Οι εργαζόμενοι στα μεγάλα τηλεφωνικά κέντρα, «Teleperformance», «Webhelp» και αλλού, είπαν «φτάνει πια», «enough is enough». Πήραν πρωτοβουλία, μάζεψαν υπογραφές με τα αιτήματά τους, συσπειρώθηκαν στο κλαδικό τους σωματείο, το ΣΕΤΗΠ, οργάνωσαν 4 απεργίες όπου μέτρησαν χιλιάδες απεργούς!

Εφτιαξαν τα δικά τους επιχειρησιακά σωματεία, στάθηκαν όρθιοι απέναντι στην εργοδοσία και την «κοίταξαν στα μάτια», απαιτώντας τα αυτονόητα για να ζουν με αξιοπρέπεια. Η εργοδοσία ένιωσε για τα καλά τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα των εργαζομένων, γι' αυτό άλλωστε η «Teleperformance» έκανε αγωγή απέναντι στο ΣΕΤΗΠ.

Τους οδήγησε η συσσώρευση προβλημάτων στις συνθήκες εργασίας τους, κυρίως η αβάσταχτη ακρίβεια στα απαραίτητα είδη για τη διαβίωσή τους, οι καθηλωμένοι σε χαμηλά επίπεδα μισθοί.

Τους οδήγησε η ανασφάλεια με το καθεστώς βίζας «ειδικού σκοπού» υπό το οποίο βρίσκονται οι χιλιάδες μετανάστες εκτός ΕΕ που εργάζονται στα τηλεφωνικά κέντρα, και το οποίο μετά την αλλαγή του μεταναστευτικού κώδικα χειροτέρευσε, αφού η βίζα ταυτίζεται με την πρόσληψη και ανακαλείται άμεσα όταν απολυθεί ο εργαζόμενος.

Είναι θετικό το ότι κάτω από την πίεση του αγώνα τους και με την παρέμβαση του ΚΚΕ, με Ερώτηση στη Βουλή, ο υπουργός ήδη δεσμεύτηκε ότι έστω δεν θα ισχύσει η χειροτέρευση των όρων τη βίζας τους και θα παραμείνει το προηγούμενο, σαφώς προβληματικό αλλά λιγότερο ασφυκτικό καθεστώς, το οποίο συνεχίζουν να αντιπαλεύουν.

Ολα αυτά που βιώνουν στο πετσί τους, λοιπόν, γεννούν δυσαρέσκεια, που σε αυτήν τη φάση έγινε ξέσπασμα και οργανωμένος απεργιακός αγώνας.

Αυτό είναι το έδαφος, που είναι παρόμοιο σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων στη χώρα μας.

Τι υπάρχει - και - στα τηλεφωνικά κέντρα που έκανε τη διαφορά; Υπάρχει το ΚΚΕ, η πρωτοπόρα δράση των μελών και των φίλων του μέσα στο κίνημα, το κάλεσμά του για αγώνα και ξεσηκωμό, που μπροστά στην απεργία στις 28 Φλεβάρη έγινε προσπάθεια να διαμορφωθούν προϋποθέσεις απεργιακού ξεσηκωμού, να δημιουργηθούν και να ενωθούν πολλές εστίες αγώνα.

Οταν μαζικά οι εργαζόμενοι έκαναν το βήμα, που τελικά δεν ήταν «αδιανόητο» αλλά απλά το αυτονόητο, όταν έκαναν τα βάσανά τους οργή και κατόπιν ορμή αγώνα, αυτό το πρώτο βήμα συναντήθηκε με το οργανωμένο ταξικό κίνημα, με το ΚΚΕ, έγινε βηματισμός κλιμάκωσης του αγώνα τους.

Αυτή η συνάντηση δεν ήταν ένα «ραντεβού στα τυφλά», είχε προετοιμαστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αλλωστε δεν βρέθηκαν μαζί για πρώτη φορά, οι κομμουνιστές είναι «σάρκα από τη σάρκα τους», συνάδελφοι που δουλεύουν πλάι πλάι, που νιώθουν το ίδιο την αδικία, ότι δεν «βγαίνουν», ότι δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για τη ζωή τους, ότι τους περιορίζουν τα όνειρα.

Ηδη τους είχαν δει πολλές φορές να τους μοιράζουν ανακοινώσεις με τις θέσεις του Κόμματος για τον μισθό, για την ακρίβεια, για τον πόλεμο, για τα δικαιώματα των μεταναστών, για την Υγεία και την Παιδεία, για την καλύτερη ζωή που αξίζουμε και που μπορούμε. Ορισμένες φορές - και ήθελε πολύ περισσότερες, είναι αλήθεια - και με ανακοινώσεις στα Αγγλικά ή στα Γαλλικά.

Ηδη είχαν συναντηθεί στις δεκάδες παρεμβάσεις του κλαδικού ΣΕΤΗΠ, το οποίο είχε συγκροτήσει Σωματειακή Επιτροπή στην «Teleperformance» και δεν άφηνε κανένα πρόβλημα, αδικία, απόλυση, να «πέσει κάτω»!

Το προηγούμενο διάστημα μάλιστα είχε επεξεργαστεί πλαίσιο πάλης, ξεχώρισε «αιχμές» και αιτήματα διεκδίκησης, προσπαθώντας να δει σε ποια ακριβώς ζητήματα και προβλήματα εκφράζονται στον συγκεκριμένο χώρο τα αδιέξοδα που γεννά η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Ολα αυτά ήταν μια δουλειά που αφενός «ζύμωνε» μέσα στους εργαζόμενους την ανάγκη για διεκδικήσεις και καλλιεργούσε διαθέσεις, αφετέρου προετοίμαζε τους κομμουνιστές και άλλους πρωτοπόρους αγωνιστές να γίνουν πιο ικανοί στο πώς να δρουν με το μάτι στραμμένο στην οργάνωση του μαζικού αγώνα των εργαζομένων.

Και τη στιγμή του ξεσπάσματος αποδείχθηκε πολύτιμη όλη αυτή η δράση που είχε προηγηθεί, αφού εκεί ακούμπησε με εμπιστοσύνη η μάζα των εργαζομένων ώστε να φτιάξει τα αιτήματά της, τα συνθήματά της, να οργανώσει τις απεργίες της.

Η κλιμάκωση των απεργιακών αναμετρήσεων ήταν μάχη σκληρή και οι εργαζόμενοι τη διεξήγαγαν με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, ακριβώς γιατί συσπειρώθηκαν στα συνδικάτα τους και οργάνωσαν τον αγώνα τους.

Η εργοδοσία έβαλε κάθε λογής εμπόδια, «μαστίγιο» και «καρότο»: Ανοιχτή τρομοκρατία και απειλές για απολύσεις, καλλιέργεια φόβου ότι «το ΣΕΤΗΠ δεν σας καλύπτει, είναι παράνομο» ή ότι «θα φύγει η εταιρεία σε άλλη χώρα αν συνεχίσει η απεργία», αλλά και καλόπιασμα ότι δήθεν «αν δεν γινόταν η απεργία, έτοιμοι ήμασταν να σας δώσουμε αυξήσεις»! Μέχρι και το αμίμητο «μην απεργήσεις, μπες για δουλειά και θα πάρεις συν 100 ευρώ» ακούστηκε!

Οι απεργοί απέναντι στον μηχανισμό της εργοδοσίας αντέταξαν τη δική τους δύναμη, τη συλλογική οργάνωση. Κάθε εργαζόμενος έγινε «τα αυτιά και τα μάτια», μάθαινε τις κινήσεις της εργοδοσίας, έδινε την αντιπαράθεση, συνέβαλλε στην επεξεργασία εύστοχων απαντήσεων, που ήταν και «πληρωμένες» και σαφείς.

Σκαρφίστηκαν συνθήματα που έμπαιναν αμέσως στα στόματα χιλιάδων εργαζομένων, όπως το «Enough is enough» (Αρκετά πια), ή, όπως στην «Teleperformance», διακωμωδώντας την «επιβράβευση» όσων εργαζομένων πιάνουν τη στοχοθεσία τους με «pizza day» (!) έφτιαξαν το σύνθημα «We want you to pay - not a pizza day» (Θέλουμε να μας πληρώσετε, όχι πίτσες)!

Ζωγράφισαν τις πικέτες τους με τα αιτήματά τους, περνώντας το μήνυμα των διεκδικήσεών τους στις καρδιές και στο μυαλό... Πόσα πολλά «είπε» σε όλους μας η μάνα που κρατούσε την πικέτα με καρφιτσωμένη την πάνα και την κρέμα του μωρού και με το σχόλιο «These need money» (Αυτά χρειάζονται χρήματα)!

Αξιοποίησαν το διαδίκτυο, εξασφαλίζοντας άμεση και μαζική ενημέρωση, αλλά και απάντηση για κάθε ζήτημα που προέκυπτε.

Εγιναν εκατοντάδες συσκέψεις, είτε διά ζώσης είτε μέσω διαδικτύου, και σχεδόν σε κάθε τμήμα οι εργαζόμενοι συντόνιζαν την πάλη τους.

Αποδείχθηκε ότι όταν η εργατική τάξη το αποφασίσει και μπει στον αγώνα, όταν οργανώνει την πάλη της, με τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην πρώτη γραμμή, όχι μόνο μπορεί και ξεπερνά εμπόδια αλλά ταυτόχρονα ανθίζει η πρωτοβουλία, η ευρηματικότητα που αξιοποιεί κάθε χαραμάδα για να δυναμώνει την ενότητά της, να εμπνέει.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι βήμα το βήμα εκείνες τις μέρες του αγώνα γεννήθηκε κάτι καινούργιο μέσα στους απεργούς, μια νέα ποιότητα, όχι αφηρημένη αλλά απτή, μια «εικόνα από το μέλλον» της εργατικής τάξης.

Οι «συνάδελφοι» έγιναν συναγωνιστές και συναδελφώθηκαν ουσιαστικά! Ανθρωποι που ήταν για χρόνια μαζί στο ίδιο τμήμα, οι περισσότεροι με τηλεργασία, γνωρίστηκαν καλύτερα, αρκετές φορές πρώτη φορά «διά ζώσης», μοιράστηκαν τα κοινά προβλήματα και όνειρά τους, ένιωσαν την ομορφιά αλλά και τη δύναμη της συλλογικής πάλης.

Ούτε οι συνθήκες τηλεργασίας, που δυσκολεύουν τη διαμόρφωση δεσμών μεταξύ των εργαζομένων, φάνηκαν ανυπέρβλητο εμπόδιο, η διάθεση για αγώνα ξεπέρασε κάθε δυσκολία και έγιναν όλοι μια γροθιά.

Ενώθηκαν στην πάλη Ελληνες εργαζόμενοι με τους μετανάστες από την Ευρώπη και τους μετανάστες εκτός ΕΕ, κυρίως από αραβικές χώρες.

Μαζικοποίησαν το κλαδικό τους σωματείο με εκατοντάδες εγγραφές και δημιούργησαν τα δικά τους επιχειρησιακά σωματεία σε «Teleperformance» και «Webhelp», που είναι πλέον η μεγάλη τους δύναμη για τη συνέχεια του αγώνα τους.

Εζησαν πραγματική ανάταση μέσα στις απεργίες, το πρωί έξω από τα κτίρια των εταιρειών, στις απεργιακές διαδηλώσεις.

Εζησαν την αλληλεγγύη όλου του κλάδου και άλλων κλάδων, του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, αλλά και από σωματεία από Ευρώπη, Τυνησία, Ινδία. Κλαδικό σωματείο από την Πορτογαλία σε συγκινητικό μήνυμα τόνισε ότι οι αγώνες τους έγιναν παράδειγμα και προχώρησαν και στη χώρα τους σε απεργία στα τηλεφωνικά κέντρα στις 26/2. Εκαναν επίσης απεργία μαζί με τους συναδέλφους τους στη Γαλλία.

Ενωσαν τις καρδιές τους με αυτές των συναδέλφων τους από όλο τον κλάδο στο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης του ΣΕΤΗΠ, που έγινε για να στηρίξει το απεργιακό τους ταμείο και να δυναμώσει την αλληλεγγύη και τη συστράτευση.

Είναι ήδη νικητές, γιατί έχουν πλέον τα σωματεία τους. Γιατί η εργοδοσία στη «Webhelp» ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για Συλλογική Σύμβαση. Γιατί ακόμα και οι αυξήσεις που έδωσε σε τμήματα η «Teleperformance» είναι μια πρώτη νίκη τους, δεν θα τις έδινε αν δεν υπήρχε ο αγώνας τους.

Και συνεχίζεται η πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις, ΣΣΕ, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, κατάργηση της απαράδεκτης βίζας «ειδικού σκοπού» για τους μετανάστες εκτός ΕΕ, με πρώτο σταθμό την απεργία στις 17 Απρίλη.

Αυτός ο αγώνας ανοίγει έναν πολύ μεγαλύτερο δρόμο στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικές οι απλές, σταράτες κουβέντες του εργαζόμενου από την «Teleperformance», στον χαιρετισμό του στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο ΣΕΦ με τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Το σημαντικό είναι ο αγώνας να έχει κατεύθυνση που στοχεύει προς την καρδιά του «τέρατος», την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τότε είναι που ανοίγει η βεντάλια και ο ορίζοντας του προβληματισμού, τότε μπορούν να αλλάζουν οι συνειδήσεις, που τελικά αυτό είναι και η μεγαλύτερη νίκη για κάθε αγώνα!

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις στα τηλεφωνικά κέντρα, οι αγώνες εργαζομένων, φοιτητών, αγροτών, συμβάλλουν στο να φωτίζεται και να γίνεται ορατή σε πλατιές μάζες η «κόκκινη κλωστή» η οποία διαπερνά όλα τα προβλήματα που βασανίζουν την καθημερινότητα και ναρκοθετούν την προοπτική μας, να προβάλλει το πραγματικό δίλημμα: «'Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Οσο και να προσπαθούν να πείσουν ότι δήθεν τέλειωσε ο αγώνας, έχουμε πλέον πολλά παραδείγματα ότι το έδαφος βράζει, ότι έχουμε και θα έχουμε ξέσπασμα κινητοποιήσεων. Και οι κομμουνιστές μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί μέρα τη μέρα, ώστε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που γεννούν οι συνθήκες που ζει η εργατική τάξη και η πρωτοπόρα, μαχητική παρέμβαση του Κόμματος παντού.