Πέντε απόπειρες πραξικοπήματος μέσα σε πέντε χρόνια αναγνωρίζει ο στρατηγός Μαλέτι. Μπορούμε άραγε να τον πιστέψουμε; Ναι, αλλά με επιφυλάξεις. Ο στρατηγός παραχώρησε τη συνέντευξη που αναφέραμε στο περιοδικό «Εσπρέσσο» το Μάρτη του 1981. Υστερα από μια βδομάδα όμως η αστυνομία έπιασε τους καταλόγους των μελών της μυστικής στοάς του Λίτσο Τζέλι και σ' αυτούς αναφερόταν το όνομα του ίδιου του Μαλέτι! Ο μαχητής κατά των συνωμοσιών ήταν ο ίδιος συνωμότης! Η στοά «Π-2» στέγαζε πρακτικά όλους όσοι επιβουλεύονταν τις βάσεις του ιταλικού κράτους και κόντευε να πάρει στα χέρια της ολόκληρη την εξουσία. Κοντολογίς ο Μαλέτι χρειάστηκε να κρυφτεί και βρήκε προσωρινά άσυλο στη Νότια Αφρική.

Μπορεί να μιλήσει άραγε κανείς σοβαρά για αγώνα της ιταλικής κυβέρνησης ενάντια στις φασιστικές συνωμοσίες, όταν ο καθοδηγητής της ΣΙΝΤ στρατηγός Μιτσέλι ήταν ο ίδιος φασίστας; Φυσικά, και αυτός ήταν επίσης μέλος της στοάς «Π-2». Πολλοί προηγούμενοι καθοδηγητές των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών υπήρξαν φασίστες. Οι ίδιοι συμμετείχαν συχνά στις συνωμοσίες. Αναφέραμε κιόλας το στρατηγό Ντε Λορέντσο ο οποίος είχε καταστρώσει στη δεκαετία του '60 το σχέδιο «Σόλο», που πρόβλεπε μαζικές συλλήψεις πολιτικών και συνδικαλιστικών παραγόντων του Κόμματος. Ο Ντε Λορέντσο έγινε αργότερα βουλευτής του νεοφασιστικού κόμματος. Μετά, όταν η ΣΙΦΑΡ, μετονομασμένη σε ΣΙΝΤ, «παρεκτράπη» ξανά και συμμετείχε στις αντικρατικές συνωμοσίες, οι μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας αναδιοργανώθηκαν για άλλη μια φορά. Τις χώρισαν σε τρία τμήματα. Και τι αποδείχτηκε; Και οι τρεις υπεύθυνοι των νέων τμημάτων ήταν στις καταστάσεις του Λίτσο Τζέλι!

Ολόκληρη η ιστορία της μεταπολεμικής Ιταλίας κυλάει πρακτικά μέσα σε μια διακλαδωμένη συνωμοσία που αγκαλιάζει τα πάντα. Αλλάζουν οι συμμετέχοντες, οι ομάδες πρωτοβουλίας, αλλά διατηρείται ο κύριος στόχος - να καταφερθεί χτύπημα ενάντια στις δημοκρατικές δυνάμεις, να πνιγεί στο αίμα το εργατικό κίνημα, να επιβληθεί αντιδραστική δικτατορία. Μόνιμες μένουν οι συνιστώσες αυτής της συνωμοσίας - οι φασίστες, οι αντιδραστικές ομάδες στο στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες, στα ηγετικά πολιτικά κόμματα. Μόνιμο είναι το ποντάρισμα στην τρομοκρατία και τη βία.

Ο στρατηγός Μαλέτι αποκρύπτει συνειδητά τον επικίνδυνο χαρακτήρα των συνωμοσιών που απαριθμήθηκαν.

Ισως, απέξω, η συνωμοσία του Μποργκέζε φαινόταν κάπως οπερετική. Συγκεντρωμένοι τη νύχτα στις 7 του Δεκέμβρη 1970 στην αίθουσα σπορ μιας συνοικίας της Ρώμης, δυόμισι χιλιάδες φασίστες «κομάντος» περίμεναν το σινιάλο. Αλλοι μετέχοντες είχαν μαζευτεί σε δυο άδειες αίθουσες κινηματογράφου. Περίμεναν πολύ ώρα. Επιτέλους στην αίθουσα σπορ μπήκε ένας ηλικιωμένος.

«Είμαι συνταγματάρχης της αστυνομίας, είπε. Οι κομμουνιστές είναι έτοιμοι να καταλάβουν την Ιταλία. Οφείλουμε να τους προλάβουμε επειδή η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να υπερασπίσει τη χώρα. Οι Αμερικανοί, μαζί και ο Νίξον, συμφωνούν με μας. Δεν είμαστε μόνοι. Υπάρχουν τα τανκς που μπορούν να επέμβουν. Ο στρατός είναι μαζί μας, αλλά πρέπει να αρχίσουμε εμείς. Αύριο πρωί ο πρίγκιπας Μποργκέζε θα δηλώσει από την τηλεόραση ότι η χώρα σώθηκε. Θα είναι ο δεύτερος Μουσολίνι». Ο συνταγματάρχης έκανε σήμα και στην αίθουσα έφεραν κάσες με όπλα. Ενας αστυνόμος άνοιξε με το χέρι του μια από αυτές. Εκεί υπήρχαν αυτόματα, τουφέκια, πιστόλια. Οι βετεράνοι των φασιστικών πολέμων έδειξαν πώς να χρησιμοποιηθούν. Οι νεολαίοι ενθουσιάστηκαν. Χοροπηδούσαν χαρούμενα με τα αυτόματα και φώναζαν «τρα-τα-τα». «Επειτα περιμέναμε πάλι» αφηγήθηκε ένας μάρτυρας.

Περίμεναν να καταφτάσουν τα τμήματα των δασοφυλάκων που βρίσκονταν κοντά στη Ρώμη. Δεν ξέραμε γιατί δεν έρχονταν. Αργότερα διευκρινίστηκε ότι είχαν χάσει μέσα σε μια νύχτα το δρόμο, γιατί, παίρνοντας προφυλακτικά μέτρα, ακολούθησαν πλάγιους, δευτερεύοντες δρόμους.

Θέλαν να φάνε. Φέραν τσιγάρα. Εξω άρχισε να βρέχει. Στο επιτελείο χτύπησε το κουδούνι. «Η επιχείρηση αναβάλλεται». Ο συνταγματάρχης διέταξε: «Σκορπίστε ανά δύο, ανά τρεις! Παραδώστε τα όπλα!». Μουρμουρίζοντας σκόρπισαν.

Ναι, απέξω όλα αυτά φαίνονταν επιπόλαια. Η υπόθεση όμως μπορούσε να έχει σοβαρότερες συνέπειες. Το υπουργείο Εσωτερικών δεν ενόχλησε τους συνωμότες. Ο φύλακας άνοιξε τη νύχτα τις πόρτες και άφησε να μπουν οι μπράβοι στο οπλοστάσιο. Οπλίζονταν για να καταλάβουν το κέντρο τηλεπικοινωνιών της Ρώμης και για εκτελέσεις.

Η επιχείρηση δεν αναβλήθηκε όπως ισχυρίζονται, τόσο εξαιτίας της απουσίας των «δασοφυλάκων», όσο γιατί στις κυβερνητικές σφαίρες είχαν διαρρεύσει πληροφορίες για τη συνωμοσία. Η αναβολή μεταδόθηκε στον Μποργκέζε από άγνωστο πρόσωπο διαμέσου της ειδικής τηλεφωνικής γραμμής του ΝΑΤΟ.

Τα αυτόματα επιστράφηκαν στο υπουργείο Εσωτερικών. Εκτός από δυο. Τα κράτησαν σαν «σουβενίρ». Το υπουργείο δεν έκανε φασαρία. Στη φίρμα «Μπερέτα» έγινε παραγγελία για δυο αυτόματα του ίδιου τύπου - ΜΑΒ, με τους ίδιους αριθμούς με τα κλεμμένα.

Ο συνταγματάρχης της αστυνομίας είχε δίκιο: μια σειρά από επίλεκτα τμήματα του στρατού ήταν έτοιμα να βοηθήσουν τους συνωμότες. Κοντά στην Τεργέστη ένα από τα καλύτερα συντάγματα αρμάτων μάχης το διοικούσε ο συνταγματάρχης Ούγκο Ρίτσι που συμμετείχε στη συνωμοσία. Υπολογιζόταν και το 3ο Σώμα Στρατού που στάθμευε κοντά στις αμερικανικές βάσεις. Συντονιστής ανάμεσα στους στρατιωτικούς και τους συνωμότες ήταν ο σύνδεσμος των Αμερικανών στη Βερόνα, Αμος Σπιάτσι, αντισυνταγματάρχης κι αυτός της ΣΙΝΤ. Τα νατοϊκά επιτελεία παρέδωσαν τους χάρτες τους στους συνωμότες. Σε περίπτωση «ταραχών» (δηλαδή απόκρουσης του Μποργκέζε), από τη μια μεριά και των «εκδηλώσεων του πληθυσμού ενάντια στους κόκκινους» (εννοούνταν οι επιθέσεις των φασιστών), από την άλλη, προβλεπόταν να μπουν σε κίνηση τα υπαγόμενα στο ΝΑΤΟ τμήματα στην Ιταλία. Αυτά θα έπρεπε να αποκόψουν τον εργατικό βορά της χώρας από το κέντρο, να περικυκλώσουν τις ζώνες της «κόκκινης Ιταλίας», τις περιοχές βορειότερα της Ρώμης, όπου στα τοπικά όργανα εξουσίας μετείχαν οι κομμουνιστές, και να καταστείλουν σε μερικές βδομάδες οποιαδήποτε αντίσταση.

Υστερα από την αποτυχία της συνωμοσίας ο Μποργκέζε έφυγε χωρίς εμπόδια στην Ισπανία και κρύφτηκε στους φρανκιστές. Εκεί είχε βολευτεί ήδη ο Οτο Σκορτσένι που είχε απαγάγει το Κουσολίνι. Ο μαχητικός πρίγκιπας πέθανε το 1974. Η συνωμοσία του όμως γνώριζε όλο και νέες παραλλαγές.

Μετά τη φυγή του Μποργκέζε όλες οι δομές της συνωμοσίας έμειναν άθικτες. Ο συνταγματάρχης Ρίτσι προάχθηκε σε ταξίαρχο. Μια από τις οργανώσεις των συνωμοτών - η φασιστική ομάδα «όρντινε νουόβο» («νέα τάξη») διαλύθηκε τυπικά, αλλά στη θέση της δημιουργήθηκε η ομάδα «μαύρη τάξη». Και το γενικό σχέδιο της συνωμοσίας διατηρούσε την παλιά επωνυμία - «Ανταρκτίδα». Εκφραστική ονομασία για την ηλιόλουστη Ιταλία!

Φιλελεύθερος με «αριστερή» διακόσμηση...

Ιδιότυπη συνέχεια της συνωμοσίας του Μποργκέζε υπήρξε και η συνωμοσία του Εντγκάρντο Σόνιο, την οποία ο Μαλέτι την αποκάλεσε με λεπτότητα «λευκή», δηλαδή με μη βίαιο πραξικόπημα. Ο Σόνιο, όπως τόνισε ο Μαλέτι, είχε παρτιζάνικο παρελθόν (ύστερα από τις μαύρες φασιστικές συνωμοσίες χρειαζόταν και η «αριστερή» διακόσμηση). Ο Σόνιο ανήκε στο Κόμμα των φιλελευθέρων. Στην πραγματικότητα όμως ήταν παλιός πράκτορας της ΔΣΥ - ΣΙΑ (Διεύθυνση Στρατηγικών Υπηρεσιών) έτσι ονομαζόταν η αμερικανική κατασκοπία πριν τη δημιουργία της ΣΙΑ το 1947, ο οποίος μετά τον πόλεμο με εντολή του Ντάλες δημιούργησε στην Ιταλία τα «κίτρινα» συνδικάτα. Με αμερικάνικα χρήματα συγκροτούσε τις υπονομευτικές αντικομμουνιστικές οργανώσεις «ειρήνη και ελευθερία», «επιτροπή δημοκρατικής αντίστασης». οι υπηρεσίες του πληρώνονταν αδρά και από τη ΣΙΑ και από τα ιταλικά μονοπώλια, ιδιαίτερα από τη ΦΙΑΤ, στις επιχειρήσεις της οποίας ο Σόνιο είχε κατορθώσει να εξασθενίσει τα συνδικάτα των εργαζομένων.

Ο Σόνιο έπρεπε να απαγάγει τον Ιταλό πρόεδρο Λεόνε, να τον υποχρεώσει να διαλύσει το κοινοβούλιο και ν' αναθέσει την εξουσία σε μια υπερκομματική κυβέρνηση, δηλαδή να κηρύξει δικτατορία με επικεφαλής το φασίστα μασόνο, επίσης πράκτορα της ΣΙΑ, Ραντόλφο Πατσιάρντι. Σύμφωνα με το σχέδιο των οργανωτών του κινήματος, αυτό έπρεπε να είναι «σφοδρό, γρήγορο και αμείλικτο». Ο Μαλέτι όμως στη συνέντευξή του παρουσιάζει το Σόνιο σαν αντίπαλο της βίας, αλλά αυτό δεν πρέπει να προξενεί ιδιαίτερη έκπληξη, γιατί και οι δυο ανήκαν στην ίδια μασονική στοά του Λίτσο Τζέλι...

Στη σειρά της αδιάκοπης αλυσίδας κινημάτων που είχαν ετοιμαστεί, σύμφωνα με τη συνταγή: φασιστικός εκρηκτήρας -«αριστερό» παραβάν - δεξιό πραξικόπημα, ξεχωρίζει η συνωμοσία «Ανεμολόγιο».

Από τη συνωμοσία αυτή προηγήθηκε ολόκληρο καλειδοσκόπιο από δολοφονίες. Αναφέραμε για το θάνατο του αναρχικού Πινέλι τον καιρό της ανάκρισης. Τον ανέκρινε ο υπαστυνόμος Καλμπρέζι. Το Μάη του 1972 ο Καλμπρέζι δολοφονήθηκε. Εννοείται, στη δολοφονία δόθηκε «αριστερή» χροιά.

Υστερα από ένα χρόνο στο Μιλάνο στήθηκε προτομή του υπαστυνόμου Καλμπρέζι. Στα επίσημα εγκαίνια του μνημείου ήρθε ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μαριάνο Ρουμόρ. Στη διάρκεια της τελετής ένας γενάτος άνθρωπος, που κρυβόταν στο πλήθος, φωνάζοντας «Ζήτω ο Πινέλι»! έριξε μια χειροβομβίδα. Αποτέλεσμα: τέσσερις νεκροί, δεκάδες τραυματίες, γενικός πανικός. Ο Ρουμόρ έμεινε όμως σώος, ενώ ο εγκληματίας, παρά τους υπολογισμούς, συλλήφθηκε. Στις ανακρίσεις υποστήριζε ότι ήθελε να εκδικηθεί για το θάνατο του Πινέλι. Στην πραγματικότητα όμως η δολοφονία του Ρουμόρ θα έπρεπε να αποτελέσει το σύνθημα για το πραξικόπημα που ετοίμαζε η ομάδα «Ανεμολόγιο».

Αυτός που διενήργησε αυτή την πράξη ήταν εικονικό πρόσωπο, ποινικός κατάδικος ο οποίος δεν είχε καμιά σχέση με την πολιτική. Για να γίνει αληθοφανής η εκδοχή του κινήτρου, τον έστειλαν πρώτα να «κάνει πρακτική εξάσκηση» στον αναρχικό κύκλο στη Βενετία. Υστερα ο Μπερτόλι, έτσι λένε τον εγκληματία, στάλθηκε στο Ισραήλ. Εκεί μένει πάνω από ένα χρόνο. Η συμμετοχή της ισραηλινής κατασκοπίας σ' αυτή την υπόθεση, είχε σα στόχο να εξασφαλίσει την ιδιαίτερη μυστικότητα στην προετοιμασία του εγχειρήματος. Στην καθορισμένη μέρα τον Μπερτόλι τον έφεραν στην Ιταλία, τον μετέφεραν στο Μιλάνο, του έδωσαν μια χειροβομβίδα. Η προβοκάτσια έγινε. Η αποτυχία όμως της προβοκάτσιας δεν επέτρεψε να μπουν σε ενέργεια οι βασικές δυνάμεις των συνωμοτών. Στα ντοκουμέντα που είχαν ετοιμαστεί λέγονταν ότι η δολοφονία του πρωθυπουργού Ρουμόρ θα αποτελούσε τον εκρηκτήρα «που θα υποχρέωνε τις ένοπλες δυνάμεις να ταχθούν ανοιχτά υπέρ της υπεράσπισης των θεσμών». Υποθέτανε, ότι το κρατικό πραξικόπημα «Ανεμολόγιο» θα οδηγούσε στη φυσική εξόντωση δύο χιλιάδων πολιτικών και στρατιωτικών.

Ο κατάλογος των συνωμοτών ήταν γεμάτος με ονόματα ανώτερων στρατιωτικών. Μεταξύ τους ο ίδιος ο στρατηγός των στρατευμάτων αρμάτων μάχης Ρίτσι, καθώς και ο πρώην αρχηγός του Επιτελείου της Πολεμικής Αεροπορίας στρατηγός Φανάλι, συνταγματάρχες της αστυνομίας και των καραμπινιέρων. Ο ίδιος ο συνταγματάρχης Σπιάτσι, σύνδεσμος των Αμερικανών από τη Βερόνα, συντονίζει τις ενέργειες των συνωμοτών. Αυτός και ο φίλος του Καβαλάρο συνδέονται με το στρατηγό Ντομινιόνι στο ΝΑΤΟ, ο οποίος διευθύνει στο Βορειοατλαντικό Συνασπισμό τον τομέα του «ψυχολογικού πολέμου». Σύμφωνα με τις πληροφορίες του ιταλικού Τύπου, στη συνωμοσία ήταν αναμεμειγμένοι και ο στρατηγός Τζόνσον, καθοδηγητής υπηρεσίας ασφάλειας του ΝΑΤΟ, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Πολεμικής Αεροπορίας Λουτσέρτι, οι ναύαρχοι Κατσόπο και Καμπρίνι. Ανάμεσα στα άτομα που χρηματοδότησαν τη συνωμοσία, βγήκαν στον αφρό τα ονόματα του πετρελαιοβιομήχανου Μόντι και του μέλους της στοάς «Π-2» τραπεζίτη Σιντόνα, φίλου του Λίτσο Τζέλι, πράκτορα της ΣΙΑ, κύριου χρηματοδότη της υπονομευτικής δραστηριότητας στην Ιταλία.

Ο προσανατολισμός της Ουάσιγκτον στα φασιστικά καθεστώτα άρχισε προς τα μέσα της δεκαετίας του '70 να σημειώνει όλο και πιο συχνά αποτυχία. Παρά τις άγριες διώξεις εξασθένιζε το καθεστώς των «μαύρων συνταγματαρχών» στην Ελλάδα, στο οποίο η ΣΙΑ είχε βάλει τόσα δολάρια και ελπίδες. Βρίσκονταν σε αγωνία τα φασιστικά καθεστώτα στην Ιβηρική Χερσόνησο. Ο φρανκισμός έσβηνε ακόμα πριν πεθάνει ο Φράνκο. Ανέβαινε το δημοκρατικό κίνημα στην Πορτογαλία. Πλησίαζε εδώ η επανάσταση των «γαριφάλων».

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις ανησυχίες της Ουάσιγκτον μπροστά στην κατάρρευση των καθεστώτων που θεωρούνταν σίγουρος φραγμός στο δρόμο των αριστερών, δημοκρατικών δυνάμεων. Είναι αλήθεια, πως μπορούσε να υπολογίζει ότι στην Ισπανία η αστική τάξη είναι ακόμα δειλή και οι στρατιωτικοί διατηρούν ισχυρές θέσεις. Τ' αριστερά κόμματα μόλις είχαν βγει από την παρανομία και στις γραμμές τους είχαν δημιουργηθεί δίχτυα από πράκτορες της ΣΙΑ και των φαλαγγιτών για υπονόμευση από τα μέσα.

Να γιατί και στην Ισπανία εφαρμόστηκε η ίδια η «στρατηγική της έντασης» με σκοπό να γαλβανοποιηθεί ο φαλαγγισμός, η αυταρχική τάξη πραγμάτων, έγιναν προσπάθειες να παιχτεί το «στρατιωτικό χαρτί». Οπως και στην Ιταλία, χρειαζόταν κι εδώ να αναβιώσει το «κόκκινο σκιάχτρο», να δημιουργηθεί το πρόβλημα της τρομοκρατίας. Σχετικά μ' αυτό αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθούν οι αυτονομιστικές τάσεις.

Το ποντάρισμα στο χωριστικό κίνημα, στις εθνικές ομάδες, που έχουν διατηρήσει σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, γίνεται για τη ΣΙΑ τόσο μόνιμο, όπως και το παιχνίδι με την «κόκκινο»-«μαύρη» τρομοκρατία.

Ο σκοπός είναι ο ίδιος - Η αποσταθεροποίηση. Συγνώμη, η «σταθεροποίηση» κατά τον Ουεστμόρλεντ.

Για πολλά χρόνια προτρέπονταν προς αυτή την κατεύθυνση τα χωριστικά κινήματα της γερμανικής μειονότητας στη Βόρεια Ιταλία. Το «αυτονομιστικό χαρτί» δοκιμάστηκε στη Σικελία και τη Σαρδηνία. Στη Γαλλία στις παραμονές των κοινοβουλευτικών εκλογών το 1978 ένας από τους ηγέτες των σοσιαλιστών, ο Μισέλ Ροκάρ, πέταξε την κουβέντα ότι σε περίπτωση που θα νικήσουν οι αριστερές δυνάμεις, η ΣΙΑ έχει καταστρώσει ένα σχέδιο «αποσταθεροποίησης» της χώρας. Η δήλωση αυτή προκάλεσε ζωηρό ενδιαφέρον. Στην παράκληση να διευκρινίσει περί τίνος πρόκειται, ο Ροκάρ είπε στην αρχή ότι «αυτά είναι γνωστά σε όλους». Οπως φαίνεται, όμως, αυτός ήταν ένας από τους λίγους που πραγματικά γνώριζε για τέτοια σχέδια. Ο Ροκάρ εξήγησε: πρόκειται για τη χρησιμοποίηση ενάντια στις αριστερές δυνάμεις της Γαλλίας των τρομοκρατικών ομάδων διάφορης εθνικής καταγωγής - από την Κορσική, την Μπρετάνη και την Αλσατία - Λωρραίνη. Η δραστηριότητά τους εντάθηκε πραγματικά στις παραμονές των εκλογών. Τη χρονιά εκείνη, ωστόσο, νίκησαν τα συντηρητικά κόμματα. Το 1981 όμως η Γαλλία εξέλεξε σοσιαλιστή πρόεδρο και οι πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές έφεραν στην εξουσία τα αριστερά κόμματα. Και είναι ενδεικτικό ότι έκαναν ξανά την εμφάνισή τους οι αυτονομιστές, οι οποίοι έριξαν βόμβες στην Κορσική, στο ίδιο το Παρίσι και σε άλλα μέρη.

Η ΣΙΑ παίζει το «αυτονομιστικό χαρτί» και στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου όπως είπε ο ηγέτης του ενωτικού κόμματος Τζέιμς Μολίνο, η αμερικανική κατασκοπία κατευθύνει τη δραστηριότητα των τοπικών αυτονομιστικών ημιστρατιωτικών οργανώσεων, με στόχο να σύρει στο ΝΑΤΟ τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Ο Μολίνο διαθέτει ντοκουμέντα για την απρεπή αυτή δραστηριότητα που αναπτύσσεται τόσο στο βρετανικό Ολστερ, όσο και στην ίδια την Ιρλανδία.

Ας γυρίσουμε όμως στην Ισπανία. Εδώ είχαν σχηματιστεί ταυτόχρονα μερικές ομάδες τρομοκρατών, όπου φαινόταν το χέρι των μαστόρων της «στρατηγικής της έντασης». Με ιδιαίτερο ζήλο παιζόταν το «βασικό χαρτί». Σχετικά μ' αυτό θα γίνει λόγος σε συνέχεια.

Να τι γράφει ο Ισπανός συγγραφέας Γκονζάλες - Μάτα στο βιβλίο «Οι πραγματικοί κυρίαρχοι του κόσμου», που το κυκλοφόρησε το εκδοτικό του Παρισιού «Γκρασέ» το 1979.

Το Δεκέμβρη του 1972 σε ένα τμήμα της Μαδρίτης παρατηρήθηκε, μια ύποπτη ομάδα νέων. Εκαναν βόλτες κοντά στην εκκλησία, όπου απέναντί της έδρευε κάποια διπλωματική αποστολή με επιρροή. Την εκκλησία αυτή επισκεπτόταν τακτικά ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Καρέρο Μπλάνκο. Οι νεαροί είχαν εγκατασταθεί εκεί κοντά. Το σπίτι τους βρισκόταν στο οπτικό πεδίο της ίδιας αποστολής. Οι «διπλωμάτες» φωτογράφισαν κρυφά τα ύποπτα πρόσωπα και παράδωσαν τις φωτογραφίες στις ισπανικές μυστικές υπηρεσίες. Ετσι, διευκρίνισαν ότι όλοι αυτοί οι νέοι ανήκουν στην τρομοκρατική οργάνωση των Βάσκων ΕΤΑ. Αφησαν να εννοηθεί ότι η ισπανική αστυνομία είναι ενήμερη για τις προετοιμασίες τους. Φοβούμενοι μήπως η προσοχή των νέων στραφεί προς τη δυτική αποστολή, οι «διπλωμάτες» της (μπορούμε χωρίς δυσκολία να μαντέψουμε το πραγματικό τους επάγγελμα) βάζουν μικρόφωνα στο σπίτι των τρομοκρατών και κρυφακούνε τις συζητήσεις. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες: ετοιμάζεται η δολοφονία του πρωθυπουργού. Ο «διπλωμάτης» στέλνει αναφορά στους καθοδηγητές του. Και παίρνει σαφή οδηγία. Κρίνοντας ότι η απομάκρυνση του Μπλάνκο θα διευκολύνει την εφαρμογή της αμερικανικής στρατηγικής στην Ισπανία και την Πορτογαλία, γράφει ο Γκονζάλες - Μάτα, διατάχθηκε αυτός και οι πράκτορες της χώρας του να λάβουν όλα τα μέτρα για να πετύχει η απόπειρα δολοφονίας. Αλλά είχε σημασία να φανεί η ενέργεια στα μάτια της κοινής γνώμης «σαν έργο των τρομοκρατών - αυτονομιστών». Οι τρομοκράτες σκάβουν μια σήραγγα κάτω από το δρόμο που περνάει ο Μπλάνκο. Στις 19 Δεκέμβρη του 1973 τη γεμίζουν με εκρηκτική ύλη. Οι πράκτορες του «διπλωμάτη» μπαίνουν εδώ και προσθέτουν (για να πετύχει) δυο ακόμα αντιαρματικές νάρκες με ηλεκτρονικό εκρηκτήρα. Το πρωί «Βάσκοι τρομοκράτες» και «διπλωμάτες» της φιλικής Ισπανίας δρουν ταυτόχρονα, στέλνοντας στον άλλο κόσμο τον πρωθυπουργό και δυο αστυνομικούς που τον συνόδευαν. Ετσι εκθέτει τις λεπτομέρειες του θανάτου του Μπλάνκο ο πρώην πράκτορας της ΣΙΑ Γκονζάλες - Μάτα^* .

Υστερα απ' αυτό ακολούθησαν δολοφονίες ανώτατων στρατιωτικών, δικαστών και δικηγόρων, απαγωγές εκπροσώπων των κυβερνώντων κομμάτων, απομάκρυνση των ανεπιθύμητων μαρτύρων, τα πάντα εξελίσσονταν κατά τον ίδιο τρόπο περίπου, όπως στην Ιταλία. Ο ντόπιος Μποργκέζε, ο Τεχέρο Μολίνα, δηλαδή, επικαλούμενος την αστάθεια στη χώρα, την «αδυναμία» της κυβέρνησης μπροστά στην τρομοκρατία, το 1981 κατέλαβε μαζί με τους συνεργούς του το κτίριο του ισπανικού κοινοβουλίου με τη συγκατάθεση του στρατηγού Μίλανς ντελ Μποσκ. Το κίνημα καταστάλθηκε, αλλά οι ΗΠΑ, κατά περίεργο τρόπο, ξέχασαν να συγχαρούν την ισπανική κυβέρνηση για την επιτυχή ματαίωση της επικίνδυνης συνωμοσίας. Προφανώς, λόγω της ντροπαλότητας που χαρακτηρίζει τους «φιλήσυχους Αμερικανούς».

* Ο Γκονζάλες - Μάτα αναφέρει τα ονόματα των συμμέτοχων σ' αυτά τα γεγονότα Αμερικανών «διπλωματών». Είναι ο αξιωματικός ασφάλειας της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Μαδρίτη Γουέιν και ο καθοδηγητής των αμερικανικών ειδικών υπηρεσιών στην Ισπανία Ρόμπερτ. Η επιχείρηση για την εξόντωση του Μπλάνκο είχε την επωνυμία «ανθρωποφάγος». Ο Μπλάνκο φαινόταν στους Αμερικανούς πολύ αδιάλλακτος Τύπος στο περιβάλλον του «καουντίλιο». Η οριστική απόφαση για την απομάκρινσή του πάρθηκε ύστερα που απότυχε η αποστολή του Κίσινγερ στη Μαδρίτη, με σκοπό να πείσει τον Μπλάνκο για μεγαλύτερη συνεργασία με τις ΗΠΑ. Σχετικά με την ακριβή ημερομηνία δολοφονίας του Μπλάνκο είχε ενημερωθεί ο Α. Χέιγκ, που κρατούσε τότε τη θέση βοηθού του προέδρου των ΗΠΑ.

• Ο τίτλος και οι υπότιτλοι είναι του «Ριζοσπάστη»