Τους γνωρίζουμε. Με σημαία το δήθεν μένος τους κατά της ΝΔ, εφάρμοσαν την πολιτική της. Με σύνθημα το "δημοκρατικό (!) σοσιαλισμό", χειροκροτούν το Μάαστριχτ. Με φωνές υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, υπηρετούν την ολιγαρχία και τους σχεδιασμούς της "νέας τάξης πραγμάτων".

Εχουμε συγκεντρώσει αρκετή πείρα. Το σίγουρο είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν χιλιάδες εγκλωβισμένοι ψηφοφόροι του, που η θέση τους δε βρίσκεται σ' αυτό το κόμμα, αλλά που το ψηφίζουν για μια σειρά λόγους. Και που θα βρουν σίγουρα το δρόμο τους, όπως θα τον βρουν και οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων του Μάαστριχτ. Το ίδιο και μια σειρά μέλη τους ή απογοητευμένα και με αυταπάτες ακόμη στελέχη τους. Από κει και πέρα, το ΠΑΣΟΚ είναι ενιαίο και κινείται σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, σε κατεύθυνση φιλομονοπωλιακή. Οι όποιες επιμέρους διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στους "εκσυγχρονιστές" του και στους"φιλολαϊκούς", είναι διαφορές στον τρόπο με τον οποίο επιδιώκουν να περάσουν την πολιτική τους καλύτερα και να δέσουν το λαό χειροπόδαρα. Κυρίως, εμφανίζονται ως διαφορές κάτω από την επίδραση και τις πιέσεις που ασκεί το λαϊκό κίνημα και η ίδια η βάση του ΠΑΣΟΚ. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι αντί να βγάλουν σωστά θετικά συμπεράσματα και να διαφοροποιηθούν επί της ουσίας, το μυαλό τους και η σκέψη τους - και η πρακτική τους - βρίσκεται ολοκληρωτικά στο πώς θα μπορέσουν πιο αποτελεσματικά να αποπροσανατολίσουν, να εξαπατήσουν και να "μαντρώσουν" ξανά τις πραγματικές διαφοροποιήσεις που γίνονται μέσα στο λαό.

Κι εδώ γίνεται ο καβγάς. Κατά τα άλλα, σε τίποτα δε διαφέρουν ουσιαστικά ο Τσοχατζόπουλος από τον Πασχαλίδη, ο Αρσένης από την Παπανδρέου, ο Κακλαμάνης από τον Πάγκαλο. Στο ίδιο καζάνι βράζουν οι παραπάνω, όπως και οι 30 που ...ξεσηκώθηκαν υπέρ των πολυτέκνων, με τους άλλους που δεν ξεσηκώθηκαν, αλλά υποχρεώθηκαν να ψηφίσουν τη σχετική τροπολογία. Η ιστορία, αλλά και η σημερινή πραγματικότητα έχουν αποδείξει ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν και να γίνουν φιλολαϊκά. Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ!

Αυτό ισχύει περισσότερο σήμερα, επειδή αυτά τα κόμματα έχουν γίνει ακόμα πιο συντηρητικά, μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη. Αυτή η παραπέρα συντηρητικοποίηση εκφράζεται και στο ΠΑΣΟΚ και απορρέει από τις ίδιες τις ανάγκες του πολυεθνικού κεφαλαίου (που το ΠΑΣΟΚ υπηρετεί) να ανασυγκροτηθεί και να εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων όλων των χωρών, μετά τις δυνατότητες που έχει λόγω της απουσίας του "αντίπαλου δέους".

Οι λεγόμενοι αντάρτες του ΠΑΣΟΚ, οι δήθεν προοδευτικοί, στηρίζουν το στόχο κυβέρνησης - ΕΕ να ξεκληριστεί η μικρομεσαία αγροτιά. Στηρίζουν την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού συστήματος, το ξεπούλημα επιχειρήσεων, τις φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Στηρίζουν τα διάφορα προγράμματα σύγκλισης. Και είναι επόμενο, όταν κάποιος αποδέχεται τη "σύγκλιση", όλα όσα λέει περί ανεργίας, λιτότητας, φτώχειας, να είναι τουλάχιστον υποκριτικά.

Υπάρχει, ωστόσο, και το εξής βασικότατο και στοιχειωδέστατο ζήτημα: Οτι οι εν λόγω κύριοι δεν καταδικάζουν τον οξυνόμενο αντικομμουνισμό της κυβέρνησης και τον ασταμάτητο αντιδημοκρατικό της κατήφορο. Το πολύ πολύ να διαμαρτύρονται ορισμένοι για κάποιες χυδαιολογίες του Γιαννόπουλου. Οχι όμως και για την ουσία: Τον ξέφρενο αντικομμουνισμό, που απορρέει συνολικά από την κυβέρνηση και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και όχι από κάποιον που χαρακτηρίζεται γραφικός... Αντικομμουνισμό, ο οποίος είναι συστατικό και φυσική συνέπεια της κάθε αντιλαϊκής πολιτικής.

Στην πραγματικότητα, οι λεγόμενοι προοδευτικοί (βουλευτές - υπουργοί - στελέχη του κομματικού μηχανισμού κ.ά.) επιδιώκουν να παίξουν το ρόλο του εσωτερικού αναχώματος, ώστε να παρεμποδιστούν οι λαϊκές δυνάμεις, που βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ, να εγκαταλείψουν αυτό το αντιλαϊκό κόμμα. Πάνε, δηλαδή, να παίξουν το ρόλο του σφουγγαριού, που θα απορροφά την αγανάκτηση, θα νεκρώνει τις αγωνιστικές διαθέσεις, θα καλλιεργεί αναμονές για την ...αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ!

Αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ! Τι εννοούν; Εννοούν ένα ΠΑΣΟΚ της 8ετίας 1981 - 1989. Μα, και τότε η πολιτική του ΠΑΣΟΚ ήταν βαθιά αντιλαϊκή. Τότε ακριβώς στρώθηκε ο δρόμος για το σήμερα, που ξεθεμελιώνονται τα πάντα. Πέρα από το γεγονός ότι οι όποιες οικονομικές παροχές δόθηκαν εκείνη την περίοδο ήταν για να κλείσουν στόματα και μάτια, μπροστά στο συντελούμενο έγκλημα της βαθύτερης προσαρμογής της Ελλάδας στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Τέτοιες παροχές σήμερα είναι αδύνατο να δοθούν. Η ανασυγκρότηση του καπιταλισμού δεν επιτρέπει τέτοιες "πολυτέλειες"... Γι' αυτό ακριβώς και ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας έχει "αλλάξει": Τα προηγούμενα χρόνια έσφαζε το λαό με το βαμβάκι, όποτε δεν μπορούσε να τον σφάξει διαφορετικά. Τώρα τον σφάζει, σε κάθε περίπτωση, δίχως βαμβάκι.

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ