασικές επισημάνσεις του διαπιστώνονται ως ορθές και από λαϊκές δυνάμεις πέρα από τα όρια της εκλογικής του απήχησης. Επιβεβαιωμένη είναι και η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, η ανάγκη της διαπάλης με τον οπορτουνισμό.

Το κόμμα μας εκφράζει την αποφασιστικότητα να συνεχίσει στην ίδια γραμμή πλεύσης. Δεσμεύεται στο λαό και στη νεολαία ότι θα δυναμώσει τις προσπάθειές του για να προχωρήσει η δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου, που αγωνίζεται και διεκδικεί τη Λαϊκή Εξουσία. Θα συνεχίσει να δίνει όλες τις δυνάμεις του στο πλευρό του λαού. Θα πάρει τα απαραίτητα μέτρα για να αποκτήσει πιο μαχητικούς δεσμούς μαζί του, να κάνει την ιδεολογική και πολιτική του παρέμβαση πιο αποκαλυπτική, διεισδυτική, επιθετική. Είμαστε αισιόδοξοι ότι η πολιτική του ΚΚΕ θα συσπειρώσει πλατύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, που ήδη διακρίνουν ότι ανταποκρίνεται στα ταξικά τους συμφέροντα. Δείχνουν εμπιστοσύνη στη σταθερότητα και φερεγγυότητα του κόμματός μας, στην εμπειρία και στην ωριμότητά του.

Πολλές φορές, μας ρωτούν πώς άντεξε στην πορεία του χρόνου το κόμμα μας, ενώ τ' άλλα κόμματα, αστικά και μικροαστικά, έρχονται και παρέρχονται, διαλύονται, δημιουργούνται νέα. Και πώς μέσα σε μια πορεία 89 χρόνων, με διώξεις, φυλακές και εξορίες, παρανομίες, δολοφονίες από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς και εκτελέσεις μελών και στελεχών του, αλλά και με προσπάθειες υπονόμευσης, του χαρακτήρα του, της ίδιας της ύπαρξής του, από τα μέσα, όπως, π.χ., με την κρίση το 1968, το 1991, συνεχίζει, όρθιο, ζωντανό, να δρα και να επιδρά στην πολιτική ζωή του τόπου, στις εξελίξεις, αταλάντευτα, μαχητικά, εκφράζοντας με τις θέσεις του, την πολιτική του ό,τι πιο νέο μπορεί να εκφράσει την πορεία της ιστορίας, την κοινωνική εξέλιξη.

Ανθρωποι που δεν κατανοούν, ή κάνουν πως δεν κατανοούν γιατί δε θέλουν, τις νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά, αντίθετα, κάνουν τα πάντα για να μη γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας, αντιμάχονται το γεγονός ότι η αλήθεια και το δίκιο, το μέλλον της κοινωνικής εξέλιξης, όλα αυτά, ανήκουν στην πιο πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, την εργατική τάξη. Τη μόνη κοινωνική τάξη, που μπορεί να κινήσει την πρόοδο της ανθρωπότητας, κάνοντας το άλμα του περάσματος από την παλιά και ιστορικά ξεπερασμένη εκμεταλλευτική κοινωνία στη νέα, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική. Δεν μπορούν, γιατί κρίνουν με κριτήρια της παλιάς καπιταλιστικής κοινωνίας, να κατανοήσουν ότι η ύπαρξη και η δράση του ΚΚΕ είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη της εργατικής τάξης, τον κοινωνικό της ρόλο, που απορρέει από τη θέση της στην παραγωγή (αυτή παράγει και μάλιστα παράγει ολοένα και μεγαλύτερη αξία, την υπεραξία, περισσότερο πλούτο), και τη δράση της. Από τη δική της ανεξάντλητη δύναμη, αντλεί τη δική του ζωή και ύπαρξη. Και η εργατική τάξη υπάρχει και θα υπάρχει, γιατί η εργασία παράγει τον πλούτο, σε πείσμα όλων όσοι επαγγέλλονται την εξαφάνισή της λόγω αλλαγής της κοινωνίας και πέρασμά της στην «κοινωνία της γνώσης και της πληροφορικής», ή στη «μεταβιομηχανική ή μεταμοντέρνα» κοινωνία, ή όπως αλλιώς οι σύγχρονοι αστοί θεωρητικοί βαφτίζουν το σάπιο και αντιδραστικό κοινωνικό τους σύστημα, αναπαλαιώνοντάς το μήπως και κοροϊδέψουν, παρουσιάζοντας εικονικά το κοινωνικό παρελθόν ως κοινωνικό μέλλον.

Και αφού υπάρχει, και θα υπάρχει, εργατική τάξη, θα υπάρχει και θα δρα και το κόμμα της, ο ρόλος του οποίου είναι πρωταρχικός, αναγκαίος και καθοριστικός για την ιστορική της αποστολή, για την πραγματοποίηση των άμεσων και γενικών συμφερόντων της. Το ΚΚΕ άντεξε και αντέχει στην Ιστορία και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη και στο μέλλον, γιατί η κοσμοθεωρία του θεμελιώνεται επιστημονικά από τους νόμους της ίδιας της ιστορικής εξέλιξης. Ο ιστορικός υλισμός είναι αξεπέραστος. Το ΚΚΕ, στηριγμένο στην επιστημονική θεώρηση ότι το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό είναι νομοτελειακό και αναπόφευκτο, ότι πρωταρχική κινητήρια δύναμη αυτής της προοπτικής στην κοινωνική εξέλιξη είναι, αντικειμενικά, η εργατική τάξη, ως η μόνη που δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, διατηρεί τον ταξικό χαρακτήρα του, τις αρχές του, στηριγμένο στο μαρξισμό - λενινισμό. Αυτό το αναντικατάστατο όπλο τού δίνει τη δυνατότητα γνώσης και κατανόησης της ιστορικής εξέλιξης και των νομοτελειών της κοινωνικής ζωής, αλλά και τη δυνατότητα επεξεργασίας σωστής στρατηγικής και τακτικής, τη δυνατότητα μελέτης και πρόβλεψης των εξελίξεων.

Είναι όροι απαράβατοι, μαζί με την ενότητα των γραμμών του, τη συνειδητή πειθαρχία των μελών και στελεχών του πάνω στο Πρόγραμμά του και τις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του, τη χωρίς όρια καθημερινή δουλιά στην εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες με τη στρατηγική του. Είναι η πιο ασφαλής δικλείδα για την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης. Ετσι κι αλλιώς, η Γη θα γίνει κόκκινη, αλλά χωρίς επαναστατικό υποκείμενο δε γίνεται.

Το ΚΚΕ άντεξε και αντέχει, γιατί σκοπός της ύπαρξης και δράσης του είναι η καθοδήγηση της πάλης της εργατικής τάξης, για την απελευθέρωση της ίδιας και όλων των άλλων καταπιεσμένων από την εκμετάλλευση, για το πέρασμα ολόκληρης της κοινωνίας από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας. Είναι ο φορέας των πιο νέων, των πιο φρέσκων ιδεών, των ακαταμάχητων και αθάνατων στο πέρασμα της Ιστορίας, που απορρέουν από την κοσμοθεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, την οποία θεμελίωσαν οι κλασικοί αυτής της θεωρίας, Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν. Ο μαρξισμός - λενινισμός, πηγή της ιδεολογίας, της πολιτικής και της επαναστατικής δράσης του ΚΚΕ, είναι, ταυτόχρονα, η πηγή που αναβλύζει τη δύναμη που επέδειξαν και έχουν οι κομμουνιστές, όχι μόνο με την αντοχή τους στη θυελλώδη νεότερη εποχή του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, αλλά και στην πρωτοπόρα παρουσία και δράση τους σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα του λαού και, κυρίως, σ' όλες τις κορυφαίες στιγμές της Νεοελληνικής Ιστορίας, στον 20ό αιώνα.

Ολα τα παραπάνω είναι που συγκροτούν τις αξίες των κομμουνιστών στη συνείδησή τους, και στην πράξη. Αξίες που έχουν τη ρίζα τους στην πιο πρωτοπόρα ανθρώπινη δράση, την επαναστατική, για την κατάργηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτή η πίστη και η συνείδηση ήταν που δημιούργησε την ανεξάντλητη δύναμη των κομμουνιστών να αντικρίζουν, αλύγιστοι, ήρεμοι, το εκτελεστικό απόσπασμα των ταξικών αντιπάλων. Γιατί η εκτέλεση, ο θάνατος δεν μπορούσε να σκοτώσει την πεποίθηση ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, ότι η κοινωνία για την οποία αγωνίστηκαν δίνοντας και τη ζωή τους, είναι νομοτελειακά η προοπτική της Ιστορίας, αυτή θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την ταξική σκλαβιά. Αυτή η πίστη και η συνείδηση δεν μπορούσε να εκτελεστεί, να δολοφονηθεί, να σκοτωθεί, γιατί ήταν, είναι και θα είναι ζωντανή για πάντα. Είναι η κοινωνική συνείδηση της νέας κοινωνίας.

Αυτή είναι η ελευθερία του κομμουνιστή. Αυτή η ελευθερία να αγωνίζεται για να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω απ' οποιεσδήποτε συνθήκες.

Στη μακρόχρονη ύπαρξη και δράση του, το ΚΚΕ υπερασπίστηκε με συνέπεια και αποφασιστικότητα τους ανθρώπους του μόχθου. Υποστήριξε, πάντοτε, έντονα και με κάθε ευκαιρία, τους αγώνες όλων των εργαζομένων. Το 8ωρο (το 7ωρο αργότερα, σε ορισμένους κλάδους), οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η χορήγηση επιδομάτων στους ανέργους, η διανομή γης στους αγρότες, η ισοτιμία των γυναικών, η υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν Παιδεία, η προστασία της επαγγελματικής στέγης και πολλές άλλες σημαντικές κατακτήσεις οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην ακαταπόνητη και επίμονη πάλη των κομμουνιστών. Οφείλονται, ταυτόχρονα, στην επίδραση που άσκησε το σοσιαλιστικό σύστημα, ανοίγοντας νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες σε όλα τα θύματα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Διεκδίκησε τα δικαιώματα της νεολαίας στη ζωή, στη μόρφωση, στη δουλιά, στην ψυχαγωγία, στον αθλητισμό. Στάθηκε συνεπής υπερασπιστής όλων αυτών των ζωτικών και ευγενικών αναγκών των νέων ανθρώπων. Καταπολέμησε τον εθνικισμό, αλλά και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Ανέδειξε έμπρακτα τον αληθινό πατριωτισμό, πλουτίζοντας το περιεχόμενό του με τον προλεταριακό διεθνισμό και την αλληλεγγύη των λαών. Πολέμησε το φασισμό, τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα και δικτατορικά καθεστώτα που επιβλήθηκαν κατά καιρούς από τις ξένες και ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις. Αντιτάχθηκε στις ωμές επεμβάσεις πρώτα των Αγγλων και αργότερα των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, στις υποδουλωτικές για το λαό συμφωνίες για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την εγκατάσταση των αμερικάνικων στρατιωτικών βάσεων, στην είσοδο στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην ολέθρια Συμφωνία του Μάαστριχτ και σ' όλες τις άλλες αντιδραστικές Ευρωενωσιακές Συνθήκες. Και, πάνω απ' όλα, το ΚΚΕ ήταν που ηγήθηκε του μεγάλου έπους της Εθνικής Αντίστασης και της απελευθέρωσης του λαού μας από τη γερμανική ιμπεριαλιστική υποδούλωση και κατοχή, αφού ήταν ο νους και η καρδιά του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Αλλά και στη συνέχεια, όταν η αστική τάξη, προκειμένου να εγκαθιδρύσει τη δική της εξουσία, αποφάσισε ένοπλα να τσακίσει μαζί με τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές το λαϊκό κίνημα, ο λαός βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση; Και επέλεξε το δεύτερο δρόμο, όπως κάθε λαός που αρνείται να δεχτεί την ταπείνωση και τον εξανδραποδισμό. Στα βουνά γεννήθηκε το νέο αντάρτικο, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ). Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, το μεγαλύτερο δημιούργημα του ΚΚΕ. Αποπνέει μόνο δίκιο και ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο ανυποχώρητος αγώνας της εργατικής τάξης, ο αγώνας του ΚΚΕ.

Σήμερα γίνεται ακόμη πιο φανερή για τα λαϊκά στρώματα η ύπαρξη δύο δρόμων για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας: Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των καπιταλιστών, σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις αντεργατικές αντιλαϊκές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Και ο δρόμος της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης για τη Λαϊκή Εξουσία, που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και τη νεολαία. Δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος. `Η θα υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, το καπιταλιστικό σύστημα, ή θα υπηρετεί το λαό και θα έχει προοπτική το σοσιαλισμό. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Υπάρχει ο δρόμος της συγκέντρωσης δυνάμεων στην πάλη για τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία. Κανένα βήμα δεν μπορεί να γίνει προς όφελος των εργαζομένων, όσο κυριαρχεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσο η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Σ' αυτήν τη ρότα, παλεύει το ΚΚΕ. Και έχει αποδειχτεί και από την ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του ΚΚΕ πως όταν υπάρχει μια πρωτοπορία έτοιμη και αποφασισμένη, η λαϊκή ανταπόκριση στο κάλεσμα θα έρθει. Ο συσχετισμός των δυνάμεων δε μένει παγιωμένος. Ο 21ος θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του κομμουνιστικού κινήματος, ο αιώνας νέων κοινωνικών επαναστάσεων, που θα φέρουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και σταθερότητα την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική εξουσία. Οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι ασυμφιλίωτες και οξύνονται, σε πείσμα των απολογητών του καπιταλισμού.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δε θα μείνουν καθηλωμένα στο χτες. Στην εργατική τάξη, ιδιαίτερα στις νέες γενιές της, όπως και στις νέες γενιές των λαϊκών στρωμάτων, αξίζει μόνο ένα μέλλον, αυτό που φοβάται ο ιμπεριαλισμός: Το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό.