Ενα από τα σημαντικά θέματα αυτής της περιόδου στην αμερικανική κοινωνία, που όμως δε βρίσκει την ανάλογη μεταχείριση από το διεθνή και τον αμερικανικό Τύπο, όσο μία πιθανή επανάληψη του έργου "πόλεμος στον Κόλπο", είναι οι κατακτήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θεμελιώθηκαν με τη συνταγματική μεταρρύθμιση "Affirmative of Action", η οποία εξασφάλιζε την ισότιμη μεταχείριση και πρόσβαση όλων των μειονοτήτων - κυρίως των μαύρων - στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, στις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις για αναζήτηση εργασίας και σε διάφορους τομείς κοινωνικής πρόνοιας.

Το Σεπτέμβρη οι κάτοικοι της Καλιφόρνια σε ψηφοφορία τους αποφάσισαν με 54% έναντι 46% να καταργήσουν το "Affirmative of action"! Την απόφαση αυτή δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν ούτε οι χιλιάδες διαδηλωτές που κατέκλυσαν την πόλη του Σαν Φρανσίσκο στις 28 του Αυγούστου, αλλά ούτε και η μετέπειτα προσφυγή στο Ανώτατο Πολιτειακό Δικαστήριο πολλών ομάδων που μάχονται για τα κοινωνικά δικαιώματα. Από τη Δευτέρα 3 του Νοέμβρη, η "πρόταση 209", καταργεί όλες τις προστατευτικές διατάξεις για τις ομάδες των μειονοτήτων και η Καλιφόρνια γίνεται η πρώτη Πολιτεία που απαγορεύει στην πολιτειακή, αλλά και στις τοπικές κυβερνήσεις να κάνουν χρήση της "πράξης" αυτής του Συντάγματος. Το χειρότερο είναι ότι ακόμα 23 Πολιτείες σκέφτονται πολύ σοβαρά να υιοθετήσουν ανάλογα μέτρα στο άμεσο μέλλον.

Είναι παραπλανητικό να σκεφτεί κανείς ότι οι κάτοικοι αυτής της νότιας πολιτείας είναι ανάλγητοι... Οχι. Μία απάντηση ίσως μπορεί να δοθεί από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που πλήττουν κυρίως τους νέους και την οικονομική ύφεση που μάστιζε την Πολιτεία για χρόνια, που έχουν αποδοθεί στην πλημμυρίδα των νέων μεταναστών κυρίως από το Μεξικό και τις χώρες της Καραϊβικής, μετά την εφαρμογή της ΝΑΦΤΑ. Τα χρόνια προβλήματα διογκώθηκαν, τα πνεύματα οξύνθηκαν και ο αίτιος ήταν εύκολο να βρεθεί... Οι μετανάστες και όλοι αυτοί που προστατεύονται από το νόμο ως μειονότητες, δημιουργώντας έτσι ανισότητες ανάμεσα στον πληθυσμό (!).

Βέβαια, η επίθεση στο νόμο που εφαρμόστηκε από τον Λίντον Τζόνσον το 1965, είχε ήδη αρχίσει επί προεδρίας Ρόναλντ Ρέιγκαν και Τζόρτζ Μπους, ταυτόχρονα με την επίθεση στη μέση αμερικανική τάξη για να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο της "ανασυγκρότησης των επιχειρήσεων" και της "παγκοσμιότητας της οικονομίας", λίγο πριν ο Τζορτζ Μπους μας ειδοποιήσει περιχαρής, μετά το πέρας του πολέμου του Κόλπου, για τη "Νέα τάξη πραγμάτων". Απλώς επί προεδρίας του "εκσυγχρονιστή" Κλίντον, το σχέδιο μορφοποιείται και γίνεται επίσημο...

Εξάλλου, ανάμεσα στους πολιτικούς αναλυτές, οι θεωρίες που κάνουν θραύση είναι οι θεωρίες της "ορθολογικής επιλογής" και της "δημόσιας επιλογής" που αντιμετωπίζουν τον πολίτη - εκλογέα ως καταναλωτή και τον πολιτικό ως επιχειρηματία. Εύλογα λοιπόν, ο καθηγητής Θίοντορ Λόουι από το 1992, σε άρθρο στο "American Political Science Review" σημείωνε ότι ακόμα και αν "η θεωρία της δημόσιας επιλογής δεν υπήρχε, οι ρεπουμπλικανικές κυβερνήσεις της δεκαετίας του '80 θα έπρεπε να την εφεύρουν".

Το πρόσχημα λοιπόν ήταν αρκετά εύκολο να βρεθεί... Το μεταναστευτικό κύμα που "έπληξε με δριμύτητα" τις ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία, και είναι συγκρίσιμο μόνο με το ανάλογο κύμα στις αρχές του αιώνα μας, διαμόρφωσε μία "νέα" κατάσταση όπου η πολυμορφία και η πολυδιάσπαση των εθνοτήτων επιτρέπει μια προσεκτικότερη ματιά (...) και φυσικά μια νέα προσέγγιση επί "ίσοις όροις", που δεν το επιτρέπει η παρούσα νομοθεσία...

Είναι γεγονός ότι περίπου 10% του εργατικού δυναμικού των ΗΠΑ, είναι μετανάστες πρώτης γενιάς, δηλαδή έχουν γεννηθεί σε ξένες χώρες. Το ποσοστό αυτό υπολογίζεται να φτάσει στο 14%, εφόσον οι ρυθμοί ροής μεταναστών συνεχίσουν να κινούνται στο ίδιο επίπεδο. Ετσι, το "έγκριτο" "US News" αποδίδει την εσωτερική μετανάστευση των ανειδίκευτων Αμερικανών εργατών προς μικρότερες πόλεις ή φθηνότερες Πολιτείες, καθώς και την πτώση των εργατικών ημερομισθίων, στο κύμα των μεταναστών που από το 1990 έως και το 1995 εγκαθίσταντο στις μεγάλες και "βιομηχανικές" πόλεις όπως τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Χιούστον και το Λος Αντζελες. Φυσικά, δεν ξεχνά να υπενθυμίσει πόσο στοιχίζουν, αλλά και πόσα οφέλη μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα ο μέσος Αμερικανός, αφού οι μετανάστες, παράνομοι ή νόμιμοι, πληρώνουν για πολλά χρόνια κοινωνική ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μέχρι κάποια μέρα να αποκτήσουν και οι ίδιοι το δικαίωμα της απολαβής των καταβεβλημένων... Ενώ βρίσκει μία ακόμα καλή πλευρά, αφού οι μετανάστες πληρώνονται λιγότερο για μία σειρά εργασίες, άρα και το κόστος σε αυτούς τους τομείς - όπως εστιατόρια, καθαριστήρια κλπ - θα είναι λιγότερο για τους Αμερικανούς...

Η αλήθεια είναι όμως ότι η πλειονότητα των μεταναστών ζει σε άθλιες συνθήκες στοιβαγμένη κατά δεκάδες σε παμπάλαια κτίρια κοντά στα ανάκτορα του Μπέβερλι Χιλς ή τη χλιδή του "χρηματιστηριακού κόσμου" της Νέας Υόρκης. Ζει χωρίς δικαιώματα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς να έχει πολλές φορές δυνατότητα να στείλει και τα παιδιά τους στο σχολείο ή να τους προσφέρει ακόμα και τα στοιχειώδη... Ηδη οι μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ έχουν γεμίσει από "μικρόκοσμους", γκέτο, όπου ο τρόμος και η εξαθλίωση βασιλεύει.

Ιδιαίτερα για τους Μεξικανούς η εξελικτική πορεία της μεταναστευτικής πολιτικής των ΗΠΑ, είναι ομολογουμένως κάπως ειρωνική. Το 1848 τα αμερικανικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Μεξικό και κατέλαβαν αυτές τις περιοχές που σήμερα είναι οι νότιες Πολιτείες της αμερικανικής επικράτειας. Πάνω από 1 εκατομμύριο Μεξικανοί αναζήτησαν άσυλο στις ΗΠΑ κατά την περίοδο της Επανάστασης του 1911-17, αλλά ήταν φυσικά ευπρόσδεκτοι μια και βοηθούσαν με τις χαμηλές τους αποδοχές το ξεπέρασμα της κρίσης του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου. Λίγα χρόνια όμως αργότερα, στην περίοδο της "Μεγάλης Κρίσης" του 1929, η οργή της κοινής γνώμης στράφηκε και "πάλι" εναντίον τους, αναγκάζοντας σε επαναπατρισμό περισσότερους από μισό εκατ. που ήδη είχαν γίνει Αμερικανοί πολίτες. Ανάλογες περιπτώσεις είναι και οι Νικαραγουανοί, οι Αϊτινοί, οι Κεντροαμερικανοί και όλοι αυτοί, όπου η πολιτική "διείσδυσης και αποικιοποίησης" των χωρών τους, που ακολουθούσαν για δεκαετίες οι ΗΠΑ, τους έφεραν στη "γη της Επαγγελίας"...

Οι αναταραχές στην περιοχή της Καραϊβικής και της Κεντρικής Αμερικής, που κατέκλυσαν με ισπανόφωνους τις νότιες Πολιτείες, ανάγκασαν τον περασμένο Σεπτέμβρη τη Γερουσία να υιοθετήσει έναν αυστηρό νόμο για τη μετανάστευση, - που κάνει σχεδόν αδύνατον κάποιοι από τους "φτωχούς" να μπορέσουν να πάρουν ποτέ την πολυπόθητη "πράσινη κάρτα", μια και απαιτείται η καταβολή ενός τύπου "υποθήκης" (Affidative of support), που καταδεικνύει την οικονομική εγγύηση που καταβάλλει κανείς - καθώς και την απέλαση όλων των παρανόμων.

Πιθανά, όλα αυτά ισχύουν για τους "άθλιους" - τους λατινογενείς πληθυσμούς, καθώς η πλειονότητα των παρανόμων - που όμως ποτέ δεν καταγράφεται από τα "αρμόδια και επίσημα" γραφεία, όπως καταγγέλλουν σχεδόν σύσσωμα τα αντιρατσιστικά κινήματα - είναι είτε Ιρλανδοί, είτε Καναδοί, είτε Ρώσοι και κυρίως μετανάστες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ο λόγος της απόκρυψης αυτής δεν είναι ο "αλτρουισμός προς τους δοκιμαζόμενους" που επιδεικνύει η καθεστηκυϊα τάξη, αλλά η πολλαπλή εκμετάλλευσή τους.

Αφ' ενός, οι μετανάστες αυτοί είναι αρκετά μορφωμένοι που τους κάνει ένα αξιοζήλευτο εργατικό ειδικευμένο δυναμικό σε "τιμές εξευτελιστικές". Αξίζει να σημειωθεί ότι, περίπου το 60% είναι κάτοχοι πανεπιστημιακού τίτλου ή ανωτέρας σχολής σε επίπεδο Κολεγίου, ενώ αντιστοίχως μόνο το 20% των Αμερικανών βρίσκεται σε ανάλογο μορφωτικό επίπεδο.

Αφ' ετέρου, τα εκατομμύρια αυτών των μεταναστών οι οποίοι συγκροτούν "ομάδες πίεσης" (lobbies), αποτελούν την αιχμή του δόρατος για την άσκηση της αμερικανικής πολιτικής σε πολλά σημεία του πλανήτη. Τα παραδείγματα είναι άπειρα, τα πιο τρανταχτά όμως οι περιπτώσεις της κουβανικής μειονότητας, της ιρλανδικής και των πρώην πολιτών των σοσιαλιστικών χωρών. Η κουβανική μειονότητα χρησιμοποιεί και κυρίως χρησιμοποιείται από τους κατά καιρούς ιθύνοντες για να προκαλεί "χτυπήματα" στην Κούβα, ενίοτε και πραγματικά... Ο νόμος "Χελμς - Μπάρτον" είναι ένα από αυτά, όπως και "αεροπορικές αποστολές σωτηρίας" των μεταναστών με την κάλυψη του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού και αεροπορίας.

Οι Ιρλανδοί μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν από τον Πρόεδρο Κλίντον για να ασκήσει πιέσεις προς τους Ιρλανδούς καθολικούς - κυρίως τη μονομερή κατάπαυση του πυρός εκ μέρους του ΙΡΑ και τη συμμετοχή του Σιν Φέιν - να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και των ειρηνευτικών συνομιλιών για το Βορειοϊρλανδικό, μια και οι ΗΠΑ κοιτούν με αδηφάγο μάτι το οικονομικό μέλλον του Ολστερ. Πώς; Απειλώντας να κοπούν τα εμβάσματα που στέλνουν, παράνομα φυσικά, με όλα τα μέσα μετανάστες από τη Βόρεια Ιρλανδία που προσέφυγαν στις ΗΠΑ καθ' όλη τη διάρκεια των συγκρούσεων στο Ολστερ.

Επίσης, δεν παρέλειψαν να τονίσουν ότι σε περίπτωση που δεν υπακούσουν, θα ακολουθήσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα. Οταν ο Τζέρι Ανταμς φάνηκε πρόθυμος, πέντε μαχητές του ΙΡΑ απελευθερώθηκαν από φυλακές της Καλιφόρνια. Πιο περίπλοκα φαίνονται τα σχέδια που αφορούν τη διείσδυση των ΗΠΑ προς τις πρώην Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες. Αραγε είναι τυχαίο πως από τις πρώτες χώρες που προτάθηκαν για την επέκταση του ΝΑΤΟ είναι η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Πολωνία; Αραγε οι μετανάστες από τη Ρωσία δεν έπαιξαν κάποιο ρόλο στην οικονομική διείσδυση των αμερικανικών επιχειρήσεων, αμέσως μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη ρωσική αγορά, αλλά και για τη συνεχόμενη άσκησης πιέσεως για τη μελλοντική τους διείσδυση προς τις περιοχές της Ευρασίας, όπου είναι το μελλοντικό πετρελαϊκό κέντρο;

Οσο για τα καθ' ημάς, είναι γνωστός ο ρόλος του "ελληνικού λόμπι" και αντίστοιχα του τουρκικού, για την ακολουθούμενη στρατηγική στη Μεσόγειο, που θεωρείται για τους Αμερικανούς ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής (...) - ίσως ο χαρακτηρισμός αυτός θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις...

Είναι το μέλλον τόσο ζοφερό όσο παρουσιάζεται; Πιθανόν, όσο οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ, υπήκοοι ή μετανάστες, νόμιμοι ή παράνομοι, εξακολουθούν να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου και "ακόμα πιο πολύ από ό,τι πριν, ο όχλος πρέπει να ελέγχεται ιδεολογικά και σωματικά, να στερείται της δυνατότητας οργάνωσης και επικοινωνίας, που είναι η προϋπόθεση για εποικοδομητική σκέψη και κοινωνική δράση" *.

*Ο τίτλος, όπως και η τελευταία φράση του κειμένου είναι από το 11ο κεφάλαιο του βιβλίου του Νόαμ Τσόμσκι, "Ετος 501".

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

(Του απεσταλμένου μας Γρηγόρη ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑ)

Από την εποχή, που οι πειρατές του Βαρβαρόσσα λεηλατούσαν το Ρέθυμνο στα μέσα του 16ου αιώνα - λόγω της οικονομικής άνθησης της πόλης που συνοδευόταν από σημαντική πολιτιστική ανάπτυξη - και από τότε που η πόλη γινόταν το ορμητήριο των εξεγέρσεων ενάντια στον τουρκικό ζυγό "κύλησε" πολλή θάλασσα στο παλιό της λιμάνι.

Το μόνο που θυμίζει σήμερα εκείνες τις εποχές είναι η παλιά πόλη του Ρεθύμνου. Ενα υπέροχο αρχιτεκτονικό μνημείο που παρέμενε "ζωντανό" μέχρι και πριν λίγα χρόνια, αφού όχι μόνο συνέχιζε να κατοικείται, αλλά διατηρούσε και παραδοσιακές παραγωγικές δραστηριότητες.

Ολα αυτά υπήρχαν μέχρι τη "στιγμή" που οι αιρετοί "άρχοντες" της πόλης, οι περασμένοι και οι τωρινοί, φαίνεται πως θέλησαν να μετατρέψουν την παλιά πόλη σε τουριστική "ατραξιόν" της περιοχής, σε μια "μηχανή" παραγωγής κέρδους, με το τίμημα αυτής της στρεβλής "ανάπτυξης" να το πληρώνουν φυσικά οι κάτοικοί της, αλλά βέβαια και η ίδια η πόλη.

Η παλιά πόλη του Ρεθύμνου έχει αρχίσει πλέον να χάνει τη ζωντάνια της, οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν και οι παραδοσιακές δραστηριότητες παρακμάζουν. Ανάλογη πορεία ακολουθήθηκε και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας και από αυτή την άποψη ίσως μπορούμε να πούμε ότι το Ρέθυμνο στάθηκε "τυχερό", αφού η μεσαιωνική "καρδιά" του συνέχιζε να χτυπά μέχρι τις μέρες μας. Η απορία που δημιουργεί αρχικά το γεγονός του "χάους" της απόστασης ανάμεσα στην εικόνα της παλιάς πόλης, όπως τη "βλέπει" η δημοτική αρχή και όπως την παρουσιάζουν οι κάτοικοί της, αρχίζει να μετατρέπεται σε υποψία για τους στόχους της δημοτικής αρχής, όταν ακούσει κάποιος τους τελευταίους.

Αυτοί, οι εναπομείναντες, διάλεξαν το δρόμο του αγώνα από αυτόν της φυγής και μάλιστα μέσα από συλλογικές προσπάθειες. Ομως, η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις δύο διαφορετικές διαπιστώσεις έγκειται σε μια "λεπτομέρεια". Οτι αυτοί οι άνθρωποι ζουν στην παλιά πόλη...

Σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα του 1985, η παλιά πόλη του Ρεθύμνου είναι ιστορικό, διατηρητέο μνημείο και παραδοσιακός οικισμός. Ανάμεσα στα άλλα απαγορεύεται ρητά η λειτουργία οχλουσών δραστηριοτήτων και τα μπαρ. Σε αυτό το σημείο ακριβώς ξεκινά ένας "μίτος" καταστροφής, "δεμένος" στην πολιτική αδειών καταστημάτων που ακολουθεί η δημοτική αρχή. Μίτος που όσο ξετυλίγεται, τόσο εμφανίζεται μια εικόνα "γκετοποίησης" με πολλές διαστάσεις. Συζητάμε για το θέμα με τον πρόεδρο του Συλλόγου Κατοίκων της Παλιάς Πόλης Μανώλη Κουνδουράκη.

"Οχι μόνο δεν έχουν σεβαστεί την παλιά πόλη ως ιστορικό, διατηρητέο μνημείο, ως οικισμό, αλλά αντίθετα εφαρμόζουν επικίνδυνη πολιτική", λέει ο συνομιλητής μας. "Εχει διαπιστωθεί τόσο από την ελληνική όσο και από τη διεθνή εμπειρία ότι ο σημαντικότερος παράγοντας προστασίας και επιβίωσης των ιστορικών κέντρων, όπως του Ρεθύμνου, είναι η διατήρηση και η λειτουργία της κατοικίας. Εμείς δεν είμαστε κατά της ισόρροπης ανάπτυξης των άλλων λειτουργιών, πάνω από όλα όμως πρέπει να συμπληρώνουν τη λειτουργία της κατοικίας και να εξυπηρετούν γενικότερα τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης μας. Με αυτή την επικίνδυνη πολιτική, οι περισσότεροι κάτοικοι, που μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια άλλη κατοικία σε άλλο σημείο της πόλης, εγκατέλειψαν τις κατοικίες τους. Φοβούνται".

Οι αριθμοί που μας έδωσαν οι κάτοικοι είναι χαρακτηριστικοί. Από 8.000 κόσμος που ζούσε και εργαζόταν εκεί πριν πέντε χρόνια απέμειναν περίπου 3.500.

"Οι κάτοικοι δεν μπορούν να ησυχάσουν. Είναι εργάτες, χαμηλού οικονομικού επιπέδου, άνθρωποι τρίτης ηλικίας. Και δεν μπορούν να βρουν και το δίκιο τους πουθενά. Μου είπαν επιχειρηματίες με μπαρ ότι πρέπει να φύγουν οι κάτοικοι και να μετατραπεί η παλιά πόλη σε οχλούπολη. Οταν ένα μπαρ λειτουργεί μέχρι τα ξημερώματα και οι θαμώνες φεύγουν μεθυσμένοι, πυροβολώντας στον αέρα και μαρσάροντας, δημιουργούν συνθήκες τρομοκρατίας", επισημαίνει ο Μανώλης Κουνδουράκης.

Η λέξη "τρομοκρατία" δε χρησιμοποιείται στην περίπτωση της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου "κατά συνθήκην". Ηδη εκκρεμούν μηνύσεις για επιθέσεις, ξυλοδαρμούς, καταστροφές περιουσιών. "Πλανάται" η αίσθηση στους κατοίκους πως κάποιοι προσπαθούν να τους αναγκάσουν να φύγουν, για να γίνει η πόλη πιο εύκολα "προσβάσιμη" σε δραστηριότητες που δεν έχουν καμία σχέση με τον χαρακτήρα της. "Κάποιοι" που απολαμβάνουν, τουλάχιστον, ανοχής από τις αρχές, όπως οι ίδιοι οι κάτοικοι καταγγέλλουν.

"Λογικό είναι ότι πάνε να καλύψουν τις ανομίες τους και λογικό είναι να μην παραδεχτούν ότι υπάρχει αυτή η εγκληματικότητα", λέει ο Τάσος Γιακιμτσούκης,πρόεδρος της Ενωσης για τα Δικαιώματα του Πολίτη και κάτοικος της παλιάς πόλης, σχολιάζοντας τις διαπιστώσεις της δημοτικής αρχής."Σημασία έχει τι λέει ο κόσμος, τι υπομένουν καθημερινά οι άνθρωποι που ζουν στην πόλη αυτή. Αλλωστε, υπάρχουν και στοιχεία. Τα καταθέτουν οι ίδιοι. Επί ενάμιση χρόνο ήμουν σχεδόν καθημερινά στο Αστυνομικό Τμήμα Ρεθύμνου και αναγκάστηκα να κάνω ασφαλιστικά μέτρα, για να εφαρμοστεί η αστυνομική διάταξη περί ηχορύπανσης! Οι εγκληματικές πράξεις γίνονται με την ανοχή των διαφόρων αρχών και το καταγγέλλουμε αυτό".

Ο Νίκος Λελεδάκης,μέλος του ΔΣ της Ενωσης, κάτοικος κι αυτός της παλιάς πόλης και ο τελευταίος τσαγκάρης που απόμεινε σε αυτήν, αλλά και ο Τ. Γιακιμτσούκης, είναι θύματα επίθεσης. Οταν ρωτήσαμε τι είναι αυτό που φοβάται ο κόσμος ο Ν. Λελεδάκης απάντησε "αυτό" και έδειξε τους μώλωπες. Ο ίδιος δε δίστασε να μιλήσει και για "κολομβιοποίηση" της οικονομίας του Ρεθύμνου.

Σύμφωνα με αναφορά των δύο θυμάτων προς τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, ο Τάσος Γιακιμτσούκης ξυλοκοπήθηκε και απειλήθηκε ότι θα χάσει τη ζωή του επειδή, όπως οι ίδιοι οι θύτες του είπαν, διαμαρτύρεται για την ηχορύπανση δύο συγκεκριμένων μπαρ στην παλιά πόλη. Ο Ν. Λελεδάκης είχε την ίδια τύχη επειδή τον υπερασπίστηκε!

Στην αναφορά αφήνονται σαφείς αιχμές ότι η αστυνομία προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός. Καταγγέλλουν ότι οι δράστες απέφυγαν το Αυτόφωρο επειδή ο εισαγγελέας παραπληροφορήθηκε από την αστυνομία ότι θα γίνει συμβιβασμός. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι ένας μόνιμος αξιωματικός του Στρατού και ένας υπάλληλος της Πυροσβεστικής.

Ενα ακόμη θύμα τρομοκράτησης είναι και ο Δημήτρης Λιπιδάκης,ο οποίος βρήκε το μαγαζί του κατεστραμμένο. "Εχω ένα μαγαζί μέσα στην παλιά πόλη 13 χρόνια και το αποτέλεσμα αυτής της δουλιάς μου είναι αυτό". Μας δείχνει αποδείξεις δανείων. "Συνεχόμενοι δανεισμοί από τράπεζες για να συντηρήσω της επιχείρησή μου. Χρωστάω αυτή τη στιγμή 19,5 εκατομμύρια. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πανεύκολα το δρόμο που χρησιμοποιούν αυτοί. Να κάνω τις κατάλληλες επαφές. Αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στο λιμάνι και αυτό που είχαμε προσπαθούμε να το κρατήσουμε. Δεν παλεύω για την τσέπη μου. Αξίζει αυτός ο τόπος μια καλύτερη τύχη. Εχουμε ακόμη πράγματα που μπορούμε να αξιοποιήσουμε".

Τα κομμάτια του "παζλ" για τις μεθόδους "αναβάθμισης" της παλιάς πόλης αρχίζουν να παρουσιάζουν μια εικόνα που παραπέμπει σε πρακτικές οργανωμένου εγκλήματος, αν και μόνο η αναφορά στον όρο προκαλεί τις έντονες αντιδράσεις των αρχών. Ωστόσο, ο Μ. Κουνδουράκης λέει, ότι "ο ίδιος ο νομάρχης μάς είπε σε μια συνάντηση των φορέων, ότι η πόλη του Ρεθύμνου διακινεί ναρκωτικά, όπλα, νονούς της νύχτας. Σε όλα αυτά προστίθεται και το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Η παλιά πόλη του Ρεθύμνου είναι κακοποιημένη και δεν πρέπει να ωραιοποιεί την κατάσταση ο δήμος. Ο δήμος καλύπτει τα συμφέροντα του κεφαλαίου".

Θύμα αυτής της πολιτικής είναι και η πλατεία Πετιχάκη, "το πιο υπέροχο μέρος της παλιάς πόλης", όπως λέει ο Μ. Κουνδουράκης και συνεχίζει: "Με το ΠΔ έχει χαρακτηριστεί σαν χώρος πράσινου για τους κατοίκους. Ο δήμος το πεζοδρόμησε και το νοικιάζει στις ταβέρνες. Και μιλάω γενικά για τις πολιτικές που ακολούθησαν οι τελευταίες δημοτικές αρχές. Δεν έχουν αφήσει πεζοδρόμιο ελεύθερο. Το καλοκαίρι οι δρόμοι έχουν καταληφθεί από εμπορεύματα των μαγαζιών. Κάτι που πολλές φορές έχουμε επισημάνει. Εχω ένα έγγραφο από τον διοικητή της Πυροσβεστικής του Ρεθύμνου που στάλθηκε και στο δήμο και στην Αστυνομία. Αν υπάρξει πυρκαγιά στην παλιά πόλη θα καούν όλοι σαν τα ποντίκια, αφού έχουμε περιπτώσεις και 100% κατάληψης των δρόμων. Λόγω παλαιότητας των δικτύων το βραχυκύκλωμα είναι πολύ εύκολο να συμβεί. Οχι μόνο δε λήφθηκαν μέτρα, αλλά δεν είχαν και την ευθιξία να του απαντήσουν. Η εικόνα είναι τραγική".

"Κάθε βράδυ", λέει ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Χ. Σφακιανάκης, "και διακίνηση ναρκωτικών γίνεται και πυροβολισμοί πέφτουνε και όπλα διακινούνται και "προστασία" υπάρχει στην παλιά πόλη, γιατί είναι συγκεντρωμένα όλα τα μπαράκια εκεί και κάτι πρέπει να γίνει. Να καθοριστούν οι χρήσεις γης".

"Η μόνη διέξοδος στα προβλήματα είναι ένας δημοτικός συνδυασμός από τα σπλάχνα των κατοίκων. Οι ίδιοι οι κάτοικοι πρέπει να κινητοποιηθούν γι' αυτό. Οχι μόνο για την παλιά πόλη, αλλά για όλη την πόλη", υπογραμμίζει ο Μ. Κουνδουράκης.

Παρά τα όσα συγκεκριμένα καταγγέλλονται λοιπόν, ο αντιδήμαρχος Ρεθύμνου Ευάγγελος Στεφανάκης λέει, ότι "οργανωμένο έγκλημα δεν είναι δυνατόν να το διανοηθούμε". "Οπως υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες περιθωριακά άτομα, υπάρχουν κι εδώ" λέει. "Η παλιά πόλη απλώς είναι πόλος έλξης, επειδή υπάρχουν κάποια κέντρα διασκέδασης. Οι πυροβολισμοί πέφτουν από ελάχιστα άτομα τα οποία εμείς, ως δημοτική αρχή, προσπαθούμε να τα αποβάλουμε, δημιουργώντας κάποιες συνθήκες και κανονιστικές πράξεις για την παλιά μας πόλη. Οπως το πρόβλημα της ελεγχόμενης κυκλοφορίας με τον δακτύλιο που επιβάλλεται κατά τους θερινούς μήνες οπότε και λειτουργούν όλα αυτά τα κέντρα. Συνήθως έχουμε παραβάσεις των κανόνων κοινής ησυχίας. Οι πυροβολισμοί που συνήθως γίνονται είναι από άτομα τα οποία είναι διερχόμενα. Είναι θρασύδειλοι. Δίνουμε έμφαση στον πολιτισμό, προκειμένου να καταλάβουν αυτοί οι ολίγοι ότι δεν είναι δυνατόν να συμπεριφέρονται έτσι. Φαντάζομαι ότι σε κάποια νυχτερινά κέντρα ή σε γωνιές γίνεται διακίνηση ναρκωτικών. Κάποιοι εγκέφαλοι θα υπάρχουν κι εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι οργανωμένο".

Ο αντιδήμαρχος δε βλέπει πουθενά την εγκατάλειψη της πόλης, αντίθετα μιλάει για "εργασιακό οργασμό". Το ζήτημα βέβαια είναι για ποιον γίνονται όλα αυτά, αφού οι κάτοικοι της παλιάς πόλης την εγκαταλείπουν. Αλλά και όσοι μένουν δεν μπορούν να περπατήσουν στους δρόμους. Ο Τάσος Γιακουμτσάκης διηγείται την περίπτωση του 14χρονου γιου του που δέχτηκε χαστούκι (!) από μαγαζάτορα επειδή πέρασε με το ποδήλατό του μέσα από τα τραπεζοκαθίσματα! Ο μαγαζάτορας είπε στο παιδί ότι οι δρόμοι είναι για να περπατάνε οι τουρίστες...

Οσο για τις παραγωγικές δραστηριότητες και ειδικά τις παραδοσιακές, η παλιά πόλη έμεινε μόνο με ένα τσαγκαράδικο από τα πολλά που υπήρχαν παλιότερα. Πέρα απ' αυτό, οι κάτοικοι τονίζουν ότι η λογική του δακτύλιου είναι να απελευθερωθούν οι δρόμοι από τα αυτοκίνητα, για να καλυφθούν από εμπορεύματα και τραπεζοκαθίσματα.

Αλλά και η "έμφαση στον πολιτισμό", που υποτίθεται ότι δίνει ο δήμος, πέρα από τις ετήσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις, στην καθημερινότητα εκφράζεται με καταστροφικές παρεμβάσεις σε παλαιά κτίρια, σε όσα από αυτά έχουν γίνει παρεμβάσεις, καθώς και σε εκδηλώσεις με έντονα τον εμπορικό - τουριστικό χαρακτήρα, όπως η βράβευση με το βραβείο Γραμμάτων και Τεχνών της πόλης στον Α. Κουίν.

"Είχα κατηγορήσει το δήμο για τη φιέστα της απόδοσης του βραβείου Γραμμάτων και Τεχνών στον Αντονι Κουίν", λέει ο Μ. Κουνδουράκης. "Το έχει υποβαθμίσει αυτό το βραβείο. Αποφασίζει μια μικρή ομάδα με τουριστικά συμφέροντα. Ο,τι πιο χειρότερο, το έχει κάνει αυτός ο δήμος".

Ανάλογα κρίνει την πολιτιστική πολιτική του δήμου και ο Γιώργος Λελεδάκης,πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Ρεθύμνου, ο οποίος μάς είπε ότι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις δεν αρκούν. Μάλιστα μας έφερε για παράδειγμα ένα δημοτικό σχολείο της παλιάς πόλης που χτίστηκε το 1795 και έχει σήμερα περίπου 200 παιδιά. Το σχολείο παρουσιάζει στατικά προβλήματα,ήδη πέφτουν σοβάδες, ενώ το ΤΕΕ αποφάνθηκε ότι δεν πληρεί τους απαραίτητους όρους ασφαλείας. Μερικές δεκάδες εκατομμύρια θα αρκούσαν για να μην πέσει αυτό το στολίδι και να μην γίνουν ατυχήματα.

"... Μια σταθερή, συνενωνόμενη Ευρώπη... μπορεί να είναι μόνο μια ατλαντική Ευρώπη... Στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, η Ευρώπη έγινε, λόγω της στρατηγικά δυσμενούς θέσης της, προτεκτοράτο της Αμερικής. Αυτή η κατάσταση πρέπει να τελειώσει βαθμιαία. Αν τελείωνε απότομα, για παράδειγμα με τη διάλυση του ΝΑΤΟ ή με τη χειροτέρευση των ευρωαμερικανικών σχέσεων, η Ευρώπη θα έμενε απροστάτευτη..."

"Υπερβολές" και "γενικότητες" χαρακτηρίζει ο υποδιευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ρεθύμνου Ιωσήφ Λεπιδάκης την κατάσταση στην παλιά πόλη, όπως μας την περιέγραψαν οι κάτοικοι.

"Το πρόβλημα στην παλιά πόλη είναι ανάλογο με αυτό που υπάρχει σε όλη την περιοχή του Ρεθύμνου, όπου λειτουργούν καταστήματα, που συχνάζουν νέοι, που υπάρχει μουσική και παραβιάζεται το ωράριο κοινής ησυχίας. Αυτό το πρόβλημα μπορεί να είναι πιο έντονο στην παλιά πόλη, που είναι στενοί οι δρόμοι και τα καταστήματα κοντά. Η ηχομόνωσή τους δεν επαρκεί. Δεν μπορούμε να πούμε ότι εκεί γίνεται εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών ή ότι υπάρχουν "νονοί". Αυτά είναι υπερβολές. Ολο το καλοκαίρι τα περισσότερα αδικήματα που διαπιστώθηκαν δεν ήταν στην παλιά πόλη".

Ωστόσο, παραδέχεται ότι "υπάρχει ένα πρόβλημα από τη λειτουργία πολλών καταστημάτων σε κείνη την περιοχή". "Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Θα πρέπει να γίνει κάποιος κανονισμός χρήσης γης. Αλλά δεν μπορούμε να εισπράξουμε τα καλά του τουρισμού και να τα αποσυνδέσουμε από τα κακά, όπως η ηχορύπανση. Είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτά τα καταστήματα που οχλούν".

Ομως, "υπήρχε κατάστημα που έχει καταμηνυθεί γι' αυτό το λόγο 25 φορές σε μια σεζόν"! "Η υπηρεσία μας έχει ορισμένα όρια και μέχρι ενός σημείου φτάνει η αρμοδιότητά της. Τα καταστήματα λειτουργούν με άδεια που τους χορηγεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αυτή ελέγχει και τους όρους χορήγησης. Αυτοί είναι οι αρμόδιοι να αφαιρέσουν την άδεια. Εχουμε τέτοιες περιπτώσεις που επιβλήθηκαν διοικητικές ποινές. Δεν παύει όμως να είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα".