Η αντεργατική συμφωνία ανάμεσα στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, στο Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) και τις άλλες ενώσεις των εργοδοτών, για την υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας πρέπει να καταδικαστεί μαζικά από τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από τις μέχρι τώρα πολιτικές - συνδικαλιστικές επιλογές. Γιατί οι άθλιοι μισθοί δεν κάνουν εξαιρέσεις.

Να γίνει αφετηρία για την εξαγωγή συμπερασμάτων και την ισχυροποίηση του μετώπου, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την απομάκρυνση από τις παρατάξεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση στους χώρους δουλιάς, στους κλάδους, προετοιμάζοντας με αποφασιστικότητα τον απεργιακό αγώνα στις 13 Απρίλη, με αιχμή τις κλαδικές συμβάσεις, τα εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα, σύμφωνα με τις αποφάσεις των Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Σωματείων που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ.

Πρώτο, οι αυξήσεις που δόθηκαν καθηλώνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, σε επίπεδα φτώχειας.

Οι αυξήσεις είναι 3,9% για το 2006 και 3,4% για το 2007. Κι αυτό σημαίνει ότι στο κατώτερο μεροκάματο των 26,41 ευρώ θα «προστεθεί» το εξευτελιστικό ποσό των 0,77 ευρώ μεικτά και στον κατώτερο μισθό των 591 ευρώ, 17 ευρώ μεικτά, από 1η Γενάρη 2006. Αυτή είναι η αλήθεια που προσπαθεί να κρύψει η ΓΣΕΕ με τη συμβολή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που ελέγχονται από τα μεγαλοσυμφέροντα και κάνουν το μαύρο - άσπρο.

Το κριτήριο για τις Συλλογικές Συμβάσεις, για όλα τα προβλήματα, είναι οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους και με αυτό το κριτήριο πρέπει να αντιμετωπιστεί η επιχειρηματολογία των πολιτικο - συνδικαλιστικών δυνάμεων.

Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ μιλούν για την κάλυψη του επίσημου πληθωρισμού. Αποσιωπούν ότι ο επίσημος Δείκτης Τιμών Καταναλωτή είναι ψεύτικος, δεν καταγράφει τις πραγματικές αυξήσεις στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, δεν αποδίδει την ακρίβεια που κατατρώγει το εργατικό εισόδημα, τις συνέπειες της εμπορευματοποίησης της Υγείας και της Παιδείας.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μιλάει για την «αντοχή της οικονομίας» και αναρωτιέται από πού θα βρεθούν τα χρήματα για τις αυξήσεις. Αναμασά, δηλαδή, τους ισχυρισμούς των βιομηχάνων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί σαν δικός τους μηχανισμός στο εργατικό κίνημα. Καρφί δεν της καίγεται για το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τα κέρδη που έχουν συσσωρεύσει οι επιχειρήσεις, τα κίνητρα, τα προνόμια που απολαμβάνουν οι κεφαλαιοκράτες, την αύξηση του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι και τον καρπώνονται οι καπιταλιστές.

Οι ηγεσίες των παρατάξεων της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΝ προσπαθούν να εμποδίσουν τον απεργιακό αγώνα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, μιλάνε για «κομματική απεργία», αλλά η κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι τους διαψεύδει.

Υπάρχει ή δεν υπάρχει λιτότητα, ακρίβεια και φτώχεια;

Μπορούν να ζήσουν εργαζόμενοι με μισθό 608 ευρώ (μεικτά) και με συντάξεις 450 ευρώ;

Βασανίζονται χιλιάδες εργαζόμενοι από την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις;

Χρυσοπληρώνουν υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας, βιώνουν τις συνέπειες της εμπορευματοποίησης της Παιδείας;

Προωθούνται νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση των εργατικών οικογενειών;

Σ' αυτά απαντάει η απεργία στις 13 Απρίλη.

Τα αδικαιολόγητα δε δικαιολογούνται. Γιατί η αθλιότητα του κατώτερου μεροκάματου και μισθού και το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων διαμορφώθηκαν στην πορεία του χρόνου με τη συνενοχή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, ακολουθώντας την τακτική που ακολούθησε και σήμερα απέναντι στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Κι αυτό σημαδεύει τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, τη χρεοκοπημένη - επικίνδυνη λογική και πρακτική της ταξικής συνεργασίας, το ρόλο του σαν προστάτη των συμφερόντων του κεφαλαίου, την υποταγή του στον ευρωμονόδρομο και την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΝ υπηρετεί τους στόχους, τις επιδιώξεις της σοσιαλδημοκρατίας στο εργατικό κίνημα και προσπαθεί να βάλει εμπόδια στην οικοδόμηση της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης.

Της ενότητας που στηρίζεται στην ανειρήνευτη πάλη με το κεφάλαιο, την αντιλαϊκή πολιτική, τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Της ενότητας που καθορίζεται από το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο και πρέπει να τον διεκδικήσουν, να διεκδικήσουν αιτήματα που απαντούν στις ανάγκες τους.

Αντί γι' αυτό, προσπαθεί να ρίξει την εργατική τάξη στο λάκκο μιας «ενότητας» που υποτάσσεται στη συναίνεση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, αναζητεί τρόπους διαχείρισης της φτώχειας και της μιζέριας και αποτελεί άλλοθι στην υποτακτική στάση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Απ' αυτή την αφετηρία, τα στελέχη του ΣΥΝ, μαζί με τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ πρωταγωνιστούν στην αντι - ΠΑΜΕ επίθεση και συμπλέουν σ' αυτό με τον ΣΕΒ, τα άλλα τμήματα της πλουτοκρατίας και τους πολιτικούς της εκπροσώπους.

Δεύτερο, η συμφωνία για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, είναι συμφωνία ανάμεσα στον ΣΕΒ, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ. Είναι ταξική επιλογή, που κινείται πάνω στον άξονα της «κοινωνικής ειρήνης», για να μπλοκαριστούν οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων και η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η διαμόρφωση μαζικού - διεκδικητικού κινήματος που θα μπορούσε να αναμετρηθεί αποφασιστικά - αποτελεσματικά με τους βιομήχανους και την αντιλαϊκή πολιτική.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου έκαναν σχεδιασμένη, προσυνεννοημένη παρέμβαση, γιατί φοβούνται τις διεργασίες που διαφάνηκαν μέσα από την πολυήμερη απεργία των ναυτεργατών, την πανελλαδική απεργία στις 15 Μάρτη και άλλους αγώνες, εκτιμώντας ότι οξύνονται τα προβλήματα και διαμορφώνονται προϋποθέσεις για ένταση της ταξικής πάλης.

Τρίτο, οι όροι που προβλέπονται στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ενισχύουν την επιθετικότητα της κυβέρνησης κατά των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ που είναι απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ανατροπή των εργασιακών - ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων και στην επιβολή λιτότητας με δίχρονες Συμβάσεις και αυξήσεις 3% - 4%.

Με τη συμφωνία ΣΕΒ - ΓΣΕΕ επιχειρείται να καθοριστεί το πλαίσιο των κλαδικών συμβάσεων, στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο. Γι' αυτό, το επιχείρημα που χρησιμοποιεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, λέγοντας ότι Ομοσπονδίες που παλεύουν σε ταξική γραμμή δεν υπογράφουν αυξήσεις με υψηλά ποσοστά, είναι σαθρό, υποτιμά τη νοημοσύνη της εργατικής τάξης.

Γιατί ο καθένας εργαζόμενος μπορεί να καταλάβει ότι η γενικότερη υποτακτική στάση της ΓΣΕΕ διαμορφώνει κακό προηγούμενο, διαμορφώνει το έδαφος πάνω στο οποίο εντείνεται η επιθετικότητα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο τις διεκδικήσεις των κλάδων.

Παρ' όλα αυτά, ορισμένοι κλάδοι, με τους αγώνες τους σπάζουν τα όρια. Αυτό έδειξε ο αγώνας των Μεταλλεργατών της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, οι οποίοι μετά από κινητοποιήσεις 32 ημερών κατάφεραν ουσιαστικές αυξήσεις, πάνω σε ένα μεροκάματο που είναι πολύ υψηλότερο από αυτό της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Το ίδιο συμβαίνει με τους οικοδόμους. Με τον αγώνα τους, τα τελευταία χρόνια πέτυχαν χρονιάτικες αυξήσεις πάνω από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και οι αυξήσεις αυτές αφορούν σε κατώτερο μεροκάματο 40,65 ευρώ για τον άγαμο - ανειδίκευτο εργάτη και όχι σε μεροκάματο 26,41 ευρώ.

Σε τελική ανάλυση το κριτήριο είναι:

Μια συνδικαλιστική οργάνωση προσπαθεί να δυναμώσει την οργάνωση, την απαιτητικότητα των εργαζομένων, χαράζει γραμμή πάλης που υπηρετεί τις ανάγκες τους, αναπτύσσει την πάλη κόντρα στις δυσκολίες, έχοντας συναίσθηση ότι συγκρούεται με αντίπαλο;

`Η προσπαθεί να χτυπήσει την απαιτητικότητα των εργαζομένων, καθορίζει τα αιτήματα με κριτήρια που θέτουν οι καπιταλιστές και η αντιλαϊκή πολιτική, αντιμετωπίζοντας τις δυνάμεις του κεφαλαίου σαν συνεταίρους;

Η διαφορά αυτή είναι διαφορά της μέρας με τη νύχτα.

Ο ταξικός, αντεργατικός χαρακτήρας της Συμφωνίας για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας διαπιστώνεται και από τις δυνάμεις που τη χαιρέτισαν. Τη χαιρέτισαν οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, με τα ίδια επιχειρήματα.

Χαιρέτισαν τη φτώχεια της εργατιάς και τα πλούτη των εκμεταλλευτών της.

Χαιρέτισαν μια επιλογή που οδήγησε το 21% του πληθυσμού κάτω από το όριο τη φτώχειας και 171 επιχειρηματικούς ομίλους να μετράνε το 2005 καθαρά κέρδη 6 δισεκ. ευρώ, αύξηση 43,6%!!

Το συμπέρασμα είναι αναμφισβήτητο και προβάλλει μέσα από κάθε εξέλιξη. Απαιτείται όξυνση της αντιπαράθεσης και αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε βάρος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού που υπονομεύει το εργατικό κίνημα. Μαζική καταδίκη και απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, από την επίδραση του οπορτουνισμού, ισχυροποίηση του ΚΚΕ, συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ.

Βελτίωση της λειτουργίας της δράσης των συνδικάτων, οργάνωση στους τόπους δουλιάς, αντιπάλεμα της εργοδοτικής - κρατικής τρομοκρατίας, του φόβου που καλλιεργούν για να καθηλώσουν την πάλη των εργαζομένων.

Αυτό θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη μαζικού - μαχητικού κινήματος που θα διεκδικεί δικαιώματα, σε σύγκρουση με τη λογική της ανταγωνιστικότητας, την «αντοχή της οικονομίας», την κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Αυτό το κίνημα μπορεί να αναμετρηθεί αποτελεσματικά με τους βιομήχανους, με την πλουτοκρατία, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, να οδηγήσει σε νέες κατακτήσεις.

Συνδυάζοντας τη μαζική πάλη για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης, με τη συγκέντρωση και την προετοιμασία δυνάμεων στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού, την ανάπτυξη που έχει κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Γιατί αυτό έχει μπει στην ημερήσια διάταξη και αυτή η αναγκαιότητα καθορίζει την προοπτική της αποτελεσματικότητας του αγώνα.

Η προσφορά τους είναι μεγάλη. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ για 1.300 ευρώ κατώτερο μισθό, για 1.050 ευρώ κατώτερη σύνταξη, για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες και 60 για τους άνδρες, αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία, υιοθετείται από χιλιάδες εργαζόμενους, είναι δύναμη στα χέρια τους.

Με αυτό το πλαίσιο, με αιχμή τις κλαδικές Συμβάσεις, το ΠΑΜΕ οργάνωσε αγώνες. Και σήμερα οι δυνάμεις του (Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία) και άλλα συνδικάτα, προχωρούν, συγκρούονται με τις δυσκολίες και προετοιμάζονται για την απεργιακή κινητοποίηση στις 13 Απρίλη.

Πρόκειται για σημαντική αναμέτρηση, που αποκτά ιδιαίτερη σημασία μετά την επαίσχυντη συμφωνία της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ. Γι' αυτό πρέπει να γίνει υπόθεση του συνόλου των κομμουνιστών και των φίλων του Κόμματος, των δυνάμεων της ΚΝΕ.

Να πρωτοστατήσουν οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια και στηρίζουν τους αγωνιστικούς συνδυασμούς.

Να φτάσει το μήνυμα της απεργίας σε όλους τους χώρους δουλιάς.

Ολες οι δυνάμεις στην προετοιμασία και την περιφρούρηση της απεργίας.

Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, μαζί με τις οικογένειές τους να δώσουν το αγωνιστικό τους «παρών» στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Να χαρακτηρίσει τις συγκεντρώσεις ο αγωνιστικός παλμός της νεολαίας μας.

Να προετοιμαστεί η απεργία σε συνδυασμό με μια μεγάλη κινητοποίηση για την Εργατική Πρωτομαγιά, τις Δημοτικές - Νομαρχιακές εκλογές.

Η επιτυχία αυτής της προσπάθειας θα είναι σημαντική συνεισφορά στην πάλη των εργαζομένων για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, στις συνθήκες κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης.