Από τις 3 του Απρίλη το 'χουν κάνει καθαρό: κλιμάκωση του αγώνα!

Η νέα απεργία, πλέον, δεν είναι μόνο μονόδρομος ως προς την ανάγκη συνέχισης του αγώνα, αλλά και επιβεβλημένη από το γεγονός ότι την ίδια ώρα η κυβέρνηση κάνει -επίσης- καθαρό ότι δε χάνει χρόνο και προωθεί τάχιστα το σύνολο μιας πολιτικής αναδιαρθρώσεων, που δεν αφαιρεί μόνο δικαιώματα, αλλά παρεμβαίνει βάναυσα στο σύνολο των σχέσεων κεφαλαίου - εργασίας, με στόχο να μπατάρει πιο αποτελεσματικά την «παλάντζα» υπέρ της αύξησης των κερδών μέσα από παραπέρα μείωση της αξίας που έχει η τιμή της εργατικής δύναμης.

Εως τον Ιούνη υπολογίζουν τα κυβερνητικά επιτελεία ότι θα έχουν έτοιμο και θα περάσουν, με την πλαστή --ελέω εκλογικού νόμου-- πλειοψηφία που διαθέτουν στη Βουλή, το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό. Ηδη αύριο, η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας συναντάται με τους πανεπιστημιακούς που ανέλαβαν να δώσουν επιστημονική επίφαση στην κατάρτιση του νομοσχεδίου. Από κοντά σπεύδει η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ να ολοκληρώσει, λέει, το διάλογο ζητώντας κάποιες εγγυήσεις στο χρηματοδοτικό. Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους περνά ήδη ως αυτονόητο στην κοινή γνώμη ότι έχει εξασφαλιστεί «εθνική συμφωνία» για τις ανατροπές. Οι οποίες, μάλιστα, δεν το κρύβουν πάνε «πακέτο» με ένα ακόμα πλαίσιο ανατροπών, αυτό στις εργασιακές σχέσεις.

Στις 11 του Απρίλη και στην απεργία των δημοσίων υπαλλήλων η εντολή ήταν καθαρή

Στο εισοδηματικό έχει ήδη φροντίσει η ΓΣΕΕ να αλυσοδέσει για τα επόμενα δύο χρόνια τους εργαζόμενους, που στέλνονται τώρα να διαπραγματευτούν σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο με οροφή αυξήσεις στο τρομακτικό ύψος του ...0,70 ευρώ την ημέρα!

Με αυτά τα δεδομένα που προδιαγράφουν ένα εφιαλτικό τοπίο όχι μόνο για την εργατική τάξη, αλλά -μέσα από μια διαδικασία «ντόμινο»- και για το σύνολο των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων, η οργάνωση της πάλης περνά αναγκαστικά μέσα από την ανάπτυξη και της κοινής δράσης με τη μικρομεσαία αγροτιά και τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης. Μέσα από το δυνάμωμα της ταξικής ενότητας, πάνω στο έδαφος του αγώνα, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Στις 18 Απρίλη, η δεύτερη κατά σειρά απεργιακή άνοιξη ήταν δεδομένη

Στην πράξη, οι εργαζόμενοι καλούνται από τις ταξικές δυνάμεις να πάρουν θέση σ' ένα μέτωπο που στο δίλημμα «διαχείριση της εφαρμοζόμενης πολιτικής ή ανατροπή» επιλέγει την ανατροπή, ένα μέτωπο ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και στο λαϊκισμό της ΝΔ. Καθώς γίνεται όλο και πιο καθαρό πως εχθρός της εργατικής τάξης είναι κάθε δεξιά πολιτική, κάθε πολιτική που χτυπάει τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα, που δουλεύει για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, καλλιεργεί την ξενοφοβία και το ρατσισμό.

Σ' αυτή την πορεία έχει γίνει πλέον αρκετά καθαρό πως η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ δε στέκεται απλά τροχοπέδη, αλλά είναι και αντίπαλος των εργαζομένων, λειτουργεί σαν βραχίονας του κεφαλαίου και δηλητηριάζει την εργατική τάξη με το «όπιο» της ταξικής συνεργασίας. Τα παραδείγματα ήδη πολλά: Ξεπούλημα των συλλογικών συμβάσεων, συνενοχή στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο», για να περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα, στήριξη στις ιδιωτικοποιήσεις, ύμνοι στο μονόδρομο της ΟΝΕ, στην ανταγωνιστικότητα και στην κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Την Πρωτομαγιά η εντολή για τη συνέχεια έγινε και αδιαμφισβήτητη

Η κυβέρνηση τρέμει κυριολεκτικά αυτή τη συντονισμένη απάντηση και προκειμένου να κάμψει τη θέληση για αγώνα, που εκφράστηκε με τις προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις και να σπείρει την αμφιβολία στους εργαζόμενους για τις συνέπειες των μέτρων της, επιδίδεται σε ένα όργιο παραπληροφόρησης.

Την περασμένη Πέμπτη, ο υπουργός Εργασίας Δ. Ρέππας δε δίστασε να επαναλάβει ότι τα μέτρα έχουν συνδιαμορφωθεί, προβάλλοντας έτσι μια ψεύτικη συναίνεση στα αντιασφαλιστικά σχέδια, την οποία βασίζει στη στάση της πλειοψηφίας των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι οποίες στήριξαν τη διαδικασία του «κοινωνικού διαλόγου». Ιδιαίτερα στη ΓΣΕΕ, η κυβέρνηση χρωστά πολλά στην απροκάλυπτη υποστήριξη της κυβερνητικής πολιτικής από τις δυνάμεις της πλειοψηφίας.

Ωστόσο, συνδικάτα και εργαζόμενοι έχουν δείξει στην πράξη με τον αγώνα τους ότι απορρίπτουν την κυβερνητική πολιτική η οποία παραπέμπει σε έναν ασφαλιστικό μεσαίωνα. Η πρόταση τής κυβέρνησης συρρικνώνει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων σε μια στιγμή που οι σύγχρονες ανάγκες επιβάλλουν τη διεύρυνσή τους! Οχι μόνο συντηρεί και ενισχύει τις ανατροπές που προκάλεσαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ, αλλά προχωρεί ακόμη περισσότερο στη διαμόρφωση ενός άθλιου καθεστώτος στο πλαίσιο που έχει χαράξει η Ευρωπαϊκή Ενωση για τη λεηλασία του ασφαλιστικού συστήματος από το κεφάλαιο.

Από αυτή την άποψη, το τελικό κείμενο που θα παρουσιάσει στη Βουλή η κυβέρνηση μπορεί να καταπιάνεται και με ζητήματα που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση δεν έκρυψε ότι εξετάζει και την παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ενώ οι εκπρόσωποι του ΕΒΕΑ «βομβάρδισαν» τον - πρόθυμο ακροατή - υπουργό Εργασίας με αιτήματα για ακόμη μεγαλύτερη ελάφρυνσή τους σε βάρος των εργαζομένων και της κοινωνικής ασφάλισης.

Ηδη όμως, το αντιασφαλιστικό πλαίσιο της κυβέρνησης αποτελεί φορέα σημαντικών ανατροπών για όλους τους εργαζόμενους, ακόμη και εάν δεν «εμπλουτιστεί» σε αυτή τη φάση με πρόσθετα στοιχεία. Ενδεικτικές είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες αυτού του πλαισίου.

Με το μέτρο για συνταξιοδότηση στα 37 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας, η κυβέρνηση καταργεί την 35ετία και την αρνείται πανηγυρικά για τους ασφαλισμένους που δεν την είχαν κατακτήσει. Την ίδια στιγμή αποφεύγει να αναφερθεί στο απραγματοποίητο αυτής της προϋπόθεσης σε καθεστώς «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων, τις οποίες η ίδια θεσμοθέτησε! Με τον τρόπο αυτό, καταργείται στην πράξη και το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης στα 65 έτη και πάει και στα 67, καθώς το ύψος της σύνταξης θα είναι εκείνο που θα ορίζει ουσιαστικά και το χρόνο που θα «επιλέξει» ο εργαζόμενος για να συνταξιοδοτηθεί.

Με πρόσχημα τη θέσπιση «ενιαίων κανόνων» η κυβέρνηση προχωρεί: Στον υπολογισμό της σύνταξης με βάση τον μέσο όρο των αποδοχών των τελευταίων πέντε ετών. Μειώνει δηλαδή τις συντάξεις, στο δρόμο που χάραξαν οι νόμοι της ΝΔ, καταδικάζοντας σε εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Παράλληλα, ορίζει ως ποσοστό αναπλήρωσης το 70%, και θριαμβολογεί ότι αυξάνει τη σύνταξη για τους ασφαλισμένους μετά το 1993. Αποκρύπτει όμως το αυτονόητο. Οτι καταδικάζει παλιούς και νέους ασφαλισμένους σε μια σύνταξη λειψή, πίσω από τις ανάγκες τους.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση επιδίδεται σε μια συνένωση ασφαλιστικών ταμείων με μοναδικό σκοπό την ισοπέδωση των ασφαλιστικών παροχών στην κατώτερη βαθμίδα και ανοίγει διάπλατα τις «πόρτες» στο ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο είναι πανέτοιμο να ιδιοποιηθεί με πολλές μορφές την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων. Τα αποθεματικά των κύριων Ταμείων τζογάρονται στο χρηματιστήριο, τα επικουρικά εξαναγκάζονται σε «μερική» κεφαλαιοποίηση και προβλέπεται η δημιουργία «επαγγελματικών» Ταμείων με πλήρη κεφαλαιοποίηση!

«Η εργατική τάξη, πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη της εποχής μας, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για το σοσιαλισμό». Αυτός είναι ο τίτλος που αποδίδει συνοπτικά το περιεχόμενο της εκδήλωσης που διοργανώνει το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, την Τετάρτη, 15 Μάη, στις 7μ.μ., στην αίθουσα συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό, με ομιλητή τον Θ. Τζιαντζή, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ειδικά για την εκδήλωση, ομάδα εργασίας του ΚΜΕ επιμελήθηκε και δημιούργησε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, το οποίο αναφέρεται ιστορικά στη γέννηση, ανάπτυξη και γενικότερα στην εξέλιξη του εργατικού κινήματος στη χώρα μας, έχοντας βεβαίως και διεθνείς αναφορές, μέχρι τις μέρες μας. Μια αναδρομή στο παρελθόν από την ίδρυση του πρώτου σωματείου μέχρι τη δημιουργία του ΠΑΜΕ.

Μιλώντας στο «Ρ» ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, διευθυντής του ΚΜΕ και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, εξέφρασε την πεποίθηση πως θα είναι μια επιτυχής, ουσιαστική και ωφέλιμη εκδήλωση που θα βρει την ανάλογη ανταπόκριση από τους εργαζόμενους, όπως άλλωστε και οι άλλες εκδηλώσεις του ΚΜΕ.

Αναφορικά δε με το λόγο που ώθησε το ΚΜΕ στη διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης, τόνισε: «To KME αποφάσισε να διοργανώσει μια ειδική εκδήλωση αφιερωμένη στην εργατική τάξη, και με την ευκαιρία της Πρωτομαγιάς, ως παγκόσμιας ημέρας αγωνιστικής ανάτασης των εργαζομένων, για να τονίσει τον πρωτοπόρο κοινωνικό και ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης στην εποχή μας, τη μεγάλη της συνδρομή στις κοινωνικές εξελίξεις, τον ηγετικό της ρόλο στις αγωνιστικές παρακαταθήκες των λαών, την προοπτική της ως κοινωνικής δύναμης».

Σχετικά με αυτόν το ρόλο της εργατικής τάξης υπογράμμισε: «Η ιδεολογική διαπάλη στη χώρα μας, και διεθνώς, οξύνεται. Πολλοί ήταν αυτοί που νόμισαν ότι ξεμπέρδεψαν με το εργατικό κίνημα. Ηταν ευνοϊκές γι' αυτούς οι εξελίξεις της τελευταίας 15ετίας. Οι συσχετισμοί των δυνάμεων άλλαξαν άρδην σε βάρος του εργατικού κινήματος, σε βάρος της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής υπόθεσης.

Οι εξελίξεις, όμως, διέψευσαν και σκόρπισαν τις όποιες αυταπάτες. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι γενικότερα, διαπίστωσαν τις συνθήκες ζωής τους να χειροτερεύουν δραματικά, τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και τις ελευθερίες τους να συρρικνώνονται και να ποδοπατούνται. Κατανόησαν βαθύτερα ότι η ταξική φύση της κοινωνίας δε συγκαλύπτεται και, πολύ περισσότερο, δεν ξεπερνιέται με γενικές θεωρητικές αναφορές περί "συνεργασίας των κοινωνικών εταίρων", περί "αλληλεγγύης των κοινωνικών φορέων", και άλλα ηχηρά παρόμοια. Η εκμετάλλευση διαθέτει τη δική της σιδερένια λογική και αδυσώπητη πορεία. Δεν αλλάζει».

«Μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις -συμπληρώνει- υπάρχουν κι εκείνοι, που νομίζουν ότι μπορούν να επωφεληθούν των δύσκολων στιγμών και θεωρούν ότι θα καταφέρουν να διασκεδάσουν και να εκτρέψουν την εργατική τάξη από την ιστορική της αποστολή. Κυκλοφορούν, λοιπόν, διάφορες θεωρίες, ουσιαστικά ψευδοθεωρίες, που χτυπούν την εργατική τάξη κατάστηθα. Στον ηγετικό και ιστορικό της ρόλο».

«Τώρα, που το εργατικό κίνημα ανασυντάσσεται, που προβάλλει πάλι ως δύναμη αντίστασης και αντεπίθεσης, ως δύναμη κοινωνικών ρήξεων και ανατροπών, είναι επίκαιρο να ξανατονίσουμε τις "εργατικές συντεταγμένες". Αυτές που δεν αλλάζουν, δεν παλιώνουν, που παραμένουν σταθερές, σύγχρονες, αναλλοίωτες, και παρά την "ιδιοτροπία" της ιστορίας των τελευταίων ετών και κυρίως εξαιτίας της, αποδείχνονται και στις μέρες μας αναντικατάστατες».

Ποιες είναι αυτές; «Η πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία - της εργατικής τάξης την εξουσία, η πάλη για το σοσιαλισμό είναι οι συντεταγμένες του εργατικού κινήματος, το πλαίσιο της εργατικής πολιτικής που η εργατική τάξη και οι δικοί της σύμμαχοι πρέπει να υπερασπιστούν και να προωθήσουν.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, οφείλει η εργατική τάξη αποφασιστικά να αποκρούσει κάθε ιδεολογικό πλαγιοκόπημα, που στόχο έχει την ιδεολογική της παραπλάνηση και τη σύγχυση, τον εγκλωβισμό της στην κρατούσα ιδεολογία και πολιτική».