Τι γίνεται αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό; Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις; ρωτήθηκε η Αλέκα Παπαρήγα. Και απάντησε:

Βεβαίως, χρειάζεται και ένας ρεαλισμός. Από τη στιγμή που αυτά τα μέτρα που παίρνονται αφορούν πια την καρδιά των συμφερόντων των μονοπωλίων του κεφαλαίου και αφορούν, αν θέλετε, ολόκληρη την πολιτική της Ευρώπης, για να μην πω και παγκόσμια, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι μπορεί κάτι να πάρει πίσω, αλλά συνολικά η κυβέρνηση θα το περάσει. Πολύ περισσότερο, που είναι χρεωμένη να περάσει κι άλλα, θα φέρει κι άλλα στην πορεία. Τι γίνεται μετά;

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας προ πολλού έχει απαντήσει τι γίνεται μετά. Αλλα κόμματα πρέπει να απαντήσουν. Οσοι νόμοι προστίθενται και ψηφίζονται, όσο περισσότερο αυτά τα μέτρα περνάνε, εννοώ θεσμικά, νομικά, το ζήτημα της ανατροπής τους μπαίνει στην πρώτη γραμμή, ως πολιτικό πια ζήτημα.

Βεβαίως, υπάρχει έδαφος να παρακωλύσεις και να δυσκολέψεις αυτά τα μέτρα. Κι εδώ χρειάζεται κανείς να το επεξεργαστεί και συγκεκριμένα. Υπάρχει αυτό το θέμα, δε λέμε, εδώ θέλει, όμως, συγκεκριμένα. Υπάρχει τέτοια διάθεση από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης; Δεν υπάρχει.

Θα πω ένα παράδειγμα: Στα Πανεπιστήμια, ο νόμος - πλαίσιο έχει ψηφιστεί, όμως είναι πολύ γενικός, θέλει Προεδρικά Διατάγματα, δεν είναι συγκεκριμένος κλπ. Ευκαιρία είναι να τον αντιπαλέψουμε. Δε διστάζω να χρησιμοποιήσω τη λέξη: να τον «σαμποτάρουμε», με όρους πολιτικής, με όρους φοιτητικής και σπουδαστικής οργανωμένης πλειοψηφίας, με όρους σπουδαστικού και φοιτητικού κινήματος. Η αξιολόγηση να μην πραγματοποιηθεί, όπου μπορεί. Σε ελάχιστα έχει προχωρήσει. Τα τετραετή επιχειρηματικά συμβόλαια. Θα μου πείτε, μα δε θα πάρει χρήματα το Πανεπιστήμιο. Ακριβώς, ανοίγεις κατάστιχο, αγώνα. Αμα πας με τη λογική «πέρασε ο νόμος και απλώς γκρινιάζω»...

Αρα, λοιπόν, εδώ μπαίνει το ζήτημα: Στρατηγική ανατροπής. Στρατηγική ανατροπής του πολιτικού συσχετισμού, των πολιτικών δυνάμεων που ευθύνονται γι' αυτήν την κατάσταση, αλλά και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αύριο θα υπολογίζεται η σύνταξη πάνω σε όλο τον εργάσιμο βίο. Σήμερα τα παιδιά που δουλεύουν - και είναι και πιο μεγάλοι - στα delivery είναι σε κινητοποίηση. Δεν υπάρχει μόνον η γενιά των 700 ευρώ που λένε, υπάρχει και η γενιά των 350 ευρώ και των 400 ευρώ. Και υπάρχει η γενιά αυτών που δουλεύουν 25 χρόνια και παίρνουν 800 ευρώ. Δηλαδή, τι είναι; Τα 700 μόνο που παίρνουν οι νέοι; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν 25 χρόνια; Εγώ πήγα στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ στο καθαριστήριο. Δουλεύουν 25 χρόνια και 20 οι γυναίκες και παίρνουν 850 ευρώ μισθό. Είναι μεγάλος ο μισθός; Αμα φύγεις από τα 700 και τα 750 είναι καλός;

Για σκεφτείτε τώρα να υπολογίζουν τη σύνταξη σε όλο τον εργάσιμο βίο. Θα πέσει η σύνταξη στο 50% του συνολικού μισθού. Αν περάσει κι αυτό, τι θα κάνουμε μετά; Με εφέ θα πηγαίνουμε; Με αυτό που λέμε «ανανέωση»; Με όρους ρήξης και ανατροπής, που θα επιβληθεί από την πλειοψηφία. Με σκληρή μάχη.

Και, επομένως, θα γίνουν και θυσίες σε αυτόν τον αγώνα, θα έχεις σύγκρουση. Η κάλπη είναι που θα λύσει το ζήτημα; Με την κάλπη μπορεί, ας πούμε, να χάσουν δύναμη οι πολιτικές δυνάμεις. Ναι, αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, υπάρχουν και οι βιομήχανοι. Υπάρχει και ο κ. Δασκαλόπουλος, υπάρχει και ο κ. Μίχαλος. Και δεν είναι πρόσωπα μεμονωμένα, έχουν δύναμη. Αρα, θα έχεις να αντιμετωπίσεις κι αυτούς.

Γι' αυτό λέμε ότι ανοίγει πια το ζήτημα της ανατροπής, μπαίνει το ζήτημα της διεκδίκησης της εξουσίας και στο πολιτικό επίπεδο και στην οικονομία. Οχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο. Τι να την κάνεις την εξουσία μόνο στο πολιτικό επίπεδο; Στο πεδίο της οικονομίας τι θα κάνεις; Συμβόλαια, που λέει ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Τσίπρας, ο κ. Αλαβάνος; Συμβόλαια;

Αυτή η φάση ξεκίνησε με το νόμο Σιούφα, πήγε με το νόμο Ρέππα. Και με την ευκαιρία, δεν μπορεί να γίνει αγώνας αποτελεσματικός με τους ρεφορμιστές στην ηγεσία. Ακούω από το πρωί να μιλάει ή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ή ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ, και να λέει: Δε θέλουμε να χάσουμε τις κατακτήσεις μας. Κοιτάξτε να δείτε, αν το έλεγε το '90, πήγαινε και ερχόταν. Δεν μπορεί να λέει στο 2008: Δε θέλω να χάσω τις κατακτήσεις μου. Αφού έχεις χάσει. Κι έχεις χάσει και με νόμους του ΠΑΣΟΚ και με νόμους της Νέας Δημοκρατίας. Και, βέβαια, αυτό είναι η γενικότερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή, εδώ θα πάμε; Να μας τα παίρνουν και να θεωρούμε κατάκτηση ότι δε μας τα έχουν πάρει όλα; Αυτό κάνουν, διαπραγματεύονται πόσα θα χάσουν σε κάθε φάση.

Δε δεχόμαστε πια το σύνθημα «μη μας παίρνετε τις κατακτήσεις». Μπορεί ένας - δυο κλάδοι σε κάποια ζητήματα να έχουν διατηρήσει περισσότερες κατακτήσεις. Αλλά μπορούμε να πηγαίνουμε και να λέμε: Να μη μας πάρει τις κατακτήσεις μας; Δηλαδή, ο νόμος Ρέππα είναι κατάκτηση; Αυτό το κίνημα δε θα έχει κατακτήσεις. Καθαρά πράγματα.

Και με την ευκαιρία, το '99 συμφώνησαν, θεώρησαν βήμα σημαντικό ότι φτιάχτηκε ένας ασφαλιστικός οργανισμός στη ΔΕΗ. Το θεώρησαν βήμα και ράβουν το στόμα τους ότι με αυτόν τον τρόπο η ΔΕΗ παρακράτησε την περιουσία του Ταμείου. Εχασαν 3,5 τρισεκατομμύρια δραχμές. Ναι, έτσι είναι, τους πήραν 3,5 τρισ. δρχ. ή 10 δισ. ευρώ. Εχασαν οι εργαζόμενοι από τα Ταμεία. Αυτό δεν είναι τίποτε; Και το ψήφισαν στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ οι γνωστές τρεις παρατάξεις, εκτός από εμάς, και στη Βουλή τα τρία Κόμματα Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός, εκτός από εμάς.

Θεώρησαν, δηλαδή, ότι έγινε ένας ασφαλιστικός φορέας και έκρυψαν, για να δείξουν τη ΔΕΗ δυναμική, έβαλαν ένα μέρος των αποθεματικών μέσα στο κεφάλαιο της ΔΕΗ. Γιατί; Για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση και δεν ήταν λογιστική μόνον η εγγραφή αυτή, ήταν πραγματική και ουσιαστική.

Δεν μπορούμε να λέμε «δε θέλουμε να χάσουμε τις κατακτήσεις». Αυτό το σύνθημα είναι λάθος και είναι σκόπιμο. Για ποιες κατακτήσεις, αν μιλήσουμε συνολικά για τους εργαζόμενους; Οι νέοι που δουλεύουν, οι 4ωρίτες, μπορούν να μιλήσουν να μη χάσουν την κατάκτησή τους; Ποια κατάκτηση; Αυτός ο αγώνας δε βοηθά, έτσι όπως διαμορφώνονται τα εισοδήματα, όχι ο κόσμος που παίρνει μέρος, δεν ασκείται πίεση στην κυβέρνηση ουσιαστική. Οταν έρχεται ο νέος νόμος, θα λέμε «μην μας πάρετε τις κατακτήσεις» πάλι;

Για την προϋπόθεση, για οποιασδήποτε μορφής συνεργασία του ΚΚΕ με οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη, της αποκήρυξης της Συνθήκης του Μάαστριχτ και γενικώς όλων των συνθηκών και συμφωνιών που έχουν υπογραφεί στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ρωτήθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Η απάντησή της:

Θα πρέπει να ξεκινήσουμε με το εξής: Δεν εξιδανικεύουμε ό,τι υπήρχε πριν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά εν πάση περιπτώσει θα πούμε το εξής πράγμα: Είμαστε εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων; Είμαστε. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση όμως υπάρχει η ενιαία αγορά. Αρα πρέπει να διεκδικήσεις. Θέλετε να το πούμε πανεθνικοποίηση; Θέλετε να το πούμε κοινωνικοποίηση; Ας μη σταθούμε στους όρους. Το θέμα είναι ότι πρέπει να πάρουμε πίσω αυτά που έχουν δοθεί. Και να βγουν από τη μέση οι πολυεθνικές που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή οι επικοινωνίες δεν πρέπει να περάσουν στο δημόσιο; Να πουν τα άλλα κόμματα. Λένε «είμαστε υπέρ του δημόσιου τομέα». Να μας πουν, ποιος είναι αυτός ο δημόσιος τομέας; Δε θα είναι όλα τα μέσα; Δε θα είναι η ΔΕΗ; Δε θα είναι η ΕΥΔΑΠ; Δε θα είναι τομείς στρατηγικής σημασίας; Για να ξέρουμε δηλαδή. Πώς θα γίνει; Δεν πρέπει να τους πάρεις πίσω;

Ξέρετε κάτι; Δεν μπορεί να κοροϊδεύουμε τον κόσμο βάζοντας έναν τίτλο «δημόσιο». Αυτό είναι κοροϊδία. Εμείς δε φοβόμαστε να πούμε τη θέση μας και δε φοβόμαστε και τα ερωτήματα που γεννιούνται στον απλό εργάτη γι' αυτή τη θέση μας. Ας πούμε η «Ολυμπιακή» δεν μπορεί να είναι δημόσια με βάση την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εμείς τη θέλουμε δημόσια και θα τη στηρίξουμε κιόλας και όπου χρειάζεται να δώσεις και από τον κρατικό προϋπολογισμό να βοηθήσεις, όχι τα ρουσφέτια και τα γνωστά. Αυτά απαγορεύονται. Δε θα τα κάνεις; Γι' αυτό λέω: Πρέπει να μας πουν όσοι διεκδικούν και να τα πουν ως αντιπολίτευση αυτά.

Πρέπει ως αντιπολίτευση σήμερα να πεις για το κυβερνητικό σου πρόγραμμα. Εμείς στο λαό λέμε το εξής: Αν είμαστε σήμερα κυβέρνηση εμείς, μια κυβέρνηση ΚΚΕ, τι θα κάναμε. Πρέπει να τα κάνει ο λαός αυτά, να τα διεκδικήσει. Βεβαίως, με το ΚΚΕ μπροστά ή με όσες δυνάμεις θα θελήσουν να συμφωνήσουν σε αυτό. Δεν μπορείς να κάνεις μια αντιπολίτευση γενική. Δηλαδή ο ΟΤΕ θα είναι δημόσιος; Εδώ σημαίνει να πάρεις πίσω συμφωνίες που έχουν γίνει.

Αμα δεν τα πεις αυτά, τι θα κάνεις; Διαχείριση. Επομένως, γι' αυτό εμείς λέμε ότι ο λαός πρέπει να ετοιμάζεται για μια τέτοια λύση, γιατί αυτός θα μπει μπροστά να τα κάνει αυτά. Η κυβέρνηση τι θα κάνει; Θα πάρει τις πολιτικές αποφάσεις, θα είναι ο μπροστάρης, θα είναι ο ηγέτης, αλλά δεν μπορεί μια κυβέρνηση μόνη της. Ας πούμε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα; Να κλείσουν δηλαδή; Αυτά τα ΙΕΚ, τα ΚΕΚ, τι θα γίνει; Θα τα κρατήσουμε; Τότε τι κυβέρνηση είναι;

Αμα είναι να κάνουμε διαχείριση, καλύτερα μπορεί να την κάνει η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ, ή ΠΑΣΟΚ - Συνασπισμός. Η καλύτερη διαχείριση είναι από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, εναλλάξ. Γιατί δηλαδή να γίνουμε εμείς διαχειριστές; Εχει ο λαός διαχειριστές. Αν θέλει άλλη πολιτική, πρέπει να διαλέξει άλλους. Εμείς λέμε ανοιχτά στο λαό τι θα κάνουμε. Οι άλλοι; Λένε συνθήματα.

Αναφορικά με το θέμα της ενότητας της Αριστεράς σε συνδυασμό με το 3,8% που πήρε στις πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία η Ενωμένη Αριστερά, ρωτήθηκε η Αλέκα Παπαρήγα:

Ενα άλλο. Πρέπει να έχεις κι ένα στόχο, δεν μπορεί να μιλάς συνέχεια με όρους αντιπολίτευσης. Ποιος είναι ο στόχος; Εμείς λέμε μια νέα λαϊκή εξουσία, που είναι ασυμβίβαστη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που περιλαμβάνει την κοινωνικοποίηση, που περιλαμβάνει τη συνεταιριστικοποίηση, τον εργατικό λαϊκό έλεγχο κλπ.

Αυτό είναι ένα πλαίσιο που μπορούμε να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον να συμφωνήσουμε και να εξασφαλιστεί και μια συνέπεια στην πράξη.

Αυτά τα κόμματα που μιλάνε για την ενότητα της Αριστεράς, δοκιμάστηκαν και είναι σε πολλά πράγματα συνυπεύθυνα στη διαχείριση.

Εχουν ακόμη πιο μεγάλη ευθύνη για το ότι καλλιεργούν αυταπάτη και μοιρολατρία. Μπορεί να χάσεις κι έναν αγώνα, δίνοντας τη μάχη. Αυτοί δεν έδωσαν κανέναν αγώνα, συμβιβάστηκαν κι έχασαν τη μάχη. Και σκορπάει η απογοήτευση ότι δε γίνεται τίποτε.

Τώρα λοιπόν στην Ευρώπη αυτές οι δυνάμεις, δηλαδή αυτά τα κόμματα που εμείς τα λέμε «οπορτουνιστικά», «αναθεωρητικά» κλπ., έχουν αρχίσει μια συζήτηση για το μήπως πρέπει προσωρινά να εγκαταλείψουν τον κυβερνητισμό για να ανακτήσουν το χαμένο κύρος τους και να αναβαπτιστούν στον αντιπολιτευτικό αγώνα. Εχουν ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση.

Παραμένουν στον κυβερνητισμό στη Γερμανία και δε θυμάμαι πού αλλού, νομίζω στις σκανδιναβικές χώρες και υπάρχουν και κάποια κόμματα εδώ στην Ελλάδα, είναι ο Συνασπισμός, που λένε το εξής πράγμα: Καλύτερα να μη συμμετάσχουμε προς το παρόν σε τέτοιες κυβερνήσεις, αλλά να καταγραφούμε σαν μια δύναμη αντιπολίτευσης.

Μπορεί να έχεις ένα πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικό και προς το παρόν, ας πούμε, να μην μπαίνεις σε κυβέρνηση, αλλά άμα το πρόγραμμά σου είναι σοσιαλδημοκρατικό, πάλι είσαι συγκυβέρνηση, αφού ως αντιπολίτευση στηρίζεις την κυρίαρχη πολιτική. Γίνεται μια τέτοια συζήτηση. Θέλουν να ξεχαστούν μερικές μαύρες πλευρές. Δεν είναι ειλικρινής αυτή η συζήτηση, στο βαθμό που δεν υπάρχει προγραμματική αλλαγή, αλλά το πρόγραμμα είναι σοσιαλδημοκρατικό και γίνεται όλο και πιο δεξιό. Η ενότητα της Αριστεράς δεν είναι δικό μας σύνθημα. Σύνθημα δικό μας είναι η συμμαχία των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων.