Eurokinissi

«Είναι γεγονός», τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «ότι μέρα με τη μέρα περισσότερο από πριν απασχολεί ένα σημαντικό μέρος του λαού μας πώς μπορεί να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, όσον αφορά τη ζωή και το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Το ίδιο ερώτημα αφορά και στα ζητήματα της λεγόμενης εξωτερικής πολιτικής που ασκεί η Ελλάδα ως κράτος, ως κυβέρνηση.

Λέμε "λεγόμενης" εξωτερικής πολιτικής, γιατί στην πραγματικότητα η εξωτερική πολιτική καθορίζεται από την εσωτερική, ανεξάρτητα από το επίπεδο της διεθνοποίησης. Η ελληνική κυβέρνηση και η πλειοψηφία των κομμάτων εθελοντικά αποφάσισαν στη γενική γραμμή πλεύσης με προμετωπίδα τις επιλογές της ΕΕ αλλά και του ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα με ποια επιχειρήματα επιχειρείται αυτή η συμμόρφωση. Αλλωστε, το ζήτημα αυτό προϋπήρξε, από την 10ετία του '70, του '80, για να μην πάμε πιο μακριά στο παρελθόν, με το γνωστό "ανήκομεν στη Δύση". Δεν πρόκειται για νέα προβλήματα που τάχα γεννήθηκαν ως αποτέλεσμα των γνωστών ανατροπών.

Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ένα σημαντικό μέρος του λαού, ίσως η πλειοψηφία του, δεν αισθάνεται ασφάλεια και βεβαιότητα όσο ο πόλεμος γυροφέρνει την περιοχή μας, όσο η Ελλάδα συμμετέχει σε όλους τους πολέμους και τους εκβιασμούς σε βάρος γειτονικών λαών. Οσο αμφισβητείται το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει για το ποια κυβέρνηση θέλει, ελεύθερα (χωρίς τους ανοιχτούς και συγκαλυμμένους εκβιασμούς του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ), για το δρόμο κοινωνικής εξέλιξης, για το ποιες διεθνείς συνεργασίες τον συμφέρουν ή όχι, δεν υπάρχει ασφάλεια, σιγουριά, σταθερότητα, και προ πάντων προοπτική λαϊκής ευημερίας και ειρήνης.

Αρκετοί ίσως πίστεψαν, ίσως και πιστεύουν ακόμα, ότι αν η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αν είναι το καλό παιδί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, στην περιοχή, θα διασώσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και την ειρηνική ζωή εντός Ελλάδας, ότι θα γλιτώσει από τον κίνδυνο να δεχτεί μια επίθεση στο έδαφός της. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει.

- Οταν αμφισβητείς τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτονικών σου λαών, όταν μετέχεις στις επιθετικές ενέργειες και στο βρώμικο πόλεμο, όταν συμμαχείς με τους μακελάρηδες του παλαιστινιακού λαού,

- Οταν δέχεσαι να αλλάξει το αμυντικό δόγμα των Ενόπλων Δυνάμεων από αμυντικό σε επιθετικό, όταν μετατρέπεις την Ελλάδα σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο, όταν δέχεσαι την αμερικανοποίηση του Αιγαίου,

- Οταν ανέχεσαι τη διχοτόμηση της Κύπρου, ενώ οι δήθεν σύμμαχοί σου να υποκύπτουν για λόγους συμφέροντος στις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο,

Τότε ασφάλεια, ειρήνη και ησυχία δεν υπάρχει.

Οταν ο ελληνικός λαός πληρώνει από την τσέπη του τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα, που συνοδεύονται από τις φημολογούμενες μάλιστα υπέρογκες μίζες, τότε δεν μπορεί να αισθάνεσαι ήσυχος.

Αλίμονο, αν ο ελληνικός λαός ανεχτεί να παραδώσει την υπεράσπιση των συνόρων και της ακεραιότητας της χώρας στους κατ' επάγγελμα φαντάρους, για να αποφύγουν την ανεργία, σε εκείνους που καλούνται να καταταγούν, για να κάνουν στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός Ελλάδας, προκειμένου να δικαιώσουν τα σωματικά τους προσόντα, και πάνω απ' όλα να κερδίσουν χύνοντας το αίμα άλλων και το δικό τους. Αυτά, σύμφωνα με το φυλλάδιο του υπουργείου Αμυνας.

Το θέμα, βέβαια, είναι όχι αν χρειάζεται εναλλακτική λύση και διέξοδος, αλλά ποια είναι αυτή που συμφέρει το λαό. Ποια λύση θα έχει θετική επίδραση στον περίγυρό μας, γιατί σημασία έχει η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων να χάσει ένα πολύτιμο σύμμαχό της στην περιοχή, όπως είναι η Ελλάδα με ευθύνη των κυβερνήσεων.

Η λύση περνάει μέσα από την αποφασιστική αποδυνάμωση και των δύο κομμάτων, την απόρριψη του δικομματισμού και της μεταμφίεσής του σε διπολισμό, ως κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά. Αλλιώς η δυσαρέσκεια θα μείνει δυσαρέσκεια, οι αγώνες θα είναι αναποτελεσματικοί και θα τρέφουν την απογοήτευση. Αλλιώς οι λαοί των Βαλκανίων, οι γειτονικοί μας λαοί, δε θα έχουν ένα πολύτιμο συμπαραστάτη στο δικό τους αγώνα.

Δεν εννοούμε ότι η διέξοδος μπορεί να έλθει από μόνη της, αποκλειστικά μέσα από τις τακτές εκλογικές διαδικασίες. Αναφερόμαστε σε μαζική αλλαγή συνείδησης και στάσης που θα εκφραστεί και μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες που έχουμε μπροστά μας. Οσο για την απλή αναλογική βοηθά στην καλύτερη αντιπροσώπευση, αλλά και αυτή από μόνη της δεν μπορεί να δώσει λύση, όταν δεν υπάρχει μαζικός απεγκλωβισμός. Τη διεκδικούμε και σήμερα, ακόμα πιο δυνατά από χθες, χωρίς όμως ανταλλάγματα και χωρίς να υποκύπτουμε στον εκβιασμό ή κεντροαριστερά και απλή αναλογική ή ακόμα πιο πλειοψηφικό σύστημα.

Είναι επιτακτική η ανάγκη να γίνουν έντονες διεργασίες, να σημειωθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα πιο μαζική αλλαγή στο επίπεδο της πολιτικής συνείδησης και συμπεριφοράς. Ο λαϊκός παράγοντας με κορμό τη συμμαχία της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου να βγει στο προσκήνιο με συστηματικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, με αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και άξονες πάλης.

Αναφερόμαστε στην αναγέννηση του κινήματος, με βάση τις σημερινές ανάγκες της πάλης, και όχι απλά στην επιστροφή στο κίνημα της 10ετίας του '70 που ήταν σημαντικό, αλλά αντιστοιχούσε στο επίπεδο αναγκών εκείνης της φάσης, εκείνης της περιόδου.

Δίχως το λαϊκό αντίπαλο δέος δεν πρόκειται να υπάρξουν σοβαρές κατακτήσεις, βιώσιμες λύσεις.

Πάλη από τα κάτω με όλα τα βέλη ριγμένα στην αλλαγή συσχετισμού δύναμης, στην ανατροπή του συσχετισμού των επάνω, της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, των κομμάτων που υπηρετούν την πλουτοκρατία».

«Στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα», τόνισε η ΓΓ της ΚΕ, «χρειάζεται να γίνει το πρώτο βήμα. Αυτό το πρώτο βήμα δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συγκρότηση του μεγάλου Λαϊκού Μετώπου των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που οργανώνουν την αντιπαράθεση, τη λαϊκή αντεπίθεση κατά των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, θέτουν προοπτική την αλλαγή συσχετισμού ως το επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, της διακυβέρνησης.

Το Λαϊκό Μέτωπο μπορεί να αξιοποιήσει τη θετική και όποια αρνητική πείρα υπάρχει κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Κυρίως, όμως, πρέπει να απαντά στις σύγχρονες εξελίξεις, όπως αυτές σηματοδοτούνται πιο καθαρά από τις αρχές της 10ετίας του 90.

Εννοείται ότι το Λαϊκό Μέτωπο θα συγκεντρώνει στις γραμμές του αγώνα κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με κοινές θέσεις αλλά και με διαφορές. Η ίδια η έννοια της συμμαχίας προϋποθέτει όχι μόνο στην αρχή, αλλά και στην πορεία, συνεννόηση ανάμεσα σε δυνάμεις, που έχουν και κοινές απόψεις, αλλά έχουν και διαφορές, διατηρούν την αυτοτέλειά τους, δεν απαρνούνται το γενικότερο Πρόγραμμά τους. Αρκεί οι διαφορές να μην είναι απαγορευτικές για μια κοινή γραμμή πλεύσης, να μην αναιρούν τη δυνατότητα της λαϊκής δυναμικής, της ταξικής πάλης. Αρκεί οι αναγκαίοι συμβιβασμοί να μη σε στέλνουν στην αγκαλιά των αστικών κομμάτων εξουσίας, στην αγκαλιά της κεντροαριστεράς, της κεντροδεξιάς ή και των λεγόμενων οικουμενικών κυβερνήσεων, με κορμό τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ

Το Λαϊκό Μέτωπο πρέπει να υπολογίζει σε κάθε φάση το συσχετισμό δύναμης, όχι για να κάνει επιζήμιες εκπτώσεις, αλλά για να παίρνει όλα τα μέτρα, ώστε να προετοιμάζει το επόμενο επιθετικό του βήμα, να διδάσκεται από τις δυσκολίες, τα σκαμπανεβάσματα στην αποτελεσματικότητα της πάλης, αλλά και από τα όποια λάθη τυχόν γίνονται.

Η δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων απαιτεί μια ορισμένη συμφωνία και συναίνεση πολύ πιο απαιτητική από τη συμφωνία και συναίνεση, που μπορεί να επιτυγχάνεται στις γραμμές του μαζικού κινήματος, ή στον κοινό αγώνα που μπορεί και πρέπει να αναπτύσσεται σήμερα πάνω σε ώριμα λαϊκά αιτήματα.

Στο μαζικό κίνημα μπορεί και πρέπει να υπάρχει ευελιξία μεγαλύτερη από την όποια ευελιξία απαιτείται για τη συγκρότηση ενός συμμαχικού φορέα, που αντιπαρατίθεται στην κυρίαρχη πολιτική με ορίζοντα και προοπτική τη διακυβέρνηση, την πολιτική εξουσία. Στις επμέρους συνεργασίες και συσπειρώσεις μπορεί να υπάρξει επίσης, τηρουμένων των αναλογιών, μεγαλύτερη ευελιξία, αφού δεν απαιτείται εφ' όλης της ύλης συμφωνία και συναίνεση.

Για το Λαϊκό Μέτωπο απαιτείται συμφωνία αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης τόσο στην εσωτερική όσο και στη διεθνή πολιτική. Η αντιπολίτευση δεν είναι αυτοσκοπός. Η προοπτική της διακυβέρνησης, της νέας πολιτικής εξουσίας, πρέπει από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του Μετώπου να οριοθετείται από τη λογική της διαχείρισης, από την πολιτική υπηρέτησης των συμφερόντων των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού. Η οριοθέτηση δεν αρκεί να γίνεται στο επίπεδο των προτάσεων για τα κοινωνικά, δημοκρατικά και πολιτικά προβλήματα, για τα λαϊκά δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο. Για να μπουν σε δρόμο λύσης τα λαϊκά προβλήματα πρέπει πριν απ' όλα να υπάρξει οριοθέτηση από τη σημερινή πολιτική, από την πολιτική που έχουμε γνωρίσει χρόνια και χρόνια στην Ελλάδα, στο επίπεδο της οικονομίας. Αλλιώς, το Μέτωπο θα δίνει υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα, αν δεν επιχειρήσει να δώσει απάντηση με ποια μέσα, με ποια εργαλεία θα εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για το λαό, με ποια μέσα και εργαλεία θα διεκδικήσει μια διαφορετική θέση στις διεθνείς σχέσεις ως δύναμη που παλεύει να ενισχύσει διεθνώς την αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό. Σ' αυτή τη βάση εμείς έχουμε προβάλει τις κατευθυντήριες ιδέες της λαϊκής οικονομίας, ως δυνατότητα ενοποίησης της κατεύθυνσης του Μετώπου, ανεξάρτητα από τις υπαρκτές διαφορές στο επίπεδο της εξουσίας. Οι δυνάμεις του Μετώπου, όχι γιατί το θέλει το ΚΚΕ, αλλά γιατί το απαιτεί η πραγματικότητα πρέπει να ξέρουν, σε γενικές γραμμές βέβαια και όχι με λεπτομερειακό σχεδιασμό επί χάρτου, τι θα κάνουν με το πραγματικό γεγονός, δηλαδή με τη συγκέντρωση των βασικών μέσων παραγωγής στρατηγικής σημασίας για μια φιλολαϊκή ανάπτυξη στην ιδιοκτησία και την κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων. Τι θα κάνει το Μέτωπο αν βρεθεί στην εξουσία απέναντι στις δεσμεύσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεσμεύσεις που είναι απαγορευτικές για μια πολιτική ειρήνης υπέρ των λαών.

Αν δεν υπάρξει συναντίληψη στα ζητήματα αυτά, ή τουλάχιστον αν οι διαφορές δεν είναι απαγορευτικές για μια ενιαία κατεύθυνση τότε όλες οι υποσχέσεις για προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για πλήρη απασχόληση, για ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας θα είναι ευχές χωρίς αντίκρισμα.

Ισως μερικοί σκεφτούν ότι το ΚΚΕ βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Δεν είναι καθόλου έτσι, όταν ακόμα δεν έχει ξεκινήσει η διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου. Το θέμα δεν είναι να γίνει το Μέτωπο και μετά βλέπουμε. Αλλωστε και τώρα εμείς δουλεύουμε προς αυτήν κατεύθυνση, δίνοντας προτεραιότητα σε εκείνους τους παράγοντες που θα φέρουν τη δυνατότητα του Μετώπου στο προσκήνιο. Δουλεύουμε, όσο εξαρτάται από εμάς, για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, τη διαμόρφωση επιμέρους συσπειρώσεων και κοινών μετώπων, που εκτός της άμεσης συμβολής τους, δίνουν τη δυνατότητα να δοκιμαζόμαστε και να ασκούμαστε όλοι για την πιο μεγάλη και πιο σημαντική υποχρέωσή μας. Το Μέτωπο όμως ως πρόθεση και σκοπός, αλλά και ως πραγματικότητα αύριο, πρέπει να ξεκαθαρίσει τι θα προσφέρει και πώς θα το προσφέρει. Πρέπει να ξέρει, σε γενικές βεβαίως γραμμές, τι θα αντιμετωπίσει, και πώς θα δώσει λύσεις.

Δε χρειαζόμαστε μια «ένεση Μετώπου» για τη δημιουργία πρόσκαιρων εντυπώσεων, αλλά μια προσπάθεια σοβαρή, βιώσιμη, αποτελεσματική.

Αλλωστε, το Μέτωπο δε θα προκύψει από μια διαδικασία διαλόγου σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων. Θα καταλήξει σε ένα τραπέζι, αφού έχει δοκιμαστεί η ρεαλιστικότητά του στο μέτωπο των καθημερινών αγώνων, των μεγάλων αναμετρήσεων, σε εκείνο δηλαδή το έδαφος που μπορεί να βοηθήσει σε διεργασίες και ανακατατάξεις».