Για το - σε πολλούς - άγνωστο άθλημα της αγωνιστικής αεροβικής γυμναστικής μιλάει στον «Ριζοσπάστη» η προπονήτρια Μαρία Καζάκη, η οποία, μεταξύ άλλων, αναλύει τις απαιτήσεις του αθλήματος αλλά και τις προϋποθέσεις για να ασχοληθεί κάποιος με αυτό. Παράλληλα περιγράφει και τα προβλήματα που υπάρχουν στις υποδομές, αλλά ιδιαίτερα στον οικονομικό τομέα, με τους γονείς των αθλουμένων και σε αυτή την περίπτωση να επωμίζονται το βάρος. Οπως τόνισε χαρακτηριστικά, με τη δύσκολη κατάσταση που υπάρχει σήμερα η συμμετοχή σε ένα διεθνή αγώνα εξαρτάται πλέον από το εάν κάποιος μπορεί να πληρώσει τα έξοδα (μετάβαση, διαμονή κ.τ.λ.) και όχι εάν έχει την κατάλληλη επίδοση.

-- Τι ακριβώς είναι η αεροβική αγωνιστική γυμναστική;

-- Το άθλημα που καλλιεργούμε εμείς έχει μια ιδιαιτερότητα. Μιλάμε για την αγωνιστική αεροβική γυμναστική, όπου στην ουσία κάνεις πρωταθλητισμό και δεν είναι όπως, για παράδειγμα, το αντίστοιχο που κάνει κάποιος στο γυμναστήριο, που είναι πιο ελεύθερο. Υπαγόμαστε στους κλάδους της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας, είναι δηλαδή σαν τη ρυθμική και την ενόργανη. Δεν είναι Ολυμπιακό άθλημα, ωστόσο υπάρχουν επίσημα πανελλήνια, παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Πρόσφατα, στην Ολυμπιάδα Νεότητας, που έγινε στην Τουρκία, ήταν μέσα και η αεροβική γυμναστική.

-- Ποιος είναι ο βαθμός δυσκολίας του συγκεκριμένου αθλήματος;

-- Είναι, θα λέγαμε, ένα δύσκολο άθλημα. Είναι ένας συνδυασμός αεροβικής, ενόργανης και ρυθμικής, έχει παρά πολλές ασκήσεις ευλυγισίας, πάρα πολλές αλτικές, αρκετή δύναμη, αφού περιλαμβάνει δυναμικές ασκήσεις, συν το συγχρονισμό με τη μουσική και τα βήματα. Ετσι, κάποιος που ασχολείται με το άθλημα θα πρέπει να συνδυάσει πολλά μαζί. Γι' αυτό είναι δύσκολο και απαιτητικό.

-- Στην Ελλάδα πού υπάρχουν σύλλογοι της αεροβικής αγωνιστικής γυμναστικής;

-- Υπάρχουν σύλλογοι που εξασκούν το συγκεκριμένο άθλημα, κυρίως στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια εξέλιξη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και κάποιοι σύλλογοι, στην Τρίπολη, στην Καλαμάτα, στη Λιβαδειά. Αλλά η διάδοσή του είναι ακόμα μικρή αφού, για παράδειγμα, δεν υπάρχει κάποιος σύλλογος στη Βόρεια Ελλάδα.

-- Ποιους αφορά το συγκεκριμένο άθλημα και τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να ασχοληθεί κάποιος;

-- Το άθλημα αφορά και αγόρια και κορίτσια, αν και στην Ελλάδα δεν υπάρχει αντρική παρουσία, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο εξωτερικό. Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά και υπάρχει και η αντρική παρουσία στο άθλημα. Για παράδειγμα, οι κατηγορίες που υπάρχουν είναι το ατομικό ανδρών, το ατομικό γυναικών και το ομαδικό που είναι τρίο ή πεντάδα. Η ενασχόληση ξεκινά από την ηλικία της Γ' Δημοτικού στα πανελλήνια πρωταθλήματα, επισήμως, οπότε κάποιος μπορεί να ξεκινήσει και από Β' Δημοτικού, που περιλαμβάνει το προ-αγωνιστικό πρόγραμμα. Τώρα, όσον αφορά κάποιο παιδί που θα θελήσει να ξεκινήσει σε μεγαλύτερη ηλικία, ειδικά για την αγωνιστική αεροβική γυμναστική που έχει να κάνει με τον υψηλό αθλητισμό, θα πρέπει να έχει κάποιο υπόβαθρο. Είναι δύσκολο να έρθει κάποιο παιδί στην ΣΤ' Δημοτικού ή Α' Γυμνασίου και να ξεκινήσει καθώς από αυτή την ηλικία και έπειτα αρχίζει να μετράει η δεύτερη ηλικιακή κατηγορία του αθλήματος. Εάν όμως έχει κάποιο υπόβαθρο στις πιο μικρές ηλικίες, για παράδειγμα να έχει ασχοληθεί με τη ρυθμική ή την ενόργανη γυμναστική, είναι εφικτό. Αν όχι, δυστυχώς είναι τέτοιες οι απαιτήσεις που δεν θα μπορεί.

-- Πόσο δύσκολο είναι γι' αυτές τις ηλικίες παιδιών να μπουν κατευθείαν σε ένα άθλημα που απαιτεί πρωταθλητισμό με το «καλημέρα»;

-- Σίγουρα είναι δύσκολο και μάλιστα πολύ. Χάνεις κάποια πράγματα, κερδίζεις κάποια άλλα. Ωστόσο, αυτός που θα μπει στη λογική του υψηλού αθλητισμού δεν τα βλέπει έτσι. Δεν τον ενδιαφέρει τι μπορεί να στερηθεί στην καθημερινότητα αλλά, αντίθετα, τον ενδιαφέρουν άλλα πράγματα.

-- Τελικά, για τον υψηλό αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό ο στόχος είναι μόνο οι επιτυχίες;

-- Ο πρωταθλητισμός και ο υψηλός αθλητισμός δεν είναι μόνο επιτυχίες. Η επιτυχία εάν έρθει έχει καλώς. Αυτός που κάνει πρωταθλητισμό εννοείται πως παλεύει για κάποια διάκριση, για κάποιο μετάλλιο, ωστόσο το κύριο μέλημά του είναι να προσπαθεί να γίνεται καλύτερος. Δεν σημαίνει ότι πάντα θα νικάει. Αλλωστε, στο βάθρο ανεβαίνουν ο πρώτος, ο δεύτερος και ο τρίτος. Για παράδειγμα, τώρα πηγαίνουμε σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα όπου λαβαίνουν μέρος 100 άτομα. Οπως είναι φυσικό, δεν μπορούν τη διάκριση να την πετύχουν όλοι.

-- Με δεδομένη τη γενικότερη δύσκολη κατάσταση που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό, τι δυσκολίες υπάρχουν και για το δικό σας άθλημα;

-- Δυστυχώς, και στο δικό μας άθλημα τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Αν και το δικό μας άθλημα δεν θεωρείται πολυέξοδο αφού δεν απαιτεί κάποιον εξειδικευμένο εξοπλισμό, εντούτοις τα προβλήματα έρχονται σε άλλους τομείς. Φανταστείτε ότι κάθε φορά που οι αθλητές χρειάζεται να μεταβούν στο εξωτερικό για κάποια διοργάνωση τα έξοδα τα πληρώνουν όλα οι γονείς. Η Ομοσπονδία δεν πληρώνει τίποτα, δεν έχει να πληρώσει. Δεν πληρώνονται ούτε τα έξοδα μετάβασης των προπονητών και των κριτών αφού θα πρέπει στην αποστολή, όταν πας σε ένα επίσημο πρωτάθλημα, να υπάρχει μαζί και ένας κριτής. Αναγκαστικά, λοιπόν, όλα αυτά τα επωμίζονται οι γονείς. Αρα, καταλαβαίνει κάποιος τα έξοδα τα οποία απαιτούνται. Πέρσι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν στο Μεξικό και χρειαζόταν περίπου 2.000 ευρώ το άτομο. Ολο αυτό έχει και γενικότερες επιπτώσεις αφού υπάρχουν περιπτώσεις που σε διεθνείς διοργανώσεις πάει όποιος έχει να πληρώσει, όχι αυτός που μπορεί να έχει πάρει την πρόκριση.

-- Με βάση όλα αυτά και τα έξοδα που απαιτούνται σήμερα για να κάνει κάποιος αθλητισμό, είτε σε μαζικό επίπεδο είτε όπως στο δικό σας άθλημα σε πιο υψηλό επίπεδο, ποια κατάσταση διαμορφώνεται για τους γονείς και τους αθλητές;

-- Σίγουρα η κατάσταση είναι δύσκολη και γίνεται δυσκολότερη για τους ίδιους τους γονείς. Υπάρχουν μερικοί που ζητούν να σταματήσουν τα παιδιά τους γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Οι σύλλογοι, από την άλλη, προσπαθούν να κάνουν κάποιες διευκολύνσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Γενικά πλέον οι γονείς δυσκολεύονται να δώσουν χρήματα για τον αθλητισμό όταν αυτά χρειάζονται στην οικογένεια για απαραίτητα πράγματα. Για να το πούμε ξεκάθαρα, σε πολλές περιπτώσεις εάν δεν θέλουν τα παιδιά ή δεν επιμένουν τα ίδια να αθληθούν, οι γονείς από μόνοι τους έχουν μεγάλο πρόβλημα να τα οδηγήσουν στον αθλητισμό.

-- Ποια είναι η κατάσταση στον τομέα των υποδομών;

-- Οπως όλοι γνωρίζουμε, οι υποδομές παίζουν πάντα καθοριστικό ρόλο στον αθλητισμό. Για παράδειγμα, στο δικό μας άθλημα απαιτείται ειδικό ταπί για να γίνονται οι κινήσεις, οι πτώσεις κ.τ.λ. Κάτι τέτοιο, όμως, εδώ δεν υπάρχει πουθενά αφού επί της ουσίας στα απλά ταπί που γυμναζόμαστε είναι σαν να γυμναζόμαστε στο τσιμέντο. Η αντίθεση είναι μεγάλη με ό,τι συμβαίνει, για παράδειγμα, σε διεθνές επίπεδο. Αλλού το συγκεκριμένο ταπί το έχουν για τα πάντα: Για προθέρμανση, για προπόνηση, για τις χορογραφίες. Και εμείς δεν το έχουμε πουθενά. Πάνε οι δικοί μας αθλητές στο εξωτερικό και πατάνε το ταπί και πετάγονται αφού εδώ έχουν συνηθίσει να είναι σαν να πατάνε στο τσιμέντο. Και φανταστείτε ότι έχουν και επιτυχίες παρ' όλα αυτά. Επί της ουσίας πηγαίνουμε ξυπόλυτοι και φέρνουμε επιτυχίες.

-- Γιατί ένα παιδί σήμερα να ασχοληθεί με τον αθλητισμό;

-- Με τον αθλητισμό θα πρέπει να ασχοληθεί ένα παιδί γιατί μέσα απ' τις ποικίλες δραστηριότητες θα διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Θα μπορέσει να καλλιεργήσει μέσα από αυτόν τη συλλογικότητα, την ευγενή άμιλλα, την αλληλεγγύη, σεβασμό στις αξίες. Για τον υψηλό αθλητισμό, τον πρωταθλητισμό, υπάρχουν σίγουρα θετικά και αρνητικά. Στα θετικά που μπορεί να αποκτήσει μέσω αυτού ένα παιδί θα πρέπει να βάλουμε την απόκτηση πειθαρχίας, την προσήλωση στο στόχο, την οργανωτικότητα, το γεγονός ότι αποφεύγει παρεκκλίνουσες συμπεριφορές. Από την άλλη όμως στερείται και πάρα πολλά. Χάνει τον ελεύθερο χρόνο του αφού οι ώρες προπόνησης είναι αρκετές, χάνει χρόνο από την οικογένειά του ή τους φίλους του. Και βέβαια ένα βασικό πρόβλημα είναι οι ενδεχόμενοι τραυματισμοί. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν σε αυτούς συντελεί το πρόβλημα των υποδομών που είπαμε.