Ολα όσα ζούμε σήμερα, μέσα από τη βαθιά και γενικευμένη οικονομική κρίση του καπιταλισμού, δεν είναι ούτε προσωρινά, ούτε συνηθισμένα. Για παράδειγμα, η ανεργία και η εναλλασσόμενη εργασία δεν είναι κάτι προσωρινό. Το μέγεθος της ανεργίας, το ύψος των αμοιβών και η αγοραστική αξία των μισθών δείχνουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ζούμε για να πληρώνουμε λογαριασμούς στα μονοπώλια, καθώς όλα όσα καθορίζουν τις ζωές μας είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης από το παρασιτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονα βρίσκεται σε μεγάλα αδιέξοδα και αξεπέραστες αντιφάσεις, που προκαλούν όλο και πιο βαθιές κρίσεις και κλονισμούς στα θεμέλιά του.

Η συγκατοίκηση στην κυβέρνηση των κομμάτων της πλουτοκρατίας προωθεί ήδη νέο πακέτο επώδυνων μέτρων. Ανατροπές δίχως τέλος, με μέτρα μόνιμου χαρακτήρα. Προωθούν:

1. Το γενικευμένο χτύπημα του κατώτερου μεροκάματου, την πλήρη κατάργηση και της ελάχιστης προστασίας που μπορεί να έχει ο εργαζόμενος, της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που την έχουν ήδη υπονομεύσει, αφού έχουν ήδη αποδεχτεί οι νέοι εργαζόμενοι με λιγότερα από ό,τι προβλέπει η ΕΓΣΣΕ. Αυτό ανοίγει την πόρτα για γενικευμένη εφαρμογή των ατομικών συμβάσεων. Παύουν πλέον να έχουν οποιαδήποτε ισχύ και αξία οι συλλογικές συμβάσεις, αφού δε θα υπάρχει ούτε αυτό το κατώτερο όριο. Θα δημιουργηθούν μισθοί πείνας, από 300 μέχρι 500 ευρώ. Θα καταργηθεί η αποζημίωσης απόλυσης.

2. Κατάργηση δώρων γιορτών και αδείας (13ος- 14οςμισθός).

3. Κατάργηση όλων των τριετιών που παίρνουν σήμερα οι εργαζόμενοι.

4. Επέκταση όλων των μορφών «ελαστικής απασχόλησης». Στόχος είναι η γενικευμένη και καθολική εφαρμογή στις επιχειρήσεις της εκ περιτροπής εργασίας και άλλων μορφών μερικής απασχόλησης.

5. Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών. Η μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» θα προσφέρει επιπλέον κέρδη στους κεφαλαιοκράτες και θα διαλύσει τα Ταμεία και άλλους Οργανισμούς (ΟΑΕΔ, ΟΕΚ κ.ά.).

6. Κατάργηση «κανονιστικών ρυθμίσεων» στις πρώην ΔΕΚΟ, που εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα. Στόχος, οι δραστικές μειώσεις μισθών και οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις.

7. Εκ νέου μείωση των επικουρικών συντάξεων.

Η απεργία στις 17 Γενάρη αποτελεί απάντηση στη γενικευμένη επίθεση κεφαλαίου, κυβέρνησης ΕΕ. Τα μέτρα που προωθούν μπορούμε να τα αντιπαλέψουμε. Να μην το βάλουμε κάτω. Μπορούμε να δώσουμε απάντηση. Είναι όμως ανάγκη να δουλέψουμε με κριτήρια που θα βάλουν τις βάσεις για τη συνέχεια στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις. Να δουλέψουμε με αποφασιστικότητα, με σχέδιο, με αισιοδοξία ότι μπορούμε να τους βάλουμε εμπόδια, να τους δυσκολέψουμε, να ανατρέπουμε βήμα το βήμα κάθε δυσκολία κι εμπόδιο. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι ένα από τα κυριότερα εμπόδια, στήριγμα της επίθεσης του κεφαλαίου.

Και αυτή η απεργία να μας αφήσει παρακαταθήκη με ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ στα εργοστάσια, σωματειακές επιτροπές και να δυναμώνουν οι κρίκοι των δυνάμεών μας με ένταση της ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης.

Να βάλουμε στην οργάνωση της μάχης όσο γίνεται περισσότερες δυνάμεις της εργατικής τάξης κατά κλάδο και χώρο δουλειάς. Να εμπνεύσουμε ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης, ανυπακοής, ρήξης και σύγκρουσης. Να δουλέψουμε με συσκέψεις, συγκεντρώσεις στους τόπους δουλειάς. Χρειάζεται οι Γενικές Συνελεύσεις που είναι ήδη σε εξέλιξη να προετοιμαστούν καλά. Δε φτάνει μόνο το μοίρασμα της ανακοίνωσης και το κάλεσμα. Να προετοιμάζονται καλά οι Συνελεύσεις με: συσκέψεις προετοιμασίας που θα κινήσουν δυνάμεις, θα βάλουν στη δράση τα μέλη του σωματείου, αλλά και άλλους εργαζόμενους. Δεν πρέπει να χαθεί χρόνος. Οι αποφάσεις των ΔΣ είναι αναγκαίες αλλά δεν αρκούν. Σε κάθε τόπο δουλειάς οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ να πρωτοστατήσουν, να αναπτύξουν πρωτοβουλίες συζήτησης για την απεργία και την αναγκαιότητά της. Με τη συμμετοχή εργαζομένων να σχεδιάσουν τη συμμετοχή στην απεργία, τα μέτρα για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή όσων περισσότερων συναδέλφων σε αυτήν, όπως και τη συμμετοχή τους στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ.

Να πάρουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ την ευθύνη της οργάνωσης, της επιτυχίας της απεργίας με Γενικές Συνελεύσεις, γραφείο το γραφείο, χώρο το χώρο να παρθούν συλλογικές αποφάσεις. Να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την ευθύνη της απεργίας, εκεί όπου ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός αρνείται να πάρει απόφαση. Αλλά ακόμα και αν έχει πάρει απόφαση την υπονομεύει.

Η ηγεσία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και κυρίως οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ υπονομεύουν την απεργία αυτήν ακριβώς την περίοδο που η κυβέρνηση και το κεφάλαιο κλιμακώνουν την αντεργατική επίθεσή τους. Σε μια σειρά χώρους στην PEPSI, στην COCA-COLA, (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) αρνούνται να πάρουν απόφαση. Απόφαση δεν έχουν πάρει ακόμα παρότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πολύ γρήγορα έθεσαν ζήτημα στον ΟΤΕ, κ.α. Αλλού απορρίπτουν τη συμμετοχή στην απεργία με διάφορα προσχήματα π.χ. Το σωματείο εργαζομένων στο Τζάνειο νοσοκομείο κρύφτηκε πίσω από την απουσία απόφασης της ΠΟΕΔΗΝ και της ΑΔΕΔΥ. Οι περισσότεροι χώροι όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού δεν έχουν πάρει αποφάσεις, ή καθυστερούν, υπονομεύοντας έτσι την επιτυχία της απεργίας. Ακόμη, η πλειοψηφία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ ήδη έχουν αποφασιστική συμμετοχή στις μέχρι σήμερα ανατροπές στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς και τα μεροκάματα. Ηδη έχει γίνει ξεκάθαρη η κοινή τους θέση με τον ΣΕΒ για το χτύπημα του μη μισθολογικού κόστους (ασφαλιστικές εισφορές, τριετίες κ.λπ.).

Είναι ώρα να συνειδητοποιήσει κάθε τίμιος εργάτης και εργάτρια σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς, ότι σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές δεν μπορούν να ελπίζουν με ηγεσίες που ξεπουλούν αγώνες και δικαιώματα. Αγώνας τώρα για να διαχωρίσουν τις ευθύνες τους συνδικάτα, συνδικαλιστές, εργαζόμενοι από τις υποταγμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες κ.λπ.

Η Παναττική απεργία στις 17 Γενάρη πρέπει να αποτελέσει συνέχεια στο δυνάμωμα της έκφρασης αλληλεγγύης στο σκληρό, αλλά ηρωικό αγώνα των εργατών στην «Ελληνική Χαλυβουργία» απέναντι στους εκβιασμούς του Μάνεση, και στους άλλους χώρους όπως Μέταλλο, Τρόφιμα - Ποτά κ.λπ. Απέναντι στην απειλή της κυβέρνησης ότι αν δε γίνει διάλογος οι αποφάσεις θα παρθούν με νόμο στη Βουλή. Η εργατική τάξη δεν πρέπει να παραδοθεί. Για να συνεχίσουμε με κλιμάκωση του αγώνα με νέα κινητοποίηση το επόμενο διάστημα.

Είναι ώρα μεγάλης ευθύνης. Οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, αξιοποιώντας τα θετικά βήματα των προηγούμενων κινητοποιήσεων, μπορούμε να ανταποκριθούμε και πάλι στις προσδοκίες και τις απαιτήσεις των εργαζομένων. Να μπούμε μπροστά στη μάχη και να εμπνεύσουμε αισιοδοξία και δύναμη για τη συνέχεια, την κλιμάκωση της μάχης.

Η εργατική τάξη να εμπιστευτεί και να συσπειρωθεί γύρω από τη γραμμή του ΠΑΜΕ. Να συμπορευτεί μαζί του γιατί μόνο το ΠΑΜΕ είπε την αλήθεια στην εργατική τάξη. Πάλεψε και παλεύει με σταθερότητα, με συνέπεια και δίνει καθημερινά δείγματα αγώνα και αυτοθυσίας.

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τελείωσαν τα περιθώρια για αυταπάτες. Τώρα είναι η ώρα για την εργατική τάξη να κάνει το άλμα μπροστά. Καμιά υποταγή. Ολες οι κινητοποιήσεις των συνδικάτων, τις επόμενες μέρες, πρέπει να αναδείχνουν την αναγκαιότητα της απεργίας και τη μαζική συμμετοχή σε αυτήν, τη συσπείρωση στο ΠΑΜΕ.

Η απεργία πρέπει και μπορεί να γίνει υπόθεση κάθε εργατικής λαϊκής οικογένειας. Κάθε νεολαίου, κάθε φοιτητή, κάθε αυτοαπασχολούμενου. Η πολιτική αυτή χτυπά ολόκληρη τη λαϊκή οικογένεια, το σύνολο των μελών της. Με υπομονή και αποφασιστικότητα, με τον κατάλληλο σχεδιασμό και με επιχειρήματα, να εμπνεύσουμε αισιοδοξία, να αξιοποιήσουμε χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες στην οργάνωση της απεργίας, μέσα από τα σωματεία, τις απεργιακές επιτροπές.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει και τη δύναμη, και τη θέληση, και την πείρα να ξεπεράσει τις δυσκολίες, ώστε η απεργία στις 17 του Γενάρη να είναι μια μαζική αποφασιστική απάντηση:

Στους εργοδότες που θέλουν φτηνούς, ευέλικτους, υπάκουους και αποδοτικούς σκλάβους.

Στην κυβέρνηση αυτής της αντιδραστικής αντιλαϊκής συμμαχίας (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.), που θέλει όχι μόνο οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, αλλά και να δημιουργήσει όρους μακροχρόνιας υποταγής των εργαζομένων στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Στις ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που ήταν και εξακολουθούν να είναι οι πιο καλοί συνεργάτες του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.

Εξω η τρόικα από τη χώρα μας. Εκλογές τώρα.

Σαν ένας άνθρωπος να δώσουμε τη μάχη. Χωρίς να φοβηθούν οι εργάτες και οι εργάτριες να ορθώσουν τείχος αδιαπέραστο με την ταξική τους ενότητα με τη δύναμη της εμπιστοσύνης ότι μπορούν να νικήσουν.

Με αγωνιστική αισιοδοξία και επαγρύπνηση, εμπρός για την επιτυχία της Παναττικής απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ στις 17 Γενάρη στην Ομόνοια στις 11π.μ.