Λίγες μέρες μετά την πρώτη επέτειο έναρξης του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, στο Τσίμερβαλντ της Ελβετίας, τα σοσιαλιστικά κόμματα 11 χωρών (Γερμανίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Πολωνίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Ιταλίας, Ολλανδίας, Ελβετίας, Σουηδίας και Νορβηγίας) πραγματοποίησαν Συνδιάσκεψη που καταγράφηκε στην Ιστορία με το όνομα της πόλης που την φιλοξένησε.

Από το σύνολο των 38 αντιπροσώπων, μόνο 8 είχαν ξεκάθαρη επαναστατική - διεθνιστική γραμμή, ωστόσο η καθοριστική συμβολή του Λένιν και της αριστερής πτέρυγας της Συνδιάσκεψης άφησε ισχυρό αποτύπωμα στο Μανιφέστο, που ψηφίστηκε από τη Συνδιάσκεψη του Τσίμερβαλντ και χαρακτήριζε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ιμπεριαλιστικό, καταδίκαζε την ιδέα της «υπεράσπισης της πατρίδας» στον πόλεμο αυτό κατά των λαών ως «αστική ψευτιά». Υπογράμμιζε ότι η ιδέα της ειρήνης χωρίς επαναστατική πάλη είναι κενή και κάλπικη φράση. Το Μανιφέστο της Συνδιάσκεψης καταδίκαζε τη Β' Διεθνή για τη στάση της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αποτιμώντας τη Συνδιάσκεψη ο Λένιν σημείωνε ότι έχει χαραχθεί κατεύθυνση ρήξης με τον οπορτουνισμό και τον σοσιαλσοβινισμό, αν και με αργοπορία. Η Συνδιάσκεψη του Τσίμερβαλντ είχε ταράξει τα νερά στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα της εποχής, ανοίγοντας την πορεία για τη συγκρότηση, 4 χρόνια αργότερα, της Τρίτης (Κομμουνιστικής) Διεθνούς.

Σήμερα, 108 χρόνια μετά, ένας άλλος πόλεμος, ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που διεξάγεται στα εδάφη της Ουκρανίας και «κυοφορεί» τον κίνδυνο διεύρυνσής του, προκαλεί σοβαρές διεργασίες στις γραμμές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Βεβαίως, δεν πρέπει να αφαιρούμαστε από το γεγονός ότι και σήμερα το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, που δεν έχει ολοκληρωθεί με την παραίτηση κάποιων ΚΚ από τα ονόματά τους και τα σύμβολά τους. Κι αυτό γιατί υπάρχουν κόμματα που διατηρούν τα κόκκινα σύμβολά τους, αλλά ακολουθούν πολιτική στήριξης των αστικών συμφερόντων, όπως π.χ. συμβαίνει σε διάφορες περιπτώσεις, είτε μιλάμε για το ΚΚ Κίνας, που διαχειρίζεται τον καπιταλισμό στην Κίνα, είτε για τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, που στηρίζουν την ΕΕ και όπως π.χ. το ΚΚ Ισπανίας συμμετέχουν στις αστικές κυβερνήσεις και στη διαχείριση του καπιταλισμού στις χώρες τους, είτε στη Ρωσία, που πατώντας πάνω στα αντιφασιστικά λαϊκά αισθήματα, το ΚΚΡΟ και το ΚΕΚΡ στηρίζουν τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων και της αστικής εξουσίας για εδάφη, ορυκτό πλούτο, γεωπολιτικά στηρίγματα, όχι μόνο με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ετσι π.χ. πρόσφατα σε άρθρο του στέλεχος του ΚΕΚΡ ισχυριζόταν ότι πρέπει να χαιρετίσουμε τις ρωσικές επενδύσεις στην Αφρική γιατί δεν είναι τόσο ληστρικές όσο αυτές των δυτικών μονοπωλίων!

Ισχύει στο 100% η εκτίμηση του Κόμματός μας ότι απαιτείται ένας κομμουνιστικός πόλος, που θα υπερασπίζεται τον μαρξισμό - λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό.

Οπως 100% ισχύει και η εκτίμηση που έκανε πριν από 108 χρόνια ο Λένιν, ότι «για να δημιουργηθεί μια διεθνής μαρξιστική οργάνωση, πρέπει να υπάρχει στις διάφορες χώρες η θέληση για δημιουργία ανεξάρτητων μαρξιστικών κομμάτων»¹. Με την έννοια της ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος από τα αστικά συμφέροντα, δηλαδή της αυτοτέλειάς του.

Χρειάζονται ΚΚ με τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, που σημαίνει ότι θα προτάσσουν τις ανάγκες της ταξικής πάλης για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος στη χώρα τους και διεθνώς και δεν θα είναι «καλωδιωμένα» στα αστικά συμφέροντα και μέσα στο «ζύγι» των γεωπολιτικών συμφερόντων, που και σήμερα ασκούν επίδραση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.

Οι παραπάνω σκέψεις είναι ιδιαίτερα επίκαιρες μπροστά στην 23η Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), που θα πραγματοποιηθεί στις 20 - 22 Οκτώβρη 2023 στη Σμύρνη της Τουρκίας και θα τη φιλοξενήσει το ΚΚ Τουρκίας με θέμα: «Οι πολιτικές και ιδεολογικές μάχες στην αντιπαράθεση ενάντια στους καπιταλιστές και τον ιμπεριαλισμό. Τα καθήκοντα των κομμουνιστών για την ενημέρωση και κινητοποίηση της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των γυναικών και των διανοουμένων, στην πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση, στα ιμπεριαλιστικά ψέματα και τον ιστορικό αναθεωρητισμό, για τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών, ενάντια στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, για την ειρήνη και τον σοσιαλισμό».

Στις ΔΣΚΕΚ, που ξεκίνησαν στα 1998 με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, ποτέ δεν έπαψε η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη γύρω από σοβαρά ζητήματα, όπως είναι το ζήτημα της αντιστοίχισης της στρατηγικής των ΚΚ με τον χαρακτήρα της εποχής μας, μιας και πολλά ΚΚ παραμένουν «δέσμια» στη στρατηγική των «σταδίων» προς τον σοσιαλισμό, εγκλωβισμένα έτσι στη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, μέσα από τη συμμετοχή ή στήριξη των κεντροαριστερών, «αριστερών» ή «πατριωτικών» κυβερνήσεων.

Ισχυρές παραμένουν οι συγχύσεις γύρω από τον ιμπεριαλισμό, όπου ΚΚ ταυτίζουν λαθεμένα αυτήν την έννοια με τις ΗΠΑ, ή με ορισμένα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης. Στα «λιμνάζοντα νερά» μιας τέτοιας λαθεμένης προσέγγισης διαιωνίζονται οι αντιλήψεις πως μπορεί να υπάρξει ένας άλλος ειρηνικός κόσμος, ένας «πολυπολικός κόσμος», από κάποιες «φιλειρηνικές» μεγάλες χώρες, που θα «δαμάσει» την επιθετικότητα των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, χωρίς να είναι απαραίτητη η ανατροπή του καπιταλισμού.

Οπως βλέπουμε, αναπαράγονται απόψεις τις οποίες πολεμούσε και ο Λένιν πριν από 108 χρόνια. Για άλλη μια φορά αυτές οι απόψεις επεκτείνονται και «καταπίνουν» ολόκληρα κόμματα, ιδιαίτερα εκείνα που «ανακυκλώνουν» σήμερα απόψεις της περιόδου της λεγόμενης «περεστρόικα» ή και πιο πριν, της «ειρηνικής συνύπαρξης και άμιλλας του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό», των «περιφερειακών συστημάτων ασφαλείας», του «ειρηνικού περάσματος», απόψεις που επικράτησαν καταλυτικά στο ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης μετά το 20ό και το 22ο Συνέδριό του και οδήγησαν σε εκφυλισμό πολλά ΚΚ σε Ανατολή και Δύση.

Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα για εκείνα τα ΚΚ που δεν έχουν σκύψει να μελετήσουν τις αιτίες της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού και πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί αναπόσπαστα με τα εργαλεία της αγοράς, με τη λεγόμενη «μεικτή οικονομία» και μάλιστα βλέπουν στο πρόσωπο ενός καπιταλιστικού μεγαθήριου, που είναι σήμερα η Κίνα, μια χώρα που δήθεν οικοδομεί τον «σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά».

Αυτά και πολλά ακόμη σύνθετα ζητήματα, που βρίσκονται στο επίκεντρο της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης, είναι ιδιαίτερα κρίσιμα στις σημερινές συνθήκες που διεξάγεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ανάμεσα στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ του ευρωατλαντισμού (βλέπε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.ά.) και στο υπό διαμόρφωση ιμπεριαλιστικό μπλοκ του ευρωασιατισμού (βλέπε Κίνα, Ρωσία κ.ά.). Σε αυτές τις συνθήκες μια σειρά από ΚΚ αναπαράγουν τα προσχήματα και την επιχειρηματολογία της μιας πλευράς της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, κυρίως της πλευράς της Κίνας και της Ρωσίας. Επιπλέον, στις παρυφές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος ορισμένα ΚΚ, συνεργαζόμενα με μαοϊκές ομάδες, όπως π.χ. το Μ-Λ της Βρετανίας, αλλά και το σοσιαλδημοκρατικό κυβερνητικό ΚΚ της Βενεζουέλας - PSUV, έχουν συγκροτήσει μαζί με άγνωστες έως και «περίεργες» ομάδες τη λεγόμενη «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα» (ΠΑΠ), που παρουσιάζεται ως ο επίσημος απολογητής του ευρασιατικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ.

Εδώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει ο πολύ χρήσιμος ρόλος της ΠΑΠ και για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Κι αυτό γιατί οι ΗΠΑ εδώ και καιρό προσπαθούν να στήσουν ένα ιδεολογικό «περίβλημα» της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, που βρίσκεται σε εξέλιξη: Σύμφωνα με αυτό το ιδεολογικό κατασκεύασμα, από τη μια μεριά της σύγκρουσης είναι οι ΗΠΑ, με τις άλλες «δημοκρατικές» χώρες, και από την άλλη η «κομμουνιστική Κίνα και οι άλλες χώρες που έχουν ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως η Ρωσία». Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αυτή η ερμηνεία είναι ιδιαίτερα βολική, για να πείσει τους εργαζόμενους των χωρών του ΝΑΤΟ για την ανάγκη στήριξης του πολέμου και ταυτόχρονα ενίσχυσης της αντικομμουνιστικής συκοφαντικής εκστρατείας. Αλλωστε, με βάση αυτό το αφήγημα, στις χώρες της ΕΕ προχωρά η απαράδεκτη καταστροφή των αντιφασιστικών και σοβιετικών μνημείων. Στην πράξη και πέρα από διακηρύξεις, φαίνεται ότι η ΠΑΠ κουβαλά «νερό στον μύλο» των ΗΠΑ και αναπαράγει τον συγκεκριμένο διαχωρισμό, μιλώντας «για σοσιαλιστική Κίνα» και περιγράφοντας άλλες καπιταλιστικές χώρες, που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και χτυπούν τα δικαιώματά τους, δήθεν ως «αντιιμπεριαλιστικές» δυνάμεις. Αυτός ο διαχωρισμός, επιπλέον, «έρχεται γάντι» σε εκείνους που αξιοποιούν τη θεωρία περί ολοκληρωτισμού και προχωρούν στην απαράδεκτη ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό.

Οχι τυχαία, λοιπόν, το ΚΚΕ βρίσκεται στο στόχαστρο προβοκατόρικων επιθέσεων της ΠΑΠ, γιατί αναδεικνύει τις πραγματικές αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αποκαλύπτει τα προσχήματα και των δύο πλευρών, τους κάλπικους διαχωρισμούς τους και καλεί τους λαούς να μη στηρίξουν κανένα στρατόπεδο ιμπεριαλιστών ληστών. Αυτά τα κριτήρια άλλωστε έθετε και ο Λένιν στην εποχή του για τη στάση των κομμουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Με τα ίδια κριτήρια το ΚΚΕ αρνείται να μπει στο «καλούπι» που θα ήθελαν να μας χώσουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι κατά τόπους «αρωγοί» τους, χρησιμοποιώντας μια δήθεν «αντιιμπεριαλιστική» ορολογία, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με έναν αριθμό ΚΚ που έχουν ασυγχώρητα παρασυρθεί από αυτήν.

Οσο μια σειρά κόμματα κινούνται στηριγμένα σε αστικές προσεγγίσεις, όσο έχουν αντικαταστήσει την ταξική προσέγγιση με την «πυξίδα» αταξικών γεωπολιτικών προσεγγίσεων και των δήθεν «εθνικών συμφερόντων», τόσο πιο έντονες γίνονται οι πιέσεις που ασκούν στις ΔΣΚΕΚ και συνολικά στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα τα διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια αναβάθμισης της θέσης των αστικών τάξεων, που επιδιώκουν τα ΚΚ να συνταχθούν με διάφορα προσχήματα στο πλευρό τους.

Κι αυτό δεν αφορά μονάχα την Κίνα, μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις του σημερινού καπιταλιστικού κόσμου, που αξιοποιεί τα κόκκινα λάβαρα, για να μας πείσει πως δεν έχουμε μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού, αλλά έναν «νέο ψυχρό πόλεμο», μια νέα δήθεν αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού. Ενα τμήμα των ΚΚ, που επιφανειακά στέκονται απέναντι στις εξελίξεις, στηρίζει έναν τέτοιο ισχυρισμό, που επιδιώκει να θέσει το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα κάτω από τις «φτερούγες» της μιας πλευράς της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης.

Την προσπάθεια, όμως, της χειραγώγησης των ΚΚ και την αξιοποίησή τους στις διεθνείς σχέσεις για την προώθηση των συμφερόντων τους αξιοποιούν και άλλες αστικές τάξεις, όπως π.χ. της Βενεζουέλας. Ετσι, την ώρα που το PSUV, το κυβερνητικό κόμμα της Βενεζουέλας, έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ΠΑΠ, στην ίδια του τη χώρα έχει εξαπολυθεί μια άνευ προηγουμένου αντικομμουνιστική επιχείρηση, με την επέμβαση του αστικού κράτους στα εσωτερικά ζητήματα του ΚΚ Βενεζουέλας (ΚΚΒ), όπου με δικαστική απόφαση παύεται η ηγεσία του κόμματος και διορίζεται άλλη από στελέχη του PSUV.

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στο παρελθόν το αστικό καθεστώς του Καζακστάν έθεσε με δικαστική απόφαση εκτός νόμου το ΚΚ Καζακστάν και συγκρότησε το «δικό» του ΚΚ, με την επωνυμία Κομμουνιστικό Λαϊκό Κόμμα Καζακστάν, που εξέλεξε και βουλευτές και επιδίωξε να ενταχθεί στις ΔΣΚΕΚ, χωρίς αποτέλεσμα.

Αυτή η προσπάθεια να χτυπηθεί και να απαξιωθεί το ΚΚΒ πραγματοποιείται στο όνομα της λεγόμενης «Μπολιβαριανής Επανάστασης» και του «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», κι ενώ έχει εξαπολυθεί μια τεράστια επίθεση οικονομικής αφαίμαξης της εργατικής τάξης της Βενεζουέλας και σκληρής καταστολής των αγώνων της και διεξάγονται παζάρια της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης με τις ΗΠΑ για την πρόσβαση στο πετρέλαιο της χώρας.

Πριν από περίπου 20 χρόνια η ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, η ΕΕ, αποφάσισε να προωθήσει την πολιτική της μέσω των λεγόμενων «ευρωπαϊκών κομμάτων». Ετσι, με τον Κανονισμό της ΕΕ 2004/2003, που ψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, και την απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ της 4ης Νοέμβρη 2003 για τους κανονισμούς για τα πολιτικά κόμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και τη χρηματοδότησή τους, άνοιξε ο δρόμος για τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά κόμματα». Στη βάση αυτή συγκροτήθηκε το 2004, μεταξύ άλλων, και το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), με πρωτοβουλία μιας σειράς ευρωκομμουνιστικών, μεταλλαγμένων κομμουνιστικών και άλλων «αριστερών» κομμάτων.

Το ΚΕΑ, ως ένα από τα «ευρωπαϊκά κόμματα», συγκροτήθηκε από την αρχή με την παρότρυνση, καθοδήγηση και χρηματοδότηση της ίδιας της ΕΕ και με όρο τη ρητή αποδοχή των στόχων και των «αρχών» της ΕΕ. Αυτό, όπως για κάθε κόμμα που συγκροτείται στη βάση αυτών των κανονισμών, σημαίνει ότι «ιδιαίτερα στο πρόγραμμά του και στη δραστηριότητά του τηρεί τις αρχές στις οποίες βασίζεται η ΕΕ». Τα κόμματα που συγκρότησαν το ΚΕΑ διακήρυσσαν ότι ο καπιταλισμός μπορεί να «εξανθρωπιστεί» και η ΕΕ να «εκδημοκρατιστεί», επιδιώκοντας τη χειραγώγηση των εργαζομένων στο αστικό σύστημα.

Κόντρα σε αυτόν τον σχεδιασμό της ΕΕ, το 2013, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, συγκροτήθηκε η «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία» (ΕΚΠ), που με την Ιδρυτική της Διακήρυξη τόνιζε: «Θεωρούμε την ΕΕ επιλογή του κεφαλαίου (...) πως υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης για τους λαούς. Μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων προβάλλει η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της ευημερίας των λαών, της κοινωνικής προόδου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού». Η ΕΚΠ ευθέως έθετε τον εαυτό της απέναντι στα λεγόμενα «ευρωπαϊκά κόμματα» της ΕΕ.

Ετσι η ΕΚΠ συγκροτήθηκε ως μορφή συνεργασίας ΚΚ, που στηρίζονται στον επιστημονικό κομμουνισμό και στέκονται ενάντια στην ΕΕ, ενάντια στον καπιταλισμό, παλεύοντας για τα συμφέροντα και την υπόθεση της εργατικής τάξης.

Στα χρόνια της δράσης της η ΕΚΠ πραγματοποίησε ορισμένες δραστηριότητες, αλλά κυρίως με μια σειρά από τοποθετήσεις της Ολομέλειας ή της Γραμματείας της προσανατόλιζε σωστά για πολλά τρέχοντα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα, από την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, έως τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της αλληλεγγύης προς τους μετανάστες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι στο εσωτερικό της ΕΚΠ δεν υπήρχαν αντιθέσεις και προβλήματα. Πριν από δύο χρόνια το ΚΚΕ δημόσια τοποθετήθηκε με τα ντοκουμέντα του 21ου Συνεδρίου του, μιλώντας για ιδεολογικοπολιτικές συγχύσεις και προβλήματα, για πολλές δυσκολίες στην επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής και στη σύνδεσή της με την τρέχουσα ταξική πάλη σε συνθήκες πολύ αρνητικού συσχετισμού, κάτι που αναπαράγει την οπορτουνιστική επίθεση.

Βεβαίως, στο μπλοκάρισμα της λειτουργίας της ΕΚΠ καταλυτικό ρόλο έπαιξε η επίδραση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των διαφορετικών προσεγγίσεων που προέκυψαν εξαιτίας του ότι μια σειρά από κόμματα δεν αντιμετωπίζουν με τα λενινιστικά κριτήρια τον ιμπεριαλισμό και δεν έχουν αντλήσει συμπεράσματα από την Ιστορία π.χ. των «αντιφασιστικών μετώπων», της στρατηγικής των σταδίων κ.ά.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια αυτά τα κόμματα έδειξαν όχι μόνο στο ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά και σε άλλα ζητήματα σοβαρές υποχωρήσεις από συμφωνημένες θέσεις στα πλαίσια της ΕΚΠ. Είναι χαρακτηριστικές τοποθετήσεις ορισμένων κομμάτων, που συμμετείχαν στην ΕΚΠ, με τις οποίες στρέφονται ενάντια στους μετανάστες, ή άλλες δηλώσεις και δημοσιεύματα υπέρ αστικών παραγόντων, π.χ. του Ορμπαν ή ακόμη και αυτού του Τραμπ, ή η οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών με ακροδεξιές, ακόμη και φασίζουσες δυνάμεις στο όνομα της υπεράσπισης της «κυριαρχίας» ή δήθεν του «αντιιμπεριαλισμού».

Στην πράξη είχαμε την υποχώρηση μιας σειράς κομμάτων από τις κομμουνιστικές αρχές, από τις αρχές συγκρότησης της ΕΚΠ, που δείχνει την οπορτουνιστική διολίσθησή τους και πρόσδεση με αστικές δυνάμεις και συμφέροντα.

Ως «θρυαλλίδα» στις παραπάνω εξελίξεις λειτούργησε η στάση των κομμάτων απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που σε τελική φάση οδήγησε στο μπλοκάρισμα και τελικά στην παύση της λειτουργίας της ΕΚΠ, που, όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει και την παύση των προσπαθειών του ΚΚΕ και άλλων ΚΚ για την επαναστατική ανασυγκρότηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ).

Αντίθετα, αξιοποιώντας την πείρα που έχει συγκεντρωθεί, καθιστά αναγκαίο τον συντονισμό ΚΚ σε στέρεες, κατά το δυνατόν, κομμουνιστικές ιδεολογικές - πολιτικές βάσεις και τέτοιες θετικές διεργασίες είναι σε εξέλιξη.

Σήμερα, σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, κι άσχετα από το επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εντείνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, δυναμώνουν η κρατική και εργοδοτική καταστολή, ο αντικομμουνισμός, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αιματοκυλούν τους λαούς, οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο έχουν κοινό αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τις αστικές τάξεις, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, τον καπιταλισμό. Κοινή πρέπει να είναι η ταξική πάλη για την ανατροπή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, που διεξάγεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο και έχει παγκόσμιο χαρακτήρα.

Από εδώ πηγάζει το μόνιμο και σταθερό καθήκον του Κόμματός μας για την επαναστατική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Αυτό το καθήκον δεν είναι απλό, κι έχουμε επίγνωση ότι η όλη διαδικασία της επαναστατικής ανασυγκρότησης είναι αργόσυρτη, βασανιστική, ευάλωτη. Εξαρτάται από την κατάκτηση της ικανότητας αρκετών Κομμουνιστικών Κομμάτων να δυναμώνουν ολόπλευρα στη χώρα τους ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά, να αποκτήσουν και να δυναμώσουν τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη, να ξεπεράσουν λαθεμένες θέσεις που κυριάρχησαν στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα τις προηγούμενες δεκαετίες και αναπαράγονται με διάφορες μορφές σήμερα, να συνδυάζουν την επαναστατική δράση με την επαναστατική θεωρία, να χτίσουν μια μαχητική αυτοτελή στάση αρχών απέναντι στην αστική τάξη των χωρών τους, σε κάθε αστική τάξη και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία τους.

Από αυτό θα εξαρτηθεί αν το κομμουνιστικό κίνημα θα αντιπαλέψει τους παράγοντες που το καθηλώνουν και θα βαδίσει σε πορεία επαναστατικής ανασυγκρότησης, παίρνοντας υπόψη ότι η εποχή μας εκφράζει την αναγκαιότητα μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός.

Παραπομπή:

1. Β. I. Λένιν, Απαντα, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 26, σελ. 349