Μόνο που πίσω από τα παχιά λόγια, κρύβονται οι πράξεις και τα έργα. Βρίσκονται οι απόλυτα διαυγείς κατευθύνσεις της ΕΕ, που σηματοδοτούν ένα και μόνο: Στο πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ, οι λαοί της Ευρώπης καλούνται από την Κομισιόν να δουλεύουν μέχρι το βαθύ τους γήρας και, βεβαίως, υπό το καθεστώς του «απασχολήσιμου»!

Αλλωστε η κομψή γλώσσα των διατυπώσεων είναι πολύ φτηνή για να κρύψει τα μελλούμενα. Εξάλλου, η ίδια η προπαγάνδα που ακολούθησε η ελληνική αντιπροσωπεία στη Στοκχόλμη είναι εξόχως αποκαλυπτική: Οπως έλεγε ο Γ. Παπαντωνίου στους δημοσιογράφους, ο πληθυσμός της ΕΕ παρουσιάζει γήρανση, άρα - κατά τον υπουργό - πρέπει να δοθεί και στους ηλικιωμένους η «δυνατότητα» (!) να συμμετέχουν στην αγορά εργασίας!

Δε χρειάζεται να είσαι... Σπράος για να αντιληφθείς το «υπονοούμενο»:

• Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης,
• τσάκισμα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος,
• εμπέδωση των κανόνων της «μερικής απασχόλησης».

Ιδού το τρίπτυχο της «κοινωνικά ευαίσθητης» ΕΕ. Ολα αυτά, φυσικά, για το «καλό» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που θέλει να ανταγωνιστεί το αμερικανικό...

Οπως αναφέρεται στα πρώτα κιόλας άρθρα των συμπερασμάτων, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «εξέτασε τη δημογραφική πρόκληση της γήρανσης του πληθυσμού, του οποίου ολοένα και μικρότερο τμήμα αποτελούν τα άτομα σε ηλικία εργασίας». Συνεπώς, το ζητούμενο για τους «15» είναι ότι θα πρέπει να υπάρξει «αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των πλέον ηλικιωμένων γυναικών και ανδρών (σε ηλικίες μέχρι και 64 ετών) σε 50% μέχρι το 2010»...

Αν και δεν υπάρχει περιθώριο για αυταπάτες περί των προθέσεών τους, οι «εταίροι» φρόντισαν να καταστήσουν σαφές τι εννοούν ακόμα και στους πλέον αδαής, στην αμέσως επόμενη κιόλας παράγραφο που ακολουθεί: «Πρέπει να προωθηθεί η παράταση του ενεργού επαγγελματικού βίου», όπως σημειώνεται ορθά - κοφτά, ενώ προστίθεται με έμφαση ότι απαιτείται «να μειωθούν τα σημεία συμφόρησης στην αγορά εργασίας»...

Ποια είναι όμως αυτά τα «σημεία συμφόρησης» (!) και πού τα εντοπίζουν οι Ευρωπαίοι; Μα, όπως εξηγείται στο άρθρο 9, αυτό που προκαλεί «συμφόρηση» (σ.σ.: στους καπιταλιστές) είναι «τα συστήματα των κοινωνικών παροχών» (!!!), αλλά και οι κρατικές ενισχύσεις. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, λίγο παρακάτω συμπληρώνεται ότι μέχρι το 2003 «τα κράτη - μέλη πρέπει να επιδείξουν τάσεις μείωσης των κρατικών ενισχύσεων», ενώ παράλληλα, στην επόμενη σύνοδο που θα γίνει στο Γκέτεμποργκ, η Κομισιόν καλείται να παρουσιάσει τη μελέτη της σχετικά «με τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων». Γιατί τόση βιασύνη; Η αιτία έχει να κάνει με την απόφαση των «15» ότι μέχρι το τέλος του 2001 το Συμβούλιο θα πρέπει να «προχωρήσει στην έγκριση του κανονισμού... για το συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης»...

Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων, η σύνοδος της Στοκχόλμης ήταν εξίσου σαφής: Οπως δηλώνεται ευθαρσώς στο άρθρο 25, το «όραμα» των «15» δεν είναι άλλο από την «ευέλικτη οργάνωση της εργασίας»...

Ο κ. Σημίτης και οι ομόλογοί του, γνωρίζουν βέβαια ότι τέτοιου είδους αντιλαϊκή επίθεση προϋποθέτει ένα υψηλό βαθμό υπονόμευσης του εργατικού κινήματος. Μόνο έτσι εξηγείται η πρεμούρα τους να προσθέσουν στις αποφάσεις τους και μια υποσημείωση για τα «τσιράκια» τους. Ετσι και απευθυνόμενοι προφανώς στους καρεκλοκένταυρούς του εργατοπατερισμού και της «συναίνεσης», δεν παραλείπουν να υπενθυμίσουν ότι απαιτείται η «δέσμευση εργοδοτών και εργαζομένων κάθε βαθμίδας» για τη «συνέχιση της μεταρρύθμισης» (άρθρο 29), που ετοιμάζουν.

Στο πλαίσιο αυτό αποφασίστηκε η άμεση «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας για επαγγελματική χρήση (έως το 2003), που μετά από γαλλική παρέμβαση - και προφανώς από το φόβο μήπως συμβεί και στην Ευρώπη η κατάρρευση που συνέβη πριν λίγο καιρό στην Καλιφόρνια - θα ολοκληρωθεί και για τους καταναλωτές το 2007, δυο χρόνια αργότερα απ' ό,τι προβλεπόταν.

Παράλληλα, οι «15» συμφώνησαν την άμεση «απελευθέρωση» της αγοράς φυσικού αεριού, ενώ δόθηκε εντολή στην Κομισιόν να συντάξει έκθεση μέχρι το Δεκέμβρη του 2001 για την «απελευθέρωση» τόσο των ταχυδρομείων όσο και των σιδηροδρόμων...

Οπως ήταν αναμενόμενο, ο κ. Σημίτης εμφανίστηκε «ενθουσιασμένος» με όλα αυτά. Μάλιστα, αναφερόμενος στις παραπάνω αποφάσεις δήλωσε ιδιαίτερα «ευτυχής» διότι, όπως είπε, η Ελλάδα ακολουθεί ήδη τις σχετικές προτροπές. Οσο για μια ενδεχομένως μικρή καθυστέρηση που μπορεί να υπάρξει με το ξεπούλημα του ΟΣΕ και των ΕΛΤΑ, ο πρωθυπουργός διευκρίνισε ότι θα οφείλεται σε λόγους... συνέπειας της κυβέρνησης απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Και τούτο διότι η κυβέρνηση, όπως τόνισε, θέλει πρώτα να απαλλάξει από τα ελλείμματα και να εξυγιάνει τους παραπάνω «προβληματισμούς» κλάδους. Ευθύς όμως μόλις το δημόσιο (δηλαδή ο ελληνικός λαός) φορτωθεί τα βάρη και οι εν λόγω τομείς γίνουν κερδοφόροι, τότε η κυβέρνηση θα ξεπουλήσει και τον ΟΣΕ και τα ΕΛΤΑ στους ιδιώτες...

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ είναι ζωή. Είναι αγώνας αδιάκοπος για το λαό, είναι πάλη ασυμβίβαστη. Είναι αγάπη βαθιά για την Ελλάδα, τη λεύτερη, την ανεξάρτητη, δίχως ξένους αφέντες, «προστάτες», Αμερικανούς και ΝΑΤΟικούς επικυρίαρχους.

ΑΥΤΟ το μήνυμα φέρνει η ολοζώντανη, η ηρωική μορφή του Νίκου Μπελογιάννη, 49 χρόνια ύστερα από το κυριακάτικο εκείνο πρωινό (30 του Μάρτη 1952). Τότε που οι γραικύλοι υπηρέτες της αμερικανοκρατίας προχώρησαν στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

ΑΣ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ τα λόγια, που ο Πικάσο, μια μέρα μετά τη δολοφονία του κομμουνιστή ήρωα, συνόδευσε το περίφημο και ιστορικό εκείνο σκίτσο του. Εγραφε ο Πικάσο: «Το φως από το λάδι των φανοστατών, που φέγγει τη νύχτα μέσα στη Μαδρίτη του μαγιάτικου βραδινού, τα ευγενικά πρόσωπα του λαού, που ντουφεκίστηκαν από τον αρπακτικό ξένο, στον πίνακα του Γκόγια, είναι ο ίδιος σπόρος φρίκης που σκορπούν με απλοχεριά προβολέων στο ανοιχτό στήθος της Ελλάδας κυβερνήσεις που αποπνέουν το θάνατο, το φόβο και το μίσος. Ενα τεράστιο άσπρο περιστέρι σπέρνει την οργή του πένθους του πάνω στη γη...».

ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΙΑ χρόνια και το γαρίφαλο της θυσίας, που ανθίζει πάντα, είναι ολοζώντανο, αγέραστο κι επίκαιρο σε τούτους τους καιρούς. Ο χρόνος αντί να σβήνει και να ξεθωριάζει τη μορφή του ήρωα - όπως συνήθως γίνεται με άλλες μορφές και γεγονότα - λες και χαράζει όλο και βαθύτερα στις καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα της νεολαίας.

ΠΑΝΕ κάμποσα χρόνια που ένας παλιός αγωνιστής, που βρέθηκε δίπλα στον Μπελογιάννη, συγκατηγορούμενος στη μεγάλη δίκη, μας διηγήθηκε μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά της στερνής φάσης, λίγο πριν φτάσει η στιγμή της εκτέλεσης. Οταν ακούγαμε - θυμάται ο συναγωνιστής - μέσα στην απομόνωση το βαρύ σταθερό βηματισμό ν' αντηχεί δίπλα μας, τότε δεν είχαμε αμφιβολία, ξέραμε πως ήταν εκείνος, που περνούσε δίπλα μας. Αυτό το δυνατό σταθερό βήμα, που αντηχούσε σ' εκείνες τις σκληρές ώρες της δοκιμασίας, μας μιλούσε και μας δυνάμωνε.

ΑΥΤΟ ήταν του Μπελογιάννη το βήμα. Κι ας μην ακουγότανε τίποτε. Ολοι όσοι βρισκόμαστε στα κελιά της απομόνωσης, μπορούσαμε να είμαστε βέβαιοι πως ο Μπελογιάννης ήταν κοντά μας. Ο βηματισμός του στη μεγάλη εκείνη μάχη-δίκη ήταν κάθε στιγμή βηματισμός γίγαντα πάντα προς τα πρόσω, πάντα κατακόρυφα με το μέτωπο ψηλά. Με το πλατύ ήρεμο χαμόγελο. Και με το ολόφρεσκο κόκκινο γαρίφαλο.

ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ, που στάθηκε ο ίδιος στην αγωνιστική του διαδρομή από την ώρα που έπεσε στα χέρια των δημίων έως την ύστατη ώρα της δοκιμασίας, όταν η ριπή του αποσπάσματος τον χτυπούσε κατάστηθα. Σ' αυτή τη δύσκολη μάχη κάποιοι από τους συντρόφους ξέμειναν κάπως πίσω από τα δικά του βήματα, αλλά ο Μπελογιάννης κράτησε μαζί τους κι έδειξε όλη του την αγάπη και τη συντροφικότητα.

ΕΝΑΣ από τους συναγωνιστές αυτούς που βρέθηκε μαζί του, σε μια προσωπική του θύμηση για τις στερνές αυτές μέρες που πέρασε, μας είπε εδώ και μερικά χρόνια: «Εκεί στη φυλακή της Καλλιθέας ένα πρωινό έτυχε να συναντηθούμε με το Νίκο. Μου χαμογέλασε όπως πάντα. Και καθώς εγώ δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια, με κράτησε τρυφερά από τον ώμο. Και τον άκουσα να μου λέει: "...Ενας τίμιος άνθρωπος μπορεί να κρατήσει πάντα την αξιοπρέπειά του. Και ποτέ μην ξεχνάς πως ένας τίμιος άνθρωπος είναι πάντα χρήσιμος στον αγώνα του λαού μας».

ΚΑΙ Η ΔΙΗΓΗΣΗ, η εξομολόγηση, που έκανε ο παλιός φίλος και συναγωνιστής στη μεγάλη δίκη δίπλα στον Μπελογιάννη, έκλεισε με τούτη την προσθήκη: «...Περάσανε τόσα χρόνια. Και στον ώμο μου νιώθω πάντα αυτό το γερό, το στιβαρό χέρι του. Κι αυτή τη δική του ορμήνια που μου έλεγε... Ενας τίμιος άνθρωπος μπορεί να 'ναι χρήσιμος στον αγώνα».

«Θ' ΑΡΚΟΥΣΕ μόνο μια λέξη μας (έγραφε ο Μπελογιάννης) όπως έκανε ο Γαλιλαίος για να μη μας δικάσουν. Γιατί η ιδεολογία μας είναι η πραγματική αιτία της καταδίκης μας». Ο Μπελογιάννης και οι χιλιάδες σύντροφοί του αγωνιστές, που καταδικάστηκαν σε θάνατο, δεν πρόφεραν αυτή τη «μια λέξη».

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ τους και η αφοσίωσή τους στο ΚΚΕ που την ενσαρκώνει δεν ήταν μόνο η αιτία της καταδίκης τους. Ηταν κι είναι η πηγή της δύναμης, του παραδείγματός τους, που φέρνει στα δικά τους χνάρια όχι κάποιους «τολμηρούς, ολίγους», αλλά τις μεγάλες μάζες των εργαζομένων που αγωνίζονται για τη λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία, για να ξημερώσουν στην πατρίδα μας οι καλύτερες εκείνες μέρες που με τόση τόλμη περιέγραψε ο Μπελογιάννης στην απολογία του μπροστά στους στρατοδίκες.

ΚΑΙ για να το θυμόμαστε πάντα, να το μάθουν τα παιδιά των παιδιών μας, όλη η δίκη Μπελογιάννη στήθηκε, μεθοδεύτηκε κι έγινε με τις προσταγές και τις οδηγίες των Αμερικανών. Αυτοί είναι οι στυγνοί προγραμματιστές του εγκλήματος, μαζί φυσικά με τους γραικύλους υπηρέτες τους και το Παλάτι.

ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΙΑ χρόνια κι «ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας / ο Μπελογιάννης ζει πάντ' στις κορφές / ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας / στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές».