Για την πολιτική κατάσταση στη Ρωσία, την κατάσταση στα Βαλκάνια και τις επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία μιλήσαμε πρόσφατα με τον Βίκτορ Τιούλκιν, Α Γραμματέα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (ΚΕΚΡ),κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στην Αθήνα, όπου συμμετείχε στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που διοργάνωσε το ΚΚΕ.

- Ποια πολιτική κατάσταση επικρατεί σήμερα στη Ρωσία;

- Πιθανότατα, κάποιος που δεν παρακολουθεί χρόνια την πολιτική κατάσταση στη Ρωσία, να βλέπει την απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γεβγκένι Πριμακόφ, την επικύρωση του Στεπάσιν και της κυβέρνησής του, και να βγάζει το συμπέρασμα ότι η χώρα περνάει κάποια όξυνση, κάποια κρίση. Από την πλευρά μας όμως εμείς, ως κομμουνιστές, αντιμετωπίζουμε πιο ήρεμα τα γεγονότα και λέμε ότι δεν πρόκειται για κάποιο καινούριο φαινόμενο μια και υπήρξαν ήδη οι κυβερνήσεις του Γκαϊντάρ, του Τσερνομίρντιν, του Κιριένκο, κλπ., οι οποίες δεν έφεραν τίποτα καινούριο για το λαό. Το ζήτημα για μας δεν αφορά τις κυβερνήσεις, ούτε τους πρωθυπουργούς, αλλά το βασικό είναι ποια πολιτική ακολουθείται και σε ποια κατεύθυνση οδηγείται η κοινωνία. Γι' αυτό, αν μιλήσουμε για τη σημερινή Ρωσία, θα πρέπει να πούμε πως δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη νέα κρίση, αλλά, απλώς, μια συνέχιση της γενικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο εφαρμόζει το κράτος. Αυτή είναι η κύρια βασική εκτίμησή μας για τη σημερινή κατάσταση.

- Σ' αυτή την κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί εδώ και καιρό, πώς αντιδρά ο λαός της Ρωσίας;

- Θα πρέπει να πω πως το κόμμα μας αποβλέπει στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, στην ανάπτυξη της συνδικαλιστικής αντίστασης και τα στατιστικά στοιχεία, στην προκειμένη περίπτωση, είναι θετικά προς εμάς, διότι τον περασμένο χρόνο έχουν διεξαχθεί στη Ρωσία περίπου κατά 2,5 φορές περισσότερες κινητοποιήσεις, απεργίες, απεργίες πείνας και άλλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Για παράδειγμα, στις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν φέτος την Πρωτομαγιά, μπορούμε να πούμε πως συνολικά, σε όλη τη χώρα, συμμετείχαν περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Λένινγκραντ πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση και πορεία, στην οποία συμμετείχαν περίπου 75.000 διαδηλωτές. Παράλληλα, ενδιαφέρον προκαλούν και τα πρόσφατα στοιχεία των αστικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, που δείχνουν τη δημοτικότητα του Μπ. Γιέλτσιν μόνο στο 2%. Ο λαός δεν τον θέλει και μάλιστα τον κοροϊδεύει.

Θα πρέπει να πω πως στη Ρωσία υπάρχει μια μοναδική κατάσταση, που δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Δεν καταβάλλονται οι μισθοί σε αυτούς που εργάζονται για μήνες, μισό χρόνο αλλά και παραπάνω. Αυτή η κατάσταση ωθεί τους εργαζόμενους σε μια σειρά κινητοποιήσεις, από τις οποίες εμείς συγκεντρώνουμε μοναδική εμπειρία. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι εργάτες έχουν πάρει πλήρως στα χέρια τους τα εργοστάσια και τα διαχειρίζονται και προχωράνε την παραγωγή, αλλά υπάρχουν και αυτοί που είναι ακόμα στη σκέψη τι να κάνουν.

Το Δεκέμβρη του 1999 έχουμε τις γενικές εκλογές που, σύμφωνα με το νόμο, θα πρέπει να διεξαχθούν. Σκοπός μας είναι να ενισχύσουμε τις δυνάμεις μας και να τις αξιοποιήσουμε σε αυτή την εκλογική μάχη. Στις προηγούμενες εκλογές είχαμε λάβει πάνω από 3 εκατομμύρια ψήφους. Για τη Ρωσία, όμως, οι ψήφοι αυτές είναι λίγες, και δε μας έφτασαν για να πάρουμε το 5% και να εκλέξουμε τους ανθρώπους μας στο Κοινοβούλιο. Αυτό το χρόνο επιδιώκουμε να περάσουμε αυτό το όριο του 5% και να εκλέξουμε τους βουλευτές μας στο Κοινοβούλιο, οι οποίοι και μέσα από εκεί να βοηθήσουν στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος.

- Πώς βλέπετε την κατάσταση στα Βαλκάνια και τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία;

- Σε ό,τι αφορά την κατάσταση στα Βαλκάνια, εμείς, ως κόμμα, ανησυχούμε ιδιαίτερα για τα αδέλφια μας τους Γιουγκοσλάβους. Διατηρούμε παράλληλα συνεχή επαφή με το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας, με τον Μπράνκο Κιτάνοβιτς, και πραγματοποιούμε πικετοφορίες διαμαρτυρίας σε πρεσβείες, εκδηλώσεις συμπαράστασης στη χώρα και άλλες τέτοιες ενέργειες. Βλέπουμε ότι παρά το γεγονός ότι ο Γιέλτσιν και ο Πριμακόφ πριν από λίγο, ο Τσερνομίρντιν τώρα, προσπαθούν να εμφανίσουν ένα "καλό πρόσωπο", στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Η σημερινή ρωσική κυβέρνηση φταίει που οι Αμερικανοί έχουν αποθρασυνθεί και δρουν με τέτοιον τρόπο, ατιμώρητα, στη Γιουγκοσλαβία. Και θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι δεν πρόκειται για πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Πόλεμος είναι όταν δύο χώρες έχουν λίγο - πολύ ίδιες πιθανότητες ρίσκου. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γιουγκοσλαβία είναι μια βάρβαρη επίθεση. Και αυτό τη στιγμή που από το αεροπλάνο γνωρίζουν ότι πρακτικά δεν μπορεί να τους χτυπήσουν σε απόσταση μερικών χιλιάδων χιλιομέτρων. Από τη μεριά τους ρίχνουν βόμβες και πυραύλους, βομβαρδίζουν πόλεις και χωριά, εργοστάσια και άλλους στόχους. Κατά την άποψή μας πρόκειται για φασισμό. Γι' αυτό και είμαστε πάντα ενάντια σε αυτές τις ενέργειες του ΝΑΤΟ και αν η κατάσταση απαιτήσει μια πιο συγκεκριμένη συμμετοχή, είμαστε έτοιμοι και προς αυτή την κατεύθυνση. Οταν χρειαστούν οι Γιουγκοσλάβοι σύντροφοί μας κάτι, είτε ανθρώπους, ειδικούς ή οτιδήποτε άλλο, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να βοηθήσουμε.

- Με το ρόλο που παίζει το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, πιστεύετε ότι υπάρχει κίνδυνος και για τη Ρωσία;

- Νομίζουμε ότι πρέπει να μιλήσουμε για κίνδυνο για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί αν πάρουμε χωριστά τη Γιουγκοσλαβία, ή τη Βουλγαρία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, μπορούμε να παραλείψουμε τον κύριο κίνδυνο. Ο κύριος κίνδυνος, κατά την άποψή μας, συνίσταται στο ότι εμφανίστηκαν νέοι φασίστες. Ενα από τα χαρακτηριστικά του φασισμού αφορά την επιβολή των αξιών του σε άλλους λαούς, έθνη, με βίαιο τρόπο. Θεωρούν (οι φασίστες) τον εαυτό τους ανώτερης κατηγορίας, τον υπόλοιπο λαό τον θεωρούν κατώτερο και μπορούν να τον βομβαρδίζουν με αεροπλάνα, πυραύλους. Δε θεωρούμε ότι αυτό που συμβαίνει στη Γιουγκοσλαβία είναι πόλεμος.

Παράλληλα, καταλαβαίνουμε καλά ότι πρόκειται για ένα μοντέλο που επεξεργάζεται το ΝΑΤΟ για παραπέρα επέκταση με προοπτική τη Ρωσία. Σχετικά με αυτό, εμείς προειδοποιούμε τη χώρα μας για όλα αυτά, μιλάμε γι' αυτά. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι το σοβαρό τώρα όσο καιρό διεξάγεται η επίθεση στη Γιουγκοσλαβία, ένα όμως πράγμα μπορώ να πω: Αν εισβάλουν στη Ρωσία θα είναι πολύ πιο δύσκολο γι' αυτούς μια και θα βρεθούν αντιμέτωποι με όλο το λαό.

- Πώς κρίνετε τη συνάντηση που έγινε εδώ στην Αθήνα;

- Κατ' αρχάς να πω πως πιστεύω ότι είναι πολύ καλό που έγινε αυτή η συνάντηση. Συναντηθήκαμε εδώ άνθρωποι διαφόρων κομμάτων. Εγινε ένα βήμα προς τα εμπρός. Πάρα πολλοί διατύπωσαν τις απόψεις τους και τις εκτιμήσεις τους σχετικά με τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και για τον ιμπεριαλισμό. Δόθηκαν νέοι αριθμοί, ενδιαφέροντα και χρήσιμα στοιχεία. Εχουμε ήδη συναντηθεί εδώ στην Αθήνα αρκετές φορές. Για την ώρα έχουμε συμφωνήσει να κυκλοφορήσει ένα κοινό περιοδικό που θα το βγάζει το ΚΚΕ και είμαστε πολύ ευγνώμονες γι' αυτό το πράγμα, και παράλληλα μια κοινή σελίδα στο "Ιντερνετ", που θα αντανακλά όλη τη δραστηριότητα των κομμάτων. Πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα για τη συνένωση των κομμουνιστών των διαφόρων χωρών. "Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!" είναι το σύνθημα του πολιτικού μας αλφαβηταρίου, του μανιφέστου του κομμουνιστικού κόμματος, και μιας και θεωρούμαστε το πρωτοπόρο τμήμα του προλεταριάτου, τότε θα πρέπει να δείξουμε το παράδειγμα.

Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ

Στη διάρκεια των συνομιλιών στη Μόσχα του Προέδρου Μπορίς Γιέλτσιν με τον Πρόεδρο της Νότιας Κορέας Κιμ Ντε Τζουν, οι δυο "πρώτες κυρίες" έκαναν επίδειξη στις τηλεοπτικές κάμερες της αγάπης τους για τα παιδιά. Στην προκειμένη περίπτωση για τα παιδιά του παιδικού σταθμού Νο. 3 της πρωτεύουσας. Η εικόνα ήταν πράγματι συγκινητική, ιδίως όταν η σύζυγος του Ρώσου Προέδρου Ναϊνά Γιέλτσινα, επιδεικνύοντας, για χάρη του πρωτοκόλλου, την αγάπη για τα παιδιά, χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο ένα παιδάκι. Και σε συνέντευξή της στην εφημερίδα "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" ανέφερε ότι υπάρχει το μόνιμο πρόγραμμα "Παιδιά της Ρωσίας". "Ζητούμε συνέχεια χρήματα από τον Πρόεδρο για να βοηθήσουμε τα παιδικά ιδρύματα", είπε η Ναϊνά Γιέλτσινα. "Και ο Πρόεδρος σας δίνει χρήματα;", ενδιαφέρθηκε ο δημοσιογράφος. "Μας δίνει όλα όσα έχει. Αν και δεν είναι και τόσο απλό να βρεις χρήματα στο προεδρικό πρόγραμμα", παραπονέθηκε η "πρώτη κυρία" της Ρωσίας.

Ποια είναι όμως η πραγματική κατάσταση των παιδιών; Η μοίρα των παιδιών στη μετασοβιετική Ρωσία γίνεται από μέρα σε μέρα πιο δύσκολη και μαύρη. Ειρωνεία της τύχης, η συνέντευξη της Γιέλτσινα κυκλοφόρησε την ίδια μέρα με άρθρο, στην εφημερίδα "Νεζαβίσιμαγια Γκαζέτα", του προέδρου του Παιδικού Ιδρύματος της Ρωσίας και προέδρου του Διεθνούς Συλλόγου Παιδικών Ιδρυμάτων, συγγραφέα Αλμπέρτ Λιχάνοφ. Το άρθρο αυτό απορρίπτει ουσιαστικά τα λόγια της συζύγου του Γιέλτσιν σχετικά με το ότι ο "Πρόεδρος δίνει όλα όσα έχει".

Ο Λιχάνοφ θεωρεί ότι "η έλλειψη στη Ρωσία εθνικής πολιτικής για τα παιδιά θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε καταστροφή". Υποστηρίζει ότι "τον τελευταίο καιρό τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας βρίσκονται στους ηγέτες της χώρας όχι στη δέκατη, αλλά στην εκατοστή δέκατη θέση... Στις 9 Μάη του 1945 υπήρχαν στην ΕΣΣΔ 678.000 ορφανά, ενώ τώρα μόνο στη Ρωσία υπάρχουν 640.000 ορφανά και κάθε χρόνο ο αριθμός αυτός αυξάνει κατά 70-80.000". Στο άρθρο αναφέρονται αδιάψευστα στοιχεία ότι το κυρίαρχο καθεστώς, οι κυβερνήτες "συχνά δεν ανταποκρίνονται" στις εκκλήσεις για βοήθεια στα άμοιρα παιδιά.

"Στα 12 χρόνια ύπαρξης του Παιδικού Ιδρύματος της Ρωσίας έτυχε να δοκιμάσω πολλές περιόδους και ενθουσιασμού και σχεδόν πλήρους απόγνωσης. Υπήρξε ένας καιρός που τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας είχαν απήχηση στην ηγεσία της χώρας - το ίδρυμα υποστηριζόταν, στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ υπήρχαν οι ιδρυτές μας, οι νομοθέτες άκουγαν τα επιχειρήματά μας. Τότε ακριβώς είχαν ληφθεί ειδικές αποφάσεις (είμαι περήφανος που είχε σταθεί δυνατό να δοθούν στους παιδικούς σταθμούς 1.500 λεωφορεία και φορτηγά, τα περισσότερα κυκλοφορούν και σήμερα)... Πριν από 10 περίπου χρόνια η κοινωνία ήταν γεμάτη ελπίδες και προσδοκίες, ενθουσιασμό και πίστη στο μέλλον. Σήμερα οι άνθρωποι τα έχουν χαμένα, έχουν χάσει την πίστη στο μέλλον. Δε συγκινεί και τόσο πλέον ο πόνος των οικείων και άλλων και δεν προκαλεί την επιθυμία για βοήθεια, οι παραδοσιακές αξίες έχουν διαβρωθεί, η αξία της ζωής, μαζί και της παιδικής, ισοπεδώνεται. Βρισκόμαστε, στην ουσία, στο τελευταίο όριο πέρα από το οποίο υπάρχει η καταστροφή", τονίζει ο Λιχάνοφ.

Οπως φαίνεται όμως η καταστροφή ήδη επήλθε. Μόνο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο αριθμός των εγκαταλειμμένων παιδιών στη Ρωσία είναι πάνω από 2.000.000, αλλά, σύμφωνα με τα στοιχεία της αντιπολίτευσης, ο αριθμός αυτός υπερέβη από καιρό τα 4.000.000. Κάθε χρόνο στη Ρωσία 1.500.000 παιδιά σχολικής ηλικίας δεν πάνε σχολείο. Και ακριβώς μετά την καταστροφή της Σοβιετικής Ενωσης, ακριβώς στα χρόνια της γιελτσινικής διακυβέρνησης και της καπιταλιστικοποίησης της χώρας, για πρώτη φορά στη χιλιετή και πλέον ιστορία της, η Ρωσία άρχισε να δίνει τα παιδιά της για υιοθεσία σε αλλοδαπούς. Και αυτό αιτιολογείται με το ότι δίνονται τάχα άρρωστα, ανάπηρα παιδιά, που στη χώρα τους δεν είχαν καμία ελπίδα.

Επίσης, η "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" δημοσίευσε στις 18 Μάη άρθρο με τίτλο "Πορτρέτο φαινομένου: παιδιά στις εξαγωγές". Κάνοντας πολεμική με κείνους που διερωτώνται "αν είναι άραγε πατριωτικό να διασκορπιστούν ανά τον κόσμο οι γιοι και οι κόρες μας εξ αίματος", η εφημερίδα γράφει: "Είναι πατριωτισμός, όταν εγγυώνται κανονική ζωή σε κείνους που γεννήθηκαν στον τόπο μας; Κι αν δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό για την ώρα, σημαίνει ότι πρέπει να τα δώσουμε σε ευημερούσες χώρες, σε κατάλληλες οικογένειες".

Και το πιο περίεργο, σε τέτοιου είδους αρθρογράφους δεν περνάει από το μυαλό τους ότι πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής στη Ρωσία και γι' αυτό πριν απ' όλα πρέπει να αλλάξει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Διότι ο καπιταλισμός - και αυτό το απέδειξε η παγκόσμια πρακτική - δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει σε όλα απολύτως τα παιδιά ίσες συνθήκες ζωής και ολόπλευρης ανάπτυξης.

Κυριολεκτικά κάθε μέρα οι ρωσικές εφημερίδες δημοσιεύουν τρομακτικές ιστορίες για κακοποιήσεις παιδιών μέσα στην οικογένεια, για προσβολές των παιδιών, για περιπτώσεις ζωώδους σκληρότητας και βίας απέναντι στα παιδιά. Ο συγγραφέας Λιχάνοφ όχι τυχαία αναφέρεται στην καταστροφή των παραδοσιακών αξιών - καταστρέφεται πριν απ' όλα η οικογένεια, οι αιώνιες βάσεις της καλοσύνης, της αγάπης και της φροντίδας για τον πλησίον. Σαν αποτέλεσμα τα παιδιά γίνονται παρίες, ενώ πολλά βάζουν τέρμα στη ζωή τους. Αναφέρουμε μόνο έναν αριθμό: τον περασμένο χρόνο έθεσαν τέρμα στη ζωή τους πάνω από 2.000 παιδιά. Οι ειδικοί αναφέρουν ως κύρια αιτία τη σκληρή συμπεριφορά από μέρους των γονέων, των συγγενών, των παιδαγωγών παιδικών σταθμών και οικοτροφείων. Των πιο οικείων ανθρώπων.

Σε ποια λοιπόν κοινωνία ζούμε, η οποία επιτρέπει σιωπηρά αυτή τη βιβλικών διαστάσεων "σφαγή των νηπίων"; Η ρωσική αστική κοινωνία έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε "συλλογικό Ηρώδη". Σ' ένα υγιές κοινωνικό περιβάλλον δε συμβαίνουν τέτοιες αγριότητες, άρα η κοινωνία είναι άρρωστη. Οι γιατροί αποκαλούν αυτή την κατάσταση "σύνδρομο σκληρής συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά". Εξάλλου, στα παιδικά νοσοκομεία, εκτός από τον συνηθισμένο κατάλογο καταγραφής των ασθενών, υπάρχει κι ένα ειδικό τετράδιο που καταγράφει "το σύνδρομο της σκληρής συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά". Θλιβερές σημειώσεις: "χτύπημα στον κρόταφο", "τραύμα στο μηρό", "διάσειση εγκεφάλου", "σπάσιμο των φαλάγγων του χεριού". Για το 90% των περιπτώσεων φταίχτες των αγριοτήτων είναι οι ίδιοι οι γονείς.

Επομένως, το "σύνδρομο" αυτό αποτελεί μια σοβαρή, τραγική ασθένεια. Οι νομικοί, από τη μεριά τους, μιλούν για "επιδημία ηθικής κατάπτωσης". Τόσα πολλά εγκλήματα κατά των παιδιών, τέτοια αγριότητα και σκληρότητα απέναντι στα τέκνα της, η Ρωσία δεν έχει γνωρίσει ποτέ άλλοτε.

Μετά την αναρρίχηση στην εξουσία των ψευτοδημοκρατών, η Ρωσία με ταχύτατα βήματα εισήλθε στις "πολιτισμένες χώρες". Και, να, η αστική εβδομαδιαία εφημερίδα "Νόβαγια Γκαζέτα" διατείνεται: "Οι ρωσικές πορνοταινίες με μαζική συμμετοχή παιδιών δίνουν πολλά χρήματα". Η εφημερίδα αυτή μήνες τώρα διεξάγει έρευνα για εγκλήματα που σχετίζονται με την παιδική πορνεία και πορνοβιομηχανία. Σ' ένα από τα τελευταία φύλλα της με τίτλο "Το φύλο αγάπης" αναφέρεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας που έχει μετατραπεί σε κέντρο της ρωσικής πορνοβιομηχανίας: "Περισσότερα από 300 αγόρια από 8 έως 16 χρονών αποτέλεσαν την "πρώτη ύλη" για πορνοταινίες και πορνοφωτογραφίες, "εμπόρευμα" για τους περαστικούς "τουρίστες"... Συναγερμό δε χτύπησαν όμως οι γονείς, ούτε οι πανταχού παρούσες γιαγιάδες. Εξοργίστηκαν οι Αμερικανοί. Τα ρωσικά βίντεο δε χωράνε καμία σύγκριση ούτε με τα ταϊλανδικά κι ούτε με τα λατινοαμερικανικά δείγματα. Στη χώρα μας, όπως φαίνεται, ζούνε τα ομορφότερα παιδιά. Και τα πιο ριψοκίνδυνα, παρά τα 8-10 χρόνια τους, που έχουν αφομοιώσει όλα τα είδη του ομοφυλοφιλικού σεξ".

Οπως λέγεται, μέχρι εδώ. Διαπιστώνοντας τις τρομερές πληγές που κατατρώγουν τη σημερινή ρωσική κοινωνία, κανένα δημοσίευμα δεν προχωράει παραπέρα. Δεν έχουν την τόλμη, μα ούτε και την εντιμότητα να παραδεχτούν ότι πριν από 10 χρόνια, επί Σοβιετικής Ενωσης, δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Ολες αυτές οι ασθένειες εμφανίστηκαν και φούντωσαν μετά την καταστροφή του σοσιαλισμού και μαζί του όλες οι ηθικές αξίες, οι οποίες χαρακτήριζαν τη σοβιετική σοσιαλιστική κοινωνία. Εξυπακούεται ότι αυτοί που ζούνε από τις τσέπες των βαθύπλουτων, δε θα παραδεχτούν την απλή αλήθεια: Για να εξασφαλιστούν οι συνθήκες για μια ευτυχισμένη, σωματικά και ηθικά υγιής παιδική ηλικία, απαιτούνται θεμελιακές αλλαγές στη Ρωσία. Αυτό το αξίωμα το έχουν αποδείξει τα 70 χρόνια ζωής επί σοβιετικής εξουσίας και σοσιαλισμού. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει...

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

Από πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση

Τα άστεγα παιδιά έχουν γίνει μια συνηθισμένη εικόνα πλέον στη Ρωσία