Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, ενόψει της έναρξης, σήμερα, της διήμερης Συνάντησης Κομμουνιστικών, Εργατικών και Αριστερών Κομμάτων που δρουν στις χώρες - μέλη της ΕΕ, στην οποία μέχρι στιγμής έχουν δηλώσει συμμετοχή 23 Κομμουνιστικά, Εργατικά και Αριστερά Κόμματα από 20 χώρες, με θέμα τη νέα Ευρωσυνθήκη, τις εξελίξεις στην ΕΕ και την πάλη των λαών.

Οπως σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα στην αρχή της συνέντευξης, «με τα κόμματα που παίρνουν μέρος έχει προηγηθεί μια πιο στενή κοινή δράση στα πλαίσια του αγώνα κατά των επιλογών και των αποφάσεων της ΕΕ και προϋπάρχουν κοινές πρωτοβουλίες, καμπάνιες, κοινές ανακοινώσεις των περασμένων χρόνων». Και συνέχισε:

«Μετά τις ευρωεκλογές του 2004 πολλαπλασιάστηκαν οι περιφερειακές και πολυμερείς πρωτοβουλίες Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων και μάλιστα σε ορισμένα θέματα αυτή η συνεργασία αποκτά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα για κοινωνικά και εργατικά ζητήματα, εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων υπηρεσιών και των τομέων στρατηγικής σημασίας. Για θέματα που έχουν σχέση με την Παιδεία, αλλά και για το σοβαρό θέμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ενάντια στον αντικομμουνισμό και στο μιλιταρισμό. Εναντίον του ΝΑΤΟ και των ξένων βάσεων.

Πρέπει να σας πω ότι αντίστοιχες κοινές συναντήσεις και σημαντικές πρωτοβουλίες κάνουν και οι Κομμουνιστικές Νεολαίες στην Ευρώπη. Και μάλιστα μπορώ να πω ότι η δράση των Κομμουνιστικών Νεολαιών στις χώρες - μέλη της ΕΕ τείνει να γίνει θεσμός. Αυτές οι προσπάθειες, κατά τη γνώμη μας, δεν αφορούν μόνο τη διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα σε κομμουνιστές, σε αντιιμπεριαλιστές, σε ριζοσπάστες αριστερούς, αλλά βοηθούν να αναπτύσσεται η διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.

Δεν περιοριζόμαστε μόνο σε συναντήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Υπάρχουν και μαζικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες που από κοινού έχουμε πάρει. Π.χ., αξίζει να σημειώσει κανείς ότι το 2004 πραγματοποιήθηκαν μαζικές διαδηλώσεις κατά του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη.

Πολύ σημαντική θεωρούμε επίσης την πανευρωπαϊκή καμπάνια που αναπτύξαμε εναντίον του αντικομμουνιστικού μνημονίου, ενώ και αυτές τις μέρες θα πρέπει να ξετυλιχτούν κοινές δραστηριότητες για την υπεράσπιση του δικαιώματος της δράσης της Κομμουνιστικής Νεολαίας στην Τσεχία, για τους Τούρκους κομμουνιστές που διώκονται και τους κομμουνιστές και άλλους αντιφασίστες αγωνιστές που διώκονται στις Βαλτικές Δημοκρατίες. Για ποιο λόγο; Γιατί την περίοδο εκείνη στα πλαίσια του Κόκκινου Στρατού υπερασπίστηκαν την εδαφική ακεραιότητα των χωρών τους από το γερμανικό στρατό κατοχής.

Σημαντικές πρωτοβουλίες σε αυτά τα τελευταία χρόνια έχει πάρει το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα για εργατικά και κοινωνικά ζητήματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας, της Τσεχίας, της Μοραβίας, Ισπανίας, κλπ. Και ξαναλέω, αναπτύσσονται και κοινές διαδηλώσεις. Θεωρούμε σημαντικό ότι έχει αναπτυχθεί τετραμερής μόνιμη συνεργασία ανάμεσα στο νέο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ολλανδίας, στο Κόμμα Εργασίας Βελγίου, στο Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, στο Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου για εργασιακά ζητήματα και για περιφερειακά θέματα.

Επίσης, αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες για πρώτη φορά από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας και Ουκρανίας. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η κοινή ανακοίνωση που βγήκε με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ».

«Τώρα, ποιος είναι ο λόγος που σε αυτή τη φάση γίνεται αυτή η πολύ σημαντική συνάντηση της Αθήνας; Κατ' αρχήν έχουμε ζητήματα τρέχοντα, αλλά πολύ μεγάλα. Υπάρχει η Ευρωσυνθήκη, υπάρχει η Εαρινή Σύνοδος της ΕΕ, η οποία επιταχύνει αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα σαν αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και ιδιαίτερα αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες. Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και να μην ξεχνάμε το θέμα της Παιδείας.

Ο λογαριασμός έχει ανοίξει με το νόμο - πλαίσιο και θα συνεχιστεί και με άλλα μέτρα. Υπάρχει και το άρθρο 16 που ετοιμάζεται στην αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά ξέρουμε πολύ καλά πως ό,τι δεν περνάει μέσα από ένα νόμο το φέρνουν από το παράθυρο και με άλλον τρόπο. Θα συζητήσουμε λοιπόν αυτά τα ζητήματα. Η Οδηγία Μπολκεστάιν. Με τη λήξη των εργασιών θα κάνουμε έναν πιο λεπτομερειακό απολογισμό.

Υπάρχει και ένα επίκαιρο ζήτημα που εμείς, ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, θα το βάλουμε. Ο "Ριζοσπάστης" τουλάχιστον το γράφει. Το εξής ζήτημα: Οι Ηνωμένες Πολιτείες ζήτησαν από την Κοινότητα να υπάρξει ένας καινούριος νόμος, αντιτρομοκρατικό τον λένε, τρομοκρατικό τον λέμε εμείς για τους λαούς, για την προστασία των πτήσεων με ενόπλους μέσα στα αεροπλάνα, με τη χορήγηση βίζας, την υποχρέωση της βίζας, και μάλιστα ανανεώνεται το θέμα της βίζας να υπάρχει για την Ελλάδα.

Δηλαδή, ενώ η βίζα ισχύει για τις νέες χώρες που μπαίνουν στην ΕΕ, στις 15 χώρες για να πάει κανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες διατηρεί τη βίζα μόνο για την Ελλάδα. Να σας πω, αυτό είναι τρομοκρατικό μέτρο, είναι απαράδεκτο μέτρο, αλλά δείχνει ότι, φαίνεται, τον ελληνικό λαό τον φοβούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες, και εγώ θα έλεγα, καλά θα κάνουν να μας φοβούνται. Οχι ότι συμφιλιωνόμαστε βέβαια με τη βίζα και αυτά τα κουτάκια που συμπληρώνουν αυτοί που θέλουν να πάνε στις Ηνωμένες Πολιτείες, διάφορα κουτάκια, τα οποία στην ουσία είναι δήλωση νομιμοφροσύνης.

Στεκόμαστε σ' αυτό το θέμα της βίζας γιατί ξέρετε ότι υπάρχει ελληνική οικογένεια, ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών οικογενειών έχουν μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δεν είναι ζήτημα απλώς τουρισμού ή σπουδών. Π.χ., η μισή Κεφαλονιά είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ξέρω και από άλλα νησιά.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, για να πας να δεις τον άνθρωπό σου, τον συγγενή σου στις Ηνωμένες Πολιτείες, πρέπει να περάσεις από αυτή την κατάπτυστη διαδικασία. Φυσικά εμείς δεν υπογράφουμε τη βίζα την κατάπτυστη, είναι δηλώσεις νομιμοφροσύνης.

Η Κομισιόν κάνει το εξής "έξυπνο". Δε θέλει η ίδια να υπογράψει τη συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες γιατί, κατά κάποιον τρόπο, θέλει να φαίνεται ότι και κάπου αντιστέκεται. Λέει όμως το εξής πράγμα: Να υπογραφούν οι συμφωνίες με ένα ένα τα κράτη - μέλη. Και με την ευκαιρία, εμείς ζητάμε από την ελληνική κυβέρνηση να μην υπογράψει αυτή τη συμφωνία, όπου ένοπλοι θα μπαίνουν στα αεροπλάνα τα ελληνικά για να μας προστατεύουν.

Εχουμε τόσους και τόσους ελέγχους στα αεροδρόμια. Θα μπαίνουν οι ένοπλοι και στα αεροπλάνα. Και επιπλέον θα δίνονται και προσωπικά δεδομένα πέρα από τις συμφωνίες που υπάρχουν. Αυτό το ζήτημα έχει προκύψει αυτές τις μέρες. Εμείς τουλάχιστον θα ζητήσουμε και από τα άλλα κόμματα που θα είναι εδώ να παλέψουν στις χώρες τους, να αποκαλύψουν αυτές τις καινούριες συμφωνίες, ότι θα έχουμε δηλαδή Αμερικανούς ενόπλους μέσα στα αεροπλάνα, να παλέψουν και να μην υπογραφούν και σε διμερές επίπεδο. Δεν ξέρω και τι άλλο θα προκύψει αυτό το διήμερο. Βλέπετε, ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε διάφορα».

«Ωστόσο, από την πλευρά του Κομμουνιστικού Κόμματος υπάρχει και ένας ευρύτερος προβληματισμός που αφορά και τη Συνάντηση, αλλά αφορά γενικότερα την Ευρώπη. Υπολογίζουμε στα κινήματα, στις πρωτοβουλίες που μπορεί να ξεκινάνε και έξω από εμάς. Στηρίζουμε κάθε εστία αντίθεσης σε αυτές τις επιλογές της ΕΕ. Ομως, θα έλεγα, έχει ωριμάσει πια η τοποθέτηση μιας διαχωριστικής γραμμής. Διότι σήμερα πολλές δυνάμεις που υπέγραψαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και για την οποία δεν έχουν μετανιώσει, όπως ο Συνασπισμός στην Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και άλλες δυνάμεις στην ΕΕ, τώρα έχουν μετατραπεί σε ευρωσκεπτικιστές και είναι της μόδας ο ευρωσκεπτικισμός.

Βεβαίως, μέσα σ' αυτό το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού υπάρχουν λαϊκές δυνάμεις οι οποίες τα πρώτα χρόνια θεώρησαν ότι η ΕΕ είναι μια απάντηση στην οικονομική συνεργασία, είναι μια απάντηση στην ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ετσι τους είπαν και τα πίστεψαν. Και έχουν μετατραπεί σε ευρωσκεπτικιστές. Αλλά να το πούμε καθαρά: Πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να λέγονται προοδευτικές, δημοκρατικές, αριστερές, να είναι ευρωσκεπτικιστικές το 2008 δε λέει τίποτα. Τι θα πει ευρωσκεπτικισμός; `Η στηρίζω την ΕΕ και κάνω κριτική ή την αντιπαλεύω και λέω στους λαούς το εξής πράγμα: Οτι ανεξάρτητα τι συσχετισμός δύναμης υπάρχει σήμερα, η προοπτική σας είναι σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο η ρήξη και η ανατροπή. Και για να υπάρχει στο ευρωπαϊκό επίπεδο η ρήξη, πρέπει να υπάρχει στο εθνικό. Μπορεί να γίνει σε ευρωπαϊκό από μόνο του;

Οι λεγόμενοι ευρωσκεπτικιστές λένε την εξής θέση: "Δεν είμαστε με αυτή την Ευρώπη, είμαστε με μια άλλη Ευρώπη". Για να δώσουμε ένα όραμα στους λαούς μιας άλλης Ευρώπης πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας με την ΕΕ. Διότι για εμάς άλλο πράγμα είναι η Ευρώπη, που κατοικούμε εδώ, που απαρτίζεται από συγκεκριμένα κράτη, λαούς, και άλλο πράγμα η ΕΕ.

Δεν μπορεί να οραματίζεσαι μιαν άλλη Ευρώπη αν δεν τοποθετήσεις το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ. Αλλιώς, πώς; Η ΕΕ να μετατραπεί σε άλλη Ευρώπη, δε γίνεται. Η ΕΕ είναι μια διακρατική συμμαχία καπιταλιστικών κρατών, γι' αυτό έγινε η ΕΕ, δεν είναι οποιωνδήποτε κρατών. Απόδειξη μάλιστα ότι για να μπει μια χώρα τώρα στην ΕΕ πρέπει να έχουν προηγηθεί οι ιδιωτικοποιήσεις, η μείωση του προσωπικού στις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις. Πρέπει ήδη να έχουν περάσει μέτρα. Δηλαδή, δεν είναι μπαίνω και βλέποντας. Προηγούνται οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις και μετά μπαίνεις».

«Επομένως - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - εμείς θεωρούμε ότι τώρα πια πρέπει να υπάρχει μια συσπείρωση στα πλαίσια της Ευρώπης, κατ' αρχήν στο κοινωνικό επίπεδο, στα κινήματα, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, όπου πια επεξεργαζόμαστε πιο απτά αυτή την άλλη Ευρώπη και τη σχέση με την ΕΕ. Αν θέλετε, μπροστά μας είναι και οι ευρωεκλογές. Το να σηκώσει κανείς την ιδέα της ευρωκριτικής και του ευρωσκεπτικισμού δε φτάνει. Γιατί, κοιτάξτε να δείτε, μπορεί να κάνεις κριτική και τελικά να πειθαρχείς. Να πάρουμε ένα παράδειγμα: Εχουμε την εξίσωση ορίων ηλικίας στα 65 στις γυναίκες στο δημόσιο. Εμείς είπαμε στην κα Πετραλιά, "τι γίνεται με αυτό;". "Θα το παλέψουμε νομικά" ήταν η απάντηση. Εμείς δε δεχόμαστε να πάμε στα διάφορα ευρωδικαστήρια και να μετατρέψουμε τους αγώνες σε ένα νομικό αγώνα. Είναι άλλο πράγμα να χρησιμοποιείς και την προσφυγή και τη χρήση του νόμου. Αλλά το ευρωδικαστήριο δικάζει με βάση τους νόμους της ΕΕ. Αρα; Είδατε τι έγινε με την "Ολυμπιακή" που μπήκε πρόστιμο.

Επομένως, πρέπει να ξεκαθαριστεί. Εμείς λέμε ανυπακοή, απειθαρχία. Διαπαιδαγώγηση των λαών ή μάλλον δράση ούτως ώστε οι λαοί να επιλέξουν το δρόμο της ανυπακοής και της απειθαρχίας και της διεκδίκησης σε εθνικό πεδίο των δίκαιων αιτημάτων τους, πέρα και ανεξάρτητα από το τι λέει η ΕΕ. Αυτό είναι ένα σημείο το οποίο βεβαίως σημαίνει ρήξη. Βεβαίως, το πώς κάθε φορά αυτή η πολιτική ρήξης θα εκδηλώνεται, αυτό είναι ένα θέμα που κάθε κίνημα θα το δει και στη χώρα του.

Αλλά εμείς δεν μπορούμε να μιλάμε για άλλη Ευρώπη δίχως ρήξη, απαγκίστρωση και αποδέσμευση από αυτή τη διακρατική Ενωση, η οποία εξ ορισμού και απ' τη φύση της δεν μπορεί να εγγυηθεί αυτό που λέμε μια φιλολαϊκή ανάπτυξη, μια φιλεργατική πολιτική και, πολύ περισσότερο, επειδή υπάρχουν και κόμματα που διακηρύσσουν το σοσιαλισμό, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη σοσιαλιστική προοπτική.

Δεκαέξι χρόνια μετά το 1992 που ψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, χρειάζεται να χαραχτεί πια μια συγκεκριμένη στρατηγική ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι άλλο πράγμα. Βεβαίως, αυτή τη ρήξη θα τη διακηρύξεις ως σύνθημα, δεν μπορεί να μετατραπεί σε πράξη σε ένα μήνα, αλλά πρέπει να υπάρχει μία προοπτική.

Και επειδή σήμερα στον τόπο μας συζητάμε για ανατροπή, λέει, του πολιτικού σκηνικού, νέου τύπου κυβερνήσεις, συνεργασίες, όποια κυβέρνηση κι αν βγει, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι, την άλλη μέρα, όταν θα πάει η αντιπροσωπεία - είτε σε επίπεδο κορυφής είτε σε επίπεδο υπουργών - στην Ευρωπαϊκή Ενωση, πρέπει να υπογράψει ή να μην υπογράψει. Ακόμα και όταν διαπραγματευτείς, ακόμα και όταν αντισταθείς, κάτι πρέπει να κάνεις. Οχι μόνο δεν πρέπει να υπογράψεις καινούρια, αλλά πρέπει να πάρεις πίσω την υπογραφή της χώρας σου σε μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα που έχουν μπει».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Τέτοια και άλλα ζητήματα εμείς σε επίπεδο κινημάτων βεβαίως, αλλά και σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων, θα τα θέσουμε για συζήτηση. Και να το πω καθαρά: Η έννοια του προοδευτικού και του αριστερού πρέπει να έχει ως ένα το κρατούμενο την αποκάλυψη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ρήξη μαζί της. Το πότε θα γίνει αυτό, είναι ένα ζήτημα συσχετισμού.

Δεν μπορεί να είσαι αριστερός, προοδευτικός, κομμουνιστής και να λες ότι εγώ περιμένω να μεταμορφωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση σε κάτι άλλο. Οποιος το λέει αυτό, το λέει, πάνω απ' όλα, για να πάρει μέρος στη διαχείριση στο εθνικό πεδίο. Καθαρά πράγματα, γι' αυτό το λέει. Προβάλλει την αδυναμία των λαών να αντιπαλέψουν την Ευρωπαϊκή Ενωση για να καλλιεργήσει την εντύπωση, για να καλλιεργήσει την ιδέα της διαχείρισης σε εθνικό επίπεδο. Και είναι διπλά επικίνδυνη αυτή η θέση. Βεβαίως, σε αυτή τη Συνάντηση δε θα τα λύσουμε όλα, αλλά ωστόσο θεωρούμε ότι πρέπει να αρχίσει να υπάρχει μία πιο στενή συνεργασία και ένας συντονισμός σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο με δυνάμεις που ξεπερνάνε τον ευρωσκεπτικισμό, με δυνάμεις οι οποίες ξεπερνάνε την ιδέα της αντίστασης στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δείχνουν στο λαό το δρόμο της συνολικής ρήξης.

Σεβόμαστε βεβαίως την αυτοτέλεια του κάθε κόμματος, την ιδιαιτερότητά του, αλλά αυτές οι ιδέες πρέπει να αρχίσουν να κερδίζουν έδαφος. Γιατί αλλιώς δεν μπορείς να μιλάς για άλλη Ευρώπη, είναι παγίδα, είναι αυταπάτη.

Και θεωρούμε, αν θέλετε, ότι η μάχη των επόμενων ευρωεκλογών δεν μπορεί να είναι απλώς μία επανάληψη κάποιων αιτημάτων ή μιας λίστας αιτημάτων και αντιθέσεων με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρέπει να χαρακτηριστεί από τη συνολική πολιτική ανυπακοής, απειθαρχίας και με προοπτική ρήξης. Αλλιώς τα κινήματα θα αναβοσβήνουν. Θα παλεύουν, θα περνάνε τα μέτρα και δε θα έχουν προοπτική. Μόνο η προοπτική ρήξης σήμερα μπορεί να δώσει μια ουσιαστική ελπίδα στους λαούς και να τους δείξει το μέτρο της δύναμής τους. Το κίνημα πρέπει να έχει προοπτική. Τι θα πει αντίσταση; Η αντίσταση κάπου πρέπει να οδηγεί. Αντίσταση και περνάνε τα μέτρα, αντίσταση και περνάνε τα μέτρα. Μετά τι γίνεται; Αρα πρέπει να μπει ένας άλλος δρόμος, μια άλλη προοπτική.

Και τέλος, οι δυνάμεις που το 1992 στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι υπόλογες. Εδώ πρέπει, αν έχουν αλλάξει γνώμη, να αποσύρουν την ψήφο τους. Θα μου πείτε, γίνεται πρακτικά; Βεβαίως και γίνεται. Πολιτική απόσυρση της ψήφου σημαίνει υιοθέτηση μιας άλλης προγραμματικής κατεύθυνσης απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οποιος δεν αποσύρει την ψήφο του... Και η απόσυρση στη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992 είναι ένα βήμα για να μιλήσουμε για μιαν άλλη Ευρώπη, αντιιμπεριαλιστική, μια Ευρώπη του σοσιαλισμού, βεβαίως.

Αυτά τα ζητήματα είναι κρίσιμα και καίρια σήμερα. Ο,τι κι αν υπόσχεσαι σε εθνικό επίπεδο, αν δεν πεις τι θα κάνεις απέναντι στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όλα τα άλλα είναι κοροϊδία για το λαό».