Σχετικά με την επικείμενη εφαρμογή μιας πολιτικής πρωτοφανούς σκληρής λιτότητας στην Αυστρία έχουν κατ' αρχήν συμφωνήσει οι δυο εταίροι της νέας κυβέρνησης του Μεγάλου Συνασπισμού, το Σοσιαλδημοκρατικό και το Λαϊκό Κόμμα. Ετσι, λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, τα οικονομικώς ασθενή τμήματα του αυστριακού πληθυσμού γίνονται ασθενέστερα, τα μεσαία στρώματα καταληστεύονται πάρα πέρα, εντελώς άθικτα παραμένουν τα υπερκέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ ο στρατιωτικός προϋπολογισμός κάθε άλλο παρά μειώνεται...

Ταυτόχρονα, όμως, άρχισαν κιόλας να διαφαίνονται ξεκάθαρα και οι πρώτες περίμετροι της νέας πολιτικής ασφάλειας, που πρόκειται ν' ακολουθήσει η κυβέρνηση. Κι όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς σ' αυτήν, η ουδετερότητα της Αυστρίας δεν έχει καμιά θέση πλέον... Τη στιγμή λοιπόν, που ο σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος, Βόλφγκανκ Σίσελ, και ο δεξιός φίλος του υπουργός Αμυνας, Βέρνερ Φασλάμπεντ, απαιτούν ανοιχτά τη συμμετοχή της χώρας στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος, Φραντζ Βρανίτσκι, κάνει ήδη σκέψεις για το ποια μορφή θα έχει αυτή η συμμετοχή: Η μαγική λέξη ονομάζεται "Νόμος Συνεργασίας για την Ασφάλεια", με τη βοήθεια του οποίου ο Βρανίτσκι επιδιώκει να κατευθύνει τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού.

Η ψήφιση του νόμου αυτού στόχο έχει από τη μια πλευρά, την παρεμπόδιση του Λαϊκού Κόμματος να θέσει αίτημα αλλαγής του Συντάγματος, που να αφορά στην υπόσκαψη του στάτους της ουδετερότητας και από την άλλη, όμως, να καταστεί δυνατή η αποστολή Αυστριακών στρατιωτών στις πρώην νοτιοανατολικές αποικίες, προκειμένου να συμμετέχουν σε "επιχειρήσεις διατήρησης της ειρήνης", όπως είναι η νέα διατύπωση, που χρησιμοποιείται στις συζητήσεις σχετικά με τη "νέα τάξη πραγμάτων"...

Το Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας, το οποίο αρχικά απαιτούσε την ψήφιση ενός έτσι ονομαζόμενου "Νόμου Αλληλεγγύης", σύμφωνα με τον οποίο ο αυστριακός στρατός θα αναλάμβανε το καθήκον συμπαράστασης απέναντι στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, φαίνεται ν' αποχτάει σάρκα και οστά με βάση μια υποχώρηση του Αυστριακού καγκελάριου. Με τον τρόπο αυτό, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, ο δρόμος της ουδετερότητας αρχίζει και εγκαταλείπεται... Στα πλαίσια αυτά ο αντικαγκελάριος και ο υπουργός Αμυνας, πριν λίγες μέρες, είχαν επισκεφθεί το τμήμα σκαπανέων του αυστριακού στρατού στο Βόκοβο της Κεντρικής Βοσνίας. Κάτω λοιπόν, από τη Διοίκηση του ΝΑΤΟ, οι 293 εθελοντές "θέλουν να παίξουν εκεί τον πόλεμο για την ειρήνη...".

Στην περίπτωση μάλιστα, που οι στρατιώτες αυτοί κληθούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους και ο δρόμος τούς οδηγήσει στο πλησιέστερο Σαράγεβο, τότε αυτοί αναγκαστικά θα περάσουν πάνω από τη γέφυρα, την οποία το καλοκαίρι του 1914 είχε πατήσει και ο διάδοχος του αυστριακού θρόνου, Φραντζ Φέρντιναντ και είχε τότε ανατιναχτεί στον αέρα από ένα Σερβοβόσνιο. Την εποχή, εκείνη η Βιέννη ήταν η μόνη αρμόδια "για την τήρηση της τάξης και της ησυχίας" στη Βοσνία. Σήμερα, όμως, την ανώτατη εντολή στα Βαλκάνια την έχουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές.

Το οικοδόμημα βέβαια, της αυστριακής ουδετερότητας, την οποία η Σοβιετική Ενωση θεωρούσε σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την έγκριση της σχετικής Κρατικής Συμφωνίας, εδώ και πολύ καιρό είχε αρχίσει να σείεται... Οταν ακόμα, ο Γερμανός κομισάριος, Μάρτιν Μπάγκεμαν, στις αρχές του 1991, που άρχιζαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Αυστρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έκανε τις πρώτες σκέψεις "για το πώς θα μπορούσε κανείς με ευλυγισία να προδιορίσει την ουδετερότητα", ήδη αυτό σήμαινε την αρχή του τέλους της. Από τότε, οι πιο συνηθισμένες λέξεις και χαρακτηρισμοί, που άκουγε ή διάβαζε κανείς σχετικά με την ουδετερότητα, ήταν "μύθος" ή "χίμαιρα".

Τέλος, το επόμενο στρατιωτικό βήμα με κατεύθυνση τη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, ήδη αρχίζει και συζητιέται... Κι όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας θα πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της σ' έναν επαγγελματικό στρατό. Και όλες οι άλλες συζητήσεις σχετικά με την ουδετερότητα, δε θα σήμαιναν τίποτα άλλο, παρά αντίο σ' αυτήν...

Νίκος ΗΛΙΟΥΔΗΣ - ΗΛΙΑΔΗΣ

"Σπάνια έχει συλληφθεί να ψεύδεται τόσο ασύστολα ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, όσο αυτές τις μέρες", σημείωναν πρόσφατα ξένοι πολιτικοί παρατηρητές στο Παρίσι. Στα πλαίσια, λοιπόν, μιας τηλεοπτικής του συνέντευξης σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις στο στρατό και την πολεμική βιομηχανία, ο Σιράκ είχε ισχυριστεί ότι ενόψει των σχεδιαζόμενων περιορισμών κανείς δε θα κινδυνέψει να μείνει άνεργος. Λίγες, όμως, μέρες αργότερα, η Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, CGT, γνωστοποιούσε ένα κείμενο της "Επιτροπής Ανανέωσης Δομών" του γαλλικού υπουργείου Αμυνας, σύμφωνα με το οποίο, στον τομέα της εξοπλιστικής βιομηχανίας μέσα σε τρία χρόνια στους επίσημους καταλόγους θα πρέπει να εγγραφούν 50.000-76.000 άνεργοι... Στη συνέχεια, ο υπουργός Αμυνας, Σαρλ Μιγιό, έσπευσε να προσθέσει ότι, σύμφωνα με τις δικές του εκτιμήσεις, στη διάρκεια των επόμενων πέντε χρόνων θα εξαλειφθούν συνολικά 50.000 θέσεις εργασίας.

Ετσι, λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, στην εξοπλιστική βιομηχανία, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι κρατική, κυριαρχεί ο φόβος σχετικά με τις επικείμενες μαζικές απολύσεις... Μέχρι σήμερα στον τομέα αυτό απασχολούνται 205.000 άνθρωποι. Ηδη, μεταξύ 1989-1994 ο τζίρος από 35 δισεκατομμύρια μάρκα που ήταν έπεσε στα 28 δισ. και οι εξαγωγές όπλων από 12 δισ. υποχώρησε στα 3,4 δισ. μάρκα. Οι μεταρρυθμίσεις, λοιπόν, στο στρατό, οι οποίες συνδέονται με την εξάλειψη ολόκληρων οπλικών συστημάτων θέτει υπό αμφισβήτηση την ύπαρξη ολόκληρων πολεμικών εργοστασίων και ναυπηγείων.

Η γαλλική κυβέρνηση, βέβαια, μιλά για "αναδόμηση", με στόχο να καταστήσει την πολεμική της βιομηχανία σε διεθνή κλίμακα ανταγωνιστική και να τη μετατρέψει σε προμηθευτή της μελλοντικής κοινής ευρωπαϊκής άμυνας. Για την εκπλήρωση των σκοπών αυτών ιδρύθηκε μια ομάδα στην κρατική επιχείρηση Τόμσον, η οποία θα είναι σε θέση ν' ανταγωνίζεται τα ανάλογα κοτσέρν της των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, εξάγοντας στον υπόλοιπο κόσμο πολεμικά εργαλεία.

Παρ' όλα αυτά, επίκειται μαζική εξάλειψη θέσεων εργασίας, χωρίς να ανακοινώνονται νέες, οι οποίες θα αντικαταστήσουν τις προηγούμενες... Και οι σχετικές προοπτικές, κάθε άλλο παρά αισιόδοξες διαγράφονται, αφού η οικονομική κρίση συνεχίζεται στη Γαλλία και είναι χειρότερη απ' ό,τι ήταν αυτή στις δεκαετίες του '70 και '80, όταν τότε είχαν κλείσει ανθρακωρυχεία και χαλυβουργεία. Ηδη από τότε ακόμα οι Γάλλοι εργαζόμενοι είχαν νιώσει μεγάλη απογοήτευση από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των εκάστοτε γαλλικών κυβερνήσεων για δημιουργία νέων βιομηχανιών και θέσεων εργασίας, οι οποίες θα αντικαθιστούσαν τις παλιές.

Ακόμα, πρέπει να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι με την εξάλειψη τμήματος της εξοπλιστικής βιομηχανίας και τις μεταρρυθμίσεις στο στρατό θα δημιουργηθούν και ορισμένα άλλα σοβαρά προβλήματα σε πόλεις και κοινότητες. Η σχεδιαζόμενη διάλυση 49 τουλάχιστον Συνταγμάτων στην πράξη δε δημιουργούν κανέναν κίνδυνο για επαγγελματίες στρατιώτες και αξιωματικούς, γιατί όλοι αυτοί μπορούν να έχουν μια θέση στον μελλοντικό μικρότερο επαγγελματικό στρατό. Αντίθετα, οι εγκαταλειμμένοι από τα Συντάγματα χώροι θα σημάνουν παράλληλα και μια οικονομική καταστροφή για τους ιδιώτες εκείνους που είχαν εκεί μια απασχόληση. Νέες θέσεις εργασίας που ν' αντικαθιστούν τις παλιές δεν προβλέπονται εκεί. Ακόμα περισσότερο απουσιάζει κάθε εμπιστοσύνη στη σχετική βοήθεια που πάντα απλόχερα υπόσχεται το Παρίσι.

Ετσι, λοιπόν, ο Ραϊμόν Ντενεβίλ, Γκολικός Πρόεδρος της Βορειογαλλικής Κοινότητας, Λα Φερ, με 4.094 κατοίκους καταθέτει τη δική του δραματική περιπέτεια - μαρτυρία για το τι περιμένει τους ιδιώτες αυτούς εργαζόμενους στους χώρους των 40 Συνταγμάτων που πρόκειται να διαλυθούν: "Το 1992 στην Κοινότητα είχε διαλυθεί το 41ο Σύνταγμα Πυροβολικού και τον περασμένο Σεπτέμβρη το οπλοστάσιο. Οι στρατιωτικοί με τις οικογένειές τους μετακόμισαν, ενώ οι 200 κάτοικοι της Κοινότητας που εργάζονταν εκεί όχι μόνο έμειναν άνεργοι, αλλά και η τοπική οικονομία χρεοκόπησε... ".

Ν. Η. - Η.

Οταν ο νέος Σουηδός πρωθυπουργός, Γκέραν Πέρσον, σαν νεοεκλεγμένος Πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ανακοίνωνε τα βασικά συμπεράσματα του πρόσφατου έκτακτου συνεδρίου, εύκολα διαπίστωνε κανείς στο πρόσωπό του μια ανακούφιση: Οι αντιπρόσωποι είχαν συμφωνήσει σ' όλα τα κύρια ζητήματα της κομματικής ηγεσίας, καθώς και με την πρόταση ν' αναβληθεί μέχρι το επόμενο συνέδριο του κόμματος το 1997, η διεξοδική συζήτηση σχετικά με το "Ναι" ή το "Οχι" της Σουηδίας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση, ακόμα και στην περίπτωση που το Σουηδικό Κοινοβούλιο θελήσει να πάρει μια τελεσίδικη απόφαση σχετικά με το καυτό αυτό θέμα. Πριν απ' όλα, όμως, ένα είναι εντελώς ξεκάθαρο: Οταν πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση οι διαφωνίες και η ανασφάλεια είναι τόσο μεγάλες ώστε μια διεξοδική συζήτηση "θα ήταν δυνατόν να τινάξει το συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στον αέρα... ".

Στο μεταξύ, γενική πλέον είναι η διαπίστωση ότι, ένα μεγάλο μέρος των σοσιαλδημοκρατών δεν έχει ακόμα συμβιβασθεί με την πραγματικότητα της ένταξης της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που αριθμεί μόλις 15 μήνες. Ταυτόχρονα, ο ενθουσιασμός που είχε παρατηρηθεί στον σουηδικό πληθυσμό όσον αφορά την ένταξη "έχει εξατμισθεί... ". Ετσι λοιπόν, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, μια σοβαρή πλειοψηφία των Σουηδών πολιτών έχει ήδη μετανιώσει που ψήφισε υπέρ της ένταξης της χώραςστην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ το 41% θέλει η Σουηδία να εγκαταλείψει οριστικά την ΕΕ.

Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα που απασχολεί σήμερα τη Σουηδία είναι το πρωτοφανές υψηλό ποσοστό ανεργίας που ξεπερνά το 8% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Σχετικά με αυτό θα πρέπει να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι, η σκανδιναβική αυτή χώρα στη διάρκεια της δεκαετίας του '80 είχε κατορθώσει να πετύχει μια σχεδόν απόλυτη απασχόληση. Η προσδοκία λοιπόν, ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να κάνει κάτι για τη λύση του οξυνόμενου προβλήματος της ανεργίας, αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα επιχειρήματα των υπέρμαχων της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η απογοήτευση, όμως, δεν άργησε να έρθει... Τα ισχυρότερα μέλη της ΕΕ, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία δε συμφωνούν καθόλου με τη σουηδική ιδέα για μια αποτελεσματική λύση του προβλήματος της ανεργίας, αφού στη Διακυβερνητική Διάσκεψη δε θα γίνει λόγος για την "Αντιμετώπιση της Απασχόλησης", την οποία προπαγάνδιζε ο πρώην Σουηδός πρωθυπουργός, Ινγβαρ Κάρλσον. Αλλά και για τον νέο πρωθυπουργό, Πέρσον, ο οποίος είναι οπαδός της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ενωσης, το ζήτημα της ανεργίας παραμένει ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα. Κατά τ' άλλα, πιστεύει ότι, η Σουηδία θα είναι σε θέση μέχρι το 1999 να εκπληρώσει τα κριτήρια για την προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Αμφιβάλλει, όμως, για τη γερμανική εμμονή στο χρονοδιάγραμμα της Νομισματικής Ενωσης, που έχει σαν βάση μια συνεχιζόμενη οικονομική ανάπτυξη και όχι την πιθανότητα μιας οικονομικής ύφεσης στη διάρκεια του 1997.

Την αυστηρή τήρηση των κριτηρίων άρχισε να την αισθάνονται για τα καλά οι Σουηδοί εργαζόμενοι από τα μέσα ακόμα του 1995 όταν η κυβέρνηση παρουσίασε το Σουηδικό Πρόγραμμα σύγκλισης, το οποίο προβλέπει δραστικές κοινωνικές περικοπές και επιπρόσθετους φόρους, απ' όπου θα πρέπει να εξοικονομηθούν πάνω από 118 δισεκατομμύρια κορόνες. Ταυτόχρονα, η κρατική νέα χρέωση που ισοδυναμεί με το 9% της συνολικής κοινωνικής αποδοτικότητας σύντομα θα πρέπει να μειωθεί στο 5%, ενώ μέχρι τέλους αυτού του χρόνου θα πρέπει να κατέβει στο μηδέν. Η επίτευξη, όμως, του στόχου αυτού θα απαιτήσει σκληρές περικοπές στις κοινωνικές κατακτήσεις, με αποτέλεσμα να σημειώνεται όλο και περισσότερο μια αισθητή μείωση του πραγματικού εισοδήματος των Σουηδών εργαζομένων. Ετσι, από την αρχή αυτού του χρόνου μειώνονται τα επιδόματα ανεργίας από 90% στο 75% του εργατικού εισοδήματος. Το ίδιο θα συμβεί με τα επιδόματα ασθενείας, ακόμα και με τα παιδικά επιδόματα, κάτι που θα παρατηρηθεί 50 χρόνια μετά την καθιέρωσή τους...