Μεγάλες ήταν οι κινητοποιήσεις των γιατρών του ΙΚΑ το τελευταίο διάστημα. Ωστόσο όμως, οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες αρνήθηκαν να συντονιστούν, όπως πρότεινε η ΔΗΠΑΚ-Γ, με τους λαϊκούς φορείς για τη διεκδίκηση ενός ενιαίου δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας

Η πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), οι αναδιαρθρώσεις που προωθούν η ΕΕ και η κυβέρνηση στη χώρα μας, οδηγούν στην αύξηση της ανεργίας, στο άνοιγμα της ψαλίδας φτώχειας και πλούτου, στην επέκταση της απόλυτης και σχετικής φτώχειας, στο γκρέμισμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην υποκουλτούρα που μεγαλώνει και χειραγωγεί τη συνείδηση, υπογραμμίζει η ΔΗΠΑΚ-Γ, και τονίζει: «Ετσι παραδίνονται ευαίσθητοι κοινωνικοί τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια, στην ασυδοσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή η έμφυτη τάση για αύξηση της κερδοφορίας και του ανταγωνισμού γεννά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις γενοκτονίες, στο όνομα της τρομοκρατίας, την ανάγκη χειραγώγησης των λαών».

«Οι ανατροπές, συνεχίζει η ΔΗΠΑΚ-Γ, που έχουν δρομολογηθεί στο χώρο της Υγείας, ενταγμένες στη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, στοχεύουν κυρίως να παραχωρήσουν και να υποτάξουν πλήρως και το χώρο της Υγείας-Πρόνοιας-Ασφάλισης στη δράση και στα συμφέροντα του κεφαλαίου, με αρνητικές επιπτώσεις στην Υγεία του λαού, στο ρόλο και στις συνθήκες εργασίας των γιατρών. Επιδιώκουν, όλο και περισσότερο, η κύρια παραγωγική δύναμη, ο εργαζόμενος, να αντιμετωπίζεται σαν φθηνό εμπόρευμα, μειώνοντας την τιμή της εργατικής του δύναμης και μέσα από τη μείωση των εργοδοτικών και κρατικών δαπανών για την Υγεία. Αντιμετωπίζουν την Υγεία όχι ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα, αλλά ως οικονομικό μέγεθος. Μετακυλίουν τις δαπάνες Υγείας από τον κρατικό προϋπολογισμό στα ασφαλιστικά ταμεία και στους εργαζόμενους. Οι δημόσιες υπηρεσίες περίθαλψης και πρόνοιας αντιμετωπίζονται με επιχειρηματικά κριτήρια, η πρόληψη και η προαγωγή της Δημόσιας Υγείας αγνοούνται. Μετατρέπουν τα δημόσια νοσοκομεία και τις άλλες μονάδες Υγείας (ΙΚΑ) σε επιχειρήσεις. Ο Οργανισμός Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ) αποτελεί το φορέα της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας. Η δημιουργία των Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας (ΠεΣΥ) και η μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε αποκεντρωμένες μονάδες με χαρακτήρα επιχειρήσεων, ο διορισμός των διοικητών (μάνατζερ), η κατάργηση ή μετατροπή των μικρών νοσοκομείων, ο νέος τρόπος προμηθειών, οι κλειστοί ανεπαρκείς προϋπολογισμοί, η κατάργηση του θεσμού της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία κλπ., επιδείνωσαν τα λειτουργικά προβλήματά τους και τείνουν να εξαφανίσουν την όποια κοινωνική προσφορά τούς έχει απομείνει. Η κατάσταση αυτή έχει αρνητικές επιπτώσεις στους ασθενείς και στους εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας».

«Οι σχεδιαζόμενες αλλαγές στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ), υπογραμμίζει η ΔΗΠΑΚ-Γ, από τη μια, θα αποδιαρθρώσουν και θα ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες Υγείας του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων και, από την άλλη, θα οδηγήσουν χιλιάδες γιατρούς στην ανασφάλεια και στην ανεργία. Η πρωτογενής πρόληψη, για άλλη μια φορά, εγκαταλείπεται και χιλιάδες θέσεις, Γενικής και Κοινωνικής Ιατρικής καθώς και της Ιατρικής της Εργασίας, που χρειάζεται να δημιουργηθούν, ακυρώνονται. Ο οικογενειακός γιατρός, από θεματοφύλακας της υγείας της οικογένειας και συνδετικός κρίκος με τις μονάδες Υγείας που θα έπρεπε να είναι, μετατρέπεται σε τροχονόμο και Προκρούστη των κρατικών δαπανών Υγείας, με τριετείς ανασφαλείς συμβάσεις, έξω από την οργανική λειτουργία των Κέντρων Υγείας. Ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις των γιατρών με αναίρεση της μονιμότητας στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία, διατηρώντας τις χαμηλές αμοιβές και τις συνδέουν με την παραγωγικότητα. Επιδιώκουν να μετατρέψουν το γιατρό από επιστήμονα-λειτουργό σε μοχλό προώθησης και υλοποίησης της αντιδραστικής πολιτικής στην Υγεία. Επιδεινώνονται οι συνθήκες εργασίας και λειτουργίας του αυτοαπασχολούμενου γιατρού από την ενίσχυση της εμπορευματικής δράσης και των ασφαλιστικών εταιριών. Δεν είναι μακριά η εποχή, που αυτό το τμήμα των συναδέλφων θα έχει τυπικά τα χαρακτηριστικά του ελεύθερου επαγγελματία, αλλά ουσιαστικά θα εργάζεται σε συνθήκες "φασόν" για τις ασφαλιστικές και τις μεγάλες επιχειρήσεις στο χώρο της Υγείας».

Στη συνέχεια η ΔΗΠΑΚ-Γ προειδοποιεί ότι στα πλαίσια της σημερινής οικονομίας ιδιαίτερη θα είναι η επίπτωση στους νέους γιατρούς και στους ελευθεροαπασχολούμενους, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία θα γίνουν -- ήδη γίνονται -- φτηνή εξειδικευμένη δύναμη παραγωγής κερδών για μια μειοψηφία του χώρου.

«Μπορούμε με αξιοπρεπείς όρους να ασκήσουμε την επιστήμη μας, αν αυτοί οι όροι δε διαμορφώνουν ένα δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, που να απευθύνεται σε όλο το λαό;», θέτει το ερώτημα η ΔΗΠΑΚ-Γ, και απαντά: «Να γιατί η διεκδίκηση ενός συστήματος, που η Υγεία θα είναι κοινωνικό αγαθό, που δε θα πουλιέται ούτε θα αγοράζεται, ταυτίζεται με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των γιατρών. Ταυτίζεται με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας της κοινωνίας, από την οποία και εμείς προερχόμαστε. Εδώ βρίσκεται και το σημείο ενότητας του αγώνα μας με τους άλλους εργαζόμενους».

Η ΔΗΠΑΚ-Γ διεκδικεί:

• Ενιαίο καθολικό δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης (Υγείας-Πρόνοιας-Συνταξιοδότησης).
• Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και τους εργοδότες.
• Κατάργηση της εισφοράς των εργαζομένων για την Υγεία.
• Κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

«Υποστηρίζουμε, συνεχίζει, και διεκδικούμε -- χωρίς εξαίρεση -- σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς μία σχέση εργασίας του γιατρού, της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, με αμοιβές που να ανταποκρίνονται στο επίπεδο ζωής και στις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από την εργασία του».

Η ΔΗΠΑΚ-Γ υποστηρίζει την ανάπτυξη της ΠΦΥ, με ένα ευρύτατο δίκτυο Κέντρων Υγείας (ΚΥ) με τα περιφερειακά τους ιατρεία, στην πόλη και στην ύπαιθρο, με αξιοποίηση και των μονάδων του ΙΚΑ. «Τα ΚΥ, υπογραμμίζει, πρέπει να καλύπτουν όλες τις δραστηριότητες, πρόληψη, περίθαλψη, αποκατάσταση και κοινωνική βοήθεια. Ο οικογενειακός γιατρός, οργανικά ενταγμένος στα ΚΥ, θα παίζει ουσιαστικό ρόλο στην οικογένεια και στην κοινωνία και στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών».

Η ΔΗΠΑΚ-Γ προτείνει την απορρόφηση όλων των γιατρών που εργάζονται στο ΙΚΑ και στα Ταμεία και τη δημιουργία νέων θέσεων με τις ειδικότητες που λείπουν για την απορρόφηση ιδιαίτερα νέων γιατρών. Διεκδικεί την υψηλού επιπέδου δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και συνεχιζόμενη εκπαίδευση με δικαίωμα πρόσβασης σε όλους τους γιατρούς και «χωρίς τη διαμεσολάβηση των εταιριών φαρμάκου και υψηλής τεχνολογίας».

Τέλος, η ΔΗΠΑΚ-Γ απορρίπτει την άποψη του πληθωρισμού των γιατρών. «Πληθωρισμός υπάρχει μόνο στα πλαίσια αυτού του συστήματος και αυτής της πολιτικής», τονίζει η ΔΗΠΑΚ-Γ.

Η σχιζοφρενική στάση του υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος από τη μια υποστήριξε ότι «πριν από 20 χρόνια οι αρχές περί ποινικού δικαίου θα έθεταν στην άκρη ένα τέτοιο κείμενο ως επικίνδυνο», ενώ από την άλλη εισηγήθηκε την κύρωσή του, αναδεικνύει τη μια, όχι όμως και την πλέον επικίνδυνη πτυχή του ζητήματος. Στο τέλος της γραφής, αναμενόμενο είναι μια κυβέρνηση «εκσυγχρονιστών» να προσαρμόζεται στη βαρβαρότητα και να θεωρεί πολυτέλεια την τήρηση των αρχών του ποινικού δικαίου κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες.

Αν όμως, επειδή «δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε να αιωρείται μια αρνητική ρητορική εναντίον της Ελλάδας» και επειδή δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει «τη διεθνή κοινότητα απέναντί της», υιοθετηθούν οι ορισμοί της τρομοκρατίας των ισχυρών, δηλαδή κατά κύριο λόγο των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ, τότε όχι μόνο καταστρατηγούνται οι αρχές του ποινικού δικαίου, αλλά η ίδια η δημοκρατία. Και τούτο διότι είναι καταστρατήγηση της δημοκρατίας, αντιδημοκρατική εκτροπή αν αποδεχτούμε:

• Την εξίσωση πας μη φιλοαμερικανός βάρβαρος και τρομοκράτης, του Προέδρου Μπους.
• Την εξίσωση όλων των κινημάτων και χωρών που αντιτίθενται στην αμερικανική πολιτική με τρομοκράτες, που περιλαμβάνεται στη γνωστή λίστα των ΗΠΑ.
• Τις διαδηλώσεις έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ ως στοιχείο, που μπορεί να κατατάξει μια χώρα στις χώρες υψηλού τρομοκρατικού κινδύνου, κάτι που επικαλέστηκαν οι ΗΠΑ στην επίσημη έκθεσή τους για την τρομοκρατία, αναφορικά με την Ελλάδα.
• Το διαχωρισμό του τρομοκράτη από τον κοινό εγκληματία από το γεγονός πως ο δεύτερος στοχεύει με τις πράξεις του να ανατρέψει τους υπάρχοντες θεσμούς, δηλαδή ότι είναι τρομοκράτης όποιος δεν αποδέχεται πως καπιταλισμός σημαίνει το τέλος της ιστορίας, κάτι που προτείνεται από την ΕΕ.
• Το χαρακτηρισμό από την ισπανική προεδρία της ΕΕ των κινητοποιήσεων κατά της παγκοσμιοποίησης ως «έργου ενός χαλαρού δικτύου, που καλύπτεται πίσω από διάφορα κοινωνικά μέτωπα, δηλαδή οργανώσεις που εκμεταλλεύονται τη νόμιμη θέση τους, για να βοηθήσουν την επίτευξη των στόχων των τρομοκρατικών ομάδων».
• Την κατάληψη της Εθνικής ακόμα και του Παντείου ως τρομοκρατικές πράξεις.

Οσο υπερβολικά και αν φαντάζουν όλα αυτά, εκεί οδηγεί η αποδοχή του ορισμού της τρομοκρατίας «κατά τον ισχυρό», εκεί οδηγεί η κύρωση σκοταδιστικών συμβάσεων στο όνομα της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Οδηγεί, όμως, και εμάς να βγούμε κάποια μέρα στους δρόμους της Αθήνας, και αντί όπως οι πολίτες της Βιέννης την περίοδο της κατοχής να έχουμε το πεντάλφα στο πέτο, να βροντοφωνάζουμε «είμαστε όλοι τρομοκράτες». Μη μας εξωθείτε να το πράξουμε, γιατί τότε θα έχετε μεν κερδίσει την εμπιστοσύνη των ισχυρών του πλανήτη, αλλά θα έχετε χάσει εκείνη του «τρομοκράτη» λαού. Κι όπως απέδειξε η πρόσφατη άρνηση ακόμη και του Προέδρου της Αιγύπτου να συναντήσει τον Πάουελ, οι ξένοι προστάτες δεν αρκούν. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας.