Το πλαίσιο πάλης που προβάλλουν μπροστά στην απεργία της 17ης Μάη, αλλά και για τη συνέχεια οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος αποτελείται από τα παρακάτω 12 σημεία:

1.Δημόσια, Καθολική, Υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση με παροχές και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου για όλο το λαό.

2.Πλήρη ασφαλιστική κάλυψη όλων των ανέργων και των οικογενειών τους, των μεταναστών, των εργαζόμενων με μερική απασχόληση.

3.Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Τα όρια ηλικίας να μην ξεπερνούν τα 60 χρόνια για τους άνδρες και τα 55 για τις γυναίκες (55 και 50 αντίστοιχα για τα βαρέα - ανθυγιεινά επαγγέλματα).

4.Κατοχύρωση του κατώτερου ορίου συντάξεων με 4.050 ημέρες εργασίας - κατώτερη σύνταξη στα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη (ΗΑΕ) ή το 80% του μισθού.

5.Βάση υπολογισμού της σύνταξης ο μέσος όρος όλων των αποδοχών της τελευταίας 3ετίας για τον ιδιωτικό τομέα και ο τελευταίος μισθός για το Δημόσιο.

6.Συνταξιοδότηση ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 χρόνια ή 9.000 ημέρες ασφάλισης με προσμέτρηση όλων των ενσήμων.

7.Καμία πρόσθετη επιβάρυνση στους εργαζόμενους. Να μειωθεί το ποσοστό συμμετοχής των εργαζόμενων στην κατεύθυνση της απαλλαγής τους από τις ασφαλιστικές εισφορές. Να πληρώσει το κράτος και η εργοδοσία, που καταληστεύουν χρόνια τα Ταμεία.

8.Πάταξη εισφοροδιαφυγής, επιστροφή των κλεμμένων, των τεράστιων ποσών που οφείλουν στα ασφαλιστικά ταμεία το κράτος και η εργοδοσία, κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

9.Δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας, που θα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες για όλο το λαό, χωρίς διακρίσεις και ανισότητες. Κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα Υγείας - Πρόνοιας.

10.Υπεράσπιση, επέκταση του θεσμού των βαρέων - ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Εφαρμογή αυστηρού πλαισίου για την Υγιεινή και Ασφάλεια στους τόπους δουλιάς.

11.Πλήρη - σταθερή εργασία, 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο, κατάργηση των αντεργατικών νόμων που ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις.

12.Αύξηση των μισθών και των συντάξεων σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες.

Ενόψει της απεργίας, έχει αξία να εξετάσουμε το πλαίσιο, το οποίο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, προβάλλει για την κινητοποίηση, πλαίσιο το οποίο απέρριψαν οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις.

«Διατήρηση του δημόσιου, κοινωνικού και καθολικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης». Είναι το πρώτο σημείο των θέσεων της πλειοψηφίας. Αναρωτιόμαστε, σημαίνει αυτό και «διατήρηση» των αντιασφαλιστικών νόμων του Σιούφα; Του νόμου που θεσμοθετεί για όλους τους εργαζόμενους, που μπήκαν στην εργασία μετά το 1993, άντρες και γυναίκες τη σύνταξη στα 65 χρόνια; Το ύψος των συντάξιμων αποδοχών στο 60%, από 80%, την επιπλέον μείωση των συντάξεων με τον μη υπολογισμό των δώρων εορτών; Την επιβολή συνταξιοδοτικής εισφοράς 1-5%, τις αυξήσεις στον ελάχιστο χρόνο ασφάλισης για ειδικά ταμεία, δημόσιο; Ολα αυτά, και αλλά πολλά, η ΓΣΕΕ ζητάει να τα διατηρήσουμε ή πρέπει να παλέψουμε για να τα καταργήσουμε; Γιατί η πλειοψηφία δεν αποδέχεται το αίτημα του ΠΑΜΕ, για κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;

«Αναγνώριση του κοινωνικού ελλείμματος» ζητάει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Αλλά τι σημαίνει κοινωνικό έλλειμμα; Εκατοντάδες χιλιάδες είναι έξω από το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Το 70% των συνταξιούχων παίρνει τις κατώτερες συντάξεις. Και αυτές οι συντάξεις είναι συντάξεις πείνας, ανέχειας και ντροπής. Και όμως, την ίδια ώρα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ διαφωνεί με το αίτημα του ΠΑΜΕ, για αύξηση των μισθών και των συντάξεων, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες. Σφυρίζει αδιάφορα στην απαίτηση για πλήρη ασφαλιστική κάλυψη όλων των ανέργων και των οικογενειών τους, των μεταναστών, των εργαζομένων με μερική απασχόληση.

«Τριμερή χρηματοδότηση» λένε οι της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και νομίζουν ότι ανακάλυψαν το «χρυσό κλειδί». Ξεπερνάμε εδώ το γεγονός ότι πολλοί τη βλέπουν σαν το όχημα, για να ανοίξει ο «κοινωνικός διάλογος». Οτι ακόμα και οι βιομήχανοι επικροτούν, αρκεί βέβαια να γίνουν αποδεκτά τα μέτρα, να κάτσουν τα συνδικάτα στο τραπέζι, να αρχίσει το παζάρι και να εξασφαλίσουν τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων και όχι μόνο. Κι όμως ταυτόχρονα, σιωπά η πλειοψηφία για την επιστροφή του αμύθητου ποσού των 30 τρισεκατομμυρίων -σύμφωνα με ορισμένες έγκυρες μελέτες- που οφείλουν κράτος και εργοδότες στα ασφαλιστικά ταμεία. Αρνούνται επίμονα να υιοθετήσουν την πρόταση του ΠΑΜΕ: ούτε μία δραχμή επιπλέον από τους εργαζόμενους. Καμία πρόσθετη επιβάρυνση, μείωση του ποσοστού συμμετοχής των εργαζομένων, στην κατεύθυνση απαλλαγής τους από τις ασφαλιστικές εισφορές.

«Τριακονταπενταετία» είναι ακόμα ένα σημείο της πλειοψηφίας. Μπαίνει το ερώτημα. Με τέτοια ανεργία, με εργασία - «λάστιχο», στην οποία αποφασιστικά έχει συμβάλει η ΓΣΕΕ, με τη μερική απασχόληση και όλες αυτές τις «νέες μορφές απασχόλησης», πότε ο εργαζόμενος θα συμπληρώσει 35 χρόνια συνεχούς εργασίας και 10.500 ένσημα; Γιατί απορρίπτουν να μπει για διεκδίκηση, η συνταξιοδότηση στα 30 χρόνια η 9.000 ημέρες ασφάλισης ανεξάρτητα από την ηλικία; Το αίτημα για μείωση του χρόνου εργασίας στα 60 και 55 χρόνια. Γιατί με αυτήν την τεράστια ανάπτυξη της τεχνολογίας, την αύξηση της παραγωγικότητας οι εργαζόμενοι θα πρέπει να δουλεύουν τα ίδια και περισσότερα χρόνια απ' όσα 40 και 50 χρόνια πριν;

«Προστασία των ειδικών κατηγοριών ασφαλισμένων». Κάτω απ' αυτό το γενικό και κομψό τίτλο, η πλειοψηφία, «ξεπερνά» το καυτό πρόβλημα των βαρέων και ανθυγιεινών, την απαίτηση να μην τολμήσουν να βάλουν χέρι σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους. Ξεχνούν τις εργαζόμενες μανάδες, αλλά και την απαίτηση για μείωση στα 55 και 50 χρόνια συνταξιοδότηση στα βαρέα, σε όλους αυτούς που πολλές φορές δεν προλαβαίνουν να βγουν στη σύνταξη.

Η κυβέρνηση έχει βάλει λυτούς και δεμένους να τρέχουν, για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των συνδικάτων στο διάλογο. Το πλαίσιο που προβάλλει η ΓΣΕΕ συνιστά ήδη ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν και πολύ περισσότερο να αγωνίζονται, προβάλλοντας ένα πλαίσιο αιτημάτων που να ανταποκρίνεται στις δικές τους ανάγκες. Ενα πλαίσιο αιτημάτων η ικανοποίηση των οποίων μπορεί να «περπατήσει» μόνο με την εργατική τάξη και πλατύτερα λαϊκά στρώματα στο δρόμο. Ο «κοινωνικός διάλογος», στον οποίο ήδη άτυπα μετέχουν -κατ' ομολογία τους - στελέχη της ΓΣΕΕ από το ίδιο το πλαίσιό του σηματοδοτεί νέα δεινά. Και γι' αυτό δεν πρέπει να περάσει.