Πολλά τα αφιερώματα του ελληνικού Τύπου για τα 10 χρόνια από τα αιματηρά γεγονότα στη Ρουμανία και πραγματικά τώρα πια φαίνεται να γίνεται απ' όλους παραδεκτό ότι η λεγόμενη «λαϊκή επανάσταση» ήταν, στην πραγματικότητα, ένα καλά κι από πολλούς μήνες νωρίτερα σχεδιασμένο πραξικόπημα. Οι «εκατόμβες» νεκρών της «επανάστασης», που παρουσίαζαν εκείνες τις μέρες τα δυτικά ΜΜΕ, αποδείχτηκαν σκηνοθετημένες, ψεύτικες!

Η βιασύνη, με την οποία οι νέοι «λαϊκοί ηγέτες», δίκασαν, καταδίκασαν και εκτέλεσαν τους Τσαουσέσκου αποτέλεσε ένα πρώτο δείγμα της «δημοκρατίας» τους. Φάνηκε ότι μια δημόσια, φανερή δίκη δεν απηχούσε τα συμφέροντά τους και προτίμησαν ό,τι κάνουν να το κάνουν στα «μουλωχτά».

Σήμερα, 10 χρόνια μετά, η ευημερία που υποσχέθηκαν οι ηγέτες του πραξικοπήματος δεν «έφτασε» ακόμη. Η ανεργία, με βάση τα επίσημα στοιχεία, φτάνει τουλάχιστον το 12%.

Οι μισθοί, που είναι στην κυριολεξία μισθοί πείνας κατά ομολογία και των δυτικών ΜΜΕ, αγγίζουν το ...«αστρονομικό» ποσό των 80 δολαρίων ΗΠΑ το μήνα για το μέσο εργαζόμενο, ενώ υπολογίζεται ότι το ένα τρίτο του πληθυσμού ...«φυτοζωεί» με λιγότερα από 60 δολάρια το μήνα.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και των λεγόμενων «αναδιαρθρώσεων», δηλαδή της παραπέρα διάλυσης των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, έχει οδηγήσει στην απόλυτη φτώχεια κι εξαθλίωση εκατομμύρια εργαζόμενους στη Ρουμανία.

Δεν είναι τυχαίο ίσως το γεγονός ότι, παρά τον έντονο αντικομμουνισμό, που ασκείται, τόσο με κατασταλτικά μέσα, όπως είναι η απαγόρευση του ΚΚ, όσο και την ψυχολογική πίεση από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς, πρόσφατη δημοσκόπηση, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 31/12/99, έδειξε ότι το 61% του λαού εκτιμά πως «επί Τσαουσέσκου» η ζωή ήταν καλύτερη!!! Με την είσοδο του 2000, ανακοινώθηκαν αυξήσεις 8% σε βασικά προϊόντα διατροφής: Ψωμί, κρέας, γάλα και ζάχαρη...

Η νέα αστική τάξη της χώρας, μέσω των κυβερνήσεών της, υπέβαλε τις σχετικές αιτήσεις ένταξης της Ρουμανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, χωρίς, βέβαια, να αισθανθεί την αναγκαιότητα να ρωτήσει και το λαό της Ρουμανίας. Αποδεικνύοντας, έτσι, για άλλη μια φορά ότι η ένταξη σ' αυτούς τους οργανισμούς θεωρείται απ' τις αστικές τάξεις των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ως μια εγγύηση «παντός καιρού» για την παραμονή τους στην εξουσία.

Αυτή η επιδίωξή τους φάνηκε και με την υπογραφή του λεγόμενου «Συμφώνου Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη», που, όπως είναι γνωστό, κινείται στην κατεύθυνση σταθεροποίησης του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος στις βαλκανικές χώρες, καθώς και βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησής τους. Το δικαίωμα επέμβασης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών στα εσωτερικά ζητήματα των χωρών, που «θεσμοθετείται» με το παραπάνω Σύμφωνο, έχει στόχο να «θωρακίσει» την εξουσία της αστικής τάξης από τον «εχθρό - λαό».

Βέβαια, όπως θα δούμε παρακάτω, οι ρουμανικές κυβερνήσεις έχουν πάρει ήδη τα «μέτρα» τους, προσπαθώντας να ποδοπατήσουν κάθε φωνή αντίστασης, καταλύοντας, έτσι, κάθε έννοια δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Μια πρώτη, όχι και τόσο ...«πρωτοποριακή» και «ευρηματική», κίνηση των νέων κυρίαρχων κύκλων της Ρουμανίας ήταν η νομοθετική απαγόρευση της δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρουμανίας, το οποίο εξαναγκάζεται να δρα παράνομα. Οπως, όμως, φαίνεται, οι αρχές δεν περιορίστηκαν μόνο σ' αυτό.

Στη φυλακή βρίσκεται από τα μέσα Φεβρουαρίου 1999 ο Μίρον Κόζμα, πρόεδρος της Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων Ανθρακωρύχων της Ρουμανίας, με την κατηγορία της «υπονόμευσης της δύναμης του κράτους». Ο συνδικαλιστής ηγέτης έχει καταδικαστεί συνολικά σε μια βαριά και εξοντωτική ποινή 18 χρόνων φυλάκισης.

Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ρουμανίας αφορά τα βίαια γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1991, όταν χιλιάδες ανθρακωρύχοι έφτασαν στο Βουκουρέστι με οικονομικο-κοινωνικά αιτήματα. Το περίεργο, βέβαια, είναι ότι αυτή η απόφαση βγήκε τον Φεβρουάριο του 1999, λίγες μόλις μέρες μετά τη νέα κινητοποίηση των ανθρακωρύχων της χώρας. Οπως είναι γνωστό, το Γενάρη του 1999, πάνω από 15.000 ανθρακωρύχοι κατευθύνθηκαν και πάλι προς το Βουκουρέστι, προβάλλοντας οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα προς την κυβέρνηση της Ρουμανίας. Οι ανθρακωρύχοι σταμάτησαν αυτή τους την πορεία μετά από συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις στην περιοχή Ριμνίκου Βιλτσέα. Τότε, στις 22/01/99, η ρουμανική κυβέρνηση προχώρησε σε συνομιλίες και υποσχέσεις προς τους ανθρακωρύχους, με σκοπό την αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων, κάτι που το πέτυχε. Στη συνέχεια όμως, ακολούθησε η σύλληψη και καταδίκη του συνδικαλιστή ηγέτη τους.

Μ' αυτόν τον τρόπο, οι αρχές της Ρουμανίας έδειξαν πώς εννοούν τη δημοκρατία, την ελευθερία, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα όμως, διαπρέπουν με τη σιωπή τους και όλες εκείνες οι διάφορες, ευρωπαϊκές και μη, οργανώσεις «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που στο παρελθόν φρόντιζαν να μας ενημερώνουν για την τύχη και του τελευταίου «αντιφρονούντα» στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, δείχνοντας τώρα ποιος είναι ο πραγματικός τους ρόλος και πρόσωπο.

Εννοείται ότι για την παραπάνω περίπτωση σιωπά και η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), η οποία δεν κούνησε ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, βλέπουμε την ΕΕ να διαμαρτύρεται έντονα για την «τήρηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων», να παίρνει κατασταλτικά μέτρα σε βάρος χωρών, όπως είναι η Γιουγκοσλαβία και η Λευκορωσία, να απαγορεύει την είσοδο σε εκατοντάδες κυβερνητικά στελέχη αυτών των χωρών στις χώρες της ΕΕ, να δίνει εκατομμύρια ECU για την ενίσχυση φιλο-δυτικών, φιλο-καπιταλιστικών και λοιπών αντιδραστικών οργανώσεων στις συγκεκριμένες χώρες. Κατά τ' άλλα, ορισμένοι «αριστεροί» στη χώρα μας πανηγύρισαν πρόσφατα για τα αποτελέσματα του Ελσίνκι, μεταξύ των άλλων, για το ότι - λέει - αυτή η ΕΕ, θα φέρει τάχατες τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας... Μ' αυτό το πλευρό να κοιμούνται... Να σημειωθεί εδώ ότι όταν η ρουμανική κυβέρνηση προχώρησε στις αρχές του 1997 στη λήψη αντεργατικών μέτρων (κλείσιμο ανθρακωρυχείων, μαζικές απολύσεις ή διαθεσιμότητες εργατών κλπ.) είχε ληφθεί ως «προληπτικό μέτρο» ενάντια στις πιθανές κινητοποιήσεις η προληπτική σύλληψη και φυλάκιση του Μίρον Κόζμα από τις 10/01/1997 έως 10/07/1998, οπότε και απολύθηκε από τη φυλακή, για να συλληφθεί και να καταδικαστεί εκ νέου το Φλεβάρη του 1999 σε πολυετή φυλάκιση.

Ο Μίρον Κόζμαδεν είναι κομμουνιστής. Είναι ένας συνδικαλιστής ηγέτης, που αποφάσισε ν' ακολουθήσει το δρόμο του αγώνα, κι όχι αυτόν του συμβιβασμένου «κοινωνικού διαλόγου», που βεβαίως διεξάγεται και στη Ρουμανία. Το περιστατικό της πολύχρονης καταδίκης του δε δείχνει μόνο το πως εννοείται η Δικαιοσύνη στον καπιταλισμό, όταν το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα είναι αδύνατο, αλλά επιβεβαιώνει ότι ο αντιδημοκρατικός κατήφορος που αρχίζει με την απαγόρευση της δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές, όσους υποστηρίζουν το ΚΚ, αλλά γρήγορα επεκτείνεται ενάντια σε κάθε φωνή αντίστασης.

Πιστεύουμε ότι αποτελεί χρέος για κάθε δημοκράτη, για κάθε μαζική, συνδικαλιστική, πολιτική οργάνωση, που διακηρύσσει και αγωνίζεται για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, ν' απαιτήσει προς κάθε κατεύθυνση, εδώ και τώρα:

• Την άμεση απελευθέρωση του Μίρον Κόζμα.
• Την κατάργηση της απαγόρευσης στη δράση του ΚΚ Ρουμανίας .