- Και φέτος όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης φοροελαφρύνσεις υποστήριξε ότι φέρνει για μεταρρύθμιση, αυτά όμως δεν φαίνονται στην πραγματικότητα στο πορτοφόλι του εργαζόμενου...

- Πολύ κακό για το τίποτα. Γιατί όταν έχεις πλεόνασμα πλεονάσματος... Ξέρουμε όλοι ότι ο στόχος για το πλεόνασμα ήταν να είναι 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ περίπου. Και έχει φτάσει, έχει εκτιναχθεί στα 8 δισεκατομμύρια περίπου ευρώ και θα ανέβει μέχρι τέλος του χρόνου το πλεόνασμα του κράτους. Αυτά όλα τα πήρε από τη φορολογική αφαίμαξη του ελληνικού λαού, από τους έμμεσους κυρίως φόρους, που ήταν στο 60% των φόρων, που είναι οι πιο άδικοι, οι πιο ταξικοί φόροι, γιατί βάζει τον άνεργο να πληρώνει το ίδιο με τον βιομήχανο, με τον μεγάλο επιχειρηματία, με την ολιγαρχία, με αυτόν που δεν ξέρει τι έχει. Είναι οι πιο άδικοι φόροι αυτοί! Βέβαια έπρεπε να υπάρξει κατάργηση των έμμεσων φόρων, αλλά ούτε ουσιαστική μείωση δεν υπήρξε. Η ακρίβεια, ο πληθωρισμός έχει εκτιναχθεί, βλέπουμε τα αποτελέσματα. Εμείς δεν λέμε να μην πάρει κάτι ο κόσμος, ένα ψίχουλο, αλλά το θέμα είναι ότι αυτό δεν μένει στην τσέπη του, φεύγει στο ράφι του σούπερ μάρκετ την άλλη στιγμή.

- Εσείς σε αυτήν τη στιγμή περιγράφετε μια κατάσταση καταστροφής. Είπατε πριν και για τις καταστροφές. Πέρα από τις φυσικές, έχουμε και καταστροφές στο οικονομικό κομμάτι.

- Δεν μιλάμε για καταστροφή, μιλάμε για μια ταξική πολιτική η οποία είναι προσανατολισμένη, γατί όλα αυτά τα χρήματα που έδωσε ο κύριος Μητσοτάκης τα έδωσε κυρίως σε ανθρώπους οι οποίοι ήδη έχουν, έχουν τεράστια κέρδη, τα έδωσε σε βιομηχάνους, τα έδωσε σε εφοπλιστές, τα έδωσε στις τράπεζες και μάλιστα με χίλιους δυο τρόπους, οι οποίοι φόρους δεν πληρώνουν. Το 95% των φορολογικών εσόδων είναι από τα λαϊκά στρώματα, από τους εργάτες, τους μισθωτούς, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους επιστήμονες. Και μόνο 5% είναι από το κεφάλαιο.

- Σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, όχι στο γενικό πολιτικό επίπεδο, θα μπορούσε να υπάρξει κάποια συνεννόηση; Οχι συνεργασία, συνεννόηση με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, προκειμένου να αποκατασταθούν συγκεκριμένα θέματα, όπως για παράδειγμα εργασιακά ζητήματα, στα οποία σίγουρα συμφωνείτε με άλλα κόμματα.

- Μα «συνεννόηση» υπάρχει με όλες τις κοινοβουλευτικές ομάδες όταν προκύπτει κάποιο ζήτημα, και αυτό εκφράζεται στη Βουλή. Εκεί είμαστε, ανοιχτά τα συζητάμε, δεν χρειάζεται κάποια υπόγεια συνεννόηση, όλα να γίνονται υπέργεια. Μέσα στην Ολομέλεια συζητάμε, λέμε τις απόψεις μας, όπου συμφωνούμε συμφωνούμε, όπου ψηφίζουμε υπέρ ή κατά ή λευκό ή «παρών» επίσης, αν συμπέσουμε με κάποια κόμματα το κάνουμε και εμείς, το κάνουν και οι άλλοι. Δεν χρειάζεται κάποια συμφωνία. Χώρια που - να σας πω ειλικρινά - αυτή η έννοια των προοδευτικών δυνάμεων έχει πάρα πολύ ταλαιπωρηθεί, για να μην κάνουμε ανάλυση τώρα τι είναι πρόοδος. Γιατί εγώ μπορώ να σας πω τι θεωρώ ότι είναι πρόοδος.

Ας πούμε, δεν θεωρώ ότι είναι πρόοδος η πρόταση του κ. Τσίπρα ή η πρόταση άλλων κομμάτων ή στελεχών της αντιπολίτευσης, άσχετα αν είναι πρώην πρωθυπουργοί, αν είναι νυν πρωθυπουργοί ή αρχηγοί πολιτικών κομμάτων. Δεν είναι σε προοδευτική κατεύθυνση το να σου λέει ότι θα αναστηλώσω τους σάπιους θεσμούς αυτού του κράτους, του καπιταλιστικού κράτους, του αστικού κράτους, με όλη αυτήν τη διαφθορά, με κάποια μέτρα που κινούνται πάλι στην ίδια γραμμή που λέει και ο Μητσοτάκης, η ΝΔ, που λέει και το ΠΑΣΟΚ, που λέει και ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι προοδευτική πρόταση το να σου λέει ότι θα ενισχύσω και θα έχω προνομιακούς συνομιλητές, και τους έχει ήδη ο κ. Τσίπρας, για παράδειγμα τους βιομηχάνους ή εφοπλιστές ή μεγαλοεκδότες ή άλλους. Δεν είναι πρόοδος αυτό. Το να λέει ότι θα ενισχύσω την πολεμική οικονομία, την πολεμική βιομηχανία, για να μπορέσω να επιλύσω ζητήματα των δήθεν συμμαχιών μου, ενισχύοντας τον Ζελένσκι ή τον Νετανιάχου στο Ισραήλ, και δεν αρθρώνει κουβέντα για το δράμα που ζει ο Παλαιστινιακός λαός και τα παιδιά στη Γάζα. Ε, αυτό δεν είναι πρόοδος. Αυτό είναι αντίδραση, είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει.

- Κύριε Γενικέ Γραμματέα, να σας πάω λίγο σε ένα μέτωπο που είναι πάρα πολύ επίκαιρο αυτήν την περίοδο, το μέτωπο των Εργασιακών. Γιατί έχει έρθει, η κυβέρνηση φέρνει ένα νομοσχέδιο που προβλέπει το περιβόητο 13ωρο. Εχουν υπάρξει πολύ σφοδρές αντιδράσεις και από την αντιπολίτευση αλλά και από τους εργαζομένους. Υπάρχει το ζήτημα της εντατικοποίησης εργασίας, το οποίο αποτυπώνεται και στην αύξηση των εργατικών ατυχημάτων. Η κυβέρνηση αρνείται αυτήν τη στιγμή και ότι υπάρχει εντατικοποίηση και ότι υπάρχει αύξηση των ατυχημάτων. Τι λέτε;

- Κοιτάξτε, είναι καθαρό πλέον ότι δεν μπορεί να πάρουμε σοβαρά το τι λέει η κυβέρνηση, γιατί ψεύδεται ασυστόλως. Για παράδειγμα, η κα Κεραμέως έχει φέρει σε δημόσια διαβούλευση τις 13 ώρες δουλειάς. Αυτό κι αν είναι εντατικοποίηση, αυτό κι αν κάνει λάστιχο τις εργασιακές σχέσεις. Μετά από 150 χρόνια που η παγκόσμια εργατική τάξη είχε κατακτήσει το 8ωρο, πάμε αιώνες πριν, βρισκόμαστε πλέον ενάμιση αιώνα πριν. Τις 13 ώρες δουλειάς σε δύο ή τρεις εργοδότες είχε κάνει ο προηγούμενος, ο Γεωργιάδης, τώρα η κα Κεραμέως το κάνει σε έναν εργοδότη, και μάλιστα λέει ότι το ζητάνε και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ελεος! 13 ώρες δουλειάς ξέρετε τι σημαίνει για μια νεαρή μητέρα, για μια γυναίκα που έχει υποχρεώσεις, που μπορεί να είναι άρρωστη η μητέρα της, ο πατέρας της, που πρέπει να λύσει και ζητήματα, που πρέπει να δει και τα παιδιά, που πρέπει να φτιάξει την οικογένειά της αν δεν έχει παιδιά; Που θα πρέπει να έχει και η ίδια προσωπικό χρόνο να ζήσει με τον σύντροφό της; Μιλάμε για εξάντληση. Και μετά σου λένε, μα ο κόσμος τρέχει στα ψυχιατρεία, μα ο κόσμος τρέχει στους ψυχολόγους. Μα υπάρχει ένταση, έχουμε αύξηση μιας σειράς επαγγελματικών ασθενειών. Είναι δυνατόν να μιλάμε για 13 ώρες δουλειάς στον 21ο αιώνα, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, την εποχή που έχουν αναπτυχθεί όλα τα επιστημονικά επιτεύγματα, που έπρεπε να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος; Αυτό είναι ρεαλιστικό, δεν είναι για τη Δευτέρα Παρουσία ή μια πρόταση γενική και αφηρημένη. Επρεπε αυτό να είχε γίνει χτες, όχι σήμερα. 7 ώρες δουλειά τη μέρα, 35ωρο, 5ήμερο, αυτό είναι ρεαλιστικό. Επρεπε να υπάρχουν αξιοπρεπείς μισθοί, για να μπορέσει να ζήσει ένας άνθρωπος, μια οικογένεια, ένα νέο ζευγάρι. Θα έπρεπε να υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, θα έπρεπε να πάρουν μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, γιατί θρηνούμε εργαζόμενους, κάθε μέρα και ένα εργατικό «ατύχημα», γυρνάει ο εργάτης ή σακατεμένος ή τον γυρνάνε με το φέρετρο σπίτι του.

- Μπορεί η λαϊκή διαμαρτυρία, η κοινωνική αντιπολίτευση να ανατρέψει αυτές τις αποφάσεις τις κυβερνητικές ή και να ανατρέψει και την ίδια την κυβέρνηση;

- Κοιτάξτε, αν μιλάτε με κοινοβουλευτικούς όρους, μέσα στη Βουλή, με βάση τους συσχετισμούς και τον τρόπο που λειτουργεί, δεν είναι ρεαλιστικό. Αυτό είναι ουτοπία και στον αιώνα τον άπαντα. Η κυβέρνηση έχει μια πλειοψηφία, ελέω εκλογικού νόμου, που της την έδωσε βεβαίως ο ελληνικός λαός, αυτός που πήγε να ψηφίσει, δηλαδή στο σύνολο του πληθυσμού έχει ένα 20%, πόσο έχει η Νέα Δημοκρατία; Τόσο είναι, να μην πω και λιγότερο, σε απόλυτους αριθμούς λέμε, γιατί και αυτοί που δεν πήγαν να ψηφίσουν εκφράζουν και μια δυσαρέσκεια, μια όχι συμμετοχή. Αλλά τέλος πάντων, με βάση τον νόμο που υπάρχει, σύμφωνα με το Σύνταγμα, βγαίνει αυτή η κυβέρνηση. Εχει απόλυτη πλειοψηφία. Αρα, λοιπόν, ακόμα και να συνασπιστεί - όπως μου λέτε - μέσα στη Βουλή η αντιπολίτευση, δεν μπορεί να επιδράσει καθοριστικά. Αρα αυτό είναι το κρίσιμο.

- Μόνο αν φύγει κάποιος κυβερνητικός βουλευτής...

- Ναι, άμα κάποιος νιώσει κάποια στιγμή άνθρωπος, γιατί μιλάμε τουλάχιστον για ανθρωπιά, ιδιαίτερα για κάποιους απαράδεκτους νόμους, να αποφασίσει και να φύγει από τα πολιτικά καλούπια και τα κομματικά του καλούπια, βεβαίως. Αλλά αυτά δεν γίνονται, όπως ξέρετε, και με βάση την πείρα μας. Αρα λοιπόν το ζήτημα είναι στον λαϊκό παράγοντα. Ο λαός είναι πάλι αυτός που θα καθορίσει τις εξελίξεις. Και όχι πάλι μόνο κάθε 4 χρόνια που γίνονται οι βουλευτικές εκλογές - και εκεί βεβαίως να κάνει σωστές επιλογές, και η σωστή επιλογή είναι το ΚΚΕ και στις επόμενες εκλογές - αλλά κυρίως να αγωνιστεί, να συσπειρωθεί, να ενωθεί, να έχει την ενότητά του την ταξική, τη συμμαχία του, να συμμετέχει στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Για παράδειγμα, αν απεργήσουν εκατομμύρια εργαζόμενοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα την 1η Οκτώβρη, για να αποσυρθεί αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο, το τερατούργημα των 13 ωρών δουλειάς, θα επιδράσει αποφασιστικά, θα πιέσει την κυβέρνηση.

Αυτή είναι η πίεση και, βέβαια, η πίεση σημαίνει συμμετοχή στα πάντα. Σε αρχαιρεσίες που γίνονται σε σωματεία, να αλλάζουν συσχετισμοί, να βγαίνουν αγωνιστές συνδικαλιστές που θα παλέψουν τα ζητήματα. Είναι όλα αυτά ένα πλέγμα ζητημάτων που το ΚΚΕ τα προτείνει στον ελληνικό λαό και στους εργαζόμενους, και λέει ότι έτσι πρέπει να παλέψουμε.

- Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει απαξιώσει την κυβέρνηση και έχει αποδείξει με ηχηρό τρόπο την αδιαφάνεια και το πάρτι στο δημόσιο χρήμα;

- Αναμφίβολα συνέβαλε στην απαξίωσή της. Δεν ήταν το μοναδικό φυσικά. Ηταν και αυτή μια θρυαλλίδα, να το πω έτσι, που δημιούργησε μεγαλύτερη όξυνση. Δεν έχει τελειώσει, είναι σε συνέχεια. Τη Δευτέρα αρχίζει η Εξεταστική, όπως ξέρετε. Θα δούμε και τι θα γίνει. Βέβαια, πλειοψηφία έχει η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Λύνει και δένει, ό,τι θέλει κάνει, το έχει αποδείξει, δυστυχώς. Από εκεί και πέρα, όμως, το ΚΚΕ θα παλέψει με τους εκπροσώπους του εκεί μέσα, για να αποκαλυφθούν ζητήματα.

Επιμένουμε ότι ήταν άκυρη η προηγούμενη ψηφοφορία. Πρέπει να επαναληφθεί για την Προανακριτική Επιτροπή. Σε αυτό συμφωνούν και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος ότι η κυβέρνηση θα το δεχτεί και θα υποχωρήσει, γιατί θέλει να συγκαλύψει τους υπουργούς της, τους ανθρώπους της, όλα τα λαμόγια που φάγανε τόσα λεφτά από τον ιδρώτα του αγρότη. Τα πήραν από τον πραγματικό αγρότη και τα δώσαν σε άλλους που δεν είχαν ούτε βοσκοτόπια, ούτε ζώα, δεν ήταν ούτε καν κτηνοτρόφοι, στην ουσία, ούτε πραγματικοί αγρότες στην παραγωγή. Και, βεβαίως, αυτοί είναι που πρέπει να πληρώσουν και αυτοί είναι που πρέπει να πάνε φυλακή. Χώρια που από ό,τι μαθαίνουμε υπάρχει και η δεύτερη δικογραφία τώρα, η οποία εμπλέκει βουλευτές της ΝΔ, θα ξανανοίξει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και με νέα στοιχεία από ό,τι φαίνεται. Και, μάλιστα, εδώ μαθαίνουμε ότι εμπλέκονται και κάποιοι από τ' άλλα κόμματα, απ' τα αστικά κόμματα.

- Πάντως, αναρωτιέμαι και γι' αυτό που λέγατε και πριν για τις πλειοψηφίες τις κοινοβουλευτικές στη Βουλή και με αφορμή και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ για να αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι, να γίνει η διαλεύκανση του σκανδάλου, αλλά και για τα Τέμπη και για άλλα ζητήματα. Εχουν πει οι υπουργοί της κυβέρνησης ότι αυτοί είναι, οι ίδιοι είναι η πλειοψηφία, αυτοί αποφασίζουν. Εσείς πώς το σχολιάζετε αυτό;

- Ε, τώρα μιλάμε για «καβαλημένα καλάμια», που δεν υπολογίζουν καν τον άνθρωπο, δεν καταλαβαίνουν γιατί μιλάνε. Μιλάνε για εγκλήματα δικά τους, που έφεραν νεκρά παιδιά στα Τέμπη, που έφεραν σε απόγνωση την ελληνική αγροτιά με την ΚΑΠ, που έδινε την κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης κι αυτή υλοποιούσαν και αξιοποιούσαν οι κυβερνώντες. Και ο κύριος Βορίδης και ο κύριος Αυγενάκης και όλοι οι υπόλοιποι υπουργοί της κυβέρνησης και οι βουλευτές της και οι κομματάρχες της, για να φτιάξουν τον κομματικό στρατό των μη αγροτών, των μη κτηνοτρόφων και να τους δίνουν από την Κρήτη βοσκοτόπια στα Αγραφα και στην Πίνδο και στον Γράμμο. Και εκεί που δίνονταν, υποτίθεται, κάποια χρήματα, κάποιες επιδοτήσεις, για να ανασάνει λίγο ο Ελληνας βιοπαλαιστής αγρότης, αυτός που ήταν στους δρόμους και κατήγγελλε αυτήν την πολιτική, γιατί θυμόσαστε τα αιτήματα των αγροτών στα μπλόκα πέρσι.

Ηταν να σταματήσει η ΚΑΠ της Ευρωπαϊκής Ενωσης που δίνει επιδοτήσεις σε μη αγρότες, δεν δίνει σε πραγματικούς αγρότες, σε πραγματικούς κτηνοτρόφους. Και ότι γίνεται ρεμούλα, διαφθορά και μεγάλο φαγοπότι από τους κυβερνώντες, τους κρατικούς μηχανισμούς και όλες τις υπόλοιπες υπηρεσίες με τους κολλητούς τους. Αυτό καταγγέλλουν οι αγρότες. Και τους λέγανε ότι κλείνουν τους δρόμους και λένε πράγματα που δεν ισχύουν. Και ήρθε και η Ευρωπαία εισαγγελέας για δικούς της λόγους και αυτή εκ των υστέρων - γιατί το σύστημα ήθελε να αλλάξει και την ΚΑΠ - τα έβγαλε στη φόρα και τους ξεμπρόστιασε και αυτούς. Οσο τους ξεμπρόστιασε, γιατί και όλα τα στοιχεία δεν τα έχει βγάλει στην επιφάνεια.

- Σας ανησυχεί σε αυτό το κατακερματισμένο και πολύ ρευστό πολιτικό σκηνικό που ζούμε στη χώρα μας, το να υπάρξει μια ανάδυση της ακροδεξιάς, μια αύξησή της, αντιστοιχώντας ουσιαστικά και με την άνοδο που βλέπουμε στην Ευρώπη;

- Ναι, όλα μας ανησυχούν, αλλά ξέρετε, «γατάκι» αποδείχτηκε και η Μελόνι και όλοι αυτοί οι ακροδεξιοί που εμφανίστηκαν και στην Ευρώπη. Τη βλέπετε τώρα δίπλα στον Μακρόν, δίπλα στον Μερτς, δίπλα στον Τραμπ, στις διεθνείς συναντήσεις, της ΕΕ, αυτά κάνει, αυτά υλοποιεί. Δεν τους φοβούνται. Αυτές οι ακροδεξιές φωνές είναι παιδάκια του ίδιου του συστήματος. Είναι σκυλάκια που γαβγίζουν, αλλά δεν δαγκώνουν, αυτή είναι η ουσία.

Ομως αυτός ο κατακερματισμός που είπατε του πολιτικού συστήματος ισχύει. Ενας παρατηρητής το βλέπει αυτό. Είναι πολλά κόμματα, κομματίδια, μικρά κόμματα κ.λπ. δεν υπάρχει εναλλακτική κυβερνητική αυτήν τη στιγμή, απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και αυτό είναι φανερό και το καταλαβαίνει ο κόσμος. Ομως, κοιτάξτε να δείτε το πρόβλημα πρέπει να δούμε από πού ξεκινάει. Πώς έγινε αυτός ο κατακερματισμός;

Η αιτία είναι ότι αυτοί που κυβέρνησαν εν ονόματι της προόδου, της αριστεράς, της δημοκρατίας σε αντίθεση με τη δεξιά, με την ακροδεξιά, δεν υλοποίησαν αυτά που έλεγαν. Γιατί ο κόσμος για άλλα πράγματα τους επέλεγε και αυτοί απογοήτευσαν αυτόν τον κόσμο. Ο κατακερματισμός είναι απόρροια αυτού του γεγονότος. Ο κόσμος έχει απογοητευτεί από την αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία είτε με τη μορφή του ΠΑΣΟΚ, του άλλοτε κραταιού, αλλά και αργότερα, στην πορεία μικρότερου, αυτό που έχει φτάσει να είναι σήμερα είτε με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμαχιών που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Ο κόσμος είναι απογοητευμένος και βεβαίως βλέπει αυτόν τον κατακερματισμό που έγινε ακριβώς γιατί δεν μπορούσαν να σταθούν.

Το μεγαλύτερο, αν θέλετε, πολιτικό έγκλημα, μιλάω για τις συνειδήσεις των ανθρώπων, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι απογοήτευσαν ανθρώπους εργατικούς, ανθρώπους πρωτοπόρους, που ήταν στο κίνημα, που είχαν ελπίδες, είχαν προσδοκίες, ήταν στο πλευρό τους να παλέψουν για μια άλλη κατάσταση ή για μια άλλη κοινωνία, έτσι το είχαν καταλάβει, έτσι το πίστευαν. Εμείς, βέβαια, προειδοποιούσαμε, δεν εισακουστήκαμε. Τώρα, ελπίζω με το πέρασμα του χρόνου η εμπειρία να αποκρυσταλλώνεται ως πολιτική εμπειρία για τις επιλογές που κάνει ο καθένας. Και βεβαίως φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση και βλέπουμε τώρα ο κύριος Τσίπρας να θέλει να φτιάξει άλλο κόμμα, να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του κύριου Φάμελλου, να είναι το ΠΑΣΟΚ του κύριου Ανδρουλάκη, που οι μισοί από το ΠΑΣΟΚ έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε άλλα κόμματα ή και στη Νέα Δημοκρατία ακόμα, να είναι και του κύριου Κασσελάκη, να είναι της Νέας Αριστεράς του κύριου Χαρίτση, να είναι του ΜέΡΑ25 του κύριου Βαρουφάκη, να είναι της Πλεύσης Ελευθερίας της κυρίας Κωνσταντοπούλου και πάει λέγοντας. Ολοι αυτοί ήταν το όλον ΠΑΣΟΚ παλιότερα, η όλη σοσιαλδημοκρατία, επίσης σήμερα, και ο όλος ΣΥΡΙΖΑ πιο πριν.

- Πού το βλέπετε να πηγαίνει όλο αυτό το οποίο περιγράφετε πάρα πολύ ωραία και σωστά;

- Εγώ λέω ότι είναι στα χέρια του ελληνικού λαού και όλων αυτών των ανθρώπων που μπορεί ακόμα να τους ακολουθούν ή να μένουν εγκλωβισμένοι. Το ΚΚΕ κάνει ένα κάλεσμα, έχουμε ανοιχτά χέρια, αγκαλιές, μέσα στους αγώνες, εκεί να ενωθούμε, όχι να ενωθούμε σώνει και καλά. Και με τη βουλευτική ψήφο μετά από δύο χρόνια, έναν χρόνο πότε θα γίνουν, και εκεί βεβαίως πρέπει να εκφραστεί, αλλά πρέπει να ενωθούν στην πράξη κάτω στους αγώνες, να παλέψουν, να μην έχουν εμπιστοσύνη σε αυτές τις ηγεσίες, είτε που έχουν δοκιμαστεί ως κυβερνήσεις είτε έχουν δοκιμαστεί ως αξιωματικές αντιπολιτεύσεις ή ως κόμματα, που θέλουν να κυβερνήσουν σήμερα με αυτούς τους συσχετισμούς και με αυτά τα προγράμματα και να ανοίξει ένας δρόμος με απόφαση να πουν ότι θέλουμε να πάμε μπροστά. Και μπροστά σημαίνει μια πραγματικά άλλη κοινωνία, ένα άλλο κράτος που δεν θα έχει καμία σχέση με το σημερινό, ούτε με το χτεσινό και θα το οικοδομούμε εμείς, οι εργάτες, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι επιστήμονες, οι νέοι και οι νέες, οι φοιτητές.

- Βλέπετε εσείς ξανά μια επιστροφή δύο μεγάλων δυνάμεων, δηλαδή ένα δίπολο ξανά;

- Εγώ να πω αν βλέπετε επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, για να το μεταφράσω, και αν θα μπορούσε να είναι μια διέξοδος στο σύστημα;

- Ναι, βλέπω ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια από το ίδιο το σύστημα να φτιάξει το δίπολο. Εχουν πέσει λιτοί και δεμένοι. Και όταν λέω σύστημα εννοώ και αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία, που είναι η άρχουσα τάξη, η αστική τάξη της χώρας.

- Ποιο είναι το δίπολο; Εχουμε λίγο μπερδευτεί.

- Ναι, θέλουν να το φτιάξουν. Θέλουν ένα κόμμα που θα είναι δεξιά, κεντροδεξιά και ακροδεξιά, περίπου εκεί θα πιάνει το χώρο της δεξιάς - αν και εγώ δεν γουστάρω τους γεωγραφικούς όρους - και ένας άλλος πόλος που θα είναι ο κλασικός πόλος της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά ξέρετε, επειδή είναι τέτοιες οι διεθνείς εξελίξεις και ο διεθνής συσχετισμός και έχει δοκιμαστεί και η σοσιαλδημοκρατία και οι φιλελεύθεροι και οι νεοφιλελεύθεροι, οι δεξιές δυνάμεις στις κυβερνήσεις, δεν έχει και πολλή πέραση αυτό το σενάριο τώρα.

- Βλέπετε να παραμένει η κατάσταση έτσι δηλαδή;

- Φυσικά αυτό εξαρτάται από την ίδια τη θέληση της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού, να έχουμε εξεγερτικά μηνύματα, να έχουμε εξεγέρσεις, να έχουμε κίνημα, να έχουμε συσπείρωση - εμείς σ' αυτό καλούμε - μιας μεγάλης κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας εργατικών - λαϊκών δυνάμεων που θα εκφράζονται φυσικά και πολιτικά μέσα στο κίνημα, αλλά το κίνημα θα είναι αυτή η συμμαχία, εκεί θα εκφράζονται και το ΚΚΕ θα είναι μέσα εκεί με τα μέλη του, με τα στελέχη του, με τους οπαδούς του και οι άλλοι θα είναι μέσα εκεί και αυτή θα επιβάλλει ριζικές αλλαγές στην κοινωνία που θα εκφραστούν βεβαίως και σε επίπεδο εκλογών, επιλογής διακυβέρνησης, εξουσίας κάποια στιγμή διαφορετικής από αυτές που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα.

- Βλέπετε ότι το πολιτικό κλίμα και το πολιτικό έδαφος είναι εύφορο για να δούμε μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως αυτές που είδαμε για την υπόθεση των Τεμπών;

- Υπάρχουν δυσκολίες, η δυσκολία ξέρετε πού βρίσκεται; Ξεκινάει από την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών εδώ και 30 χρόνια, τότε που ένα όραμα, ένα υπαρκτό, τέλος πάντων, μοντέλο που θα μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει και να πει «να έτσι μπορούμε να πάμε», ανατράπηκε, δεν υπάρχει πια. Και, βεβαίως, είναι αδύναμο το διεθνές εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κίνημα, οι προοδευτικές δυνάμεις σε διεθνές επίπεδο είναι αδύναμες. Υπάρχει αυτός ο αντικειμενικός παράγοντας, αλλά πάντα υπήρχε. Και πάντα πριν από μεγάλες εξεγέρσεις, μεγάλες κινητοποιήσεις, μεγάλα λαϊκά και νεολαιίστικα κινήματα σε όλες τις χώρες και σε όλο τον κόσμο, πάντα υπήρχε μια νηνεμία, μια τάση ότι «δεν γίνεται τίποτα», περιμέναμε. Και ξαφνικά φούντωνε. Και εκεί πρέπει να βρεθούν οι δυνάμεις εκείνες να είναι έτοιμες ώστε να μπορέσουν να μπουν μπροστά. Εμείς αυτά θα συζητήσουμε και στο επικείμενο Συνέδριο του ΚΚΕ που το προετοιμάζουμε για τους επόμενους μήνες, δεν έχουμε καταλήξει ακόμα ακριβώς, αλλά πολύ σύντομα θα ανακοινώσουμε πότε θα πάμε, θα ανακοινώσουμε τις Θέσεις και αυτά θέλουμε να συζητήσουμε, πώς δηλαδή εμείς ως Κόμμα σε ό,τι μας αφορά δηλαδή, θα γίνουμε ικανοί, θα είμαστε πανέτοιμοι, ώστε να ανταποκριθούμε σε αυτές τις απαιτήσεις των καιρών.