Υποχρεωμένη, η ελληνική κυβέρνηση, να περπατήσει στο "δρόμο" που έχουν "στρώσει" οι ισχυροί "φίλοι" και "σύμμαχοι", προχωρεί σε μια πολιτική που οδηγεί στην άρση των επιφυλάξεων για την προώθηση των Ευρωτουρκικών σχέσεων.

Η Αθήνα ακολουθεί ήδη μια πολιτική που ανοίγει το δρόμο για την αναβάθμιση των Ευρωτουρκικών σχέσεων, καθώς προσέρχεται σε διάλογο, περί τα τέλη του μήνα, με την Τουρκία. Αυτό καθ' αυτό το γεγονός, αποτελεί το πρώτο βήμα υπαναχώρησης από τη θέση που είχε οικοδομήσει η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών και σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να συζητήσει τίποτε με την Τουρκία όσο δεν αλλάζει στάση στο Κυπριακό και επιμένει στην πολιτική των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Οπως είναι γνωστό, η τουρκική πολιτική στο Αιγαίο παραμένει αμετάβλητη και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας επαναλαμβάνει το τελευταίο διάστημα ότι το Κυπριακό έχει λυθεί με την "επέμβαση" του 1974.

Παρ' όλα αυτά, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γ. Κρανιδιώτης, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ισχυρίστηκε ότι η ελληνική πολιτική παραμένει αναλλοίωτη και μάλιστα ότι "καταφέραμε και περιλάβαμε αυτή τη θέση μέσα στα αποτελέσματα των διαφόρων συνόδων της ΕΕ". Ο αναπληρωτής υπουργός στη δήλωσή του θέλησε να υπογραμμίσει, ότι "δεν πρόκειται να προχωρήσουμε, να δεχτούμε την αναβάθμιση των σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ, αν δεν πάρουμε συγκεκριμένα ανταλλάγματα στο Κυπριακό και στα θέματα που μας αφορούν στο Αιγαίο".

Με την απάντηση αυτή, ο αναπληρωτής υπουργός περιέγραψε το "παζάρι" στο οποίο συμμετέχει η Ελλάδα. Παραδέχτηκε ότι "υπάρχουν τρία θέματα τα οποία αυτή τη στιγμή είναι στο τραπέζι. Το ένα είναι τα χρηματοδοτικά, το δεύτερο είναι η λεγόμενη ευρωπαϊκή στρατηγική για την Τουρκία, και το τρίτο είναι η επιδίωξη της Τουρκίας να γίνει υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ χώρα".

Οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις και ειδικότερα αυτές που αφορούν στην πορεία του δολαρίου, προκαλούν την έντονη ανησυχία στους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς όλοι οι κρίσιμοι οικονομικοί δείκτες βρίσκονται σε καθοδική πορεία και οι προβλέψεις για το μέλλον χαρακτηρίζονται από απαισιοδοξία. Δείκτης των οικονομικών επιδόσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης θεωρείται η πορεία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του ΕΥΡΩ, και η σχέση του με το αμερικανικό νόμισμα. Ετσι λοιπόν, το ΕΥΡΩ που όταν εμφανίστηκε στις διεθνείς χρηματαγορές, την 1η Γενάρη 1999, αντιστοιχούσε σε 1,18 δολάρια, πριν από λίγες μέρες "κατρακύλησε" σε 1,033 δολάρια. Δηλαδή, στο διάστημα των εξίμισι μηνών που μεσολάβησαν το ΕΥΡΩ έχασε το 12,4% της αξίας του. Μάλιστα, όλοι οι οικονομικοί παράγοντες, και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, εκτιμούν ότι πολύ σύντομα η ισοτιμία θα φθάσει στο 1 προς 1, το "ψυχολογικό όριο". Κάτω απ' αυτό το όριο, το ΕΥΡΩ αντιμετωπίζει το φάσμα της κατάρρευσης, συμπαρασύροντας την, ούτως ή άλλως εύθραυστη, Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Αυτά είναι τα πρώτα αποτελέσματα ενός σκληρού και σε ορισμένες περιπτώσεις αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών για την ηγεμονία στις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις.

Πίσω από την καθοδική πορεία του ΕΥΡΩ υπάρχουν βεβαίως οι δυσμενείς εξελίξεις στις οικονομίες των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ειδικότερα των πιο μεγάλων και ισχυρών. Η βιομηχανική παραγωγή σημειώνει συνεχή πτώση, ενώ οι προοπτικές είναι άσχημες, αφού μειώνονται οι παραγγελίες και οι εξαγωγές έχουν πάρει τον κατήφορο. Το απαραίτητο συμπλήρωμα μια τέτοιας εξέλιξης είναι η αύξηση της ανεργίας. Στην "ατμομηχανή" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη Γερμανία, όπου αυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται εντονότερα, η ανεργία σημείωσε νέα άνοδο τον Μάη με προοπτική νέας ανόδου τους επόμενους μήνες.

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα βρίσκεται "μεταξύ σφύρας και άκμονος". Απ' τη μια πιέζεται να πάρει μέτρα στήριξης του ΕΥΡΩ, ενώ από την άλλη γνωρίζει ότι μια μεταβολή των επιτοκίων θα έχει αντίθετες επιπτώσεις στις οικονομίες των κρατών - μελών. Παραδείγματος χάριν, μια μεταβολή που μπορεί να οδηγήσει σε "αναθέρμανση" της γερμανικής οικονομίας θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες για την οικονομία της Πορτογαλίας, εξαιτίας του διαφορετικού επιπέδου και των διαφορετικών προβλημάτων των οικονομιών των δύο χωρών. Το πρώτο "ρήγμα" στην ΟΝΕ παρουσιάστηκε ήδη με την εξαίρεση της Ιταλίας από την υποχρέωση διατήρησης του ελλείμματος στο 2%. Μια απόφαση που συνιστά μερική ομολογία αποτυχίας του εγχειρήματος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης και ταυτόχρονα επιβεβαίωση του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης στον καπιταλισμό.

Ομως η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει να αντιμετωπίσει μια επιπλέον πρόκληση, το νέο κύκλο των διαπραγματεύσεων στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) για τη διαμόρφωση μια νέας συμφωνίας, η οποία θα αντικαταστήσει τη γνωστή μας ΓΚΑΤΤ. Ηδη οι Ηνωμένες Πολιτείες που κυριαρχούν στον ΠΟΕ έχουν εκδηλώσει τις προθέσεις τους, να πάρουν και τα "ρέστα" από τους Ευρωπαίους στους τομείς των αγροτικών προϊόντων, των αερομεταφορών και της "βιομηχανίας της ψυχαγωγίας". Οι προειδοποιητικές βολές ρίχτηκαν, είτε με τον "πόλεμο της μπανάνας", είτε με τα μολυσμένα τρόφιμα και τώρα οι ΗΠΑ ζητούν την κατάργηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, αφού υποστηρίζουν ότι μέσω της ΚΑΠ η Ευρωπαϊκή Ενωση επιδοτεί του αγρότες "της" σε βάρος των Αμερικανών, ενώ απαιτούν και την κατάργηση κάθε μορφής ενίσχυση στην ευρωπαϊκή πολιτιστική παραγωγή. Η πλήρης και άμεση απελευθέρωση των αγορών είναι το σταθερό μοτίβο των αμερικανικών θέσεων.

Οι εξελίξεις που προαναφέραμε είναι βεβαίως αποτελέσματα της "παγκοσμιοποίησης" της οικονομίας με την πλήρη απελευθέρωση στις κινήσεις των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των προσώπων. Οπως επίσης είναι γνωστές και συνέπειες απ' αυτές τις εξελίξεις, όπως καταγράφηκαν στην πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ για την "Ανθρώπινη Ανάπτυξη". Ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, ένταση της εκμετάλλευσης, μετωπική επίθεση κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στις Ηνωμένες Πολιτείες, σ' ολόκληρο τον κόσμο.