Με τις ψήφους των κομμάτων της συγκυβέρνησης η αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή έκανε δεκτό χτες το αντιδραστικό «πολυνομοσχέδιο» του υπουργείου Οικονομικών, το οποίο «εκσυγχρονίζει» το πλαίσιο που αφορά την κατάρτιση και υπογραφή των δημόσιων συμβάσεων, συντρίβει τους «μικρούς» του χώρου για να ενισχύσει τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και περιέχει παραπέρα ανατροπές για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το νομοσχέδιο σήμερα θα εισαχθεί στο Θερινό Τμήμα της Βουλής και αύριο θα ψηφιστεί.

Ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος αφού ξεκαθάρισε ότι το νομοσχέδιο «θωρακίζει την κερδοφορία των ομίλων μέσα από τη συγκέντρωση της παραγωγής», αλλά τους εξασφαλίζει και τη δημιουργία νέου πεδίου κερδοφορίας, τόνισε ότι «το νομοσχέδιο ουσιαστικά αποτελεί δέσμευση απέναντι στην ΕΕ και δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης και του μνημονίου. Οι αλλαγές αφορούν το σύνολο των δημοσίων συμβάσεων από αγορά εμπορευμάτων, κατασκευή έργων, παροχή υπηρεσιών και βασική πρόβλεψη είναι η πρόθεση της αρχής της ίσης μεταχείρισης και απαγόρευσης των κατατμήσεων. Στόχος δηλαδή των αλλαγών είναι η επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Δηλαδή, οι δημόσιες συμβάσεις να περάσουν στα χέρια μονοπωλιακών ομίλων. Και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι αλλαγές αυτές δεν πρόκειται να ωφελήσουν τα λαϊκά στρώματα. Η όποια εξοικονόμηση πόρων προκύψει θα στηρίξει την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Αλλωστε, τέτοιου είδους ζητήματα είδαμε και στο παρελθόν».

Αναφερόμενος στα άρθρα του νομοσχεδίου, που αποδεικνύουν ότι το κέρδος είναι το κριτήριο για την προώθηση της διαδικασίας των δημοσίων συμβάσεων, σημείωσε:

-- Το άρθρο 22 προβλέπει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων συμβάσεων, αφού κάνει λόγο για ανάθεση δραστηριοτήτων σε φορείς, που δεν είναι αναθέτουσες αρχές.

-- Στα άρθρα 27, 28 και 29 παρουσιάζονται μια σειρά δραστηριότητες που εξαιρούνται από τις συγκεκριμένες διαδικασίες των συμβάσεων, ώστε να διασφαλίζονται προνομιακοί όροι. Τέτοια παραδείγματα είναι η ενοικίαση ακινήτων, που διευκολύνει την παραχώρηση των δημόσιων κτιρίων με μακροχρόνιες συμβάσεις, τις γνωστές leasing bank, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που δραστηριοποιούνται στο χώρο των ακινήτων, οι χρηματοοικονομικές και ραδιοτηλεοπτικές υπηρεσίες, οι υπηρεσίες έρευνας και ανάπτυξης.

-- Αυτά που είναι ιδιαίτερα σοβαρά είναι τα άρθρα 96 έως 101, όπου μέσα από τη διαδικασία των δημόσιων συμβάσεων διευκολύνεται η διαδικασία απελευθέρωσης της αγοράς, ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης μιας σειράς τομέων όπως είναι το νερό, οι μεταφορές, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, τα ταχυδρομεία, η Ενέργεια και ο φυσικός και ορυκτός πλούτος. Δίνεται η δυνατότητα - μέσα από το νόμο - της ύπαρξης υπεργολαβιών, που ουσιαστικά μέσα από αυτή τη διαδικασία θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη εντατικοποίηση, από μεριάς των υπεργολάβων, στον εργαζόμενο, για να μπορέσουν ακριβώς να αποκομίσουν ένα κέρδος σε αυτή την κατεύθυνση.

-- Το δεύτερο κομμάτι του νομοσχεδίου αφορά τα επικουρικά ταμεία. Ουσιαστικά, από τη «Σκύλλα» της ενιαιοποίησης των Ταμείων στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης, όπου τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων των ενστόλων, θα πάνε να καλύψουν τη μεγάλη τρύπα του ενιαίου επικουρικού ταμείου, τους καλείται να επιλέξουν τη «Χάρυβδη» του Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, δηλαδή της ιδιωτικοποίησης του χαρακτήρα και της εμπορευματοποίησης παραπέρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Τα Ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης είναι τομέας της ιδιωτικής ασφάλισης και όχι, βεβαίως, του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα και από αυτή την άποψη, ουσιαστικά το να πάρει το αστικό κράτος τα χρήματα, τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων, μειώνοντας συντάξεις και εφάπαξ, για να καλύψει τρύπες και να μειώσει την κρατική χρηματοδότηση, τους ζητάτε να επιλέξουν τη «Χάρυβδη» του χρηματιστηρίου, όπου ουσιαστικά τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων θα λεηλατηθούν από το χρηματιστήριο και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται εκεί. Πρόκειται για έναν ακόμη κρίκο στη συνολικότερη επίθεση, την αντιασφαλιστική, που δέχονται οι εργαζόμενοι σε μια προσπάθεια τις ευθύνες, τις οποίες έχει το κράτος και η εργοδοσία για τη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, να τις μεταφέρετε στις πλάτες των ίδιων των ασφαλισμένων.

Τέλος, ζητάμε να αποσυρθεί η διάταξη για την οριοθέτηση του αιγιαλού, γιατί μέσα από αυτήν τη διαδικασία της οριοθέτησης θα διευκολυνθούν και θα νομιμοποιηθούν οι καταπατήσεις που έχουν γίνει στον αιγιαλό, αλλά και ταυτόχρονα, η παραχώρηση των αιγιαλών σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στο πλαίσιο της αξιοποίησης, υποτίθεται, των αιγιαλών, στο όνομα του καπιταλιστικού κέρδους.

Συνεχίζεται από την πλευρά της κυβέρνησης η προπαγανδιστική επιχείρηση υποταγής του λαού στο δίκαιο του ισχυρότερου, δηλαδή στις επιλογές των μονοπωλιακών ομίλων, αξιοποιώντας ως «απόδειξη» τα υπαρκτά προβλήματα του λαού της Αργεντινής. Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε σε άρθρο του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος, προβάλλοντας αντιπαραθετικά με τη μονομερή στάση πληρωμών της κυβέρνησης της Αργεντινής το 2001, τη «συνετή» πολιτική της ελληνικής, η οποία διασφάλισε τελικά στο λαό τον «παράδεισο» της σημερινής Ελλάδας...

Στο άρθρο του ο Ευ. Βενιζέλος προσπερνά πολύ βολικά (για τον ίδιο, το κόμμα του, την κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί) το γεγονός ότι η Αργεντινή δεν ξέφυγε ποτέ από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Οτι ποτέ η εργατική τάξη δεν είχε στα χέρια της την εξουσία. Οτι σημαντικοί εγχώριοι και ξένοι μονοπωλιακοί όμιλοι ελέγχουν όλους τους δυναμικούς κλάδους της αργεντίνικης οικονομίας, όπως της βιομηχανίας χάλυβα, της βιομηχανίας αυτοκινήτων ή του ιδιαίτερα σημαντικού για την Αργεντινή κλάδου της επεξεργασίας τροφίμων. Οτι σε επίπεδο κυβερνητικής διαχείρισης εφαρμόστηκαν όλες οι βασικές διαφορετικές αστικές προσεγγίσεις (όπως αυτές που διαφημίζει εδώ ως «λύση» ο ΣΥΡΙΖΑ), τόσο στη νομισματική όσο και στη δημοσιονομική πολιτική, και ότι τελικά ο λαός βγήκε χαμένος απ' όλες.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ευ. Βενιζέλος κινδυνολογεί υποστηρίζοντας ότι η Αργεντινή «θυμίζει τα όρια των μονομερών κινήσεων σε σχέση με τη διαχείριση του δημοσίου χρέους οποιασδήποτε χώρας (...) Οι μονομερείς κινήσεις, καλώς ή κακώς, τιμωρούνται. Σχέδιο Β δεν υπάρχει. Μας το θυμίζει και η κυπριακή εμπειρία».

Κατά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, το παράδειγμα της Αργεντινής «αναδεικνύει τη σημασία της συμμετοχής σε μια ισχυρή περιφερειακή ένωση, όπως η ΕΕ και ιδίως η Ευρωζώνη ως νομισματική ένωση που είναι πρόθυμη - παρά τις δυσκολίες και τους σκληρούς ή μυωπικούς όρους - να επενδύσει πάρα πολλά κεφάλαια στη διάσωση ενός κράτους - μέλους της από τη χρεοκοπία και την επιθετική κερδοσκοπία των αγορών». Διαβεβαιώνει, έτσι, τα ντόπια κεφάλαια (όπως δεν παραλείπει να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι η συμμετοχή της χώρας στις διακρατικές ενώσεις του μεγάλου κεφαλαίου είναι αδιαμφισβήτητη για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, αποκρύπτει το γεγονός ότι, όπως και στην περίπτωση της Αργεντινής, έτσι και εδώ, όλα τα χρηματοδοτικά πακέτα που έρχονται ως δάνεια ή «προγράμματα σταθεροποίησης», πάντα πληρώνονται στο πολλαπλάσιο από τους λαούς.

Παρακάτω ο Ευ. Βενιζέλος δεν χάνει ευκαιρία να εκφράσει τους νέους πόθους των ντόπιων μονοπωλίων, βάζοντας πρόταγμα την περιλάλητη «επιβεβαίωση της βιωσιμότητας» του ελληνικού δημόσιου χρέους με επιμήκυνση των χρόνων αποπληρωμής ή/και μείωση επιτοκίων, συζήτηση που οι δανειστές και «εταίροι» την παραπέμπουν στο φθινόπωρο. Μια «ελάφρυνση» από την οποία η κυβέρνηση ευελπιστεί ότι θα απελευθερωθούν κονδύλια προς ενίσχυση των μονοπωλίων. Συγκεκριμένα, μιλά για «τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους που πρέπει τώρα να επιβεβαιωθεί από τους θεσμικούς εταίρους με συμφωνημένες και σχεδόν προφανείς παραμετρικές αλλαγές (π.χ. επιτόκια GLF, επιμήκυνση) που συνεπάγονται στην ουσία περαιτέρω μείωση του χρέους».

Τέλος, προβάλλει ως τη μόνη λύση τη στοίχιση του λαού πίσω από τα προτάγματα του κεφαλαίου, την «εθνική διαπραγμάτευση μέσα σε κλίμα ενότητας και συναίνεσης».