ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προβοκατόρικος ο ρόλος...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Μέσα στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, δεν υπάρχει εποχή περισσότερο καθησυχαστική για την Αμερική και το ΝΑΤΟ. Γιατί, λοιπόν, να ανησυχεί η CIA και να οργανώνει τρομοκρατικές ενέργειες που αποσταθεροποιούν το ισχύον πολιτικό σύστημα; Για να πέσει το ΠΑΣΟΚ; Γιατί; Σε ποιο σημείο αμφισβητεί και ακόμα πιο πολύ θέτει σε κίνδυνο την αμερικανοΝΑΤΟική πολιτική;». Στον Μ. Θεοδωράκη ανήκουν τα ερωτήματα αυτά και θα είχαν κάποια βάση, εάν ο πραγματικός λόγος ύπαρξης και δράσης της «17 Ν» και των υπόλοιπων μηχανισμών της λεγόμενης εγχώριας τρομοκρατίας ήταν η αποσταθεροποίηση του ισχύοντος πολιτικού συστήματος. Μια απλή και μόνο ματιά, όμως, στα προηγούμενα 27 χρόνια, αποδείχνει ότι η τρομοκρατική και εγκληματική δράση τους συνέβαλε στο αντίθετο, στην παραπέρα σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Αναφέροντας ορισμένα μόνον παραδείγματα, σημειώνουμε ότι η δράση αυτή αποτέλεσε την αφορμή για διάφορα μέτρα αντιδημοκρατικού χαρακτήρα, για τον αποπροσανατολισμό και εκφοβισμό του λαού, τη συκοφάντηση της Αριστεράς και της μαζικής ταξικής πάλης, για έξωθεν πιέσεις και την ενίσχυση της αμερικανοκρατίας και της εξάρτησης γενικότερα, κλπ., κλπ.

Με δυο λόγια, η παρουσία και δράση αυτών των μηχανισμών είχαν - αντικειμενικά τουλάχιστον - έντονα προβοκατόρικο χαρακτήρα, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την αξιοποίησή τους και για τον επηρεασμό των εγχώριων πολιτικών εξελίξεων, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα με τα κάθε φορά συμφέροντα και επιδιώξεις όσων κρατούσαν και κρατούν τα ανάλογα νήματα.

... των μηχανισμών της τρομοκρατίας

Πέρα από τα παραπάνω, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι στη φάση αυτή δεν έχουμε «οργάνωση τρομοκρατικών ενεργειών», όπως γινόταν στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Τώρα έχουμε την οργάνωση της «εξάρθρωσης» της «17 Ν». Ακόμη κι αυτή, όμως, χρησιμοποιείται και πάλι, όπως ακριβώς και η εγκληματική δράση του προβοκατόρικου αυτού μηχανισμού. Η συκοφάντηση της Αριστεράς είναι και πάλι ο πρώτιστος στόχος. Μαζί με την επιχείρηση ενοχοποίησης κάθε ιδέας και φωνής μαζικής αντίστασης και αμφισβήτησης του κατεστημένου, τη νομιμοποίηση στη συνείδηση του λαού των κάθε είδους «τρομονόμων» και αντιδημοκρατικών μέτρων, τον εξωραϊσμό των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, το μαζικό αποπροσανατολισμό από τα καυτά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, κλπ., κλπ. Και δεν αμφιβάλλουμε ότι θα υπάρχουν και άλλοι στόχοι και επιδιώξεις. Οπως ο επηρεασμός των πολιτικών εξελίξεων. Οχι, βέβαια, στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης του ισχύοντος πολιτικού συστήματος, αλλά της ενίσχυσής του, ίσως και του παραπέρα «εκσυγχρονισμού» του.

Αναδρομή με ιδιαίτερη αξία

Στη μεγάλη και ηρωική απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων, επί κυβέρνησης Μάργκαρετ Θάτσερ, καθώς και σε ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία, έκαναν αναφορά, τις μέρες αυτές, τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, με αφορμή τη συνταξιοδότηση του Αρθουρ Σκάργκιλ, ηγέτη των ανθρακωρύχων, που πρωτοστάτησε σ' εκείνο τον αγώνα. Θυμίζουμε ότι, πριν από δυο δεκαετίες περίπου, η βρετανική Εθνική Ενωση Ανθρακωρύχων αριθμούσε 250.000 μέλη, που εργάζονταν σε 170 κρατικά ορυχεία. Σήμερα, ο αριθμός αυτός έχει συρρικνωθεί σε λιγότερο από 10.000 και τα, ιδιωτικά πλέον, ανθρακωρυχεία είναι μόνο 16. Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρακωρύχοι και μέλη των οικογενειών τους καταδικάστηκαν στην ανεργία, στην ανέχεια και τη φτώχεια. Ολόκληρες περιοχές, κυρίως στη βόρεια Αγγλία, χτυπήθηκαν άγρια και ακόμη και σήμερα - είκοσι χρόνια μετά - δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κύκλο του μαρασμού και της υποβάθμισης. Ηταν και είναι οι βαριές και βαθιά αντιλαϊκές συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που εφάρμοσε τότε, διά πυρός και σιδήρου, η Μ. Θάτσερ και η κυβέρνησή της. Κι έχει μια ιδιαίτερη αξία η αναδρομή και υπενθύμιση αυτή, μια και οι εργαζόμενοι της χώρας μας βρίσκονται κι αυτοί σήμερα, μπροστά σε άλλες, επιχειρούμενες από τους εγχώριους κυβερνώντες, καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Δράση στους χώρους δουλιάς

Οσο κι αν πασχίζουν οι απολογητές του ιμπεριαλισμού δε θα τα καταφέρουν! Το θέλουν, αλλά το σκοτάδι δεν μπορεί να σκεπάσει τα πάντα. Δεν είναι ελπίδα, είναι βεβαιότητα. Τη μαρτυρά μια σταθερή, καθημερινή, επίμονη, δουλιά μυρμηγκιού, τη μαρτυρά η δράση αυτών που επιμένουν πως και στους πιο δύσκολους καιρούς το μέλλον βρίσκεται μόνο στην οργάνωση της ίδιας της εργατικής τάξης, στην απόκτηση από την ίδια συνείδησης της ιστορικής της αποστολής, στη διεκδίκηση τελικά όλων αυτών που της ανήκουν. Την ώρα που στα τηλεπαράθυρα ουρλιάζουν τα σκυλιά, τα ταϊσμένα από το ίδιο αφεντικό και στους έντυπους βόθρους της άρχουσας τάξης οι παρατρεχάμενοι πασχίζουν να ενοχοποιήσουν ό,τι πιο όμορφο διεκδικήθηκε ποτέ, την ίδια ώρα στους δρόμους της πόλης η ελπίδα βρίσκει την έκφρασή της.

Προχτές ήταν η παρέμβαση στο «Κέτεριγνκ», χτες στην «Ολυμπιακή», λίγο πριν οι παρεμβάσεις στα σύγχρονα κρεματόρια, τα γιαπιά των μεγάλων έργων όπου έχει στήσει χορό ο χάρος, σήμερα η δράση των συνδικάτων δένει μ' αυτήν του φιλειρηνικού κινήματος, αύριο σειρά έχουν τραπεζικά καταστήματα, όπου οι εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει «λάστιχο» κι έπεται συνέχεια: κινητοποιήσεις για τις απανωτές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στα φάρμακα, στα τέλη κυκλοφορίας, προετοιμασία των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη νέα επίθεση κυβέρνησης και μεγάλου κεφαλαίου στο μέτωπο της υποχρεωτικότητας των συλλογικών συμβάσεων και του ορίου των απολύσεων κ.ά. Καθημερινή δράση για δεκάδες μικρά και μεγάλα προβλήματα που πνίγουν καθημερινά την εργατική τάξη της χώρας και ζητούν λύση.

Τελικά, το χαλί της τρομο-λαγνείας που απλώνει η κυβέρνηση, με την αμέριστη συνδρομή των αστικών μέσων μαζικής αποχαύνωσης, δεν είναι ικανό να καλύψει τα αποτελέσματα μιας βαθιά αντιδραστικής πολιτικής. Οσο κι αν σηκώνουν ψηλά τον μπαμπούλα της «τρομοκρατίας» δεν μπορούν να κρύψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι αλχημείες με τον αριθμό των ανέργων δεν μπορούν να κρύψουν τον εφιάλτη μιας πραγματικότητας, στην οποία ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος, μία στις πέντε γυναίκες δεν μπορεί να πιάσει δουλιά.

Αυτήν την πραγματικότητα δείχνουν, αυτήν λένε με το όνομά της, ενάντια σ' αυτήν καλούν σε οργάνωση κι αγώνα, εκείνες οι δυνάμεις που συγκροτούν τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, έκφραση των οποίων είναι και η πολύμορφη δράση που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες στους χώρους δουλιάς. «Κανένας εφησυχασμός. Δημιουργία Επιτροπών Αγώνα παντού» είναι το σύνθημα. Γενικές συνελεύσεις, αποφάσεις, συντονισμός, είναι ο δρόμος. Στην καθημερινή τρομοκρατία που ασκεί το κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του (κρατικοί, κυβερνητικοί και «άλλοι») η εργατική τάξη, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, έχουν κάθε λόγο να ορθώσουν το δικό τους αγωνιστικό μέτωπο.