Η πανελλαδική ημέρα δράσης - έτσι όπως κηρύχτηκε η 14η Φλεβάρη από την Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν - «γιορτάστηκε» χτες «από το Διδυμότειχο έως τα Χανιά και το Ηράκλειο», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Αλ. Βεναρδάκης, μέλος της Επιτροπής. Ετσι, εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης έγιναν σε πολλές πόλεις της χώρας, ενώ σε όλη την Ελλάδα μαζεύτηκαν υπογραφές από τους πολίτες που ζητούν την άμεση απελευθέρωση όλων των πολιτικών προσφύγων τώρα.
Στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Προπύλαια, από τις 10 το πρωί ξεκίνησε συμβολική απεργία πείνας. Δύο ώρες αργότερα, μέλη της Επιτροπής, αλλά και εκπρόσωποι μαζικών φορέων που συμμετείχαν στην πανελλαδική ημέρα δράσης, έδωσαν συνέντευξη Τύπου στα ΜΜΕ. Ο Γκιλντιρίμ, από την Επιτροπή Αλληλεγγύης, περιέγραψε τα όσα συνέβησαν, αλλά και τα όσα εξακολουθούν σήμερα να συμβαίνουν στην Τουρκία. Μίλησε για τους 28 νεκρούς της αιματηρής, φασιστικής επέμβασης του στρατού στις φυλακές στις 20 του Δεκέμβρη, για τα βασανιστήρια που υφίστανται οι συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων, αλλά και για την απεργία πείνας μέχρι θανάτου που συνεχίζουν - από τα νοσοκομεία και τις φυλακές - για 119 ημέρες (!) 200 πολιτικοί κρατούμενοι. Μαζί τους, απεργία πείνας διαρκείας κάνουν περίπου 400 ακόμη αγωνιστές. Ιδιαίτερα, πάντως, στάθηκε στο γεγονός πως τα βασανιστήρια συνεχίζονται με την υποχρεωτική σίτιση των απεργών (ορός), κάτι που τους ανάγκασε να διακόψουν ακόμη και τη βιταμίνη Β1. «Τους κρατούν με το ζόρι στη ζωή. Εμείς όμως περιμένουμε τις επόμενες μέρες μαζικούς θανάτους», ήταν οι τελευταίες του κουβέντες.
Εκ μέρους της ΑΔΕΔΥ μίλησε ο Κώστας Χριστόπουλος, ο οποίος μάλιστα είχε επισκεφτεί πρόσφατα δύο φορές την Κωνσταντινούπολη. Περιέγραψε αναλυτικά τα όσα είδε και άκουσε εκεί, από τις επαφές που είχε με την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τους συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων και τους δικηγόρους τους. «Είναι τρομερό, όλα τα όργανα αυτών των ανθρώπων έχουν διαλυθεί αυτές τις 120 μέρες της απεργίας πείνας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ακόμη δεν έχει ευαισθητοποιηθεί», είπε. Επίσης, ο Αλ. Βεναρδάκης αναφέρθηκε στην «εκκωφαντική σιωπή της Ευρώπης» και είπε πως είναι χρέος της ελληνικής κυβέρνησης να αναλάβει πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ από το ΠΑΜΕ ο Δ. Αγκαβανάκης υπογράμμισε την αναγκαιότητα «σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σωματείο να γίνουν γνωστά τα εγκλήματα του τουρκικού κράτους».
Τέλος, στις 6 το απόγευμα, στα Προπύλαια έγινε εκδήλωση αλληλεγγύης με τη συμμετοχή όλων των φορέων που συμμετείχαν στην πανελλαδική ημέρα δράσης (ΕΕΔΥΕ, ΕΕΔΔΑ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ, ΕΙΝΑΠ, ΔΣΑ, ΤΥΠΑΤΕ, ΕΣΗΕΑ, ΟΛΜΕ, ΕΚΑ).
Τόσο στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, όσο και στην εκδήλωση που έγινε αργότερα στα Προπύλαια, αυτό που ιδιαιτέρως τονίστηκε ήταν η σιωπή που τήρησε όλο αυτό το διάστημα η πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ.
Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν, αλλά και τα όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Τουρκία πέρασαν στα «ψιλά» των εφημερίδων, ενώ τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ακολουθούν το... σιωπηλό δρόμο της ελληνικής κυβέρνησης, της ΕΕ και των ΗΠΑ. «Ισως, τονίστηκε χτες, όταν τις επόμενες μέρες θα έχουμε - αναπόφευκτα - μαζικούς θανάτους αγωνιστών στα νοσοκομεία και τις φυλακές, κάποιοι ξαναθυμηθούν πως στην Τουρκία υπάρχει ένας ηρωικός αγώνας σε εξέλιξη». Πάντως και τη χτεσινή πανελλαδική ημέρα δράσης, ελάχιστα ΜΜΕ την τίμησαν. «Η σιωπή αυτές τις στιγμές είναι συνενοχή», είπαν οι εκπρόσωποι της Επιτροπής σχολιάζοντας μια ακόμα απουσία...
Πρόβλημα, άλλοτε η ηλικία, άλλοτε η ειδικότητα. Το ίδιο και για τους άλλους του καφενείου στο Πέραμα. Εργάτες ειδικευμένοι - ανειδίκευτοι είχαν όλοι το ίδιο πρόβλημα. Και στα χρόνια αυτά δεν είχε κολλήσει κανένα ένσημο από δουλιές που έκανε, είτε εκτός Αθηνών - είτε εκτός της Βιομηχανικής Ζώνης και Ναυπηγοεπισκευαστικής στο Πέραμα. Από το πρωί καρτέρι στην πιάτσα του καφενείου για ό,τι εργασία βρισκόταν. Και το νοίκι απλήρωτο. Οι άνθρωποι έδειχναν κατανόηση. Βιοπαλαιστές ήταν. Στο Εθνικό Παρατηρητήριο της ανεργίας του ΟΑΕΔ, τον καλούσαν για συνέντευξη: Μάζευε χαρτιά, δικαιολογητικά και δε συμμαζεύεται. Πτυχία - προϋπηρεσίες - σεμινάρια μια ζωή. Ζύγιζαν όσο ένας αδύνατος άνθρωπος - δίχως καλή διατροφή και θαλπωρή.
Και παρότι είχε εφιάλτες, το πρωί ξυπνούσε, κι ήταν έτοιμος για ρήξεις με το σύστημα. Σκεφτόταν πως αυτοί του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης, χαίρονται με τις «κηδείες των ανέργων» (γιατί έχουν την πρώτη ύλη εφεδρική για τα κέρδη τους). Αλλά αύριο ξημερώνει μια ξεχωριστή μέρα, έλεγε. Για τους αγώνες μας. Μια άλλη αλληλεγγύη των ανέργων και της κοινωνίας ήταν η ελπίδα του. Το καταφύγιο στην ταξική οργάνωση τον ενίσχυε. Η ίδια η επιβίωσή του.