Η τρέχουσα καθημερινή πραγματικότητα, όχι μόνο δικαιολογεί τέτοιους διαχωρισμούς, αλλά και τους επιβάλλει. Η οξύτητα των εθνικών κοινωνικών προβλημάτων είναι τέτοια, που αδυνατεί να ξεχωρίσει από τη διεθνική τους διάσταση.

Θλιβερό σημείο της είναι ότι κατορθώνει να δημιουργεί ακόμη και θερμή εχθρότητα μεταξύ λαών, που θα έπρεπε να έχουν συμπήξει ένα ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό μέτωπο σωτηρίας τους. Πολιτικοί σαλτιμπάγκοι με τη στάμπα μιας θολής έως ακαθόριστης νεο-αριστεράς, αντάμα με τη σοσιαλδημοκρατική σοσιαλθολούρα, κατόρθωσαν να αναλάβουν εργολαβικά την ιστορική αποστολή του εργατο-λαϊκού κινήματος για να το προσφέρουν ως θυσίασμα στο Μολόχ του κεφαλαίου. Κι όμως!

Η περιπόθητη για τους εξουσιαστές λαϊκή εκτόνωση άφησε τη θέση της σε μια συνεχιζόμενη αγανάκτηση. Μέρα τη μέρα, όλο και περισσότερα στόματα, αρχίζουν να φυσούν τη φουφού, δηλαδή το ζωντάνεμα της επαναστατικής φλόγας. Στο άνοιγμα της νέας χιλιετηρίδας, όλα δείχνουν ότι αλλάζουν. Ομως, η προσδοκία της ερχόμενης μεγάλης αλλαγής φαίνεται για την ώρα μόνο στην οξεία ματιά εκείνων που ξέρουν να μετρούν την ιστορία με το κουμπάσο της διαλεκτικής. Αλλωστε, η ίδια η επανάσταση είναι έμπρακτη ζωντανή διαλεκτική. Στο φορτισμένο διάβα της προκύπτουν πολλά τα ανάποδα. Η επαναστατική διαδικασία δε φοράει ούτε προσφέρει φυλαχτό. Είναι μια εκρηκτική λειτουργία χωρίς προκαθορισμένες συνταγές. Το μόνο που κουβαλάει μαζί της και υποχρεώνει τους θιασώτες της είναι οι κανόνες της ύπαρξής της, ως διαδικασίας λιγότερης ή περισσότερης βίαιης αλλαγής. Εδώ στην Ελλάδα, με τις οδυνηρές εμπειρίες του εργατολαϊκού κινήματος, ένα σύνθημα πρέπει να κρατήσει γερά: Προσοχή μη σβήσει η φουφού.