ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στο «γύψο» οι εργάτες για την ασφάλεια των «επενδυτών»

Γρηγοριάδης Κώστας

Η ανάληψη «νομοθετικής πρωτοβουλίας» ώστε να τεθούν «περιορισμοί στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας», που προανήγγειλαν από το βήμα της Βουλής οι βουλευτές της ΝΔ Μ. Βορίδης και Β. Γκεγκέρογλου του ΠΑΣΟΚ, ήρθε να επιβεβαιώσει με ξεκάθαρο τρόπο ότι η κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος αποτελεί άμεση προτεραιότητα της κυβέρνησης, που αναζητεί απλά τον καλύτερο τρόπο για να την υλοποιήσει. Η πραγματικότητα είναι πως η κυβέρνηση έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να καταργήσει στην πράξη το δικαίωμα της απεργίας, χρησιμοποιώντας είτε τη Δικαιοσύνη που κηρύσσει σχεδόν το σύνολο των απεργιών παράνομες και καταχρηστικές είτε τα ΜΑΤ για να επιβάλουν «το νόμο και την τάξη» («Ελληνική Χαλυβουργία»), είτε προσφεύγοντας στο αυταρχικό μέτρο της επιστράτευσης, όπως έκανε με τους εργαζόμενους στο Μετρό και τους ναυτεργάτες. Φαίνεται, όμως, ότι όλα αυτά δεν αρκούν στην κυβέρνηση και τους «επενδυτές» και αναζητούν τρόπους να καταργήσουν και τυπικά το δικαίωμα της απεργίας, θέτοντας «όρους» και «προϋποθέσεις» που ουσιαστικά θα καθιστούν αδύνατη την άσκησή του από τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους. Θέλουν να βάλουν στο «γύψο» τα εργατικά - συνδικαλιστικά δικαιώματα και να επιβάλουν παντού «σιγή νεκροταφείου» ώστε να αισθάνονται ασφαλείς οι επενδυτές, δηλαδή τα εγχώρια και ξένα μονοπώλια, έναντι του ταξικού - εργατικού κινήματος. Το όραμα αυτό το είχε περιγράψει με σαφήνεια ο ίδιος ο πρωθυπουργός όταν πρόβαλλε το εργασιακό γκέτο της «Cosco», όπου απαγορεύεται όχι μόνο η απεργία αλλά και η δημιουργία σωματείου, ως πρότυπο για όλους τους εργασιακούς χώρους, ενώ ταυτόχρονα έθετε «εκτός νόμου» τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, υποστηρίζοντας προκλητικά ότι «δεν μπορεί να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα όσο υπάρχει ανεργία»!... Τους περιμένει μεγάλη έκπληξη αν πιστεύουν ότι η εργατική τάξη και ο οργανωμένος λαός θα αφήσουν τους δυνάστες τους να τους αλυσοδέσουν και να «αφοπλίσουν» ή, ακόμα χειρότερα, να καταργήσουν την ταξική πάλη. Το είχε υποσχεθεί και ο υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης της ΝΔ στη δεκαετία του '70, ο Λάσκαρης, ότι θα καταργήσει την ταξική πάλη, αλλά δεν τα κατάφερε. Αλλωστε, δεν υπάρχει δύναμη που να μπορεί να την καταργήσει.

Ενισχύουν τους μεγαλοαγρότες καπιταλιστές

Ενώ για τους μικρούς και φτωχούς αγρότες, που πολλοί απ' αυτούς βρίσκονται αυτές τις μέρες στα μπλόκα, η κυβέρνηση έχει κηρύξει εναντίον τους έναν ανελέητο ταξικό πόλεμο και τους εξωθεί κάθε μέρα έξω από τα χωράφια τους, για τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις του κλάδου ετοιμάζει νέες παροχές. Ετσι, χτες, ο υφυπουργός Εργασίας Ν. Παναγιωτόπουλος, μιλώντας σε συνέδριο για την «αγροτική ανάπτυξη», υποσχέθηκε στους μεγαλοαγρότες - καπιταλιστές φθηνά εργατικά χέρια, μέσα από την επιδότηση ημερομισθίων και ασφαλιστικών εισφορών.

Στην ίδια κατεύθυνση και σε συνεργασία με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης θα δημιουργηθούν προγράμματα Διά Βίου Μάθησης και Κατάρτισης, αλλά και μαθητείας προσανατολισμένα προς το γεωργικό τομέα. Ακριβέστερα, προς τον καπιταλιστικό αγροτικό τομέα, αφού, όπως γίνεται πάντα, η μερίδα του λέοντος από τέτοια προγράμματα θα καταλήξει πάλι προς όφελος των μεγάλων καπιταλιστικών εκμεταλλεύσεων, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό σε βάρος των μικρών και φτωχών καλλιεργητών. Πρόκειται για ένα ακόμα μέτρο ενίσχυσης όχι της φτωχής αγροτιάς, αλλά της καπιταλιστικής αγροτικής επιχείρησης και συνάμα απύθμενης προκλητικότητας, αφού όπως φαίνεται από την εξαγγελία «λεφτά υπάρχουν», όχι όμως για τους ξωμάχους, αλλά για τους ίδιους στους οποίους τόσα χρόνια κατέληγε και το μεγαλύτερο μέρος των αγροτικών επιδοτήσεων.

Γεμάτος κατανόηση...

Αντιγράφουμε από ανακοίνωση της Επιτροπής Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ: «Οι εξελίξεις επιβάλλουν στην κυβέρνηση να ανακουφίσει ενεργειακά, κατά προτεραιότητα, τα λαϊκά στρώματα (...) Δεν υποτιμούμε βέβαια το γεγονός ότι οι ανατιμήσεις επιδρούν όχι μόνο στα νοικοκυριά που αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα αλλά και στις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις ενεργοβόρες. Κατανοούμε τον προβληματισμό των επιχειρήσεων αυτών και δεν θεωρούμε παράλογο το αίτημα για μειώσεις των τιμών στο ηλεκτρικό ρεύμα και στο φυσικό αέριο που προμηθεύονται. Αυτό που θεωρούμε παράλογο και πρόκληση είναι η κυβέρνηση να παρέμβει σε μείωση των τιμών και του ενεργειακού κόστους αποκλειστικά σε αυτή την κοινωνική ομάδα. Αν αποφασιστούν μονόπλευρες ρυθμίσεις για τις βιομηχανίες (μειώσεις σε ηλεκτρικό, σε φυσικό αέριο και ειδικούς φόρους κατανάλωσης) η κυβέρνηση θα επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά την αναλγησία της. Αν σκέπτεται μειώσεις στο ενεργειακό κόστος στη βιομηχανία πρέπει με ιδιαίτερη έγνοια να εξετάσει μέτρα (...) που αφορούν τα πλατιά λαϊκά στρώματα».

Με κατανόηση, λοιπόν, στέκεται απέναντι στις μεγάλες βιομηχανίες που αξιώνουν φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ζητά απ' την κυβέρνηση, για ξεκάρφωμα, αν πρόκειται να ικανοποιήσει το αίτημά τους να κάνει κάτι και για το λαό που στενάζει. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι θα απογοητευτούν οι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεγαλοβιομήχανοι είναι πολύ πιθανό να δουν κι αυτό, όπως τόσα και τόσα άλλα, το αίτημά τους να ικανοποιείται. Δικό τους είναι το κράτος, δική τους η κυβέρνηση, για τα συμφέροντά τους δουλεύει. Για το λαό, φυσικά, ελαφρύνσεις δεν προβλέπονται και ούτε θα υπάρξουν από κυβερνήσεις που εκφράζουν την άρχουσα τάξη και αξιωματικές αντιπολιτεύσεις που κατανοούν τα αιτήματά της και θεωρούν λογικό και απαραίτητο να ικανοποιούνται.

Αντιθέτως, το κάθε ευρώ για την ενέργεια που θα γλιτώνουν οι βιομήχανοι, θα μετακυλίεται αυτομάτως στις πλάτες του λαού, γιατί δε θα το χάσουν τα μονοπώλια της ενέργειας. Αρα, από πού αλλού θα βγει αν όχι από τις πλάτες του λαού; Για όσο αυτοί εξουσιάζουν, ανεξαρτήτως ποιος διαχειρίζεται την εξουσία τους.

Το παράδειγμα και της Τυνησίας

Οι νέες διαδηλώσεις στην Τυνησία με αφορμή τη δολοφονία, τη Δευτέρα, του πολιτικού της αντιπολίτευσης Τσόκρι Μπέλαϊντ, του κόμματος «Δημοκράτες Πατριώτες», σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, δείχνει ότι στη χώρα αυτή, απ' όπου ξεκίνησε η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» το 2010, δεν ήρθε άνοιξη, όπως και στην Αίγυπτο, με τις σημερινές αιματοχυσίες. Τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΝ μιλούσαν τότε για «κοσμογονία» και «αλλαγή προς τη δημοκρατία» στις χώρες της Β. Αφρικής, έκαναν λόγο για «επανάσταση», που «αλλάζει το χάρτη της περιοχής». Κανένας άλλος πέρα από το ΚΚΕ δε μιλούσε για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, που, πατώντας σε υπαρκτά ζητήματα και στην καταπίεση του λαού, υποδαυλίζουν αλλαγές καθεστώτων, που θα είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στα συμφέροντά τους. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που επιδιώκουν άλλες διευθετήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας. Ο Κ. Ησυχος, του ΣΥΝ, έλεγε τότε: «Η εξέγερση κατά του δικτατορικού καθεστώτος Μουμπάρακ στη χώρα του Νείλου παίρνει παλλαϊκές διαστάσεις. Τρίζει, από μια κλωστή πλέον κρέμεται το καθεστώς Μουμπάρακ. Η Αίγυπτος ενδεχόμενα βρίσκεται σε τροχιά απομάκρυνσης από "ξένους προστάτες". Μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα ξημερώνει στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη του 21ου αιώνα».

Αυτή η διαδικασία δεν ήταν παρά ο απαραίτητος αστικός εκσυγχρονισμός των καθεστώτων της περιοχής της Βόρειας Αφρικής, για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην Ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς της και τα γεωστρατηγικά περάσματα. Ετσι, χειραγωγώντας και την εύλογη λαϊκή οργή από τα αυταρχικά καθεστώτα, οι αστικές τάξεις με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών συνέβαλαν στην ανατροπή των πρώην συμμάχων τους, όπως ο Μπεν Αλι, ο Μουμπάρακ, στα πλαίσια των ανταγωνισμών με Ρωσία, Κίνα, Ινδία κ.λπ.

Επομένως δεν πρόκειται για καμία «άνοιξη» για το λαό, αλλά για διαιώνιση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης. Πολύ περισσότερο, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για επανάσταση, όπως οι οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν. Επανάσταση σημαίνει κοινωνικό άλμα, αλλαγή τάξης στην εξουσία, σημαίνει ανατροπή του καπιταλισμού και κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Στις χώρες αυτές η εξουσία και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, μέσα από κυβερνήσεις που εφαρμόζουν το ίδιο αντιλαϊκή πολιτική και οι λαοί υποφέρουν. Αρα, όσο το λαϊκό κίνημα δε θέτει το ζήτημα της αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος, της αλλαγής τάξης στην εξουσία, της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου, και περιορίζεται σε αλλαγή διαχειριστών, οι εξελίξεις μπορούν να ελέγχονται και να κερδίζουν τα μονοπώλια.

Τα παραδείγματα της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης, που σπαράσσονται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις επίδοξων διαχειριστών, αποκαλύπτουν ότι η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» εντάσσεται στις ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις του σχεδίου για τη «νέα Μέση Ανατολή», που αναπτύχθηκε πιο συστηματικά από το 2004, περιλαμβάνει από τη Βόρεια Αφρική ως το Ιράν και εμφανίστηκε από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μηχανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ, G8 κ.λπ.) ως δήθεν «διαδικασία εκδημοκρατισμού». Κρίσιμο ζήτημα και στην Τυνησία και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο για την εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα είναι η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου για να μπορούν να απολαύσουν τον πλούτο που παράγουν. Που σημαίνει ισχυρό εργατικό κίνημα, άρα και ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα, πρωτοπορία στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.