ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ταγμένοι αντιλαϊκά

Πυκνώνουν τον τελευταίο καιρό οι παρεμβάσεις στελεχών των κομμάτων που συμμετέχουν στην συγκυβέρνηση υπέρ ή κατά της παράτασης στη θητεία της. Η συζήτηση είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστική για το λαό και στόχο έχει να τραβήξει την προσοχή μακριά από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, που είναι προαποφασισμένα και όλα τα αστικά κόμματα δεσμεύονται να τα υλοποιήσουν, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα τα νομοθετήσει. Σε ποια βάση γίνεται η ψευτο - αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ.; Πρώτο, θεωρούν όλοι σαν δεδομένες τις νέες ανατροπές σε εργασιακά και Ασφαλιστικό, που δρομολογούνται τις αμέσως επόμενες μέρες, όπως και τα μέτρα ύψους τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ που αφορούν στην κάλυψη των αντιλαϊκών στόχων για τον προϋπολογισμό του 2011.

Δεύτερον, κύρια στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στους εταίρους του στη συγκυβέρνηση, οξύνεται η αντιπαράθεση για το πώς μπορεί πιο αποτελεσματικά να χειραγωγηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, που κλιμακώνεται και αυξάνει την απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ συνδέουν άμεσα το χρόνο των εκλογών με την εσωκομματική διαδικασία διαδοχής του Γ. Παπανδρέου, προσαρμόζοντας την προσωπική τους στρατηγική στις συνολικότερες επιδιώξεις της αστικής τάξης για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Στη ΝΔ, αντίστοιχα, συγκρούεται η τάση εκείνη που για λογαριασμό μιας ισχυρής αστικής μερίδας πιέζει για μονιμοποίηση των κυβερνητικών συνεργασιών, ανεξάρτητα από το ποιος θα έχει την πρωτιά στις εκλογές, με εκείνη την ομάδα των στελεχών, που θέλουν η ΝΔ να έχει το πάνω χέρι στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού μετά τις εκλογές. Ο ΛΑ.Ο.Σ. από την πλευρά του, μιλώντας για μικρό σχήμα, δηλαδή για ανασχηματισμό και παράταση της θητείας της, προσπαθεί να εξαργυρώσει με τον καλύτερο τρόπο την αυξημένη εμπιστοσύνη που του δείχνει η αστική τάξη στον πόλεμο ενάντια στο λαό.

Ολοι στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους υπέρ ή κατά των εκλογών στο αν η κυβέρνηση Παπαδήμου «εξάντλησε την δυναμική της», αν δηλαδή είναι το ίδιο ικανή να ξεγελάει το λαό και να περνάει μέτρα, όπως τις πρώτες μέρες του σχηματισμού της. Ανησυχούν δηλαδή για το κατά πόσο αυτή η κυβέρνηση θα καταφέρει να νομιμοποιήσει τα χειρότερα που έρχονται για το λαό ή θα θαμπώσει την προοπτική των κυβερνήσεων συνεργασίας, για τις οποίες το αστικό σύστημα θρέφει μεγάλες προσδοκίες. Στο ίδιο παιχνίδι παίζουν επί της ουσίας και οι οπορτουνιστές, που ζητάνε εκλογές για να σχηματίσουν μια «ριζοσπαστική» δήθεν κυβέρνηση, το πρόγραμμα της οποίας μπάζει τη διαχείριση από την πίσω πόρτα και δίνει ανάσες στην πλουτοκρατία να μελετήσει νέα σενάρια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού.

Ο λαός έχει κάθε λόγο να παλεύει για την ανατροπή της συγκυβέρνησης αλλά και της εξουσίας των μονοπωλίων, απεγκλωβιζόμενος ταυτόχρονα από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, από κάθε διαχειριστική λογική και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει ώθηση στους λαϊκούς αγώνες, να βάλει εμπόδια στα χειρότερα μέτρα που έρχονται, να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη διαχείριση της κρίσης από τους αστούς και τα κόμματά τους, μεγαλώνοντας τα ρήγματα στο αστικό σύστημα. Να δυναμώσει την οργάνωσή του, τη λαϊκή συμμαχία, στους τόπους δουλειάς και τις γειτονιές. Με ισχυρό ΚΚΕ, μπορεί να συμβάλλει στην οικοδόμηση των προϋποθέσεων για ριζικές αλλαγές προς όφελός του.

Υπόθεση της εργατικής τάξης

Γρηγοριάδης Κώστας

«Εδώ σε εμάς, στον καιρό της μεγάλης κρίσης τα κατακερματισμένα και απολύτως κομματικοποιημένα συνδικάτα επιμένουν σε αγώνες άγονους και δεν συζητούν τίποτε άλλο πέρα από μαξιμαλιστικές χωρίς μέτρο και αίσθηση των συνθηκών διεκδικήσεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Χαλυβουργίας Μάνεση, η οποία αποδεδειγμένα επλήγη από την κατάρρευση του κατασκευαστικού κλάδου και το εκεί συνδικάτο δεν θέλει να ακούσει καν την ιδέα της μείωσης του χρόνου εργασίας προκειμένου να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας. Προτιμά να κλείσει μια επιχείρηση που απασχολεί 400 εργαζόμενους παρά να μπει στον κόπο να συζητήσει προσωρινές ρυθμίσεις που θα διευκολύνουν τη Χαλυβουργία σε τούτες τις δύσκολες συνθήκες. Δυστυχώς το σύνδρομο της "Πιρέλι" επανέρχεται και ο ελληνικός συνδικαλισμός δεν λέει να μάθει από τις πικρές εμπειρίες αποβιομηχάνισης του παρελθόντος». Το παραπάνω απόσπασμα από το κύριο άρθρο της ηλεκτρονικής σελίδας του «Βήματος» το περασμένο Σάββατο έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα ότι ο Μάνεσης δεν είναι μόνος του, αλλά πίσω του βρίσκεται σύσσωμη η πλουτοκρατία που θέλει να τσακίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων και να τους μετατρέψει σε σύγχρονους σκλάβους της. Στο ίδιο άρθρο ξεκαθαρίζεται ότι στόχος είναι τα εγχώρια μονοπώλια να γίνουν ανταγωνιστικά ακολουθώντας το παράδειγμα των γερμανικών που εδώ και μια δεκαετία είχαν πάρει μέτρα ώστε «να μειώσουν το κόστος παραγωγής και να εκσυγχρονισθούν ώστε να ανταγωνισθούν τους Ασιάτες». Μπορεί βεβαίως τώρα στην κρίση ο Μάνεσης να μην έχει κέρδη. Αλλά για πολλά χρόνια κερδοφορεί και σε τελευταία ανάλυση έχει τεράστια κέρδη και κεφάλαια απ' αυτή την κερδοφορία που είναι αποτέλεσμα της δουλειάς των εργατών. Είναι φανερό ότι ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών στην «Ελληνική Χαλυβουργία» στον Ασπρόπυργο φοβίζει τους αστούς. Αλλά είναι αγώνας που δίνει πείρα στην εργατική τάξη, αφορά το σύνολό της, που πρέπει να παραδειγματιστεί, να οργανώσει παντού αγώνες ενάντια στους καπιταλιστές και στην πολιτική που τους επιτρέπει να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να επιβάλλουν εκ περιτροπής εργασία, να δημιουργήσει πολλές «χαλυβουργίες»...

Πού την είδαν την περιχαράκωση;

Περιχαράκωση και απομόνωση βλέπει η «Αυγή» να καλλιεργεί το ΠΑΜΕ σχετικά με τον αγώνα των χαλυβουργών. Ετσι προκύπτει από προχτεσινό δημοσίευμά της. Αλήθεια, πού την είδαν την περιχαράκωση; Στο κάλεσμα που από την πρώτη στιγμή έχει απευθύνει το ΠΑΜΕ για ολόπλευρη και έμπρακτη συμπαράσταση στους χαλυβουργούς και έχει συναντήσει την ανταπόκριση Συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και άλλων φορέων από όλη τη χώρα, στην αλληλεγγύη που εκφράζεται από συνδικάτα απ' όλο τον κόσμο; Στην ανοιχτή και πλατιά σύσκεψη που κάλεσε το ΠΑΜΕ έξω από τις πύλες της «Χαλυβουργίας» για την καλύτερη οργάνωση της αλληλεγγύης; Στο κάλεσμα για μαζική συμμετοχή όλων των εργαζομένων και λαϊκών οικογενειών της Αττικής στο συλλαλητήριο που οργάνωσε το Σάββατο το σωματείο των χαλυβουργών; Στις συζητήσεις που οργανώνει σε κάθε κλάδο και χώρο αναδεικνύοντας τη σημασία του αγώνα των χαλυβουργών;

Γιατί σε όλα αυτά η «Αυγή» εντοπίζει περιχαράκωση; Ισως - υποθέτουμε - γιατί η αλληλεγγύη για την οποία παλεύει το ΠΑΜΕ εξυπηρετεί την ισχυροποίηση της ταξικής ενότητας και πάλης των εργατών ενάντια στο κεφάλαιο για να ξεμπερδέψουν μια και καλή από τους εκμεταλλευτές τους. Μήπως αυτό τελικά ενοχλεί την «Αυγή»;

Φιλολαϊκή διέξοδος σε ρήξη με τα μονοπώλια

Φουλ προς την κατάργηση του κατώτατου μισθού και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης προχωρά η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, όπως προκύπτει αβίαστα από το γεγονός ότι οι ανατροπές στα εργασιακά θα είναι το πρώτο θέμα στην αυριανή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Οσο και αν η κυβέρνηση διακηρύσσει υποκριτικά ότι δεν είναι στόχος της η κατάργηση του κατώτατου μισθού ή ότι δεν πιστεύει πως το θέμα της ανταγωνιστικότητας έχει να κάνει με τον κατώτατο μισθό, η αλήθεια είναι ότι δε θέλουν να υπάρχει όριο προς τα κάτω για τους μισθούς, ακριβώς γιατί θέλουν να συμπιέσουν συνολικά την τιμή της εργατικής δύναμης και να εντείνουν την υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Στον ταξικό αυτό πόλεμο η μαύρη διακυβέρνηση παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και είναι τερατώδες ψέμα ο ισχυρισμός του υπουργού Εργασίας ότι, τάχα, «οι μισθοί διαμορφώνονται ελεύθερα από τους κοινωνικούς εταίρους». Η κυβέρνηση είναι αυτή που συντονίζει τους κοινωνικούς εταίρους, εννοείται με γνώμονα τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου, και ψηφίζει τους αντεργατικούς νόμους. Την ώρα που παριστάνει τον «επιτήδειο ουδέτερο» στην κατάργηση του κατώτατου μισθού την ίδια ώρα ψηφίζει τη θεσμοθέτηση των επιχειρησιακών - ατομικών συμβάσεων, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, το 4ήμερο ή 3ήμερο, τη μερική απασχόληση. Ηδη με δύο διατάξεις που έχει ψηφίσει έχει σπάσει ο κατώτατος μισθός. Με τη μία διάταξη προβλέπονται χαμηλότεροι μισθοί - στο 80% του κατώτατου - για τους νέους ηλικίας έως 25 ετών και με την άλλη προβλέπεται μισθός μέχρι 625 ευρώ για τους απασχολούμενους σε προγράμματα κοινωφελούς εργασίας. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Η λύση βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη με προσανατολισμό τη σύγκρουση, ρήξη με τα μονοπώλια, τα κόμματά τους, τις κυβερνήσεις τους στην προοπτική της ανατροπής τους.