Το μαύρο δάκρυ, λένε, πέφτει κορόμηλο στο Λευκό Οίκο και στο Πεντάγωνο, συνοδευόμενο από τα γνωστά αναθέματα και τα διακοσμητικά επίθετα στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, γιατί, λένε, μ' ένα γράμμα που έστειλε την τελευταία στιγμή στον Σαντάμ Χουσεϊν, χάλασε όλα τα καλοδουλεμένα σχέδια των "γερακιών" του Πενταγώνου και των πολιτικών εκπροσώπων των πολυεθνικών, για ένα συντριπτικό στρατιωτικό πλήγμα κατά του Ιράκ.

Απαρηγόρητοι είναι ο Κλίντον και οι στενοί του σύμβουλοι σε θέματα"εθνικής ασφάλειας", οι στρατηγοί και οι ναύαρχοι του Γενικού Επιτελείου, οι ηγέτες του Κογκρέσου. Δεν είναι και λίγο πράγμα δηλαδή για βδομάδες να ετοιμάζεις όλες τις λεπτομέρειες του θανατηφόρου χτυπήματος στο άτακτο Ιράκ, να κουβαλάς την πανίσχυρη αρμάδα σου στον Περσικό, να στέλνεις τα βομβαρδιστικά με τις "έξυπνες βόμβες" στις βάσεις γύρω από τους στόχους να περιμένουν με αναμμένες τις μηχανές, να έχεις έτοιμους τους "Ράμπο", να είσαι μπροστά στα κουμπιά των "Κρουζ" αναμένοντας το τελικό σήμα να τα πατήσεις και να εξαπολύσεις τη φωτιά της κόλασης σ' έναν άοπλο λαό, και να μένεις μόνο με τη λαχτάρα.

Να έχεις κάνει τους υπολογισμούς σου ότι μέσα σε δυο ώρες από την έναρξη της επιχείρησης θα σκότωνες 10 χιλιάδες άμαχους, και ξαφνικά να μένεις με το χέρι στη σκανδάλη χωρίς να μπορείς να την πατήσεις, χωρίς να μπορείς να στείλεις τους "Τόμαχοκ" και τα πολυσυζητημένα "αόρατα" "Στιλθ" να πολτοποιήσουν ανθρώπινα κορμιά, να καταστρέψουν πόλεις και χωριά. Να βλέπεις όλα αυτά να τινάζονται ξαφνικά στον αέρα από μια διπλωματική πρωτοβουλία του... ανεκδιήγητου Ανάν.

Να έχουν τόσο άδοξο τέλος όλα αυτά τα ωραία σχέδια! Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα. Εχουν κάθε δίκιο οι ένοικοι του Λευκού Οίκου, οι στρατοκράτες του Γενικού Επιτελείου, τα αφεντικά της Γουόλ Στριτ να οδύρονται μανιωδώς και να σέρνουν τα εξ αμάξης στον Κόφι Ανάν.

Οι αξιόπιστες πηγές, όπως το περιοδικό ΤΙΜΕ, αρ. 21, λένε ότι τα "γεράκια" της Ουάσιγκτον έχασαν την ευκαιρία της ζωής τους για μια επίδειξη καταστροφικής δύναμης κατά του Ιράκ. Μάλιστα λένε ότι είχε βρεθεί και η φόρμουλα για την πολιτική και "ηθική" αιτιολόγηση του επιθετικού παροξυσμού.

Η ανακάλυψη της σπουδαίας αυτής φόρμουλας ανήκει στην ευρηματική υπουργό Εξωτερικών, κ. Μαντλίν Ολμπράιτ, που είχε, λένε, πείσει τον Κλίντον ότι"μέχρι τώρα είχαμε διπλωματία υποστηριζόμενη από στρατιωτική δύναμη. Τώρα χρειάζεται να μετακινηθούμε στη στρατιωτική δύναμη υποστηριζόμενη από διπλωματία"! Μετά από αυτή τη μεγαλοφυή διατύπωση πώς να μην πειστεί ο Πρόεδρος να "μετακινηθεί" στη νέα θέση αιτιολόγησης της χρήσης βίας!

Κι αφού όλα τα είχαν υπολογίσει μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, δεν καταλαβαίνουν τώρα πώς έγινε και τους χάλασε τη δουλιά αυτός ο άχρηστος ο Ανάν. Τι του ήρθε να πάρει πρωτοβουλία να στείλει γράμμα στον Σαντάμ, τελευταία στιγμή, να του δώσει έτσι την ευκαιρία να δεχτεί την επανέναρξη των επιθεωρήσεων του ΟΗΕ και να ματαιώσει την τρομερή επίθεση που ετοίμαζε η παρέα του Κλίντον;

Και να πεις πως ήταν κανένα επίσημο γράμμα του ΟΗΕ. Σε ένα προσωπικό του επιστολόχαρτο το έγραψε! Δεν καταλαβαίνει επιτέλους αυτός ο κύριος (ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ) ότι δεν μπορεί να παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες χωρίς την προηγούμενη έγκριση του πλανητάρχη; Δεν ξέρει ότι δουλιά του είναι να εκτελεί τις εντολές της Ουάσιγκτον και να μη φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν;

Ο κάθε λογικός άνθρωπος βέβαια θα έλεγε ότι οι ηγήτορες τουπολιτισμένου κόσμου θα έπρεπε να χαίρονται που αποφεύχθηκε η χρήση της τυφλής βίας με τρομακτικές καταστροφικές συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημιές.

Το λάθος όμως σ' αυτή την, κατά τα άλλα ανθρωπιστική και συνετή, σκέψη, είναι ότι θεωρεί τον Κλίντον και ΣΙΑ ως φυσιολογικούς ανθρώπους με ευαισθησίες και με υψηλό αίσθημα ευθύνης και πολιτισμού. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η κλίκα του Λευκού Οίκου, τα αφεντικά της Γουόλ Στριτ και οι στρατοκράτες του Πενταγώνου, μόνο άνθρωποι με ιστορική ευθύνη και πολιτισμό δεν είναι. Πρόκειται για την πιο επικίνδυνη και εγκληματική συμμορία αδίστακτων κακοποιών που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.

Γι' αυτούς ούτε οι ανθρώπινες ζωές μετράνε, ούτε η ειρήνη και η δημιουργική, ελεύθερη ζωή των ανθρώπων. Γι' αυτούς ο υπέρτατος νόμος της ζωής είναι η εξυπηρέτηση του οικονομικού και πολιτικού συμφέροντος της ματοβαμμένης τάξης των εκμεταλλευτών, που, προκειμένου να αβγατίσουν τα κέρδη τους και να πετύχουν τις στρατηγικές τους επιδιώξεις για παγκόσμια κυριαρχία, δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα.

Οχι μόνο ολόκληρο το λαό του Ιράκ είναι σε θέση να εξαφανίσουν απ' το πρόσωπο της Γης, αλλά και πολλούς άλλους λαούς να περάσουν από τη φωτιά και το σίδερο, περιοχές ολόκληρες του πλανήτη να μετατρέψουν σε κρανίου τόπο.

Γι' αυτό είναι ανάγκη οι λαοί να αγρυπνούν και να παλεύουν. Ο κίνδυνος μπορεί να πέρασε προσωρινά, όμως παραμένουν αυτοί που επιβουλεύονται την ειρήνη. Μπορεί να έχασαν μια ευκαιρία αλλά εξακολουθούν να παραμένουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Εξακολουθούν να σημαδεύουν την ειρηνική πορεία και την ανεξαρτησία των λαών.

Στράτος ΜΑΥΡΑΝΤΩΝΗΣ

Με καθυστέρηση έξι ημερών, την Τετάρτη που πέρασε, το "αίνιγμα" λύθηκε. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) που μανιασμένα η Αγκυρα ζητεί από τη Ρώμη να εκδώσει για να δικαστεί, μάλλον δε "συνελήφθη" ή (αν προτιμάτε) "τέθηκε υπό περιορισμό" κατόπιν καμιάς ερεβώδους, άκρως σατανικής συνωμοτικής επιχείρησης της ΜΙΤ, της Μοσάντ, της NSA και της DIGOS. Απλούστατα, ανταποκρίθηκε σε - γραπτή, μάλιστα - πρόσκληση, από 50 βουλευτές του Ιταλικού Κοινοβουλίου, την 28η Οκτώβρη, να πάει στη χώρα τους. Για να "αρχίσει πολιτικός διάλογος όσον αφορά το Κουρδικό". Πάντως, ο Μάσιμο ντ' Αλέμα δε μοιάζει και πολύ ενθουσιασμένος με την ιδέα.

Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια, βέβαια. Η εξήγηση του πώς ο "Απο" έφθασε τελικά στην ιταλική πρωτεύουσα ιστορικό ενδιαφέρον έχει πια, καθώς το ζήτημα προκαλεί κρίση άνευ προηγουμένου στις διπλωματικές σχέσεις Ρώμης - Αγκυρας, ενώ οι "παρενέργειές" του, δηλαδή η - αναμενόμενη - μαζική κινητοποίηση των Κούρδων μεταναστών και η "αντι-κινητοποίηση" των Τούρκων, συγκλονίζει την Ευρώπη. Ο Μεσούτ Γιλμάζ, αποκορυφώνοντας την οξύτατη και καθόλου "κομψή" πίεση που ασκεί όλες αυτές τις μέρες, προειδοποίησε λάβρος ότι "αν δώσετε πολιτικό άσυλο (στον Οτσαλάν) συνεργείτε στην τρομοκρατία και σε μαζικές δολοφονίες" (!), προσθέτοντας - κι έχοντας προφανώς κατά νου το ότι μετρά μέρες μέχρι την προεξοφλούμενη πτώση της κυβέρνησής του - πως "καμία κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας δεν πρόκειται να ξεχάσει κάτι τέτοιο". Ο Μάσιμο ντ' Αλέμα, όπως ήταν λογικό, απάντησε σε αναλόγως σκληρό ύφος, δίνοντας, Τετάρτη βράδυ, έκτακτη συνέντευξη Τύπου. "Τέτοιου είδους σχόλια" - είπε με άκαμπτο πρόσωπο - "είναι απαράδεκτα". Και πρόσθεσε, για πρώτη φορά επισήμως, αυτό που η Αγκυρα με τίποτε δεν ήθελε ν' ακούσει: "Τούτο δεν είναι διμερές πρόβλημα Ιταλίας και Τουρκίας, είναι ένα ζήτημα το οποίο ολόκληρη η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει και (η Ιταλία) αναμένει ενεργό συμπαράσταση".

Σημαίνει αυτό ότι ο Ιταλός πρωθυπουργός θα τιμήσει την υπόσχεση των Ιταλών πολιτικών (μεταξύ αυτών και στελέχη κυβερνητικών κομμάτων) περί ανάληψης "διαμεσολαβητικού" ρόλου, για την "ειρηνική επίλυση" του Κουρδικού, που στοιχειώνει εδώ και 14 χρόνια την Τουρκία με έναν αιματηρότατο (οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τις 50 χιλιάδες), όσο και καταστροφικό για ολόκληρες επαρχίες πόλεμο; Αγνωστο. Μάλλον οι "σκληρές" τοποθετήσεις του ανασφαλούς(ούτε ένα μήνα δεν έχει στα ηνία της - ετερόκλητης - ιταλικής κυβέρνησης) Μάσιμο ντ' Αλέμα, για την ώρα τουλάχιστον, στόχο έχουν να τηρηθούν προσχήματα και αποστάσεις και να μη δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις. Στην ίδια συνέντευξη, είπε ότι "η Ιταλία δεν εγκρίνει την τρομοκρατία", ενώ από τις αρχές της βδομάδας θέτει ως "προϋπόθεση" για τη χορήγηση ασύλου στον Οτσαλάν το να "αποκηρύξει" την τρομοκρατία.

Είναι ένα ζήτημα, ασφαλώς, το για ποια τρομοκρατία μιλά ο Ιταλός πολιτικός. Εδώ και δεκαπέντε μέρες, η "Οζγκούρ Γκιουζντέμ" προστέθηκε στον ατέλειωτο κατάλογο εφημερίδων που έκλεισαν, επειδή εξέφραζαν "φιλικές προς τις αποσχιστικές τάσεις" θέσεις. Την Τρίτη, οι άνθρωποι του μόνου νόμιμου (αλλά με τα γνωστά εκλογομαγειρέματα του 1994 εκτός Βουλής) κουρδικού κόμματος, του Χαντέπ, μιλούσαν για "σειρά οργανωμένων βίαιων επιθέσεων από παρακρατικούς", και λοιπούς "αγανακτισμένους πολίτες", στα γραφεία του. Πάνω από 500 "συνήθεις ύποπτοι", Κούρδοι και αριστεροί, έχουν συλληφθεί μέσα σε πέντε μέρες. Η εισβολή στο Βόρειο Ιράκ, όπου ελικόπτερα, τανκ και τουρκικές ειδικές δυνάμεις κάνουν ασκήσεις σκοποβολής στους εναπομένοντες Κούρδους, ακόμα συνεχίζεται. Στις νοτιοανατολικές επαρχίες της Ανατολίας, χωριά συνεχίζουν να καίγονται από τους στρατιώτες και τους πολιτοχωροφύλακες. Στις τουρκικές φυλακές σαπίζουν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Στην Κωνσταντινούπολη και την Αγκυρα, η βία κοντεύει να γίνει άμετρη. Αυτά εννοεί ο ντ' Αλέμα; Αμφίβολο. Περισσότερο μοιάζουν να τον απασχολούν οι χιλιάδες Κούρδοι που έχουν κατακλύσει την πρωτεύουσά του και διαδηλώνουν (ένας δοκίμασε ανεπιτυχώς να αυτοπυρποληθεί, όπως δύο έκαναν τη Δευτέρα στη Μόσχα, εκ των οποίους ένας υπέκυψε), οι συζητήσεις με τους Γερμανούς, που έχουν ένα ένταλμα σε βάρος του Οτσαλάν για "τρομοκρατική δράση" εκκρεμές, και τους Σουηδούς, που επίσης έχουν ένα ένταλμα σε βάρος του Οτσαλάν εκκρεμές, για να ερευνηθεί πιθανή συμμετοχή του ΡΚΚ στη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε. Επίσης τον Ιταλό πρωθυπουργό απασχολεί η αναταραχή και στην υπόλοιπη Ευρώπη, και η... διακριτική - πλην σαφέστατη - πίεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να "εκδώσει τον τρομοκράτη Οτσαλάν", καταπώς το έθεσε, εν είδει ηθικής επιταγής, ο Τζέιμς Ρούμπιν.

Το ...ευτυχές για τον ντ' Αλέμα είναι ότι έχει μια επαρκή νομική δικαιολογία, που του επιτρέπει να αποφύγει προς το παρόν το να λάβει μια άβολη, επισφαλή για τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ και ίσως δαπανηρή πολιτικά για τον ίδιο, απόφαση. Η εν λόγω δικαιολογία είναι πως, βάσει της κείμενης ιταλικής νομοθεσίας, δεν μπορεί να εκδοθεί σε οποιαδήποτε χώρα έχει ενεργό νομοθεσία επιβολής θανατικής ποινής ο οποιοσδήποτε (κατά ειρωνική σύμπτωση, ακριβώς για τον ίδιο λόγο δεν εκδόθηκε ποτέ ο Αγκτσά, που είχε δοκιμάσει ενεργώντας πιθανώς με χρήματα του τουρκικού παρακράτους - αφεντικό του ήταν ο μακαρίτης Τσατλί της "υπόθεσης Σουσουρλούκ" - να δολοφονήσει τον ...πάπα). Ο ντ' Αλέμα γαντζώθηκε από το ...θεόσταλτο πρόσχημα: "Θα χειριστούμε την υπόθεση σύμφωνα με το γράμμα του νόμου και τις υπάρχουσες διαδικασίες", είπε αποφασιστικά προς τον Τούρκο πρεσβευτή στη Ρώμη. Την ίδια ώρα, ο Τούρκος Πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ διέψευδε κατηγορηματικά φήμες που κυκλοφόρησαν αίφνης την Τρίτη στην Αγκυρα περί προώθησης στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος νομοσχεδίου που θα "καταργούσε" τη θανατική ποινή, έστω κι αν τέτοια έχει να επιβληθεί από τα χρόνια της χούντας του στρατηγού Κενάν Εβρέν.

Καθώς ο Μάσιμο ντ' Αλέμα εξασκεί την τέχνη του ισορροπιστή, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν μιλά με πολύ πιο ωμούς, αλλά και βασικούς, όρους. "Δεν πιστεύω" - έγραψε προς τις εφημερίδες "Ρεπούμπλικα" και "Ουνιτά", που του υπέβαλαν γραπτές ερωτήσεις, την Τρίτη - "ότι η χώρα σας θα δείξει τέτοια δειλία, ότι θα με παραδώσει. Ερχόμενος εδώ, έκανα ένα σημαντικό βήμα. Ιταλία, μην με προδώσεις". Αυτό που επιδιώκει ο Οτσαλάν είναι να αρχίσει, επιτέλους, ένας διάλογος Κούρδων - Αγκυρας: "Εχουμε προσφέρει πολλές φορές εκεχειρίες" - λέει - "χωρίς αντίκρισμα. Είμαι έτοιμος να συζητήσω μια πολιτική λύση, είμαι έτοιμος να συμβάλω στον τερματισμό της τρομοκρατίας". Αρκετοί Ιταλοί πολιτικοί συμφωνούν. Οπως ο Ουμπέρτο Ρανιέρι, υφυπουργός Εξωτερικών, που υπενθύμισε το νωπό παράδειγμα "της ειρηνευτικής συμφωνίας στη Βόρειο Ιρλανδία". Κι ο Φαμπρίτσιο Αμπάτε, υφυπουργός Αμύνης, που εξέφρασε την άποψη ότι "δε θα εγκρίνουμε την έκδοση".

Οι περισσότεροι αναλυτές επισημαίνουν ότι αν πράγματι δοθεί πολιτικό άσυλο στον Οτσαλάν από την Ιταλία, όλη η κοπιώδης προσπάθεια της στρατιωτικής μηχανής και της διπλωματίας της Τουρκίας να "συντρίψει" τους "τρομοκράτες", που φέτος έφθασε στο απόγειό της (αρκεί να θυμηθεί κανείς την απειλή κήρυξης πολέμου προς τη Συρία, το "κρυφτούλι" με τη Μόσχα, τους πάνω από χίλιους νεκρούς που καταγράφηκαν από την αρχή του 1998) θα πάει στράφι. "Πρόκειται για πολύ σοβαρή απειλή" - έλεγε τη Δευτέρα ο Τούρκος πολιτικός σχολιαστής Σάμι Κοέν στο Ρόιτερς - "διότι θέτει εν κινδύνω ολόκληρη την εξωτερική μας πολιτική". Ενας συνάδελφός του, ο Οκτάι Εκτσί, έγραψε την ίδια μέρα ότι "δεν πρέπει να σταματήσουμε (τον πόλεμο) πριν και το τελευταίο μέλος του ΡΚΚ τιμωρηθεί".

Πρόκειται, φυσικά, για τη νιοστή επανάληψη των βασικών επιχειρημάτων της επί 14ετία (στην πραγματικότητα, επί 75ετία) εφαρμοζόμενης πολιτικής στην Αγκυρα. "Δεν υπάρχει" κουρδική μειονότητα, αλλά μόνο Τούρκοι υπήκοοι, και "δε διαπραγματευόμαστε με τρομοκράτες". Ουδεμία σημασία έχει αν στην πρωθυπουργία βρίσκεται ο Μεσούτ Γιλμάζ (ή ο Ετσεβίτ, ή η Τσιλέρ, ή ο Κουτάν, ή κι ο Ερμπακάν ακόμη), και στην ηγεσία του στρατού ο Χουσεϊν Κιβρίκογλου (ή ο Καρανταγί, ή ο Μπιρ). Εδώ διακυβεύεται μια από τις θεμελιωδέστερες αρχές του κοσμικού κράτους του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Και, οπωσδήποτε, διακυβεύονται κρίσιμα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ: Τόσο κόπο έκαναν να φέρουν βόλτα τους Κούρδους του Ιράκ, θα τους χαλάσει τις ισορροπίες ο Οτσαλάν;

Τι θα βγει απ' αυτόν τον κυκεώνα θα το μάθουμε, ούτως ή άλλως, σε λίγες μέρες, όταν το ιταλικό υπουργείο Δικαιοσύνης θα βγάλει το πόρισμά του και ο Μάσιμο ντ' Αλέμα θα αναγκαστεί, εν τέλει, να αποφασίσει...

Μπ. Γ.

Ο "λόγος" των ιμπεριαλιστών

Χωρίς κανένα πρόσχημα δηλώνει πως με το "έτσι θέλω", όταν δεν του "αρέσει" κάποια κυβέρνηση αυτός νομιμοποιείται να επεμβαίνει για να την αλλάζει κατά τα κέφια του...

Ισως η περίπτωση του Σ. Χουσεϊν να του βγαίνει "βολική" για να μιλάει σαν επικυρίαρχος ολόκληρου του κόσμου, αλλά από πουθενά δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει και θα επιχειρήσει να επιβάλει με τη βία αλλαγές κυβερνήσεων; Οχι ότι κάτι τέτοιο δεν το έκαναν πάντα οι ΗΠΑ, αλλά τώρα έχουν τόσο πολύ αποθρασυνθεί που πιστεύουν πως μπορούν και να προπαγανδίζουν τη διά της βίας μετατροπή του άδικου σε "δίκιο".

Φαίνεται ότι οι ταλιροκυνηγοί δε γνωρίζουν ή δεν αποδέχονται εθνικές αξίες, όπως αυτές προκύπτουν από τη μακρά παράδοση λαϊκών πολιτισμών. Εάν, όμως, το φαινόμενο αυτό εξηγείται εν μέρει από τη σχετικά περιορισμένη ιστορία των ΗΠΑ, δε συμβαίνει το ίδιο με τη μακρά και βαθιά ευρωπαϊκή ιστορία.

* * *

* * *

Πρόκειται για την πανάρχαια τάση του ανθρώπου που θέλει να τον απαλλάξει από τα δεσμά του και να τον οδηγήσει στο Βασίλειο της Ελευθερίας.

* * *

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ