"Η κυβέρνηση της Αθήνας κήρυξε έναν άγριο πόλεμο ενάντια στα Ελληνόπουλα και τις μητέρες τους. Στρατός και Χωροφυλακή ενεργούν επιδρομές στα χωριά και αρπάζουν τα μικρά παιδιά από την αγκαλιά των μανάδων τους, που παλεύουν απεγνωσμένα να τα σώσουν από το χαμό. Από τα 150 παιδάκια από το Μπούφι της Φλώρινας, πολλές μητέρες κατόρθωσαν και πήραν κρυφά μέσα από τη Φλώρινα τα 25. Υστερα, όλες μαζί οι μάνες πήγαν, διαμαρτυρήθηκαν και πήραν πίσω όλα τα παιδάκια τους. Στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης πήραν και τις νέες μάνες που αντιστέκονταν και δεν έδιναν τα παιδιά τους. Τρομοκράτες απειλούν τους γονείς με επιτόπου εκτέλεση, αν δεν τα δώσουν".

Αυτά έγραφε, πριν 50 χρόνια περίπου, στις 15 Μάρτη του 1948, η εφημερίδα "Εξόρμηση",που έβγαζε ο ΔΣΕ. Κι είναι ίσως ένα από τα πρώτα δημοσιεύματα που αναφερόταν σ' αυτό το τεράστιο έγκλημα που συντελέστηκε στη χώρα μας και οι πληγές του οποίου δύσκολα θα μπορέσουν να επουλωθούν ακόμα κι αν περάσουν άλλα πενήντα χρόνια... Το συγκεκριμένο δημοσίευμα αναφερόταν στις επιχειρήσεις της Χωροφυλακής και του Στρατού, που προσπάθησαν να πάρουν μικρά παιδιά από τους γονείς τους. Ενέργειες, φυσικά, που είχαν τη σφραγίδα και τις "ευχές" του παλατιού.

"Ούτε πόλεμος να ήταν. Η μισή Ελλάδα σφάχτηκε και αμέσως μετά η άλλη μισή πουλήθηκε...". Τα λόγια ενός πατέρα, του Δημήτρη Λύτρα,που έχασε με "περίεργο" τρόπο το παιδί του το 1961, αντικατοπτρίζουν ίσως με τον καλύτερο τρόπο την "πολιτική" που ακολούθησε, τόσο το παλάτι, όσο και η κυβέρνηση της Αθήνας τότε. Μια "πολιτική", που συνεχίστηκε για πολλά ακόμα χρόνια, ενώ υπάρχουν καταγγελίες ότι ακόμα και στις μέρες μας - περιορισμένα μεν - γίνεται αγοραπωλησία βρεφών.

Οι πρώτες υποθέσεις "χαμένων" ή "πεθαμένων" παιδιών εκτυλίχτηκαν κατά τη διάρκεια της Μεταξικής δικτατορίας, γύρω στο 1937, ενώ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου παίρνει ...σάρκα και οστά το περιβόητο παιδομάζωμα της Φρειδερίκης, η οποία οδηγεί - μαζί με άλλους ανθρώπους της εξουσίας και του παρακράτους - μεγάλο αριθμό παιδιών στην Αμερική ή τα παραδίδει σε δεξιές και άτεκνες οικογένειες. Βέβαια, μέσα στο γενικό χαμό και με τη δικαιολογία ότι οι κομμουνιστές φυγαδεύουν παιδιά στις ανατολικές χώρες, θύματα της άπληστης και απάνθρωπης Φρειδερίκης πέφτουν παιδιά ακόμα και "εθνικοφρόνων" οικογενειών. Οι μαρτυρίες εκατοντάδων ανθρώπων που έπεσαν στα "νύχια" αυτής της καλοστημένης μηχανής, που σκόπευε στην εθνική εξυγίανση παιδιών καταδιωκόμενων αγωνιστών, είναι συγκλονιστικές. Και η περίοδος αιχμής αυτού του τερατώδους "παζαριού" φαίνεται να είναι η 25ετία 1940 - 1965.

Η Φρειδερίκη, την περίοδο εκείνη, είχε κάνει 50 παιδουπόλεις, κάτι που και το ΠΙΚΠΑ το αναγνωρίζει. Από αυτά τα "Παιδικά Νταχάου", αλλά και από άλλα ιδρύματα στην Αθήνα ("Αλεξάνδρα", "Δαβάκη", "Βρεφοκομείο Αθηνών", "Μαιευτήριο Αθηνών" κλπ.) και κυρίως στη Θεσσαλονίκη ("Αγιος Στυλιανός") εξαφανίζονταν τα παιδιά - τα περισσότερα, από τα οποία οδηγούνταν με το υπερωκεάνιο "Βασίλισσα Φρειδερίκη" στην Αμερική. Παράλληλα, η Φρειδερίκη αποσπούσε και μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά από τους αριστερούς γονείς τους και τα έκλεινε σε ειδικά αναμορφωτικά στρατόπεδα, που οργανώθηκαν στην Αθήνα, στη Μυτιλήνη, στην Κω, στην Αλεξανδρούπολη, στα Χανιά. Το βασικότερο στρατόπεδο οργανώθηκε πάντως στη Λέρο το 1949, όπου κατά χιλιάδες στέλνονταν εκεί 10χρονα και 12χρονα παιδιά. Οι πρώτες "παρτίδες" έχτισαν σε συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας τα ερειπωμένα κτίρια που είχαν αφήσει οι Ιταλοί και στα οποία δόθηκε η ονομασία "Βασιλικαί Τεχνικαί Σχολαί Λέρου". "Δάσκαλοι", στην πλειοψηφία τους, ήταν "εθνικοί διαφωτιστές", κατά κανόνα αγράμματοι και ύποπτης ηθικής. Ο καθένας απ' αυτούς είχε τη δική του "μέθοδο", αλλά όλοι είχαν τον ίδιο στόχο: Να φωλιάσουν στα παιδιά το μίσος για τους γονείς τους. Οσο για τα νήπια και τα μωρά, είπαμε ότι οι μηχανισμοί της Φρειδερίκης είχαν επιφυλάξει άλλη μοίρα. Τα πρόσφεραν στο διεθνές εμπόριο "υιοθεσίας" για την ενίσχυση των βασιλικών κοινωφελών ταμείων...

"Υπήρχε οργάνωση, μια καλοστημένη μηχανή. Τα ορφανά του πολέμου "ξεπλύθηκαν" μέσα στα ιδρύματα, τα ορφανοτροφεία. Οταν άρχισε ο Εμφύλιος, τα παιδιά που οι οικογένειές τους είχαν σφαγιαστεί από τους εθνικόφρονες έπρεπε να κρατηθούν μακριά από το συγγενικό τους περιβάλλον, γιατί - πίστευαν - θα γίνονταν πολέμιοι του κράτους. Ετσι, τα "μιάσματα" αυτά για τη Φρειδερίκη θα έπρεπε να φύγουν από το στενό συγγενικό τους περιβάλλον και να οδηγηθούν στην Αμερική να γίνουν γιάπηδες", τονίζει η Ιφιγένεια Καλφοπούλου,πρόεδρος του Συλλόγου Ερευνας και Αποκάλυψης Στοιχείων Υιοθετημένων Παιδιών (ΣΕΑΣΥΠ) Θεσσαλονίκης.

"Τα ιδρύματα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας απ' όπου πωλούνταν παιδιά λειτουργούσαν σαν συγκοινωνούντα δοχεία", τόνισε στο "Ρ" ηΕλένη Λιαράκου,πρόεδρος του ΣΕΑΣΥΠ Αθήνας.Είναι ενδεικτικό ότι μετά το σάλο που ξέσπασε στη Θεσσαλονίκη με το ίδρυμα του "Αγίου Στυλιανού" περνούν καθημερινά από τον Σύλλογο 50 και πλέον άνθρωποι, οι οποίοι αναζητούν το παιδί ή τον αδελφό τους. Υπολογίζεται ότι μέχρι σήμερα τα χαμένα παιδιά σε ολόκληρη τη χώρα ξεπερνούν τις 15.000! "Παρ' όλα αυτά, η επίσημη πολιτεία και η Δικαιοσύνη δεν έχουν δείξει καμιά ευαισθησία για την επίλυση του προβλήματος. Υπάρχει από παντού άρνηση συνεργασίας, ιδιαίτερα σε ιδιωτικές παιδιατρικές κλινικές της Αθήνας", συνέχισε η Ε. Λιαράκου.

Ο αντιπρόεδρος του ΣΕΑΣΥΠ Αθήνας, Χρήστος Λύτρας,ανέφερε ότι μέσα σ' αυτά τα κυκλώματα εμπλέκονται ακόμα και κληρικοί, ενώ ήδη ο Σύλλογος από τις μέχρι σήμερα καταγγελίες έχει στη διάθεσή του περίπου 20 ονόματα γιατρών που φαίνεται να θησαύρισαν από τις αγοραπωλησίες βρεφών. "Τα ονόματα αυτά θα δοθούν στη δημοσιότητα, όταν επιτέλους επέμβει σ' αυτή την ιστορία εισαγγελέας", είπε ο Χρ. Λύτρας. Είναι πάντως σίγουρο ότι, αν και όταν δοθεί εντολή να ανοίξουν τα αρχεία συγκεκριμένων ιδρυμάτων, οι διαστάσεις του συντελούμενου εγκλήματος θα είναι ακόμα πιο τρομακτικές...

Ετσι άρχιζε το ρεπορτάζ στην εφημερίδα "Καθημερινή" στις 1.4.1948, για μία από τις πολλές συσκέψεις και συνεργασίες, που γίνονταν εκείνη την εποχή, με σκοπό καλύτερη υλοποίηση του σατανικού σχεδίου αρπαγής παιδιών από οικογένειες μαχητών του ΔΣΕ και καταδιωκομένων κομμουνιστών. Διπλός ο στόχος τους: Να ερημώσουν τα ελληνικά χωριά, προκειμένου να απομονώσουν το ΔΣΕ, να κλείσουν τα παιδιά σε αναμορφωτήρια - φυλακές, στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους.

Η ανάγκη να χυθεί άπλετο φως σε αυτή τη μαύρη σελίδα της πρόσφατης ιστορίας της χώρας μας, προβάλλει πλέον επιτακτική. Η κυβέρνηση οφείλει να πάρει μέτρα, ώστε να δοθούν στη δημοσιότητα τα σχετικά αρχεία και να διευκολύνει την έρευνα σε βάθος.

Μπέρυ ΤΣΟΥΓΓΡΑΝΗ, Παναγιώτης ΘΟΕΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ, Απόστολος ΝΙΚΟΛΑΟΥ