Οι προκλητικές δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, μια μόλις μέρα μετά την πανελλαδική 24ωρη απεργία ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι η επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου είναι σε εξέλιξη. Το «θεριό» της εργοδοσίας δεν εξημερώνεται, δεν καλοπιάνεται. Μόνο πολεμιέται. Οι βιομήχανοι αποθρασυμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης, τη δημαγωγική στάση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη γραμμή που ακολουθούν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, σταθερά και επίμονα απαιτούν την εφαρμογή ολοένα και νέα αντεργατικά μέτρα. Προβάλλουν τις αξιώσεις τους. Μεθοδεύουν και ξεδιπλώνουν την επίθεσή τους.

Προσηλωμένη στους αντεργατικούς της στόχους παραμένει και η κυβέρνηση της ΝΔ. Οι ελιγμοί της περί «παροχών» και δήθεν «ανταπόδοσης» στους εργαζόμενους, εφόσον πιαστούν οι οικονομικοί στόχοι, είναι ακόμα μια προπαγανδιστική φούσκα. Και τη βολεύει η προβολή των προκλητικών απαιτήσεων των βιομηχάνων για να το παίξει και λίγο «φιλεύσπλαχνη» με την ταχτική της υπόσχεσης κάποιων τάχα «παροχών». Είναι προπέτασμα καπνού, για να καταλαγιάσουν οι εργατικές αντιδράσεις. Η ΝΔ τίποτα δεν ετοιμάζεται να δώσει. Το αντίθετο, κάθε μέρα, επιδιώκει να αρπάξει, να πετσοκόψει δικαιώματα και κατακτήσεις.

Οι εργαζόμενοι ένα πράγμα πρέπει να έχουν καθαρό: Ολα τα μέτωπα είναι ανοιχτά. Οι συλλογικές συμβάσεις απειλούνται. Η Κοινωνική Ασφάλιση βάλλεται πανταχόθεν. Οι μισθοί χτυπιούνται. Η ακρίβεια συνεχίζει να αφαιμάζει το λιγοστό εργατικό εισόδημα. Η ανεργία κατατρώει τις σάρκες της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των γυναικών και της νέας γενιάς.

Ακόμα και με τα επίσημα στοιχεία, οι άνεργοι ανέρχονται στις 470.000 το τελευταίο τρίμηνο του 2005. Η πραγματική κατάσταση είναι ακόμα πιο οδυνηρή για τους εργαζόμενους, για την κάθε εργατική οικογένεια. Και η κατάσταση, βέβαια, θα χειροτερεύει, γιατί η συνολική αντιλαϊκή πολιτική δεν αλλάζει. Ολα μαρτυρούν ότι το επόμενο διάστημα, τις βδομάδες και τους μήνες που έρχονται, θα κλιμακωθεί, θα γίνει ακόμα πιο επώδυνη για την εργατική λαϊκή οικογένεια.

Μόνο η πάλη των εργαζομένων μπορεί να ανακόψει την αντεργατική λαίλαπα. Μόνο οι αγώνες, μέσα και έξω από τα εργοστάσια, μπορούν να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια της κυβέρνησης, των βιομηχάνων, του ΠΑΣΟΚ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η οργάνωση της εργατικής τάξης, ο συντονισμός των αγώνων της, η ενίσχυση του ΠΑΜΕ, αυτή πρέπει να είναι σήμερα η απάντηση.

Η επιτυχία της 24ωρης πανελλαδικής απεργίας. Οι μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στις 15 Μάρτη, σε όλη την Ελλάδα, επιβεβαιώνουν ότι ο μπούσουλας των ταξικών δυνάμεων είναι στη σωστή κατεύθυνση. Να βαθύνουμε και να οξύνουμε την ταξική πάλη. Αυτή είναι η διέξοδος. Αυτή είναι η προοπτική. Μόνο σε αυτό το έδαφος, οι εργάτες και οι εργάτριες μπορούν να ελπίζουν.

Τώρα, πιο αποφασιστικά χρειάζεται οι ταξικές δυνάμεις, τα συνδικάτα, τα στελέχη και οι φίλοι του ΠΑΜΕ να καταπιαστούν με αυτό το καθήκον. Καθοριστικός και δοκιμασμένος τρόπος δράσης, το πλατύ άνοιγμα στους εργαζόμενους, στους νέους, στις γυναίκες και τους μετανάστες. Προβολή και εκλαΐκευση του διεκδικητικού πλαισίου του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Γιατί, όσο αυτό το πλαίσιο θα κερδίζει έδαφος στη συνείδηση των εργαζομένων, όσο το υιοθετούν περισσότεροι εργαζόμενοι και συνδικαλιστικές οργανώσεις, τόσο θα υπονομεύονται οι θεωρίες ότι δεν υπάρχουν χρήματα να ικανοποιηθούν οι εργατικές ανάγκες, τόσο θα υποχωρούν τα ιδεολογήματα του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών.

Το αίτημα π.χ. για 1.300 ευρώ κατώτερο μισθό, η διεκδίκηση καθολικής δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και η απαίτηση για τα Ταμεία «να πληρώσουν το μεγάλο κεφάλαιο και η κυβέρνηση», δεν είναι απλά κάποια συνθήματα. Συμπυκνώνουν επίκαιρα αιτήματα της εργατικής τάξης, εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες της, απαντούν στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να καλλιεργήσει μειωμένες προσδοκίες, να ρίξει τον πήχη των εργατικών απαιτήσεων. Να ενισχύσει το κλίμα του συμβιβασμού με την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά και της μοιρολατρείας, πως δήθεν τίποτα δε γίνεται, τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει. Η υιοθέτηση του διεκδικητικού πλαισίου του ΠΑΜΕ, από τους εργαζόμενους και άλλα λαϊκά στρώματα είναι ισχυρό όπλο στην πάλη τους για τα δικαιώματά τους... Μπορεί να γίνει το βαρύ πυροβολικό της εργατικής τάξης στο πεδίο της ταξικής αναμέτρησης.

Και σ' αυτά τα πλαίσια, προκύπτει η αδήριτη ανάγκη για όξυνση της αντιπαράθεσης με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Τους φορείς εκείνους, δηλαδή, που μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα καλλιεργούν τις «αξίες» της εργοδοσίας. Που έχουν γίνει «πρωταγωνιστές» στη διάδοση και την επιβολή των θεωριών για ανταγωνιστικότητα, για την αύξηση, δηλαδή, της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, από την οποία στην καλύτερη περίπτωση οι εργαζόμενοι έχουν να ελπίζουν σε λίγα ψίχουλα. Η αποδυνάμωση της γραμμής της «ταξικής συνεργασίας», του «κοινωνικού εταιρισμού» που προβάλλουν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, θα δώσει δύναμη στους εργαζόμενους, θα ενισχύσει τους αγώνες τους και την αποτελεσματικότητα αυτών των αγώνων. Μια αποδυνάμωση που χρειάζεται όμως να θίξει συνολικά όλους τους πολιτικούς αντίπαλους της εργατικής τάξης. Και πρωτίστως τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Δεν μπορεί οι εργαζόμενοι να καταδικάζουν - με συντριπτική πλειοψηφία - την ασκούμενη πολύχρονη αντιλαϊκή πολιτική και την ίδια στιγμή να μένουν εγκλωβισμένοι στα κόμματα που την εφαρμόζουν. Δεν μπορεί να συνεχίζουν να επιβραβεύουν και να δείχνουν εμπιστοσύνη στους θύτες τους. Να μένουν εγκλωβισμένοι στα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Η αντιλαϊκή πολιτική θα αποδυναμωθεί μόνο στο βαθμό που υπονομεύεται η δύναμη των φορέων της. Μόνο στο βαθμό που και σε πολιτικό επίπεδο καταγραφεί η αποστροφή των λαϊκών μαζών.

Τις επόμενες βδομάδες, η μάχη για τις συλλογικές συμβάσεις περνάει σε νέα φάση. Το μήνυμα της πανελλαδικής απεργίας των εργατοϋπαλλήλων την περασμένη Τετάρτη, ήταν σαφές. Καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής. Πιο δυνατά μπροστά για κλιμάκωση της πάλης. Το ταξικό κίνημα επωμίζεται νέα καθήκοντα και ευθύνες. Αξιοποιώντας την πείρα και όλες τις μορφές πάλης, μπορεί να δώσει νέα ώθηση στους εργατικούς αγώνες. Να μπουν ακόμα περισσότερες δυνάμεις στην πάλη. Να ενισχυθεί ο ταξικός προσανατολισμός αυτής της πάλης. Οι εργαζόμενοι να μπούνε στο προσκήνιο. Να είναι αυτοί και οι διεκδικήσεις τους που θα καθορίζουν την «κοινωνική αντζέντα». Να είναι αυτοί που θα βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Για τους εργάτες και τις εργάτριες δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η αναμονή τους αποθρασύνει τους αντιπάλους τους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και εργοδοσία. Και πρέπει να αλλάξουν το συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ του ΠΑΜΕ.Αλλά και στο πολιτικό επίπεδο αποδυναμωνοντας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις δυνάμεις του οπορτουνισμού και του συμβιβασμού. Που προβάλλουν τάχα φιλολαϊκή διέξοδο υποτάσσοντας τη ζωή των εργαζομένων στα πλαίσια του «ρεαλισμού» της ευρωενωσιακής διαδικασίας και της συνύπαρξης εργοδοτών και εργατών προβάλλοντας ως «εφικτό» διεκδικήσεις που μπορεί να ανέχεται το κεφάλαιο. Δυνάμεις δηλαδή σαν τον ΣΥΝ. Ο δρόμος του μετώπου πάλης ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου είναι ο μόνος ρεαλιστικός και εφικτός. Και η ενίσχυση του ΚΚΕ αποτελεί βασική προϋπόθεση για αυτά την προοπτική. Αλλαγή συσχετισμού λοιπόν και οι δημορικές και νομαρχιακές εκλογές αποτελούν ένα σημαντικό βήμα σ΄αυτή την κατεύθυνση, με την ενίσχυση των συνδιασμών που στηρίζει το ΚΚΕ μαζί με τις άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις, το ΔΗΚΚΙ, την Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών, την Κομμουνιστική Ανανέωση.