Να λοιπόν που κάποιοι αστοί δημοσιογράφοι, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης της «Καθημερινής», με αφορμή τα αντιλαϊκά μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός λένε ότι «οι περικοπές αποδοχών στο δημόσιο τομέα, δεν είναι τομή, είναι τιμωρία», ενώ σε άλλο σημείο χαρακτηρίζονται και άδικα! Εννοώντας ότι, για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να... τιμωρηθούν λιγότερο και να υπάρξει ένας διαφορετικός «εξορθολογισμός» στους μισθούς τους, τα επιδόματα, τις ενισχύσεις, τις υπερωρίες, επειδή, όπως λέει ο συγκεκριμένος, «το κράτος δεν ξέρει τι πληρώνει». Από το μυαλό του δημοσιολόγου είναι αδύνατο να περάσει η σκέψη ότι πρέπει να πληρώσει το κεφάλαιο για τα ελλείμματα, αφού η κρατική χρηματοδότηση προς αυτό τα δημιουργεί. Ετσι μιλά για «τιμωρία» με «άδικα μέτρα» συγκαλύπτοντας την ταξική ουσία του ζητήματος, ότι την πληρώνουν συνολικά οι εργαζόμενοι, ενώ απαιτεί και «εξορθολογισμό», δηλαδή αναδιανομή μεταξύ των εργαζομένων, που σημαίνει δραστική μείωση των μισθών τους. Και γιατί να μην αυξηθούν οι κατώτεροι μισθοί στο ύψος των μεγαλύτερων; Ο «έξυπνος» και «πατριώτης», αφού για το καλό της πατρίδας παίρνονται τα μέτρα, γράφει ότι χρειάζονται ανατροπές, να ξεβολευτούν οι βολεμένοι, που θα πουν ότι έμαθαν να ζουν με μεγάλους μισθούς και δε δέχονται περικοπές. Να τα λέει κανένας φτωχός αυτά, θα πει κανείς ότι δε συνειδητοποιεί την ουσία αυτής της πολιτικής. Να τα λέει όμως ο βολεμένος δημοσιολόγος, είναι πρόκληση. 'Η μήπως γι' αυτό διατίθεται προς χρήση από τα αφεντικά;

Να γιατί στο μαύρο μέτωπο ΕΕ - κεφαλαίου - κυβέρνησης - ΝΔ - εργατικής αριστοκρατίας - πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, δηλαδή τα εργαλεία του καπιταλισμού στο εργατικό κίνημα, συγκαταλέγονται και τα αστικά ΜΜΕ και δημοσιολόγοι τύπου Μανδραβέλη.

Δεν κρύβεται ο ενθουσιασμός των εκπροσώπων του κεφαλαίου για την άγρια αντιλαϊκή επίθεση που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πράγμα βέβαια που είναι εντελώς αναμενόμενο. Ομως, όπως είναι ευνόητο, δεν αρκούνται σε αυτά. Τους άνοιξε η όρεξη, τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Επιπλέον θέλουν απόλυτη σύμπλευση και συστράτευση του πολιτικού προσωπικού των αστικών κομμάτων και - το άκρον άωτον του θράσους - θέλουν να μπει τέλος στις διεκδικήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων. Χαρακτηριστική η αναφορά στη δήλωση του προέδρου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου Γ. Γραμματίδη, ο οποίος αφού διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι «επιτέλους έχουμε συναίνεση του πολιτικού συστήματος στην πράξη», προσθέτει: «Τώρα αναμένουμε και την έκφραση συναίνεσης της κοινωνίας με το πάγωμα κάθε συντεχνιακής διεκδίκησης γιατί όλοι πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Η καθολική συναίνεση αποτελεί μονόδρομο για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της χώρας. Αλίμονο σε όσους εξακολουθούν να μην το αντιλαμβάνονται»(!). Προφανώς οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας ψάχνουν για εθελοντές - θύματα, για εργαζόμενους που θα δεχθούν αγόγγυστα να οδηγηθούν σαν πρόβατα επί σφαγή, με άλλα λόγια ψάχνουν για «Αμερικανάκια». Πολύ σύντομα θα διαπιστώσουν ότι το «είδος» δεν ευδοκιμεί στη χώρα μας.

Στην ταινία του Ρομπ Μάρσαλ «Αναμνήσεις μιας γκέισας» (2005), η οποία αναφέρεται στις συνθήκες σκλαβιάς που βίωναν τα φτωχά κορίτσια της Ιαπωνίας στην εποχή του μεσοπολέμου (σ.σ. έστω και με έναν μάλλον «εξωτικό» τρόπο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...), η ηρωίδα, ως γκέισα πια, «καλείται», εκτός των άλλων, να βγάλει και την απώλεια της παρθενιάς της σε δημοπρασία...

Μόλις χτες, το ΑΠΕ έδωσε την είδηση, ότι μια νεαρή κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία έβγαλε στη δημοπρασία, μέσω ίντερνετ, την παρθενιά της, για να εξοικονομήσει τα δίδακτρα που πρέπει να πληρώσει για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο...

Να πώς «γεφυρώνει» ο καπιταλισμός τις «παραδόσεις»...