Κάλεσμα αγωνιστικής συσπείρωσης και δράσης απηύθυνε στους εργαζόμενους της «Ολυμπιακής» και της «SIEMENS» η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, στις συναντήσεις που είχε μαζί τους κατά τη χτεσινή περιοδεία που πραγματοποίησε στη Θεσσαλονίκη, ως επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας του Κόμματος. Η Αλέκα Παπαρήγα - την οποία οι εργαζόμενοι υποδέχτηκαν και άκουσαν με σημαντικό ενδιαφέρον - ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ θα παραμείνει έμπρακτα και σταθερά στο πλευρό τους με στόχο να αποτραπούν τα σχεδιαζόμενα «λουκέτα» αλλά και να μη χάσουν οι εργαζόμενοι καμία θέση εργασίας, κανένα δικαίωμα.

Ταυτόχρονα, επισήμανε ότι η ίδια η πείρα που καθημερινά συγκεντρώνουν οι εργαζόμενοι συνολικά, επιβεβαιώνει πόσο επιτακτική γίνεται η ενίσχυση του οργανωμένου αγώνα ενάντια στις κυβερνήσεις και στην πολιτική που υπηρετεί το κέρδος των επιχειρήσεων και πολεμά τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτή την πολιτική, άλλωστε, ξεγύμνωσε και η Συνέντευξη Τύπου που παραχωρήθηκε στο πλαίσιο της χτεσινής περιοδείας στα γραφεία της ΕΣΗΕΜ-Θ, για τις εξελίξεις σχετικά με τις διεκδικήσεις της Μονής Βατοπεδίου, που το ΚΚΕ έχει αποκαλύψει και καταγγείλει εδώ και μια δεκαετία.

«Παρά το γεγονός ότι το θέμα αυτό σχεδόν μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων, παρά το γεγονός ότι γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση, παρά το γεγονός ότι γίνονται πολύ μεγάλοι καυγάδες, κατά τη γνώμη μας, βρισκόμαστε ακόμα στο χτες. Και γι' αυτό δίνουμε αυτή τη συνέντευξη, που έκτακτα την αποφασίσαμε. Και για έναν πρόσθετο λόγο: Διότι με αφορμή τις αγιορείτικες διεκδικήσεις, κοντεύει να βρεθεί η μισή Ελλάδα να τη διεκδικούν μοναστήρια, μονές και η Εκκλησία. Και δε μιλάμε για κάποια κτίσματα, για κάποια οικόπεδα που ένας πιστός τα άφησε στη διαθήκη στην Εκκλησία. Μιλάμε για έγερση ζητημάτων ιδιοκτησίας που προέρχονται από χρυσόβουλα βυζαντινά, από το 1100 και μετά. Εγείρουν αξιώσεις πάνω σε γη, η οποία, κατά τη γνώμη μας, ανεξάρτητα από το τι τίτλους ιδιοκτησίας έχει, ανήκει στο λαό.

Για μας δεν είναι απλώς θέμα περιβάλλοντος. Είναι και θέμα περιβάλλοντος, αλλά πάνω απ' όλα σχετίζεται με την ιδιοκτησία γης. Πρόκειται για σοβαρότατο, κρίσιμο θέμα και γι' αυτό θέλουμε να τοποθετηθούμε.

Και ξεκαθαρίζουμε το εξής: Η κυβέρνηση το έχει παραπέμψει το θέμα, το έχει αφήσει να λυθεί νομικά. Εχει παγώσει τις διαδικασίες και περιμένουμε τώρα τις νομικές αποφάσεις. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι οι νόμοι φτιάχνονται με βάση ένα συγκεκριμένο πολιτικό συσχετισμό και με βάση ορισμένες πολιτικές επιλογές. Επομένως, εφόσον πρόκειται για γη και για ιδιοκτησία γης η οποία έχει - υποτίθεται - αποκτηθεί με χρυσόβουλα κατακτητών, και πριν ακόμα διαμορφωθεί το σύγχρονο ελληνικό κράτος, είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μία σειρά χώρες της Ευρώπης εθνικοποιήθηκαν περιουσίες γιατί οι ιδιοκτήτες τους είχαν συνεργαστεί με τον κατακτητή, με το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας. Αυτά όλα θα έπρεπε να είχαν λυθεί πριν 50 χρόνια, εν πάση περιπτώσει έπρεπε να έχουν λυθεί πάρα πολύ έγκαιρα. Επρεπε να δημιουργήσει νέο νομικό καθεστώς η κυβέρνηση. Είτε ήταν το ΠΑΣΟΚ είτε ήταν η Νέα Δημοκρατία.

Και θέλω να ξεκινήσω απ' το συγκεκριμένο και απτό πράγμα: Το 1996 ανακηρύσσεται η περιοχή μέσα στην οποία είναι και η λίμνη Βιστονίδα σε εθνικό πάρκο, με βάση τη Συνθήκη Ραμσάρ. Το 1996 κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ. Τι χρειαζόταν για να εκδοθεί ένα προεδρικό διάταγμα που επικύρωνε αυτό, εντός τριών χρόνων; Και εθνικό πάρκο σημαίνει δημόσια περιουσία, δημόσια ιδιοκτησία. Αυτό το προεδρικό διάταγμα, μέχρι σήμερα που μιλάμε δεν έχει ακόμα εκδοθεί. Γιατί δεν έχει εκδοθεί; Οταν μάλιστα, το 1998, δηλαδή πριν εκπνεύσει η τρίχρονη προθεσμία, κι ενώ εκκρεμούσε μάλλον το προεδρικό διάταγμα, η Μονή Βατοπεδίου διεκδικεί τη λίμνη Βιστονίδα και παρεμβαίνει. Και τότε έπρεπε να σημάνει το καμπανάκι και να υπογραφεί το προεδρικό διάταγμα.

Θα σας δώσω και ορισμένα άλλα στοιχεία που δείχνουν ότι εδώ υπήρχε όχι ολιγωρία, υπήρχε πολιτική σύμπραξη και συμβιβασμός. Δε στέκομαι στο ζήτημα να είναι αποτέλεσμα μίζας, χρηματισμού, συναλλαγής και τα λοιπά. Εγώ να πάρω την πολιτική πλευρά. Υπήρχε πολιτικό αλισβερίσι με το Αγιο Ορος - δεν έχουμε αποδείξεις για κάτι άλλο, ούτε μπορούμε να μπούμε σ' αυτά. Είτε υπήρχε, τι να σας πω, πολιτική βλακεία, πολιτική τεμπελιά, πολιτική ολιγωρία; Δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε, γιατί είχες τα ερεθίσματα.

Τι ζητάμε εμείς σήμερα. Και το οποίο, αν θέλετε, μπορεί να αποκρυσταλλωθεί κανονικά. Να γίνει νόμος, στο Κοινοβούλιο. Καταρχήν, όλες οι εκτάσεις, είτε τις διεκδικεί είτε τις έχει πάρει με πολιτικές αποφάσεις είτε γιατί δεν υπήρχε το προεδρικό διάταγμα, που είναι δασική γη, γενικά εκτάσεις γης που είχε η Μονή Βατοπεδίου ή έχει πουλήσει και έχει ανταλλάξει. Γι' αυτές όλες να ακυρωθούν οι πράξεις και να γίνουν δημόσια περιουσία. Και όχι μόνο αν είναι δάσος. Κι ούτε πρέπει να γίνει συζήτηση γι' αυτό που έβαλε χτες ο Εφραίμ ότι, κοιτάξτε να δείτε, επιστρέψτε μου τη Βιστονίδα κι εγώ θα σας επιστρέψω την Ουρανούπολη κι άλλες περιοχές με εξαίρεση το κτίριο εκείνο από τα Ολυμπιακά Ακίνητα που είναι στο Ολυμπιακό Χωριό. Δεν μπορεί να γίνει τέτοιο αλισβερίσι, γιατί τότε παραδέχονται πάλι ιδιοκτησίες. Λοιπόν, αυτά όλα να ακυρωθούν και να γίνουν δημόσια περιουσία. Οπως θεωρούμε γενικά, η μεγάλη ιδιοκτησία της γης - και μιλάμε για γη που δεν έχει να κάνει με το οικόπεδο που αγόρασε για να κάνει μια κατοικία - αλλά μιλάμε τώρα για μεγάλες εκτάσεις, μεγάλη ιδιοκτησία που έχει παρθεί με διάφορους τρόπους, κι αυτή επίσης πρέπει να γίνει δημόσια περιουσία.

Εμείς ταυτόχρονα λέμε, οι μικροϊδιοκτήτες που με απαλλοτριώσεις πήραν νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας πρέπει να προστατευτούν. Αυτοί οι άνθρωποι δε φταίνε. Και βεβαίως εμείς παλεύουμε να καταργηθούν οι αντιδασικοί νόμοι.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ασχολείται συστηματικά με το θέμα, απ' το 1999, με συνεχείς παρεμβάσεις στη Βουλή, το 2000, το 2001, το 2002, με Ερωτήσεις της Μπόσκου και του αείμνηστου Σταύρου Παναγιώτου, που ξεκινάνε απ' το Εθνικό Πάρκο της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και την έκδοση του σχετικού προεδρικού διατάγματος.

Επανερχόμαστε. Πάμε στο 2003, που αναδείξαμε το ζήτημα της διεκδίκησης των 27.000 στρεμμάτων στην περιοχή της λίμνης Βιστονίδας απ' τη Μονή και στη συνέχεια της ανταλλαγής αυτών με εκτάσεις του ελληνικού δημοσίου σε άλλες περιοχές. Οι βουλευτές μας Χουρμουζιάδης, Τζέκης, Ζιώγας, Καλαντίδου, πολλές φορές κατέθεσαν Ερωτήσεις στη Βουλή - μόνο το 2008 είναι τέσσερις - όχι τώρα που βγήκε το θέμα, μιλάω για πριν βγει. Η τελευταία έγινε την Τρίτη, με Ερώτηση που έθεσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, ο Σπύρος Χαλβατζής.

Ευθύνες κυβερνητικές; Ο υπουργός Οικονομικών Δρυς έκανε αποδεκτή την απόφαση του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου, δηλαδή, υπέρ της μη κυριότητας του ελληνικού δημοσίου επί των τοπικών παραλίμνιων εκτάσεων εμβαδού 25.000 στρεμμάτων. Και με συγχωρείτε δηλαδή: Τι θα πει έτσι είπε το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο; Πάνω απ' όλα ισχύει η πολιτική θέληση μιας κυβέρνησης.

Νέα αποδοχή γίνεται από τον κ. Φωτιάδη. Για μη προβολή δικαιωμάτων του δημοσίου από τη λίμνη Βιστονίδα. Στη συνέχεια, απ' την Κτηματική Υπηρεσία Ξάνθης δόθηκε στη Μονή το Πρωτόκολλο παράδοσης ότι αποδέχτηκε ο υπουργός Οικονομίας. Το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους με τη γνωμοδότηση 111 του 2000 θεώρησε το χαρακτήρα της λίμνης κοινόχρηστο, γνωμοδότησε θετικά, μόνο με διάταξη νόμου που ποτέ δεν εκδόθηκε. Οταν η Μονή έκανε αγωγή κατά του ελληνικού δημοσίου το 2003, ότι παρεμβάλανε υπηρεσιακοί υπάλληλοι δυσκολία στην κατοχή, τότε το δημόσιο πρότεινε το απαράδεκτο της αγωγής γιατί επήλθε συμφωνία για την αναγνώριση. Αυτό επικαλείται το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.

Πάμε στη Νέα Δημοκρατία. Πάλι αποδέχεται τις γνωμοδοτήσεις του Γενικού Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων που είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με εντολή του υφυπουργού Φωτιάδη. Ο κ. Δούκας μάλιστα απευθύνει ερώτημα στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους αν υφίσταται κώλυμα να εκδώσει υπουργική απόφαση για ανταλλαγή των παραλίμνιων περιοχών της Βιστονίδας με άλλες εκτάσεις του δημοσίου εκτός Ξάνθης και Ροδόπης, επειδή προϋπήρχε η αναφορά του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για κοινόχρηστο χαρακτήρα της λίμνης. Και τότε, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους δίνει έγκριση για ανταλλαγή. Αλλάζει η απόφαση.

Οι κ. κ. Μπασιάκος και Δούκας εκδίδουν κοινή υπουργική απόφαση, το 2006, 27/6, με την οποία ανατίθεται στην Κτηματική Επιτροπή Δημοσίου να κάνει την ανταλλαγή και η αξία θα καθοριστεί από το Σώμα Ορκωτών Λογιστών. Κι εκεί αρχίζει η ανάμειξη της κ. Πελέκη. Κι από κει γίνεται το πούλημα των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και πάει λέγοντας.

Τώρα, να σας πω κάτι; Ηταν συμβιβασμός με την Εκκλησία, ήταν εκβιασμός της Εκκλησίας, ήταν συμφέροντα; Ολα μπορεί να συνυπάρχουν, εμείς δεν είμαστε ο Ηρακλής Πουαρό. Αυτό όμως που βλέπουμε, ξεκινώντας από το ότι δεν εκδίδεται προεδρικό διάταγμα, μέχρι όλα αυτά τα αλισβερίσια, είναι ότι όλοι τελικά πάνε με το ότι είναι νόμιμη η κατοχή της λίμνης από τη Μονή και από κει και πέρα να γίνουν ανταλλαγές με εκτάσεις εκτός Ξάνθης, κλπ. Ολα αυτά δείχνουν ότι οι κυβερνήσεις αποδέχτηκαν την ιδιοκτησία των μονών.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Πάλι, εδώ και δύο χρόνια, με παρέμβαση της Κομματικής Οργάνωσης Ρεθύμνου, γιατί πρέπει να το αναφέρω και αυτό, γίνεται ολόκληρη φασαρία, γιατί; Η Μονή Τοπλού παραχωρεί στο Ιδρυμα "Παναγιά η Ακρωτηριανή", μη φαντάζεστε τώρα ότι είναι θρησκευτικό το ίδρυμα, αυτή η εταιρεία εκχωρεί σε βρετανική εταιρεία στο Κάβο Σίδερο, έτσι λέγεται η περιοχή Σητείας, για να κατασκευάσει έξι τουριστικά χωριά. Ξέρετε τι σημαίνει τουριστικά χωριά; Σημαίνει τουριστικά γκέτο, τένις και τέτοια. Ξεσηκώνεται η τοπική Οργάνωση του ΚΚΕ. Αρχίζει μια ιστορία. Το Νομαρχιακό Συμβούλιο λέει "μα αυτό είναι ανάπτυξη". Τι ανάπτυξη; Τα έξι γκέτο όπου έρχονται αυτοί με το υψηλό εισόδημα;

Και για να ολοκληρώσω: Λένε οι Αγιορείτες, λέει και η Μονή, όλοι λένε, εμείς κάνουμε αυτή την επιχειρηματική δραστηριότητα γιατί θέλουμε να προσφέρουμε κοινωνικό έργο. Να κάνουμε γηροκομεία και τα λοιπά. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Η κοινωνική πολιτική, και όχι το κοινωνικό έργο, είναι υποχρέωση της εκάστοτε κυβέρνησης. Και δεν μπορεί να θεωρείται δωρεά και παροχή και φιγούρα - με συγχωρείτε - των μονών».