Με τη - δυσμενή για τη ΛΔ Κορέας - απόφαση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας στην τσέπη είναι (απ' την περασμένη Τετάρτη) η κυβέρνηση του Τζ. Ου. Μπους. Η απόφαση της ΙΑΕΑ, επειδή θεωρητικώς τουλάχιστον δε σηματοδοτεί μόνον τη δυσμενή για την Πιονγκγιάνγκ συζήτηση της περίπτωσής της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά και την έναρξη διαδικασίας κυρώσεων, μοιάζει με επιταγή που κρατά στα χέρια το καθεστώς Τζ. Ου. Μπους αλλά εμφανίζεται - επί του παρόντος - «αναποφάσιστο» σε σχέση με το πότε ακριβώς θα την εξαργυρώσει...

«Θα το αντιμετωπίσουμε με συστηματικό και διπλωματικό τρόπο. Είμαστε ικανοποιημένοι που η ΙΑΕΑ πέρασε στη δράση και αδημονούμε για τη διπλωματική συζήτηση του ζητήματος... Η επιβολή κυρώσεων κατά της Πιονγκγιάνγκ δεν είναι ζήτημα επί του παρόντος» δήλωσε χαρακτηριστικά την περασμένη Πέμπτη ο Ρίτσαρντ Γούλιαμσον, αναπληρωτής πρέσβης των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Εθνη, καταλήγοντας ως εξής: «Οι ΗΠΑ θα συζητήσουν το θέμα της Βόρειας Κορέας με τα άλλα 14 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας ίσως σύντομα».

Ωστόσο, δύσκολα μπορεί να παρασύρει η μάλλον «διπλωματική» γλώσσα του Γουίλιαμσον, καθώς η κυβέρνηση του Τζ. Ου. Μπους εντείνει την αντιπαράθεση με τη ΛΔ Κορέας εναλλάσσοντας - εδώ και πολλές βδομάδες... - τις ανακοινώσεις περί «διπλωματικών λύσεων» με «επεμβατικά σχέδια προληπτικών επιθέσεων».

Το ότι θα επιχειρήσει η κυβέρνηση Τζ. Ου. Μπους να εξαργυρώσει την απόφαση - επιταγή της ΙΑΕΑ για τη ΛΔ Κορέας, αργά ή γρήγορα, μοιάζει μάλλον βέβαιο, μολονότι είναι σίγουρο πως θα έρθει σε αντιπαράθεση με τουλάχιστον δύο μόνιμα μέλη του ΣΑ (Ρωσία, Κίνα)... Τότε, γιατί η Ουάσιγκτον πίεσε και πέτυχε να κάνει το ΔΣ της ΙΑΕΑ να επικρίνει την Πιονγκγιάνγκ γιατί τάχα «δε σέβεται τις υποχρεώσεις της έναντι των διεθνών πυρηνικών συνθηκών»; Για τουλάχιστον δύο λόγους...

Αφ' ενός, για να μπορεί η Ουάσιγκτον να προβάλλει πως δεν είναι μόνον «δικό» της αλλά διεθνές το ζήτημα - που η ίδια δημιούργησε και καλλιέργησε στην περιοχή της βορειοανατολικής Ασίας με την εκτόξευση αβάσιμων κατηγοριών περί «επικίνδυνου βορειοκορεατικού πυρηνικού οπλικού προγράμματος». Αφ' ετέρου, επειδή η απόφαση της ΙΑΕΑ και η αναφορά στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μπορεί να χρησιμοποιηθεί το προσεχές διάστημα ως «Δαμόκλειος Σπάθη» έναντι της ΛΔ Κορέας με δεδομένη τη θεωρητική δυνατότητα να σημάνει τη διαδικασία άσκησης πολιτικών, οικονομικών, διπλωματικών και άλλων κυρώσεων απ' το Συμβούλιο Ασφαλείας...

Ωστόσο, παρά την επιθυμία και τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον οι όποιες κυρώσεις κατά της ΛΔ Κορέας δεν είναι και ό,τι ευκολότερο. Τόσο γιατί η Πιονγκγιάνγκ έχει, από εβδομάδων, προειδοποιήσει πως οι όποιες κυρώσεις θα εκληφθούν ως πράξη κήρυξης πολέμου, όσο και γιατί οι μεγάλες δυνάμεις και γείτονες της ΛΔ Κορέας (Ρωσία, Κίνα) δεν επιθυμούν το φούντωμα της ήδη υπάρχουσας εστίας έντασης στην περιφέρεια της βορειοανατολικής Ασίας. Οχι μόνον γιατί το «διαίρει και βασίλευε» της αμερικανικής πολιτικής θα μπορούσε να φέρει ακόμη πιο κοντά την καυτή ανάσα των αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή (ενδεχομένως και με «έξυπνη» αναδιοργάνωση των ήδη δεκάδων χιλιάδων Αμερικανών πεζοναυτών σε Ιαπωνία, Ν. Κορέα) αλλά και επειδή η κλιμάκωση της ήδη τεταμένης κατάστασης θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε μείζονα και άκρως επικίνδυνη σύρραξη με ευρύτερες επιπτώσεις σε περιφερειακό (Μόσχα και Πεκίνο), όσο και διεθνές επίπεδο...

Σ' αυτό το σημείο, θα πρέπει να σημειώσει κάποιος τη διόλου «άσφαιρη» αναφορά του διευθυντή της CIA Τζορτζ Τένετ (12 Φλεβάρη) στην αμερικανική Γερουσία σχετικά με τις εκτιμήσεις των μυστικών υπηρεσιών για τους «απώτερους στόχους» ή «το εύρος των απειλών» της Πιονγκγιάνγκ...

Ο Τένετ επιχείρησε επιμελώς, πρώτον, να καθησυχάσει τους Γερουσιαστές πως η πολεμική ρητορική της ΛΔ Κορέας έναντι της Ουάσιγκτον έχει στόχο «τη διαπραγμάτευση μιας διαφορετικής σχέσης με την Αμερική ώστε να γίνει ανεκτό το πυρηνικό της πρόγραμμα».

Δεύτερον, πως επειδή το «απειλητικό βορειοκορεατικό πυρηνικό οπλικό σύστημα είναι υπαρκτό» και υπάρχει το ισχυρό ενδεχόμενο «ικανότητας καταφοράς πλήγματος» κατά αμερικανικών δυνάμεων, η περίπτωση της ΛΔ Κορέας «αλλά και άλλων μικρών χωρών έχει σημάνει την έναρξη μιας νέας κούρσας πυρηνικών όπλων που διακυβεύει τις επί 30 ετών διεθνείς προσπάθειες για μη διάδοση των πυρηνικών». Οπερ σημαίνει, σύμφωνα με έναν απ' τους απώτερους στόχους της «λογικής» Τένετ και των ομοίων του, πως το Κογκρέσο θα πρέπει να συναινέσει της κυβέρνησης, να διατηρήσουν οι ΗΠΑ την πρωτοκαθεδρία σε ολέθρια πυρηνικά όπλα τελευταίας γενιάς...

Αλλωστε, η φλόγα της έντασης, που σιγοκαίει απ' το περασμένο φθινόπωρο στην Κορεατική Χερσόνησο, δεν «εσωκλείει» μόνον τα επεμβατικά σχέδια της Ουάσιγκτον έναντι της ΛΔ Κορέας. Ομως, η ΛΔ Κορέας είναι, για τις ΗΠΑ, ένα μάλλον όχι και τόσο εύκολο «φρούριο», που η εδώ και χρόνια σχεδιαζόμενη εκπόρθησή του (ας θυμηθούμε τα ήδη γνωστά σχέδια επέμβασης της κυβέρνησης Κλίντον το '93) θα σημάνει για τους Αμερικανούς την άρση ενός ακόμη «εμποδίου» μέχρι την κύκλωση του Πεκίνου (μίας «σιωπηλής», επί του παρόντος, χώρας που αναμένεται να κάνει «αισθητότερη» τη δύναμή της το νέο αιώνα)...

Γι' αυτό και την περασμένη Τρίτη, η Κίνα, με τη συνήθη διακριτικότητα, απέρριψε το - προ μίας βδομάδας - αίτημα του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ για «ενεργότερη ανάμειξη» του Πεκίνου με στόχο τον τερματισμό του βορειοκορεατικού πυρηνικού προγράμματος. «Οι πιο ικανοί για την επίλυση του ζητήματος είναι η Ουάσιγκτον και η Πιονγκγιάνγκ» είχε πει χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του σινικού υπουργείου Εξωτερικών, Ζιανγκ Κιουέ, θέλοντας να στείλει το μήνυμα πως η Κίνα μπορεί να μην ξοδεύεται σε ρητορικές απειλές και πρακτικές πιέσεις (όπως η Ουάσιγκτον σε Τόκιο, Σεούλ, Μόσχα, έως και Τζακάρτα) αλλά συμμερίζεται τις ανησυχίες της Πιονγκγιάνγκ, και πολύ περισσότερο, τον τρόπο με τον οποίο η τελευταία βλέπει την επίλυση της κρίσης. Δηλαδή, άμεσες διμερείς συνομιλίες ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΛΔ Κορέας για την αναστολή του δήθεν «βορειοκορεατικού πυρηνικού οπλικού προγράμματος».

Και το αξιοσημείωτο σ' αυτό δεν είναι πως η οπτική της Κίνας συμπίπτει με εκείνην της Ρωσίας, αλλά πως βρίσκει θετικό απόηχο και στην ΕΕ. Εως και ο Χαβιέ Σολάνα, ολοκληρώνοντας προ ημερών, κύκλο συναντήσεων στη Σεούλ, διαφοροποιούσε ελαφρώς τη στάση της ΕΕ (σε σχέση με εκείνην των ΗΠΑ) λέγοντας πως για να εκτονωθεί η ένταση στην Κορεατική Χερσόνησο χρειάζεται μεν ένα «πολυμερές πλαίσιο» με στόχο, όμως, την πραγματοποίηση διμερών συνομιλιών...

Προς τα πού θα γύρει τελικώς η ζυγαριά των αντιπαραθέσεων και «ζυμώσεων» σ' αυτό το πεδίο, δε φαίνεται προβλέψιμο. Κάποιοι, όμως, φαίνεται πως από καιρό κάνουν τους λογαριασμούς τους χωρίς τον ξενοδόχο...