Μια μέρα μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απρίλη 1967, συναντήθηκα με ένα πολιτικό φίλο μου. Στη γνώμη μου, ότι δε θα βρισκόταν άνθρωπος να εξυπηρετήσει το στρατοκρατικό καθεστώς, μου απάντησε ότι πάντοτε υπάρχουν οι τυχάρπαστοι που εξυπηρετούν όλες τις καταστάσεις. Πράγματι, έτσι και έγινε στη διάρκεια της δικτατορίας. Η εμπειρία αυτή έρχεται στη σκέψη μου βλέποντας τη συμπεριφορά τωρινών τυχάρπαστων πολιτικών και δημοσιογράφων απέναντι στα γεγονότα που συνταράσσουν την Ελλάδα και προκαλούν πανεθνικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Το γεγονός αυτής της αντεθνικής συμπεριφοράς επαναλαμβάνεται σε κρίσιμες στιγμές. Εφιάλτες, Πηλιογούσηδες και Τσολάκογλου υπήρχαν πάντα στα σπλάχνα της Ελλάδας. Στην ίδια κοινωνική γη, μαζί με τα κυπαρίσσια φυτρώνουν και μολόχες. Αυτοί οι αρουραίοι της αγελαίας πολιτικής και δημοσιογραφίας καταδίκασαν τον εαυτό τους στο βούρκο της Ιστορίας. Ταύτισαν τον εαυτό τους με ένα ιστορικά τυμπανιαίο πτώμα, που προσπαθεί επίπονα να θάψει η λαϊκή ανθρώπινη συνείδηση. Είναι βέβαιο ότι στα διαβατήριά τους υπάρχει μόνιμη ειδική άδεια εξόδου για τη σωτηρία τους. Φυσικά, σε συνθήκες δύσκολες γι' αυτούς, θα επικαλεστούν την περίφημη ελεύθερη διακίνηση ιδεών κατά το πρότυπο της φαιάς προπαγάνδας. Ας αποφασίσει τότε το ελληνικό λαϊκό κίνημα τι θα τους κάνει.

Α υτή η πλευρά, όσο αποκρουστική κι αν είναι, αποτελεί τη μια όψη του αντεθνικού νομίσματος. Η άλλη όψη αποτελείται από μια ραφιναρισμένη «δημοκρατική» και προοδευτίζουσα νέα Αριστερά, ορκισμένη να διαβρώνει το λαϊκό κίνημα, ιδιαίτερα τις στιγμές που τείνει να πάρει επαναστατική ρότα. Αυτή η πλευρά συμπληρώνει τη σύνθεση ενός αντεθνικού αντιλαϊκού μετώπου. Βρίσκεται πάντα κοντά και μέσα στις λαϊκές οργανώσεις κι αλλάζει χρώμα κατά τις απαιτήσεις της στιγμής. Πρόκειται για μια χωρίς αρχές παρουσία, που κινείται πάντα πίσω από το διάφανο πέπλο του «αντικειμενισμού» και του «λελογισμένου» προοδευτισμού. Εθισμένη στην υψηλή πολιτική πορνεία, συναγελάζεται με τις πιο διαφορετικές πλευρές της πολιτικής ζωής, με μόνιμη επιδίωξη την ανεύρεση καρέκλας. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές απόκτησαν το παρατσούκλι «οι πουθενάδες» από την εμμονή τους ότι κάθε άρνηση της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού οδηγεί στο πουθενά. Για τους κυρίους αυτής της πλευράς δεν υπάρχει εθνική και λαϊκή εξεγερτική λύση. Δεν υπάρχει κολοκοτρωνέικη επανάσταση. Δεν υπάρχει Εθνική Αντίσταση. Υπάρχουν μόνο οι «λελογισμένες» προσαρμογές των Πηλιογούσηδων και των Τσολάκογλου στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα. Οσο υπήρχε η Σοβιετική Ενωση χλεύαζαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Οταν αυτός έπαψε να υπάρχει ανέμιζαν τη σημαία του τέλους του διπολισμού και του ψυχρού πολέμου που θα οδηγήσει στην πρόοδο την ανθρωπότητα.

Οταν, όμως, είδαν ότι ο διπολισμός έγινε ανεξέλεγκτος μονοπολισμός των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κι ο ψυχρός πόλεμος μετατράπηκε σε θερμό πόλεμο και μάλιστα στο νοτιοανατολικό έδαφος της Ευρώπης (Γιουγκοσλαβία) με άδηλες συνέπειες σε όλα τα Βαλκάνια και στην ευρωπαϊκή Ρωσία, τότε άρχισαν να μιλούν για τις συνέπειες της ανισορροπίας που επέφερε η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αρχισαν να ανακαλύπτουν τον αρνητικό ρόλο της παγκόσμιας επιβολής των ΗΠΑ χωρίς όμως να αναφέρουν, ως γνήσιοι ευρωλάγνοι, ότι το σύνολο των κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκονται ολοκληρωτικά στο μιλιταριστικό ιμπεριαλιστικό άρμα των ΗΠΑ και συναποτελούν τον ισχυρότερο στην ιστορία πολεμικό μηχανισμό, το ΝΑΤΟ. Απέναντι στην ιμπεριαλιστική αυθαιρεσία προτείνουν ως γνήσιοι εστέτ έναν πούρο αστικό δημοκρατισμό, λες και γνωρίζουν καλύτερα τη διαχείριση της αστικής δημοκρατίας από τα αφεντικά της. Εχοντες άγνοια της επαναστατικής διαλεκτικής της Ιστορίας, θεωρούν ως γιατρειά στις σημαντικές αρνητικές πλευρές που υπήρξαν στον προηγούμενο υπαρκτό σοσιαλισμό, τη «σωστή» εφαρμογή των αστικο-δημοκρατικών θεσμών. Είναι γνωστή η θέση τους έναντι των ενεργειών του καθεστώτος Γκορμπατσόφ - Γιέλτσιν στη διάλυση της ΕΣΣΔ και στην επιβολή του Προέδρου «Μπόμπα». Αυτοί οι «πουθενάδες» συνιστούν την άλλη όψη του αρνητικού διδύμου μέσα στο λαϊκό κίνημα και στην πορεία της Ελλάδας.