«Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την πανηγυρική επικύρωση του λεγόμενου "Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων", σε συνδυασμό με την υπογραφή της ευρωσυνθήκης, δεν αποτελεί παρά πυροτέχνημα, με στόχο να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση για τον πραγματικό χαραχτήρα του μετονομασμένου ευρωσυντάγματος.

Ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων χρησιμοποιείται από τους απολογητές του "ευρωμονόδρομου" σαν επιχείρημα για να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα της "Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης". Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κείμενο που περιορίζει την έκταση των, κατακτημένων με σκληρούς αγώνες των εργαζομένων της Ευρώπης, ατομικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών στο κατώτατο δυνατό επίπεδο. Βρίσκεται πίσω από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που κατοχυρώνονται σε διεθνείς συμβάσεις και σε συντάγματα των περισσοτέρων κρατών - μελών της ΕΕ. Συνεπής με την κατοχύρωση του κεφαλαίου, της ατομικής ιδιοκτησίας και της επιχειρηματικότητας σαν υπερτάτων αξιών της ΕΕ, επαναφέρει το «δικαίωμα» της ανταπεργίας (λοκ - άουτ) των εργοδοτών, που με την πάλη της η εργατική τάξη είχε κατορθώσει να αφαιρέσει από τα συντάγματα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών.

Τα όποια δικαιώματα και ελευθερίες προβλέπει ο Χάρτης δεν αποτελούν, σύμφωνα με τη διατύπωσή του, αντίστοιχες υποχρεώσεις των κρατών - μελών και των οργάνων της ΕΕ και έτσι υποβιβάζονται σε απλό και ανέξοδο ευχολόγιο χωρίς δεσμευτική ισχύ.

Ο Χάρτης όχι μόνον δεν μπορεί να συγκαλύψει, αλλά στην ουσία αναδεικνύει τον αντιδραστικό και αντιλαϊκό χαραχτήρα της ΕΕ και των Συνθηκών της. Οσο περισσότερο ενισχύεται το οικοδόμημα της ΕΕ τόσο περισσότερο καταργούνται εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, περιορίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες.

Η κατοχύρωση και επέκταση των ατομικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών περνάει μέσα από την ένταση της πάλης των εργαζομένων της Ευρώπης ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, στην επικύρωση της ευρωσυνθήκης και στην ίδια την ΕΕ».

Να καταδικάσουν την πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, η οποία οδήγησε σε μαρασμό τις συνεταιριστικές εταιρείες, με οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά και την τοπική οικονομία της Θράκης συνολικά, κάλεσε ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Ζιώγας τους εργαζόμενους στα εργοστάσια ΡΟΔΟΠΗ, ΣΕΒΑΘ, ΣΕΠΕΚ και ΣΕΚΑΠ, στα οποία περιόδευσε χτες, επικεφαλής κλιμακίου του Κόμματος.

Η κατάσταση σήμερα έχει ως εξής: Οι εργαζόμενοι στην τοματοβιομηχανία ΣΕΒΑΘ και την κρεατοβιομηχανία ΣΕΠΕΚ είναι απλήρωτοι για μήνες. Η καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ πουλάει την ακίνητη περιουσία της, ώστε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζει. Πολυεθνικές εταιρείες την έχουν βάλει ήδη στο μάτι, την ώρα που το ξεπούλημα της γαλακτοβιομηχανίας ΡΟΔΟΠΗ μπαίνει στην τελική ευθεία, παρ' όλο που, το πρώτο 9μηνο του 2007 η εταιρεία είχε κέρδη 300.000 ευρώ. Μάλιστα χτες, σε ανακοίνωσή της η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδας (ΑΤΕ - ο βασικός μέτοχος της ΡΟΔΟΠΗ) ενημέρωσε ότι τις επόμενες μέρες θα επιλεγούν ποιες από τις οκτώ εταιρείες που ενδιαφέρονται να την αγοράσουν, θα περάσουν στην επόμενη φάση της διαδικασίας.

Ο Γιάννης Ζιώγας κατήγγειλε την πολιτική που, αφού οδήγησε στο ξεζούμισμα των εργοστασίων και μέσα από τα υψηλά επιτόκια, τώρα, έχει ήδη ανοίξει το δρόμο για το ξεπούλημά τους στο μεγάλο κεφάλαιο. Επισήμανε ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και άρα η λύση του συνδέεται με την πολιτική που ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση. Η ενίσχυση του ΚΚΕ, αλλά και των δυνάμεων που, σε συνδικαλιστικό επίπεδο, αντιπαλεύουν σταθερά τα σχέδια ιδιωτικοποίησης των συνεταιριστικών οργανισμών - υπογράμμισε - είναι απαραίτητη για να αποκτήσουν οι αγώνες των εργαζομένων προοπτική.

Από τη μεριά τους οι εργαζόμενοι δήλωσαν αποφασισμένοι να αγωνιστούν για να μη χαθεί ο συνεταιριστικός χαρακτήρας των εργοστασίων.

Με εξώδικη δήλωση προς την εφημερίδα μας η «Ανώνυμος Εταιρεία Κατασκευών Τεχνικών Εργων Εμπορικών Βιομηχανικών και Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων - ΔΙΕΚΑΤ ΑΤΕ» ζητάει να δημοσιευτεί η άποψή της για την υπόθεση του εργατικού ατυχήματος στις 8/11/2004, όπου σκοτώθηκε ο υπάλληλός της Αλέξης Αλιβιζάτος, καθώς και τη μετέπειτα καταγγελία της σύμβασης εργασίας του αδελφού του θύματος, επίσης εργαζόμενου της εταιρείας, Γιώργου Αλιβιζάτου. Στο εξώδικο η εταιρεία ισχυρίζεται: «Σχετικά με το θλιβερό γεγονός του εργατικού ατυχήματος του Α. Αλιβιζάτου -γράφει η εταιρεία - η υπόθεση εκκρεμεί στα ποινικά και πολιτικά δικαστήρια και αυτά είναι τα μόνα αρμόδια να κρίνουν την υπαιτιότητα. Συνεπώς, μέχρι την έκδοση αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων, δε νομιμοποιείστε να εκφράζετε κρίσεις και συμπεράσματα για την υπαιτιότητα στο ατύχημα, αποδίδοντας στην εταιρεία μας ανεπίτρεπτους και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς, όπως "θύτες" και "εντελώς ξεδιάντροπα ζητούν και τα ρέστα", που αντίκεινται σαφώς στις διατάξεις του ΑΝ 1092/1938 (Περί Τύπου).

Εξάλλου, η καταγγελία της σύμβασης εργασίας του Γ. Αλιβιζάτου, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με το ατύχημα του αδερφού του, οφείλεται ιδίως στην πλέον του ενός έτους αντισυμβατική και υβριστική συμπεριφορά του Γ. Αλιβιζάτου, μεταξύ άλλων και με προσέλευση στην εργασία του κατά βούληση και στην άρνησή του να εργαστεί, γεγονότα για τα οποία είχαμε διαμαρτυρηθεί και τον είχαμε προειδοποιήσει και εγγράφως».

Σύμφωνα με το εξώδικο η εκδίκαση της υπόθεσης εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη. Αποτελεί, ωστόσο, γενικευμένη πείρα των εργαζομένων, αλλά και του «Ριζοσπάστη», που έχει καταγράψει αμέτρητα ρεπορτάζ σχετικά με εργατικά ατυχήματα, ότι το θέμα της λήψης μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, στην έλλειψη των οποίων οφείλονται τα ατυχήματα, θανατηφόρα ή μη, δε λύνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων, παρά τις όποιες αποφάσεις τους. Είναι ζήτημα που καθορίζεται από τον εκάστοτε συσχετισμό δύναμης, ζήτημα βαθιά πολιτικό. Αυτό ακριβώς είχε στόχο να αναδείξει και το συγκεκριμένο άρθρο του «Ρ», την πολιτική δηλαδή διάσταση των εργατικών ατυχημάτων, η οποία ήταν και παραμένει αδιαμφισβήτητη.

Δημοσιεύουμε το σχετικό απόσπασμα από την εξώδικη δήλωση σ' αυτή τη σελίδα, γιατί δεν ήταν δυνατόν να παρουσιαστεί στην ίδια θέση με το σχετικό δημοσίευμα (στο οποίο γινόταν γενικότερα λόγος για τα εργατικά ατυχήματα), αφού η στήλη «Επωνύμως» έχει άλλο χαρακτήρα.