Eurokinissi

Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει αποσπάσματα από το άρθρο του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «Η Ελλάδα και η Τουρκία στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και η πορεία των διμερών σχέσεων».

Η ελληνική όσο και η τουρκική αστική τάξη και οι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντά τους έχουν τις δικές τους στοχεύσεις και είναι μπλεγμένες στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ανάλογα με την οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη.

Τα αστικά κράτη της Ελλάδας και της Τουρκίας, προκειμένου να υπηρετήσουν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και παρά τους κατά καιρούς ελιγμούς των κυβερνήσεων, έχουν επιλέξει ως σημείο βάσης τη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ. Επί όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, φιλελεύθερων ή σοσιαλδημοκρατικών, οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί Αμυνας και Εξωτερικών συμμετέχουν στη διαμόρφωση και υλοποίηση των ΝΑΤΟικών αποφάσεων κατά των λαών.

Ξεχωριστή σημασία έχει η πρόσφατη, καθαρά πολεμική Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, στις 24 - 26 Ιούνη στη Χάγη, που διεξήχθη στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία και στη Μ. Ανατολή, λίγες μέρες μετά τη στρατιωτική επίθεση του Ισραήλ και των ΗΠΑ κατά του Ιράν, και οι αποφάσεις της σηματοδοτούν την παραπέρα προετοιμασία για νέες πολεμικές συγκρούσεις σε συνθήκες κλιμάκωσης του ανταγωνισμού με Ρωσία και Κίνα. Αλλωστε, γι' αυτόν τον λόγο αυξάνεται η συμμετοχή των κρατών - μελών από το 2% στο 5% του ΑΕΠ, με την αφαίμαξη των λαών.

Στη Σύνοδο αυτή, ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης - ο οποίος προκλητικά πρόβαλε ότι η Ελλάδα είναι στον «σκληρό πυρήνα» του ΝΑΤΟ - από κοινού με τον Πρόεδρο Ερντογάν συνέβαλαν στη λήψη πολύ επικίνδυνων αποφάσεων, που αφορούν:

- Την ισχυροποίηση του ΝΑΤΟικού στρατού και τη διασπορά του όχι μόνο στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή, αλλά σε όλα τα πολεμικά μέτωπα και τις θερμές εστίες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής του Ινδικού - Ειρηνικού,

- τον εκσυγχρονισμό του οπλοστασίου του ΝΑΤΟ, με σύγχρονα πυρηνικά και συμβατικά όπλα,

- τη «διαλειτουργικότητα» των στρατιωτικών δυνάμεων ώστε να επιτυγχάνεται ο μέγιστος συντονισμός των ΝΑΤΟικών στρατών, τη στρατιωτική «κινητικότητα» για την ταχεία μεταφορά στρατευμάτων και πολεμικού υλικού στα πολεμικά μέτωπα,

- την άνοδο των ικανοτήτων στον κυβερνοπόλεμο και την υλοποίηση σχεδίου για αξιοποίηση του Διαστήματος ως σύγχρονου πεδίου επίδρασης σε πολεμικές αναμετρήσεις, κ.ά.

Καθημερινά η ΝΔ και τα άλλα ΝΑΤΟικά κόμματα προβάλλουν τις ιμπεριαλιστικές λυκοφιλίες και εκθειάζουν το ΝΑΤΟ ως δύναμη που στηρίζει τις ελληνικές θέσεις. Ασφαλώς, εκτίθενται διαχρονικά και με τις τεκμηριωμένες προσπάθειες του ΚΚΕ έχει αποκαλυφθεί ο θλιβερός τους ρόλος για τη χειραγώγηση του λαού.

Η λυκοσυμμαχία κινείται στη γραμμή της μη αναγνώρισης εθνικών συνόρων στο Αιγαίο και το αντιμετωπίζει ως επιχειρησιακό πεδίο στην αναμέτρηση με τους ανταγωνιστές του. Σχετικά με τις σχέσεις ΝΑΤΟ - Τουρκίας, έχουν σημασία οι τοποθετήσεις του τωρινού γενικού γραμματέα Μαρκ Ρούτε, μεταξύ αυτών η συνέντευξή του (15 Μάη) στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων «Anadolu», στο οποίο μεταξύ άλλων δήλωσε: Ο Ερντογάν είναι «επί μακρόν φίλος μου, είναι απίστευτος ηγέτης, χαίρει πραγματικού σεβασμού από τους συναδέλφους του και η Τουρκία διαδραματίζει τεράστιο ρόλο εντός του ΝΑΤΟ». Προσθέτοντας ότι «θα ήταν πιο ωφέλιμο για όλους αν οι χώρες της ΕΕ ήταν ανοιχτές σε πρωτοβουλίες για την παραγωγή αμυντικής βιομηχανίας με ευρωπαϊκές χώρες εκτός ΕΕ (...) η τουρκική αμυντική βιομηχανία είναι πολύ σημαντική για ολόκληρη τη Συμμαχία».

Σε κάθε περίπτωση, οι αντιθέσεις στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο είναι σε εξέλιξη και η στάση των ΗΠΑ προσθέτει νέες ανησυχίες στους Ευρωπαίους συμμάχους τους, όπως έγινε με την πρόσφατη δήλωση του Τραμπ, ο οποίος υποστήριξε ότι «υπάρχουν πολυάριθμοι ορισμοί του άρθρου 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ» - το «καμάρι» των ΝΑΤΟικών - το οποίο προβλέπει ότι μια ένοπλη επίθεση εναντίον ενός ή περισσότερων μελών της λυκοσυμμαχίας θεωρείται επίθεση εναντίον όλων των μελών. (...)

Πρώτο, μέσα στον κυκεώνα των διεθνών εξελίξεων, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή και τους ανταγωνισμούς που σημαδεύουν το καπιταλιστικό σύστημα, αποτελούν σημαντικό λαϊκό εργαλείο η πολιτική του ΚΚΕ και η αυτοτελής πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα. Με εφόδιο τις θέσεις του Κόμματος, τη γνώση και την πείρα που αποκτιέται στη δράση, μπορεί να θωρακιστεί ο λαός, να πάρει τη μεγάλη απόφαση και να ακολουθήσει τον δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης, της ανατροπής του καπιταλισμού, για να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία, να περάσει ο πλούτος σ' αυτούς που τον παράγουν και να δημιουργήσει η χώρα νέου τύπου διεθνείς σχέσεις, με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών.

Το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του, οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, δουλεύουν στοχευμένα για να «θολώσουν τα νερά», καλλιεργούν τον εφησυχασμό ή τον φόβο, για να εγκλωβίζουν τις λαϊκές συνειδήσεις, ώστε να αναπαράγεται η εξουσία της αστικής τάξης, επιχειρώντας με όλα τα μέσα να εκτονώνεται και να ελέγχεται η λαϊκή αγανάκτηση την οποία τροφοδοτούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η επίθεση του κεφαλαίου και η αντιλαϊκή πολιτική.

Ετσι κινούνται η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας, η Νέα Αριστερά, ο Βελόπουλος και τα φασιστικά εκτρώματα. Είναι φρουροί του καπιταλισμού και των συμφερόντων του κεφαλαίου, υπερασπίζονται τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Διαφωνούν σε επιμέρους διαχειριστικά ζητήματα, ελίσσονται, συνθηματολογούν και καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εκφράζονται επιμέρους διαφωνίες και στον χώρο της ΝΔ (π.χ. Καραμανλής, Σαμαράς).

Συνεπώς, έχουν μεγάλη σημασία η πάλη του ΚΚΕ και η ασίγαστη ιδεολογική - πολιτική δουλειά των κομμουνιστών για την καθημερινή ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης και των αντιπολεμικών - αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, στις οποίες πρωτοστατούν τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, νέους και νέες. Σ' αυτήν την κατεύθυνση θα δυναμώσει η σύγκρουση με την αστική τάξη και την κυρίαρχη πολιτική, θα αποκαλύπτεται ο ρόλος του οπορτουνισμού ως «δούρειου ίππου», φορέα του αποπροσανατολισμού και της ενσωμάτωσης στο σύστημα, που δουλεύει ύπουλα για να μπει ο λαός κάτω από τη σημαία της ευρωατλαντικής ή της ευρασιατικής συμμαχίας.

Δεύτερο, η κυβέρνηση αναμασά ότι «η Ελλάδα κινείται σε δύο ισχυρούς άξονες, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και στις ισχυρές διεθνείς συμμαχίες». Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι ο στρατιωτικός ανταγωνισμός με την Τουρκία προσδιορίζεται από τα συμφέροντα της αστικής τάξης και την αναβάθμιση της γεωστρατηγικής της θέσης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ. Η αγορά σύγχρονου πολεμικού εξοπλισμού στην οποία προχωράει η ΝΔ, κυρίως για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, προκαλεί νέες παραγγελίες της τουρκικής πλευράς και το αντίστροφο. Αυτό το έχουμε ζήσει επί όλων των κυβερνήσεων. Πρόκειται για «βαρέλι δίχως πάτο», και η επίτευξη «υπεροπλίας», που προβάλλουν αστοί αναλυτές, είναι ουτοπία και μέρος της διαμόρφωσης νέων εντάσεων.

Οι δύο λαοί πληρώνουν ακριβά, και το βασικό αυτό ζήτημα το αναδεικνύει μόνο το ΚΚΕ. Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του Βελόπουλου, συντάχθηκαν με την κυβέρνηση της ΝΔ και υπερψήφισαν τις στρατιωτικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού.

Ακόμα, η θέση που προβάλλει ως αναγκαίο και ευεργετικό τον ρόλο των στρατηγικών σχέσεων με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ή περιφερειακών συμμαχιών, έχει επίσης χρεοκοπήσει.

Μέσα από τη συμμετοχή στις «συμμαχίες» αυτές βαθαίνει η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, με πολύ επικίνδυνες συνέπειες, και ταυτόχρονα αναπαράγονται τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε υψηλότερο επίπεδο.

Ο μύθος ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αποτελούν παράγοντα ασφάλειας και εγγύησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων έχει προ πολλού καταρρεύσει. Το κάθε καπιταλιστικό κράτος και το κάθε ιμπεριαλιστικό μπλοκ κινείται με βάση τα δικά του οφέλη, οικοδομεί τις δικές του διεθνείς σχέσεις, με κριτήριο τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκπροσωπεί και τις διεθνείς επιλογές του, και αυτό εκφράζεται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο Κυπριακό, σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις, με κοινό παρονομαστή τα βάσανα των λαών.

Τρίτο, στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της διαχείρισής τους από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ανακυκλώνονται για δεκαετίες όλα τα προβλήματα, δημιουργούνται και πολλαπλασιάζονται τα τετελεσμένα.

Στο διεκδικητικό πακέτο του τουρκικού αστικού κράτους προστίθενται διαρκώς νέα στοιχεία και παλαιότερες αξιώσεις επανέρχονται με πιο έντονο τρόπο. Οι όρκοι πίστης των ελληνικών κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου στο «διεθνές δίκαιο» λειτουργούν ως πρόσχημα διαδοχικών υποχωρήσεων και η παραπομπή των διαφορών για την Υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την κυριαρχία της χώρας.

Το δικαστήριο αυτό δεν μπορεί να αποφασίσει ως «αντικειμενικός και αδέκαστος κριτής», όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του, αφού στο εσωτερικό του εκφράζονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι συσχετισμοί δυνάμεων. Οι αποφάσεις που θα πάρει θα είναι ανά πάσα στιγμή υπό αίρεση, θα πυροδοτήσουν νέους κύκλους αντιπαράθεσης, από τη μία ή την άλλη πλευρά, και αυτό έχει αποδειχθεί από τη διεθνή πείρα, που τονίζει την επικράτηση του «δίκιου του ισχυρότερου».

Τέταρτο, σε κάθε περίπτωση, με δεδομένο ότι οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις αποσκοπούν στην ενίσχυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για τη διαχείριση του ενεργειακού και γενικότερα του πλούτου στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο, υπό την εποπτεία των ΗΠΑ, ένας οδυνηρός συμβιβασμός παραμένει στην ημερήσια διάταξη, για τη συνεκμετάλλευση προς όφελος ξένων και ντόπιων μονοπωλίων. Προειδοποιητικές βολές για τον συμβιβασμό είναι τόσο η εξέταση του εύρους των Χωρικών Υδάτων κατά τη διάρκεια των Διερευνητικών Συνομιλιών τα προηγούμενα χρόνια, όπου εξετάστηκε ακόμα και διευθέτηση σε κλιμακωτή βάση, 6-8-12 ναυτικά μίλια, όσο και οι Συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ της Ελλάδας με την Ιταλία και την Αίγυπτο, οι οποίες δεν στηρίχτηκαν στη «Μέση Γραμμή», οδήγησαν σε μειωμένη επήρεια ελληνικών νησιών και το ΚΚΕ τις καταψήφισε.

Στην περίπτωση ενός συμβιβασμού για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο, θα δημιουργηθεί νέο περιβάλλον εντάσεων και αντιπαραθέσεων για το μοίρασμα του πλούτου μεταξύ των μονοπωλίων και των αστικών κρατών. Το παράδειγμα της οριοθέτησης και της εκμετάλλευσης της ΑΟΖ μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου (τον Οκτώβρη του 2022) τονίζει την ανάγκη ενίσχυσης της λαϊκής ετοιμότητας. Οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις χαιρέτισαν τη συμφωνία αυτή (η οποία έφερε τη σφραγίδα της αμερικανικής παρέμβασης) ως «ιστορική», αλλά εκτέθηκαν. Μετά τη συμφωνία οι λαοί βίωσαν την κλιμάκωση της επίθεσης του Ισραήλ, την εισβολή και τους βομβαρδισμούς στον Λίβανο.

Πέμπτο, το αστικό κράτος διαχρονικά, μόνιμα και πιο επίμονα σε περιόδους βαθιάς εμπλοκής, όπως σήμερα, χρησιμοποιεί ως «αιχμή του δόρατος» της χειραγώγησης και του αφοπλισμού της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας τα περί «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας» ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνη προσπάθεια που αποσκοπεί να θέσει τον λαό στην υπηρεσία των στόχων της αστικής τάξης, να υπονομεύσει την πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα και να πλήξει τις αγωνιστικές διαθέσεις, να εμποδίσει τη σύγκρουση με τις δυνάμεις που σέρνουν τον λαό και τα παιδιά του στο σφαγείο του πολέμου.

Εκτο, η διατήρηση και υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτήν είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντά τους και η προοπτική της πάλης τους για να γίνουν αυτοί πραγματικοί νοικοκύρηδες σ' αυτόν τον τόπο. Οι λαϊκές δυνάμεις δεν μπορούν να εκχωρήσουν τις δικές τους υποχρεώσεις στην αστική τάξη και στο πολιτικό της προσωπικό, δεν τους χρίζουν εκπροσώπους και διαμεσολαβητές στα τραπέζια των ιμπεριαλιστικών παζαριών. Από αυτήν τη σκοπιά προσεγγίζουμε τη συζήτηση και τις εξελίξεις που αφορούν τις θαλάσσιες ζώνες, με επίγνωση ότι μόνο με την εργατική εξουσία και τα εργαλεία της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού μπορεί να αξιοποιηθεί (και) ο θαλάσσιος πλούτος, κάθε μορφής, προς όφελος του λαού και όχι για την κερδοφορία και την ισχυροποίηση των καπιταλιστών, των εκμεταλλευτών του λαού.

Εβδομο, η λαϊκή παρέμβαση για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις συνδέεται με την πάλη για την απεμπλοκή της χώρας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για την ενίσχυση της φιλίας και της κοινής πάλης του ελληνικού και του τουρκικού λαού, όλων των λαών της περιοχής, ενάντια σε εθνικιστικές και κάθε είδους πολεμοκάπηλες επιδιώξεις αλλά και συμβιβασμούς σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας. Αποκτά μεγάλη σημασία η θέση που υπερασπίζονται το ΚΚΕ και το ΚΚ Τουρκίας για «καμία αλλαγή των συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν», ως μέρος της κοινής πάλης ενάντια στις αστικές τάξεις των δύο κρατών, στα αστικά κόμματα και στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, συγκεντρώνοντας δυνάμεις για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όπως καταγράφεται στη δράση και στις κοινές ανακοινώσεις των δύο Κομμάτων. Μόνο σ' αυτό το έδαφος, αναπτύσσοντας παραπέρα τις σχέσεις φιλίας, συνεργασίας και συντροφικότητας, θα μπορέσουν οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας να αλλάξουν ριζικά την κατάσταση. Οι θαλάσσιες ζώνες να μην είναι πεδίο πλουτισμού των μονοπωλίων, αντιθέσεων, κρίσεων και πολεμικών συγκρούσεων, αλλά πηγή ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών και ευημερίας. Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά, και οι κομμουνιστές συναισθάνονται αυτήν τη μεγάλη ευθύνη και δυναμώνουν την πάλη τους.

Το σωματείο των λιμενεργατών, ΕΝΕΔΕΠ, έχοντας στο πλευρό το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, σωματεία και φορείς, την Τέταρτη το βράδυ «υποδέχτηκε» με μια μαζική και μαχητική συγκέντρωση το πλοίο «COSCO Shipping Pisces», το οποίο μετέφερε 5 κοντέινερ με στρατιωτικό και πολεμικό υλικό που προοριζόταν να μεταφορτωθεί σε άλλο πλοίο και να φτάσει στο Ισραήλ.

Η ΕΝΕΔΕΠ, παίρνοντας δύναμη και από τη μεγάλη συγκέντρωση, διαφύλαξε ότι δεν θα γίνει εκφόρτωση του φορτίου και ότι στη συνέχεια θα πάει στον αγύριστο. Είχε προηγηθεί αντίστοιχη μαχητική συγκέντρωση το πρωί της Δευτέρας, οπότε αναμενόταν αρχικά το φορτίο.

Το νέο μπλόκο που στήθηκε στο λιμάνι του Πειραιά αποτελεί έμπρακτη αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και διατρανώνει: «Οι λιμενεργάτες και οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν συνένοχοι, δεν θα βάψουν τα χέρια τους με αίμα».

Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ: Για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τα ζητήματα της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γιώργος Μαρίνος: Η Ελλάδα και η Τουρκία στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και η πορεία των διμερών σχέσεων

Τάσος Τραβασάρος: Μία κριτική στη Σχολή της Φρανκφούρτης

Δημήτρης Κοιλάκος: Ζητήματα για την επιστημονική έρευνα σε καιρό ιμπεριαλιστικού πολέμου

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Αντώνης Ραλλάτος: Δασοπροστασία και πολεμική προετοιμασία

ΥΓΕΙΑ - ΠΡΟΝΟΙΑ

Γεωργία Κουρή: Χώροι Αναπηρίας και Ειδικής Αγωγής: Φυτώρια αντιδραστικών ιδεών με μανδύα προοδευτισμού

ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Κομματικά Ντοκουμέντα (6.5.2025 - 5.7.2025)