Μόλις στο 35% του μέσου όρου των δαπανών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης φτάνει το ποσό που δαπανά η Ελλάδα για τον άνεργο! Πιο συγκεκριμένα, ενώ ο μέσος όρος που δαπανάται στην ΕΕ για τον κάθε άνεργο ανέρχεται στα 2.750.000 δρχ. το χρόνο, η χώρα μας δαπανά μόλις 600.000 δρχ.! Τα στοιχεία έδωσε στη δημοσιότητα το Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας, μαζί με άλλα ενδιαφέροντα, όπως ότι το εισόδημα των εργαζομένων στην Ελλάδα μόλις που φτάνει το 64% του μέσου κοινοτικού εισοδήματος... Και βεβαίως, το επίδομα του Ελληνα ανέργου μόλις που φτάνει το 46% του εξευτελιστικού βασικού ημερομισθίου του Ελληνα ανειδίκευτου εργάτη, μετά κιόλας την τελευταία... αύξησή του κατά 10%!

Αυτά, φαίνεται, θα είχε υπόψη του ο πρωθυπουργός, όταν στην πρόσφατη συζήτηση που έγινε στη Βουλή, με αίτημα του ΚΚΕ, για την ανεργία, έλεγε ότι "ο άνεργος έχει μερικές φορές περισσότερα κίνητρα να παραμείνει στην ανεργία, παρά να εργαστεί"!!!

Ετσι, με το εκτρωματικό νομοσχέδιο που ψηφίζει αυτές τις μέρες στη Βουλή, η κυβέρνηση αποφάσισε να καταργήσει και αυτό το αναιμικό επίδομα ανεργίας και να το μετατρέψει σε επιδότηση των εργοδοτών! Βεβαίως, ανάλογες περικοπές γίνονται και σε άλλες χώρες της ΕΕ υπό τη γενική "ομπρέλα" της "Λευκής Βίβλου". Ωστόσο, τηρουμένων των αναλογιών και της "ψαλίδας" που υπάρχει, για τους Ελληνες ανέργους η πρόκληση είναι ακόμα μεγαλύτερη και η εξαθλίωση ακόμα πιο απόλυτη.

"Αμεση και ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος"... υπόσχεται στους 350 απολυμένους της GOOD YEAR η Νομαρχική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης. Προσδιορίζει μάλιστα και τις μορφές... αλληλεγγύης προς τους απολυμένους. Θα αναλάβει - λέει - πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας..! Τώρα μάλιστα! Αμα περιμένουν οι απολυμένοι την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας - ούτε στα τηλεφωνήματά της, όπως πληροφορούμαστε δεν απαντάνε οι εκπρόσωποι της αμερικάνικης πολυεθνικής - το πολύ πολύ που έχουν να περιμένουν, είναι, ίσως, κάποια έκτακτη πενιχρή οικονομική ενίσχυση από τον ΟΑΕΔ, για να γίνει το οριστικό "μνημόσυνο" σε άλλες 350 χαμένες θέσεις εργασίας. Οσο για τον "αιφνιδιασμό" που δηλώνουν κυβερνητικοί παράγοντες, γύρω από το κλείσιμο του εργοστασίου (δεν ξέρουμε κατά πόσο αυτό μπορεί να αφορά και τη Νομαρχιακή του ΠΑΣΟΚ), μάλλον δεν πείθουν και μάλλον σύντομα θα αποκαλυφθεί αυτό που ήδη κυκλοφορεί. Οτι, δηλαδή, αρκετοί είναι αυτοί που γνώριζαν...

Το ημιεπίσημο όργανο της κυβέρνησης Σημίτη, η εφημερίδα του Ταύρου, καθημερινά δικαιώνει τον παραπάνω χαρακτηρισμό της. Ολο το προηγούμενο διάστημα που οι άλλες φιλοκυβερνητικές εφημερίδες αναπαρήγαγαν τις διαρροές "στενών συνεργατών" του πρωθυπουργού, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας και πως ο Κ. Σημίτης θα δώσει αποστομωτική απάντηση στην εκλογολογία με την ομιλία του στην ΚΕ, η "Αυριανή" επέμενε ότι ο Κ. Σημίτης θα προσφύγει στις πρόωρες εκλογές.

Δικαιολογημένα χτες πανηγυρίζει: "Εκλογές για νέο ξεκίνημα, κάλπες τον Οκτώβρη".

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι τι λέει ο Κ. Σημίτης, αλλά τι λέει η "Αυριανή"...

Μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη, βρίσκεται ο Ελληνας τουρίστας που θα επισκεφθεί αυτό τον καιρό τη Ρόδο. Σε όποιο ξενοδοχείο ή κατάστημα και αν βρεθεί, μάταια θα επιχειρήσει να συνεννοηθεί με τους υπαλλήλους. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι όλοι ξένοι! Οι λόγοι προφανείς, μικρότερα μεροκάματα, χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα, εύκολη "λεία" για τους εργοδότες. Εσχατο σημείο αυτής της ιδιότυπης, αλλά εξαιρετικά επικερδούς, "ξενομανίας", είναι η χρησιμοποίηση, από διάφορους μαγαζάτορες, μπαλέτων με ξένους χορευτές σε παραδοσιακούς ελληνικούς νησιώτικους χορούς! Αποκορύφωμα, η προσπάθεια των συμπαθέστατων, κατά τα άλλα, ξένων χορευτών να μάθουν στους Ελληνες πελάτες ζεϊμπέκικο!

Αγγλοι, Γάλλοι

Γερμανοί,

μπαγαπόντηδες

τρανοί,

παέι χάσαν

τη φωνή τους

τη ντουντούκα,

το χωνί τους,

και δε λένε

ούτε λέξη

για το θάνατο

των έξι!

Και πιο πέρα

"τουμπεκί",

τσιμουδιά

κι η Αμερική,

τύφλα να 'χει

τ' άγαλμά της

αφού ...κλείνουν

τα λαιμά της,

όταν πρέπει

να τσιρίζει

γι' όσα δήθεν

"προασπίζει".

Ο οίστρος

Βρίσκουν, όμως, και τα κάνουν. Εχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα, που γκρεμοτσακίζεται να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους. Παράλληλα, δεν υπάρχει ακόμα το αντίπαλο δέος. Δεν υπάρχει, στο βαθμό που χρειάζεται, ένα λαϊκό κίνημα, που να επιβάλλει τις δικές του λύσεις. Απουσιάζει ο συντονισμός του εργατικού κινήματος σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, που θα έκοβε το βήχα στις πολυεθνικές και τις εκκολαπτόμενες πολυεθνικές.