ΕΡΓΑΤΙΚΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ

Εμπόδιο ο δρόμος του λαού

Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, ξετυλίγοντας τη δική τους στρατηγική με τη δική τους ταξική πάλη, μπορούν να βάζουν εμπόδια στην αντεργατική πολιτική, να φρενάρουν την εφαρμογή των επιδιωκόμενων ανατροπών

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι και αύριο -Δευτέρα του ΠΑΣΧΑ - αν μπορούσε, η κυβέρνηση, θα ξανασταύρωνε τους εργαζόμενους, θα ψήφιζε νέο πακέτο αντιασφαλιστικών μέτρων. Ολο αυτό το μπαράζ των κυβερνητικών δηλώσεων, η Εκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, η προσπάθεια που κάνει μέσα από την ΟΚΕ, οι συγκεκριμένες αποφάσεις που συνυπέγραψε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών (22 - 23 Μάρτη), αποδεικνύουν τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς της. Αλλωστε, και η συγκεκριμένη παρέμβασή της στο ασφαλιστικό των τραπεζών δείχνει ότι είναι σταθερά προσηλωμένη στους αντιασφαλιστικούς της στόχους.

Ομως, θέλει δε θέλει, η κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να υπολογίσει το λαϊκό παράγοντα. Γι' αυτό, χωρίς να εγκαταλείπει ούτε στιγμή τους στρατηγικούς της στόχους, ελίσσεται, κάνει κινήσεις κατευνασμού και ισχυρίζεται ότι δήθεν «δεν επείγεται να νομοθετήσει»..! Η εμπειρία - έστω από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης - από την απόπειρα του ΠΑΣΟΚ το 2001 με υπουργό Εργασίας τον Τ. Γιαννίτση, είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα. Η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, έβγαλαν τα δικά τους συμπεράσματα από εκείνα τα γεγονότα. Προσάρμοσαν και προσαρμόζουν την τακτική τους, για το πώς θα ξεπερνούν και θα εξουδετερώνουν τις εργατικές αντιδράσεις και ιδιαίτερα την αντίσταση των ταξικών δυνάμεων, που τους έχει γίνει βραχνάς.

Επομένως, και η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, έχουν πείρα, μπορούν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα από τη δική τους σκοπιά. Αλλωστε, αυτή η περίοδος - και όχι μόνο αυτή - έχει και μια άλλη ανάγνωση. Παρά τους διακηρυγμένους στόχους των κυβερνήσεων, παρά τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, η αντίσταση των εργαζομένων μπορεί να βάζει εμπόδια στην αντεργατική πολιτική. Να φρενάρει την εφαρμογή των επιδιωκόμενων ανατροπών. Η λαϊκή, μαζική αντίσταση του λαού μπορεί, και αυτή τη φορά, να εμποδίσει ή και να ματαιώσει τα αντιασφαλιστικά - αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης. Αλλωστε, η ταξική, συνεπής και αγωνιστική στάση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, όρθωσε σοβαρά εμπόδια, δυσκόλεψε τις δυνάμεις του κεφαλαίου, κόντρα στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, στις συμβιβασμένες πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Εάν δεν υπήρχε αυτή η δράση του ΠΑΜΕ, αυτή η στρατηγική, τα πράγματα για τους εργαζόμενους θα ήταν ακόμα χειρότερα.

Αν η παραπάνω εκτίμηση είναι μια φορά αληθινή, άλλο τόσο είναι αληθινό ότι σήμερα, ένας τέτοιος αγώνας δεν αρκεί. Σήμερα απαιτείται ένταση της ταξικής πάλης. Χρειάζεται ένα νέο επίπεδο ταξικού αγώνα, μέσα από τον οποίο η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα ξετυλίξουν τη δική τους στρατηγική. Θα προβάλουν τις δικές τους διεκδικήσεις, θα προβάλουν και θα απαιτήσουν αιτήματα, στο ύψος των σημερινών, πραγματικών αναγκών τους. Και αυτή η ανάγκη, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, καθώς η αντεργατική επέλαση, στο Ασφαλιστικό και το Εργασιακό, θα πάρει ακόμα πιο οξυμένο χαρακτήρα, θα βαθύνει ακόμα περισσότερο, θα έχει πιο οδυνηρές συνέπειες για το σύνολο των εργαζομένων.

Απαράβατος όρος όμως, για να ενταθεί η ταξική πάλη, είναι ο μαζικός απεγκλωβισμός των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων από τα δόκανα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η αποφασιστική απόρριψη και καταδίκη της στρατηγικής του κεφαλαίου, των πολιτικών του επιδιώξεων που φορείς τους είναι αυτά τα κόμματα. Γιατί, όσο η οικονομία κινείται στις ράγες της «ανταγωνιστικότητας», όσο οι εργαζόμενοι υποκύπτουν στις «Σειρήνες» της ανάπτυξης αυτής της οικονομίας, της καπιταλιστικής, τόσο θα πληρώνουν βαρύ φόρο σε αυτήν την πορεία. Οσο η χώρα προσδένεται στο άρμα του «ευρωμονόδρομου», όσο δένεται πιο σφιχτά με τα δεσμά του Μάαστριχτ, του λεγόμενου ευρωσυντάγματος και των «Συμφώνων Σταθερότητας», τόσο θα αποσταθεροποιούνται τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Τόσο οι εργαζόμενοι θα μετρούν απώλειες και μόνο απώλειες. Η πολιτικοποίηση των αγώνων, η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε συνδικαλιστικό επίπεδο, η ισχυροποίηση του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι βασική προϋπόθεση.

Μόνο έτσι θα πάρει σάρκα και οστά η λαϊκή συσπείρωση και η λαϊκή συμμαχία με αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική στρατηγική, η ενίσχυση της πολιτικής του ΚΚΕ, μόνο υπ' αυτές τις προϋποθέσεις θα κτιστεί το Λαϊκό Μέτωπο. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα βγει στο προσκήνιο η εργατική τάξη, που με τα άλλα λαϊκά στρώματα, θα βάλουν στην ημερήσια διάταξη, την ανάπτυξη και οργάνωση μιας άλλης οικονομίας που θα λειτουργεί με κριτήριο την ευημερία του λαού. Θα απαντά και θα ικανοποιεί τις ανάγκες των εργαζομένων. Διαφορετικά την «ημερήσια διάταξη» θα την καθορίζουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, και πάντα το ζήτημα που θα μπαίνει για «διάλογο», δε θα είναι τι θα κερδίσουν οι εργαζόμενοι, πώς θα βελτιώσουν τη θέση τους, αλλά τι θα χάσουν, τι θα περικόψουν. Στην αντίθετη περίπτωση, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη, ο λαός μας θα συνεχίσει να είναι καταδικασμένος σε αυτό το διαρκές μαρτύριο του Σισύφου.

Μπροστά και στην Πρωτομαγιά, στη μεγάλη αυτή μέρα για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, ο εργάτης, κάθε εργάτης, πρέπει να κάνει το δικό του απολογισμό. Να σκεφτεί, να δώσει τη δική του απάντηση με τη συμμετοχή του στον ταξικό γιορτασμό και να αποφασίσει τη ρότα που πρέπει να τραβήξει. Απ' αυτούς εξαρτάται αν: «Θα συνεχιστεί η σημερινή καπιταλιστική ανάπτυξη, που ωφελεί το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό. Ή θα μπούμε σε αλλαγή δρόμου, για ανάπτυξη υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων» (Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ 19/4/2005).

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αρχισε η σύγκρουση

Δε θα περάσουν. Μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Τη Μεγάλη Τρίτη, οι ταξικές δυνάμεις έδωσαν μια πρώτη δυναμική απάντηση για το τι θα βρουν μπροστά τους οι νεκροθάφτες της Κοινωνικής Ασφάλισης. Τα στελέχη του ΠΑΜΕ, με την παρέμβασή τους έξω από το υπουργείο Οικονομίας, την ώρα που οι συνέταιροι της ΟΚΕ, μαζί με τους υπουργούς ξεκινούσαν το αισχρό παζάρι για το Ασφαλιστικό, χάλασαν τη βιτρίνα του «κοινωνικού διαλόγου». Και έκαναν καθαρό προς κάθε κατεύθυνση ότι το ξεπούλημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων δε θα περάσει. Κυβέρνηση-ΣΕΒ-πλειοψηφία ΓΣΕΕ και οι υπόλοιποι εργοδότες και εργοδοτικοί θα βρουν μπροστά τους έναν ισχυρό εργατικό κυματοθραύστη. Σε κάθε περίπτωση, οι ταξικές δυνάμεις θα σταθούν απέναντί τους. Δε θα τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί.

Ηδη η κυβέρνηση και η παρέα της ΟΚΕ πήραν το μήνυμα από την πρώτη στιγμή και άρχισαν να αναπροσαρμόζουν την τακτική τους. Ετσι, μπροστά στην αποτυχία να ξεκινήσουν το διάλογο-απάτη την περασμένη Τρίτη, όρισαν μια νέα συνάντηση για μετά το Πάσχα, όπου, όπως λένε, θα καθορίσουν την ατζέντα και το πλαίσιο του «διαλόγου».

Ταυτόχρονα, ξεκίνησε μια προπαγανδιστική επιχείρηση αντιπερισπασμού, με τους υπουργούς Γ. Αλογοσκούφη και Π. Παναγιωτόπουλο να δηλώνουν ότι η κυβέρνηση δε θα νομοθετήσει μέσα στην τετραετία. Οτι ο «διάλογος» θα είναι μακράς πνοής και ότι η κυβέρνηση της ΝΔ εγγυάται πως δε θα αιφνιδιάσει κανέναν, πως δε θα αλλάξουν οι βασικές σταθερές του συστήματος. Προσεκτικός εμφανίζεται και ο πρόεδρος της ΟΚΕ, Ν. Αναλυτής, ο οποίος δηλώνει ότι ο διάλογος και η σχετική μελέτη που ανέλαβε να κάνει για το Ασφαλιστικό η ΟΚΕ θα διαρκέσουν 12 μήνες.

Ολα τούτα, βέβαια, δεν έχουν καμιά πρακτική αξία. Είναι σκέτο μελάνι, για να θολώσουν τα νερά, ν' αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους. Γιατί απλά δεν εξηγείται, γιατί τόση πρεμούρα να ανοίξει ο «διάλογος» τώρα, όταν, όπως ισχυρίζονται, θα νομοθετήσει επί των αποτελεσμάτων του η επόμενη κυβέρνηση, και μάλιστα για προβλήματα που θα προκύψουν μετά από 20 χρόνια..!

Με δεδομένη και τη στάση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ζητά εδώ και τώρα την εφαρμογή του αντιασφαλιστικού νόμου 3029 που ψήφισε το 2002, αλλά και τη θέση της ΓΣΕΕ, για διάλογο «όπου και όταν πρέπει», είναι σίγουρο ότι η μάχη του Ασφαλιστικού είναι μπροστά. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ετοιμάζονται για σκληρές αναμετρήσεις και σ' αυτό τον αγώνα το ΠΑΜΕ καλεί σε λαϊκό προσκλητήριο.