ΜΕΤΡΟ

Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο είχε ποιοτικά διαφορετικό περιεχόμενο, πολύ παραπάνω από τη διεκδίκηση μιας τυπικής μορφής αστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, όσο κι αν και αυτές ήταν τότε στραγγαλισμένες. Στη μνήμη μπορεί να ηχεί ακόμη το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», που και αυτό επίσης σε κάθε εποχή έχει το δικό του συμβολισμό και το δικό του πολιτικό περιεχόμενο, αλλά η εξέγερση δεν ήταν μόνο αυτό ή μόνο γι' αυτό. Το μήνυμα του ξεσηκωμού ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, διεκδικητικό από την άποψη της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή μιας άλλης πολιτικής, όσο μπορούσε τότε αυτό να γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης. Αλλωστε, η κοινωνική εξέλιξη έχει τους δικούς της νόμους. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, χρόνο με το χρόνο, το νόημα της εξέγερσης γίνεται αντικείμενο διαπάλης, ιδεολογικής, πολιτικής, από τη μια, ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ. και όλους τους απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, που είτε διαχειρίζονται την εξουσία, είτε συμβάλλουν στη διατήρησή της, παραπλανώντας τις λαϊκές μάζες με την προβολή των δήθεν αγωνιστικών περγαμηνών τους, όπως, π.χ., οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Και, από την άλλη, στις λαϊκές δυνάμεις, που μαζί με τους κομμουνιστές κρατούν άσβεστη τη φλόγα της εξέγερσης, με το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, διεκδικητικό περιεχόμενο της επετείου. Είναι σκληρή αυτή η αντιπαράθεση, ενάντια στην αφομοίωση από το σύστημα της ίδιας της ηρωικής πράξης, για να πάψει να αποτελεί υλική δύναμη αμφισβήτησης της σημερινής τάξης πραγμάτων. Για να συμβάλλει, όπως θα ήθελαν οι κρατούντες, στη μοιρολατρική υποταγή του λαϊκού κινήματος στα πλαίσια του εφικτού, γιατί είναι ανέφικτα τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στα στενά όρια του καπιταλισμού. Το Πολυτεχνείο σημαίνει πολιτική αμφισβήτηση μιας καθεστηκυίας τάξης, σημαίνει δράση ανατρεπτική. Και σ' αυτήν τη διαπάλη δε χωράνε λογικές που πάνε να πνίξουν τη λαϊκή συνείδηση στα ασφυκτικά όρια του ανώφελου της εξέγερσης, αφού δεν ευοδώθηκαν οι σκοποί του, ή, όταν αυτό είναι εξόφθαλμα απορριπτέο, να περιορίζουν το περιεχόμενό του στον επετειακό συμβολισμό μιας μουσειακής παράδοσης. Αυτό, ο λαός, η νεολαία δεν το ανέχονται. Αυτοί είναι το υποκείμενο της κοινωνικής εξέλιξης. Η πάλη, ο μοχλός κίνησης της κοινωνίας και το νόημα του Πολυτεχνείου γίνονται πεδίο τέτοιας πάλης.

Η Ελλάδα, γιατί αυτό είναι το συμφέρον της αστικής τάξης, είναι βουτηγμένη ως τα μπούνια στο βούρκο του ιμπεριαλιστικού συστήματος, στους οργανισμούς και τις ενώσεις του, ακολουθώντας την πορεία εξέλιξης του τελευταίου σταδίου της ανθρώπινης προϊστορίας. Η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες ζουν υπό το ζυγό του καπιταλισμού που σαπίζει, συμπαρασύροντας στη σαπίλα του τα όνειρα και τις ελπίδες των καταπιεσμένων για ανθρώπινη ζωή. Η πολιτική διαχείρισης αυτής της κοινωνίας κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Ο εχθρός, ο ίδιος. Το κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη, οι Αμερικανο-Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και τα παρελκόμενά τους, οι βάσεις του θανάτου, το ΝΑΤΟ και ο πόλεμος, να σπέρνει με το δολοφονικό μακέλεμα των λαών τον τρόμο της υποταγής, η εξουσία τους. Αυτήν την ίδια εξουσία που διαχειρίστηκε για εφτά χρόνια η στρατιωτικοφασιστική δικτατορία, αυτήν που διαχειρίζονται σήμερα τα κόμματα του κατεστημένου για να διαιωνίζονται το σύστημα και η δικτατορία των πολυεθνικών.

Τότε, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ήταν στη στρούγκα της Ασφάλειας, στην παράνομη δράση και το δικαίωμα της πάλης ήταν υπόθεση ηρωισμού. Σήμερα, είναι στη μέγκενη μιας ξεπουλημένης πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, εξαγορασμένης εργατικής αριστοκρατίας, κατ' ευφημισμόν συνδικαλιστών, που γίνονται ο «Δούρειος Ιππος» για την άλωση όλων των εργατικών δικαιωμάτων, για το πέρασμα της πολιτικής των καπιταλιστών στην εργατική τάξη.

Τότε, η λαϊκή πάλη έβρισκε μπροστά της το αδίστακτο αιματοβαμμένο καθεστώς της χούντας. Σήμερα, βρίσκει μπροστά της τον καθωσπρεπισμό των αδίστακτων αστών πολιτικών διαχειριστών της «δικτατορίας των πολυεθνικών», των θιασωτών της ταξικής συνεργασίας, του κράτους της βάρβαρης αστικής δημοκρατίας των λίγων ιδιοκτητών του πλούτου, ενάντια στους πολλούς παραγωγούς του.

Το «Πολυτεχνείο» απέδειξε ότι το λαϊκό κίνημα μπορεί να υψώσει το ανάστημά του και να αναμετρηθεί με κάθε ταξικό - πολιτικό αντίπαλο, όταν πλατιές λαϊκές δυνάμεις ξεφύγουν από τη μοιρολατρία και τα ιδεολογήματα που καλλιεργούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος, όταν ο λαός εμπιστευτεί τη δύναμή του.

Πρέπει να γίνουν υπόθεση του λαϊκού κινήματος οι αγώνες των μαθητών, των φοιτητών και των σπουδαστών και η κοινή δράση για την Παιδεία των λαϊκών συμφερόντων, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, ενάντια στην πολιτική των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ, που εμπορευματοποιεί και αναπροσαρμόζει συνολικά την Παιδεία στις απαιτήσεις του κεφαλαίου.

Να αντισταθούν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, στη συμμετοχή της χώρας μας σ' αυτούς. Να εναντιωθούν στην ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου που προωθούν ΗΠΑ και ΕΕ. Να καταδικάσουν τον εθνικισμό.

Να αντισταθούν στους «τρομονόμους», στις Συνθήκες και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που συνεχώς αποφασίζουν και δημιουργούν η ΕΕ και οι εθνικοί αστικοί μηχανισμοί, που στρέφονται ευθέως κατά βασικών λαϊκών ελευθεριών και στόχο έχουν το φακέλωμα, την παρακολούθηση, τις προβοκάτσιες κατά του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Να καταργηθούν οι χαφιεδοκάμερες και η κάθε μορφής παρουσία κατασταλτικών μηχανισμών στις εκδηλώσεις του λαϊκού κινήματος.

Νοέμβρη στις 7 με το νέο ημερολόγιο έγινε η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Νοέμβρη ιδρύθηκε το ΚΚΕ, στις 17 του μήνα, συγκυριακά τη μέρα του ξεσηκωμού. Μεγάλη η συμβολή του στην ανάπτυξη της αντιδικτατορικής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης από την παρανομία. Πιο έμπειρο σήμερα από την ιστορική του διαδρομή, που είναι συνδεμένη άμεσα με το εργατικό λαϊκό και διεθνές επαναστατικό κίνημα, βλέπει με ευθύνη και αισιοδοξία την εξέλιξη της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Και με εμπιστοσύνη στη δύναμη των εργαζομένων, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων, προβάλλει στο λαό και παλεύει για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία, ως στρατηγική απάντηση στη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Πολιτική πρόταση που δίνει δύναμη στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, γιατί ανοίγει το δρόμο για να νικήσει. Με την πίστη ότι το δίκιο είναι μαζί μας, η οριστική νίκη της εργατικής τάξης και του λαού θα 'ρθει στα σίγουρα.