Είναι ένα από τα βασικότερα κριτήρια του βαθμού αφοσίωσης στην υπόθεση της εργατικής τάξης και ένα επίσης από τα κριτήρια των καθοδηγητικών οργάνων για την αποτελεσματικότητα της καθοδήγησης των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των οπαδών και φίλων του Κόμματος στην πράξη.

Σε στιγμές δύσκολες, σαν τις σημερινές, βαθιάς κρίσης, όπου εκδηλώνεται με τη μεγαλύτερη αγριότητα η επίθεση του κεφαλαίου για την υπεράσπιση της κερδοφορίας του, η γεμάτη αυτοθυσία δράση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών αποκτά ξεχωριστή σημασία.

Εκδηλώνονται αυτά τα ιδιαίτερα γνωρίσματα πριν απ' όλα, από καθέναν και από καθεμία, εκεί ακριβώς που ξεδιπλώνεται αυτός ο πόλεμος, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα νοσοκομεία, στα γραφεία, γενικά στους τόπους δουλειάς, εκεί όπου υποφέρει η εργατική και λαϊκή οικογένεια, ο άνεργος από το κεφάλαιο και το κράτος του.

Οι δυσκολίες, που δεν είναι λίγες, δεν αποθαρρύνουν τους κομμουνιστές. Αντίθετα, τους κάνουν ακόμα πιο ανθεκτικούς και πιο ικανούς να αντιπαλέψουν τις κάθε είδους δυσκολίες χωρίς να κλονίζεται ούτε στιγμή η εμπιστοσύνη τους στην εργατική τάξη, στο δίκιο, στη δύναμή της, στην αποστολή της. Αυτή είναι η παράδοση του ΚΚΕ, η ιστορία του, για την οποία είμαστε περήφανοι.

Η περίοδος που διανύουμε μας υποχρεώνει όλους να βλέπουμε και να κρίνουμε κάθε μέρα πόσο ανταποκρινόμαστε σε αυτή την ευθύνη με μεγάλη απαιτητικότητα από τον εαυτό μας.

Η πρόσφατη απεργία, για παράδειγμα, είναι μια ευκαιρία να εξετάσουμε κριτικά, αυτοκριτικά πώς δουλέψαμε, είτε ως μάχιμοι στην πρώτη γραμμή, είτε ως καθοδηγητές.

Να κρίνουμε το βαθμό προσωπικής ευθύνης και πρωτοβουλίας στο σχεδιασμό της δράσης για την καλύτερη δυνατή επιτυχία της απεργίας στο χώρο ευθύνης μας. Είμαστε περήφανοι και δεν το κρύβουμε ότι στις γραμμές του ΚΚΕ υπάρχουν πολλά έμπειρα, αφοσιωμένα και αποφασισμένα μέλη εκλεγμένα στα συνδικάτα. Βάζουμε, όμως, για προβληματισμό, για συζήτηση και εξέταση το εξής ζήτημα: Σε ποιο βαθμό όλοι και όλες διακρίνονται για την ευθύνη και την πρωτοβουλία στο σχεδιασμό της δράσης ή αν καλλιεργούμε και ενθαρρύνουμε ένα τέτοιο πνεύμα.

Για παράδειγμα, όταν η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει γενική απεργία και να καλέσει τα συνδικάτα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, πολλοί εκλεγμένοι συνδικαλιστές, χωρίς χρονοτριβή και χωρίς καμία άλλη «εντολή», πήραν πρωτοβουλία και ξεκίνησαν τον αγώνα της προετοιμασίας με τους συναδέλφους τους, πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Ανοιξαν συζήτηση στους τόπους δουλειάς του κλάδου τους, προετοίμασαν συνελεύσεις ή άλλου είδους συζητήσεις. Εβαλαν σε κίνηση δυνάμεις. Τα αποτελέσματα της απεργίας σε αυτούς τους κλάδους ήταν πολύ καλά. Είναι κατανοητό ότι δε γίνονται όλα αυτά πατώντας κουμπιά. Χρειάστηκαν προετοιμασία, σχεδιασμός μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων και πολλά άλλα.

Εκείνο που μετράει είναι η πρωτοβουλία ενεργειών και η ευθύνη στην οργάνωση και καθοδήγηση της δουλειάς των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο σωματείο, των πιο δραστήριων εργατών και εργατριών του εργοστασίου, του χώρου δουλειάς. Αντίστοιχες πρωτοβουλίες ξεδιπλώθηκαν κι εκεί όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είναι μειοψηφία.

Εχουμε, όμως, και περιπτώσεις που δεν κινήθηκαν με αυτό το πνεύμα, είτε από έλλειψη πρωτοβουλίας και ευθύνης, είτε γιατί περίμεναν την «εντολή», είτε γιατί υποχώρησαν μπροστά σε κάποιες δυσκολίες.

Να προβληματιστούμε πώς ενθαρρύνουμε και καλλιεργούμε αυτό το πνεύμα και ελέγχουμε στην πορεία τα βήματα που γίνονται, διορθώνουμε, συμπληρώνουμε χωρίς να δίνουμε έτοιμες λύσεις και να καθοδηγούμε με συνταγές.

Οι κομμουνιστές, έχει ειπωθεί πολλές φορές, δεν είναι υπεράνθρωποι. Ούτε ισχυριστήκαμε ποτέ ότι αποτελούμε την κινητήρια δύναμη της ιστορικής εξέλιξης. Αλλοι αυτοπροσδιορίζονται υπερφίαλα ότι είναι οι σωτήρες, οι μοναδικοί, οι εξουσιοδοτημένοι από την ιστορία να σώσουν το λαό από την καταστροφή και τη δυστυχία.

Εμείς ισχυριζόμαστε και πιστεύουμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης είναι η ταξική πάλη. Είμαστε απόλυτα πεισμένοι ότι η εργατική τάξη από τη θέση της στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής - κύρια παραγωγική δύναμη - είναι η ηγετική δύναμη της ταξικής πάλης και ο φορέας των νέων σχέσεων παραγωγής. Οτι ο καπιταλισμός είναι το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα. Σύστημα που σαπίζει, γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό και πιο βάρβαρο. Οτι η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι το ιστορικό έργο της εργατικής τάξης και η σωτηρία της από τα βάσανά της.

Οτι σε αυτή την ιστορική εξέλιξη η εργατική τάξη κατακτά τον ηγετικό της ρόλο ως επικεφαλής όλου του λαού μέσα από την οργάνωσή της σε τάξη για τον εαυτό της.

Πιστεύουμε απόλυτα σε αυτή τη θεωρία.

«Είναι παντοδύναμη γιατί είναι σωστή. Είναι πλήρης και αρμονική γιατί δίνει στους ανθρώπους μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, ασυμβίβαστη απέναντι σε κάθε δεισιδαιμονία, σε κάθε αντίδραση, σε κάθε υπεράσπιση της αστικής καταπίεσης» (Λένιν, «Για τον Μαρξ και το Μαρξισμό», σελ. 10, «Σύγχρονη Εποχή»).

Εμπνεόμαστε από αυτή την κοσμοθεωρία, την υπερασπιζόμαστε από θέσεις αρχών με συνέπεια, τόλμη και αδιαλλαξία απέναντι στους παραχαράκτες και πολέμιούς της, την εμπλουτίζουμε, όπως ακριβώς έκαναν και οι θεμελιωτές της.

Είναι θέση αρχής για τους κομμουνιστές η ουσία της ταξικής πάλης όπως τη θεμελίωσε ο Μαρξ και τη δίνει συμπυκνωμένα σε επιστολή του στον Βαϊντεμάγιερ, το Μάρτη του 1852:

...«Οσο για μένα, δε μου ανήκει η τιμή ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσά τους. Πολύ πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι την οικονομική ανατομία των τάξεων. Ο,τι καινούργιο έκανα εγώ ήταν: ν' αποδείξω: 1) ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες ιστορικές φάσεις ανάπτυξης της παραγωγής, 2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη διχτατορία του προλεταριάτου, 3) ότι η ίδια αυτή η διχτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μιαν αταξική κοινωνία...».

Είναι θέση αρχής ότι η κυριαρχία των μονοπωλίων σε όλους τους κλάδους παραγωγής έχει φέρει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στα όρια της παρακμής και της σαπίλας. Η σημερινή οικονομική κρίση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, που διαρκεί πάνω από 4 χρόνια, είναι μια ακόμα απόδειξη.

Είναι θέση αρχής ότι όσο μεγαλώνει η αναρχία στην παραγωγή τόσο μεγαλώνουν οι κρίσεις, το λυσσαλέο κυνήγι των αγορών, η φτώχεια και η εξαθλίωση των λαϊκών μαζών.

Είναι θέση αρχής ότι ποτέ καμία κυρίαρχη τάξη στην ιστορία των κοινωνικών συστημάτων δεν παραιτήθηκε από τα προνόμιά της. Καταβάλλει ως το τέλος λυσσαλέα αντίσταση. Αυτή η αντίσταση θα καμφθεί μόνο με την υπεροχή της οργανωμένης δύναμης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Είναι θέση αρχής ότι ο καπιταλισμός στο στάδιο του ιμπεριαλισμού έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια των μεταρρυθμίσεων και έχει περάσει στην αντίδραση σε όλη τη γραμμή. Το βλέπουμε σήμερα ολοκληρωμένα μπροστά μας με την αρπαγή όλων των βασικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης στον 20ό αιώνα.

Είναι, επομένως, θέση αρχής ότι δεν υπάρχουν περιθώρια μεταρρυθμίσεων και επιστροφής σε συνθήκες ζωής και δουλειάς των λαϊκών στρωμάτων που είχαν κατακτήσει στις προηγούμενες δεκαετίες.

Η ανατροπή, η ρήξη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, με τους μονοπωλιακούς ομίλους και την εξουσία που υπερασπίζεται αυτά τα συμφέροντα είναι αναπόφευκτη, είναι όρος για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας για το λαό. Εργο που καλείται να φέρει σε πέρας η εργατική τάξη με τη δική της εξουσία, την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Ο αγώνας για λύση αυτού του προβλήματος έχει ξεκινήσει. Είναι σκληρός, είναι αγώνας ζωής και θανάτου.

Η ιδιαιτερότητα της περιόδου που ζούμε βρίσκεται στο εξής:

• Το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης και ειδικά του βιομηχανικού προλεταριάτου σε αρκετούς κλάδους είναι ακόμα χαμηλό ή είναι κάτω από την επιρροή εχθρικών δυνάμεων στην ταξική πάλη. Γι' αυτούς τους λόγους το επίπεδο της ταξικής πάλης δεν είναι στο ύψος των αναγκών.
• Η αστική τάξη μπροστά στο φόβο ανόδου της ταξικής πάλης και γενικευμένων ταξικών συγκρούσεων που ωριμάζουν δε μένει με σταυρωμένα χέρια. Επιστρατεύει τις δυνάμεις της και συγκεντρώνει τα κύρια πυρά της στο ΚΚΕ με στόχο να πλήξουν το ΚΚΕ, να περιορίσουν τη δύναμή του, να δυσκολέψουν τους δεσμούς του με πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες.
• Δοκιμάζει διάφορα όπλα. Ενισχύει την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, επιλέγει ταυτόχρονα ως πιο αποτελεσματικό μέσο την υποστήριξη ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων που εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στο ταξικό ρεύμα μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην επαναστατική γραμμή πάλης του ΚΚΕ.

Υιοθετούνται και προβάλλονται ύπουλες και πολύ επικίνδυνες θεωρίες που δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Παλιότερα η επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» ήταν η κύρια επιλογή της αστικής τάξης για να φοβίζει το λαό ή να δικαιολογεί τα πιο ειδεχθή εγκλήματα σε βάρος όλου του λαού.

Σήμερα επιχειρείται να αντικατασταθεί αυτό το δόγμα με ένα νέο δόγμα με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ.

Οτι οι κομμουνιστές είναι εμπόδιο σε λύσεις υπέρ του λαού γιατί αρνούνται να δεχθούν μια συγκυβέρνηση με την κυβερνώσα αριστερά, όπως αυτοαποκαλούνται οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι κομμουνιστές είναι εκτός πραγματικότητας.

Με όχημα τον «κυβερνητισμό», την κυβερνητική εναλλαγή, καλλιεργείται το σύνθημα όλοι μαζί για μια κυβερνητική αλλαγή που θα απαλλάξει το λαό από την κρίση και την εξαθλίωση, όπως ισχυρίζονται, χωρίς να αμφισβητηθεί η κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην οικονομία. Να φύγει αυτή η κυβέρνηση και μετά βλέπουμε, κρύβοντας τι θα ακολουθήσει.

Επιχειρείται μια μεγάλη εκστρατεία υποταγής των αγώνων και της λαϊκής δυσαρέσκειας σε μια καλύτερη διαχείριση της κρίσης. Για μια ανάπτυξη με υποστήριξη, όπως ισχυρίζονται, της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή της καπιταλιστικής οικονομίας. Μέχρι εκεί φτάνουν οι ριζοσπαστικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο που γνωρίσαμε το 1981 με το ΠΑΣΟΚ. Μόνο που σήμερα δεν είναι το 1981. Θα είναι τραγωδία για το λαό.

Από την άποψη αυτή η ευθύνη, η πρωτοβουλία, η ταξική αδιαλλαξία, η περηφάνια, η αυτοθυσία στη δράση των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών, των οπαδών και φίλων του ΚΚΕ και σε πρώτη γραμμή όσων είναι εκλεγμένοι στα Συνδικάτα θα κρίνουν πολλά για την πορεία των εξελίξεων.

Οπως έδειξαν η πρόσφατη απεργία και οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, η βάση για να φουντώσει αυτό το κίνημα υπάρχει.

Δε δικαιολογούνται, επομένως, ούτε αναστολές, ούτε πικρίες και απογοητεύσεις από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Πολύ περισσότερο δε δικαιολογείται έλλειψη εμπιστοσύνης στις εργατικές και λαϊκές μάζες και στη δύναμή τους.

Η εξέλιξη της ταξικής πάλης δεν ήταν και δε θα είναι ευθύγραμμη, θα υπάρχει παλίρροια και άμπωτη, βήματα εμπρός αλλά και στασιμότητα, ή και υποχώρηση.

Σημασία έχει να είσαι πρωτοπόρος πάντα, ανεξάρτητα από καμπές και πισωγυρίσματα.