Για τα αφιερώματα των επόμενων ημερών θα αναφερθούμε σε καθημερινό φύλλο και επιλέγουμε να ρίξουμε μια ματιά στις επανεκδόσεις. «Fires on the Plain» (1959) του Κον Ιτσικάουα, μια σπουδαία ταινία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Σοέι Οόκα, για πρώτη φορά στις ελληνικές αίθουσες, με αποκατεστημένες κόπιες. Ενα αγωνιώδες πορτρέτο απελπισμένων Ιαπώνων στρατιωτών που έχουν εγκλωβιστεί σε μια παράξενη γη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια κατάβαση στην ψυχολογική και σωματική λήθη. «Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά» (1974) του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που πραγματεύεται έναν ιδιαίτερο έρωτα. Μας μιλά για μια εξηντάχρονη καθαρίστρια που γνωρίζει έναν μετανάστη τουλάχιστον 20 χρόνια νεότερό της και αποφασίζουν να παντρευτούν, προκαλώντας όμως έτσι την αποδοκιμασία του περίγυρού τους. «Ο Μεγάλος Υπνος» (1947) του Χάουαρντ Χοκς, μια σπουδαία κοινωνική ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ, στην οποία ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου προσλαμβάνεται από τον πλούσιο στρατηγό εν αποστρατεία για να ερευνήσει μια υπόθεση εκβιασμού της μικρής του κόρης... «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» (1967) του Τζιν Σακς, βασισμένη στο θεατρικό έργο του Νιλ Σάιμον, που μας ξεναγεί στην παθιασμένη σχέση ενός ζευγαριού, που αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα όταν νοικιάζουν το πρώτο τους διαμέρισμα.
Σχετικά με την ταινία «Μαζί Ξανά» του Στεφάν Μπριζέ... Η ειλικρινής απορία μας είναι γιατί αυτός ο εξαιρετικός σκηνοθέτης του κοινωνικού σινεμά («Ο Νόμος της Αγοράς», «Σε Πόλεμο», «Ενας Αλλος Κόσμος») το γυρίζει στο κλασικό αισθηματικό ρομάντζο, γαλλικής κοπής, από αυτά που βλέπουμε κατά δεκάδες από τη δεκαετία του '70 και μετά. Η ταινία σε καμία περίπτωση δεν είναι κακή, αλλά την έχουμε ξαναδεί δεκάδες φορές... Στεφάν Μπριζέ καμιά φορά σε κρίνουμε αυστηρά, αλλά το κοινωνικό σινεμά σου μας είναι απαραίτητο. Δεν είναι δα και πολλοί οι σκηνοθέτες με τη θεματολογία σου... Οσον αφορά τα «Μικρά Πράγματα Που Πήγαν Λάθος» του Χάρη Βαφειάδη, δυστυχώς πράγματι πήγαν λάθος, γιατί ο σκηνοθέτης δεν κατάφερε να μας δώσει ένα στιβαρό και σφιχτό σενάριο και απλώθηκε σε παραπάνω χαρακτήρες και ιστορίες που αποδυναμώνουν τον βασικό κορμό της ιστορίας του. Αυτό που κρατάμε όμως είναι ότι τελικά τα παιδιά πληρώνουν τις αμαρτίες των γονιών τους... Οι «Απληστοι Ανθρωποι» του Πότσι Ποντσιρόλι δυστυχώς απέχουν πολύ από τη ματιά των αδερφών Κοέν, όπως διαφημίζονται, κοινώς όταν διαβάζουμε περιλήψεις και δελτία Τύπου πρέπει να κρατάμε και μικρό καλάθι...
Ο Ζαν Μονιέ καλείται να υπερασπιστεί τον Νίκολα Μίλικ, που κατηγορείται για τη δολοφονία της συζύγου του. Ενώ όλα δείχνουν την ενοχή του, ο Μονιέ αναλαμβάνει την υπόθεση, πεπεισμένος για την αθωότητά του. Καθώς οι έρευνές του τον στέλνουν πίσω στη νύχτα της δολοφονίας και στην οικογενειακή δυναμική, έρχεται ακόμη πιο κοντά με τον πελάτη του, αυξάνοντας την πίεση να τον υπερασπιστεί. Ποια είναι αυτή η τόσο συνηθισμένη περίπτωση που θα τον βάλει σε δοκιμασία, τελικά;
Ο Ντανιέλ Οτέιγ δεν σκηνοθετεί πρώτη φορά, βεβαίως ο εκπληκτικός ηθοποιός είναι σαφώς ανώτερος στην υποκριτική από τη σκηνοθεσία. Σε αυτή την ταινία μεταφερόμαστε σε μια δικαστική αίθουσα όπου καταφέρνει με το σενάριό του να μας κρατήσει το ενδιαφέρον έως το τέλος, ακόμα κι αν έχει βραδυφλεγή και ιδιαίτερα ακαδημαϊκή σκηνοθεσία... Αυτό που συμβαίνει στον δικηγόρο όταν πολλά χρόνια αργότερα μαθαίνει την αλήθεια από τον πελάτη του, συμβαίνει και σε μας. Νιώθει κανείς αποτροπιασμό και εξαπάτηση γιατί όσα σκέφτηκε κατά τη διάρκεια της ταινίας ήταν μια τεράστια παραπλάνηση... Αυτό του το πιστώνουμε του σκηνοθέτη Οτέιγ, που κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και πλαισιώνεται από τον επίσης εξαιρετικό Γκρεγκορί Γκαντεμπουά.
Στο εγγύς μέλλον, η κυβέρνηση σκοπεύει να αντικαταστήσει τους δικαστές με λογισμικό Τεχνητής Νοημοσύνης, δεσμευόμενη να αυτοματοποιήσει αποτελεσματικά και να αποπολιτικοποιήσει το δικαστικό σύστημα. Η Κάρμεν Κόστα, διακεκριμένη δικαστής, έχει προσκληθεί να αξιολογήσει αυτή τη νέα διαδικασία. Ωστόσο, όταν ο δημιουργός του λογισμικού βρίσκεται νεκρός, συνειδητοποιεί ότι η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο και ότι θα πρέπει να πολεμήσει τα ισχυρά συμφέροντα που παίζουν στα υψηλότερα κλιμάκια του κράτους.
Επιλέξαμε να εστιάσουμε λίγο περισσότερο σε αυτήν την ταινία λόγω της θεματικής της, όχι επειδή συμφωνούμε μαζί της, αλλά επειδή καταφέρνει να θίξει κάποια πράγματα και είναι επίκαιρη για μας, αφού κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες η νέα έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» με τίτλο «Τεχνητή Νοημοσύνη: Η νέα εποχή στην τεχνολογία απαιτεί μια νέα εποχή στην κοινωνία - Σοσιαλισμός, η απάντηση τον 21ο αιώνα» που επιμελήθηκε η Ιδεολογική Επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ.
Αν και σκηνοθετικά είναι άχρωμη, εστιάζουμε στο γεγονός ότι, πέρα από τους ηθικούς προβληματισμούς, μας δείχνει ότι και το νέο που έρχεται φαίνεται σαν παλιό... αφού θα υπακούει στο κεφάλαιο και τις ανάγκες του. Βεβαίως παραγωγή της «Amazon» δεν θα κατέκρινε τις σχέσεις παραγωγής όπως φαντάζεστε, αλλά ο πιο υποψιασμένος θεατής μπορεί να πατήσει πάνω σε αυτές τις ελλείψεις για να ανοίξει κουβέντα.
Ραντεβού στο «Τριανόν»!
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν επιχειρούν να αφηγηθούν τη σχέση της αρχαίας τραγωδίας με τον σύγχρονο τρόμο εμπνεόμενοι από τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη.
Σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, η ιστορικός Τέχνης Αθηνά Εξάρχου στον κατάλογο της έκθεσης: «Οι κομίστες που συμμετέχουν στην έκθεση κλήθηκαν αφενός να φέρουν την ιστορία των Τρωάδων στο σήμερα και αφετέρου να την προσαρμόσουν στην αισθητική και την αφηγηματική φόρμα του κόμιξ, αλλά και ταυτόχρονα στην προσωπική τους καλλιτεχνική χειρονομία.
Ηταν ίσως αναπόφευκτο ότι η καταστροφή της Τροίας θα έστρεφε το βλέμμα των δημιουργών στο δράμα της Παλαιστίνης. Οι θρηνούσες μητέρες, οι βομβαρδισμοί και το αίσθημα ότι οι μεγάλες δυνάμεις, οι "θεοί", έχουν εγκαταλείψει τους Παλαιστινίους είναι μοτίβα και ιδέες που πολλοί συμμετέχοντες επέλεξαν να θέσουν ενώπιον του θεατή. Το κόμιξ ήταν και θα είναι μια τέχνη πολιτικοποιημένη που δεν μασάει τα λόγια της, δεν διστάζει να δείξει τη βία και το αίμα και δεν φοβάται να πάρει σαφή θέση υπέρ ή κατά συμπεριφορών και καταστάσεων. Στα έργα, λοιπόν, που παρουσιάζονται εδώ, η καταδίκη είναι σφοδρή και η τοποθέτηση γεμάτη πάθος. Οι καλλιτέχνες σκύβουν πάνω από τον πόνο των γυναικών, τις αγκαλιάζουν, τις φέρνουν στο προσκήνιο όπως και ο αρχαίος τραγωδός. Οι γυναίκες αυτές είναι ατρόμητες, δεν υποτάσσονται, δεν κατακτώνται...».
Επιμέλεια: Καλλιόπη Λιαδή, καλλιτεχνική σύμβουλος του Προγράμματος.
Εγκαίνια: Σήμερα, Πέμπτη, στις 19.00.
Ωρες λειτουργίας: Καθημερινά και Σαββατοκύριακα 18.00 - 22.00.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.