ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σκεφτείτε να ορκιζόταν ο Κωνσταντόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Θα αποχωρούσε ο ΣΥΝ από την ορκωμοσία;

***

Τώρα πάμε για νέο Πρόεδρο! Τι ανάγκη έχουμε;

***

Θα λυθούν όλα τα προβλήματα των τηλέπαθων! Ασε που ο νέος Πρόεδρος είναι καλός και στη σκοποβολή (κατά τις TV)...

***

Πρωθυπουργό: Πώς πηγαίνει η καταπολέμηση της τρομοκρατίας;

***

Και ο Θαπατέρο πήρε μέρος στο νέο αγώνα κατά της τρομοκρατίας! Καθότι αυτός ο αγώνας αφορά και τους δεξιούς και τους σοσιαλ(η)στές...

***

Ο πρωθυπουργός λέει την αλήθεια, είπαν! Δε διαφωνούμε, μόνο που πρόκειται για ταξική αλήθεια...

***

Τώρα είναι η ΝΔ το νέο και το ΠΑΣΟΚ είναι το παλιό! Πριν από μερικά χρόνια, τα πράγματα ήταν αντίστροφα...

***

Οπου νά 'ναι θα πιαστεί ο Βαβύλης είπαν! Και τι έγινε;

***

Βγάλανε κι έναν αρχιπράκτορα της ΚΥΠ για να πει ολόκληρη την αλήθεια περί Βαβύληδων!!!!!!!!!!!!!!!

***

«Εβαλα ντέντεκτιβ και βρήκα ότι η φίλη μου τα είχε με τον σύζυγό μου και με τον ανεψιό του»!!! Η πλάκα της υπόθεσης δεν είναι τόσο η λεγόμενη εκπομπή, όσο η σοβαρότητα με την οποία η εκπομπάρια και η παρέα της αντιμετώπιζαν την καταγγέλλουσα!!! (ΑΛΦΑ)

Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Ακου τρομοκρατία...

Σύγχρονα ολοκαυτώματα

«Μαζεύτηκε το εύσαρκο, πλούσιο πλήθος... καθένας διάβαζε τη δική του κατάντια φωναχτά/ μαύροι πάνθηρες του βαρβαρισμού και του ολέθρου/ μαζί με το μακάβριο χορό της Αφρικής» (Leonard Nguni)

Ετσι περιγράφει ο Αφρικανός ποιητής Nguni την αντίσταση της ποίησης στα ιμπεριαλιστικά δεσμά. Αφρική, μια ήπειρος 700 εκατομμυρίων, μαστίζεται από τη φτώχεια, αρρώστιες, εξαθλίωση. Από το φεουδαρχισμό και τη νεοαποικιοκρατία, τη νέα τάξη του αίματος. Περισσεύει η διευρυνόμενη προϊστορική βαρβαρότητα του αποικιοκρατικού κεφαλαίου, με την επίδειξη κυνικότητας, σιδερένιας πυγμής, αποφασιστικότητας, βίαιης επιβολής ελέγχου στους εξαθλιωμένους. Οι νέοι ρόλοι, αποδίδονται στους εξαρτημένους «περιφερειάρχες» με τη χρήση βίας να προσφέρουν αποτελεσματική «απάντηση» στη διαιώνιση για πιο στυγνή εκμετάλλευση. Τη στηρίζουν όλα τα καπιταλιστικά σχήματα, των Αμερικανών, Γάλλων, Αγγλων, Ολλανδών με τη μορφή πολυεθνικών εταιριών καταλήστευσης του φυσικού πλούτου (πετρέλαιο, κλπ.). Με ντόπιους γκαουλάιτερ, που τους ενσωμάτωσαν στα αποτρόπαια εγκλήματά τους.

Οι λαοί της ερήμωσης, ανισότητας, έλλειψης υποδομών κάθε είδους, με εισόδημα ημέρας λιγότερο από ένα δολάριο, «υπάρχουν» αναλφάβητοι. Αυτό μου αναφέρει μέσω διαδικτύου ο γιος του βόρειουαφρικανού ποιητή - διανοούμενου Κατέμι Γιασίντι. Καταγγέλλει εκτός από τη βαρβαρότητα το γλωσσικό αποικισμό που υφίστανται οι Αφρικανοί: την αποξένωση από τις παραδόσεις, την εξάρτηση του σύγχρονου δουλεμπορικού καπιταλισμού. Από το Μάλι (Δυτικής Αφρικής) μέχρι το Σουδάν, την Αιθιοπία, τη Σιέρα Λεόνε, η «Ιστορία της αφρικανικής φάρμας» όπως την έγραφε η μεγάλη συγγραφέας Ολιβ Σρέινερ, είναι παρούσα. Η ανισότητα, εξαθλίωση των γυναικών: καταγράφεται με την ποίηση. Μάλιστα διηγηματική. Γίνεται με απαγγελία στη νομαδική ζωή: «Είναι σκληρό, μάνα/ σκληρό σαν το πρόσωπό σου/ που είναι βράχος δαρμένος από τις βροχές/ όταν οι ουρανοί κλαίνε/ παγωμένο απ' τους ανέμους που φυσάνε απόγνωση/ και ξερό από τον καυτερό ήλιο/ και φαίνεσαι σαν καμένη κουτσούρα/ μόνο που περπατάς./ Αυτό είναι θαύμα./ Φορτώνοντας το κεφάλι σου μ' αυτό το χαρτοκιβώτιο/ πατώντας ξυπόλυτη». (SEROTE).

Μάνα, παιδιά, δίπλα από τους γύπες της εκμετάλλευσης, να κουβαλάει στην πλάτη της, την ανισότητα, αντιξοότητες, την έλλειψη νερού για πιόμα, καλλιέργεια!

Σήμερα μοχθώ εκεί που το σιτάρι δε λέει να φυτρώσει./ Ο ιδρώτας απ' το μέτωπό μου στάζει/ και πιτσιλίζει τους σκληρούς βράχους/ κάτω απ' έναν ήλιο που μαστιγώνει», είναι εικόνες από τη φρίκη της Αφρικής. Οι επιρροές της από τα σκληρά εκμεταλλευτικά μητροπολιτικά κέντρα είναι ακόμα «εν τω γίγνεσθαι». Οπως και η επαναστατική προοπτική των πεινασμένων (1 δισ. 130 εκατομμύρια) του Τρίτου Κόσμου.

Χτυπάνε τις πόρτες των πλουσίων (ΕΕ - ΗΠΑ - Ιαπωνίας) με την «όψη των δακρύων», εξαθλιωμένων προσφύγων. Θυμίζουν μορφές, εξαϋλωμένων, των στρατοπέδων Αουσβιτς, Μπέλσεν. Σύγχρονα ολοκαυτώματα, απλώνονται όπου μεγαλώνει η ανισότητα, από το Ντάλας μέχρι τη νέα «νήσο Ελις» της Αμερικής. Ξεδοντιάζονται από τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης: «Οι σταυροφόροι τα καρφιά χτυπάνε στο μελίγγι/ του πρόσφυγα μαστίγωμα η αιχμηρή διχάλα...» (Επαμεινώνδας Γ. Κωνσταντακόπουλος).

Τα «μαύρα σύννεφα» δεν είναι σημείο καταδίκης, αλλά ελπίδας, «βροχής» ζωής για την Αφρική. Ο Γολγοθάς της αφρικανικής ηπείρου «διαρκεί». Μέχρι να σπάσουν τα δεσμά και να έρθει η Ανάσταση: «Μας αναγγέλλουν έξαφνα/ αναστολή της Ιστορίας/ αναπάντεχο ιντερμέδιο/ όπου σκύλος και Αφέντης/ θα δειπνήσουμε μαζί...» (Γιάννης Πανούσης).

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ