«Αξιολογώντας το ρόλο και τη σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, είναι σημαντικό να έχουμε πάντα στο νου μας ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι ανέλαβαν τη δέσμευση για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Κοινωνίας, της οποίας το κυριότερο χαρακτηριστικό της ήταν ο οριστικός τερματισμός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, των αδικιών, των ανισοτήτων και όλων των κοινωνικών πληγών που χαρακτηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα και οι οποίες είχαν σημαδέψει ανεξίτηλα όλες τις προηγούμενες οργανωμένες κοινωνίες.

Η διαμαρτυρία, η εξέγερση, η επανάσταση, το όνειρο και η ουτοπία, για πρώτη φορά στην Ιστορία, περιελήφθησαν στην πολιτική διαδικασία, στην επαναστατική δράση, στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.

Αυτό ακριβώς εννοώ όταν αντίθετα με όσους υποστηρίζουν ότι ο 20ός αιώνας ήταν ο θρίαμβος του καπιταλισμού και ο θάνατος του κομμουνισμού, εγώ δηλώνω ότι είναι ο αιώνας που γεννήθηκε ο κομμουνισμός, ως στέρεο επαναστατικό εγχείρημα: Η οικοδόμηση μιας κοινωνίας πραγματικής απελευθέρωσης του ανθρώπου».

Απόσπασμα από συνέντευξη του Αλβαρο Κουνιάλ στο περιοδικό «Quaderni Comunisti», Φλεβάρης 1995

Ακλόνητη παρέμεινε η πίστη στα ιδανικά και στη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία του Αλβαρο Κουνιάλ, μέχρι την τελευταία του πνοή. Εξάλλου, αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο ιδανικό και στην υπόθεση του κομμουνισμού, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, δεσμευμένος και αφοσιωμένος δίχως όρια στα συμφέροντα των εργατών και του πορτογαλικού λαού, στην ανεξαρτησία και κυριαρχία της Πορτογαλίας.

Παρεμβαίνοντας πάντα μαζί με το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, στη διάρκεια 74 και πλέον ετών επαναστατικής δράσης, είχε ένα ρόλο απαράμιλλο στην πορτογαλική ιστορία του 20ού αιώνα, στην αντίσταση κατά του φασισμού, στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία, στους επαναστατικούς μετασχηματισμούς του Απρίλη και στην υπεράσπισή τους, για μια κοινωνία ελεύθερη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Γεννήθηκε στην Κοΐμπρα το 1913 και ξεκίνησε την επαναστατική του δράση ως φοιτητής στη Νομική της Λισαβόνας. Συμμετείχε στο κίνημα και στους συλλόγους και το 1934 εκλέχθηκε εκπρόσωπος των φοιτητών στη Σύγκλητο του πανεπιστημίου. Υπήρξε στέλεχος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Νεολαίων, ενώ εκλέχθηκε Γραμματέας της Νεολαίας το 1935, χρόνο κατά τον οποίο πέρασε στην παρανομία και συμμετείχε στο 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων στη Μόσχα. Μέλος του Πορτογαλικού ΚΚ από το 1931.

Φυλακίστηκε και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια το 1937 και το 1940, αλλά μετά την απελευθέρωσή του έπειτα από κάποιους μήνες φυλακής επέστρεψε αμέσως στον αγώνα.

Συμμετείχε στην αναδιοργάνωση του ΠΚΚ το 1940-'41. Ζώντας εκ νέου στην παρανομία, ήταν μέλος της Γραμματείας από το 1942 έως το 1949.

Φυλακίστηκε ξανά αυτό το χρόνο και εξαπολύει στο φασιστικό δικαστήριο ένα δριμύ «κατηγορώ» κατά της φασιστικής δικτατορίας, υπερασπιζόμενος την πολιτική του κόμματος. Καταδικάστηκε και έμεινε 11 συνεχόμενα χρόνια στις φασιστικές φυλακές, εκ των οποίων σχεδόν 8 χρόνια σε πλήρη απομόνωση. Στις 3 του Γενάρη 1960 δραπέτευσε από τη φυλακή-φρούριο της Πενίσε μαζί με μια ομάδα διακεκριμένων κομμουνιστών αγωνιστών, γεγονός που προκάλεσε σοκ στη στρατιωτική δικτατορία του Σαλαζάρ. Ξανακλήθηκε στη Γραμματεία της ΚΕ και εκλέχθηκε ΓΓ του ΠΚΚ το 1961 αντικαθιστώντας τον πρώτο γραμματέα, Μπέντο Γκονσάλβες, ο οποίος είχε αφήσει νωρίτερα την τελευταία του πνοή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Ταραφάλ, στο Πράσινο Ακρωτήρι.

Μετά την πτώση της φασιστικής δικτατορίας στις 25 του Απρίλη 1974, ήταν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της 1ης, 2ης, 3ης και 4ης προσωρινής κυβέρνησης και εκλεγμένος βουλευτής στη Συντακτική Συνέλευση του 1975 και στη Βουλή το 1976, 1979, 1980, 1983, 1985 και 1987. Επίσης, ήταν μέλος του Συμβουλίου του Κράτους.

Το Δεκέμβρη του 1996 στο 15ο Συνέδριο του ΠΚΚ, με την απάλειψη του Εθνικού Συμβουλίου και του πόστου του Προέδρου, επανεκλέχθηκε μέλος της ΚΕ, κάτι που επίσης έγινε στα Συνέδρια 16ο και 17ο, του 2000 και 2004 αντίστοιχα.

Συγγραφέας ενός τεράστιου δημοσιευμένου έργου τόσο στο πολιτικό και ιδεολογικό όσο και στο λογοτεχνικό επίπεδο - με το ψευδώνυμο Μανουέλ Τιάγκο -, ακόμα και στις πλαστικές τέχνες.