Είναι συνηθισμένο σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου να υμνείται γενικά η δημοκρατία, «λησμονώντας» τον ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της εξέγερσης. Σε κάτι τέτοια επετειακά μηνύματα ειδίκευση έχει η αυτονομαζόμενη «υπεύθυνη Αριστερά». Παρακολουθήστε φρασεολογία στο επετειακό μήνυμα της Δημοκρατικής Αριστεράς:

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί πάντα μια μεγάλη δημοκρατική παρακαταθήκη για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας». Συμπέρασμα: Μιλάνε για παρακαταθήκη αυτοί που συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση που βρίσκεται απέναντι σε κάθε σύνθημα του Νοέμβρη του 73'. Σα να μην έφτανε αυτό, συνεχίζουν, υποστηρίζοντας: «Το μήνυμα του αντιδικτατορικού αγώνα σηματοδοτεί την πιο πλατιά ενότητα του λαού και των προοδευτικών δυνάμεων για τη διέξοδο της χώρας από την κρίση, για την αποτροπή της χρεοκοπίας, για την υπεράσπιση των πιο αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων».

Τι καταλαβαίνετε από τα παραπάνω; Σε ποιες «προοδευτικές δυνάμεις» απευθύνεται η ΔΗΜΑΡ; Σε αυτούς που συνεργάζεται στην κυβέρνηση για να «αποτρέψει τη χρεοκοπία» και συμβάλλει ανοιχτά στη χρεοκοπία του λαού. Με λίγα λόγια η ΔΗΜΑΡ απευθύνεται στους συνεταίρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Να τους χαίρεται, αλλά το Πολυτεχνείο δεν ήταν «γιορτούλα», ήταν η κορύφωση της λαϊκής πάλης με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ο,τι και να κάνουν, δε χωράει στα μέτρα των μνημονίων τους.

Εχουμε ξαναγράψει ότι τα όρια της αστικής διαχείρισης είναι ασφυκτικά στενά, τόσο που οι επίδοξοι διαχειριστές να σκουντουφλάνε ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, αν μόνο άκουγε κανείς και δεν έβλεπε ποιος μιλάει στη Βουλή, κάλλιστα θα μπορούσε να πιστέψει ότι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι του ΣΥΡΙΖΑ και αντίστροφα. Για παράδειγμα, ο Γ. Δημαράς πρότεινε μεταξύ άλλων σεισάχθεια, πρόταση που έχει διατυπώσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα έβαλε με την Μέρκελ, όπως κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρότεινε αλλαγή «φαρμάκου», που ήδη έχει προταθεί κι από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή άλλο μείγμα διαχείρισης, που έχει δοκιμαστεί σε άλλες χώρες με τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα για τους λαούς τους. Κατόπιν τούτων και άλλων πολλών που ειπώθηκαν, έχει πράγματι μια βάση η απορία του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων: «Γιατί δεν αλλάζουμε το φάρμακο με την εγρήγορση του ελληνικού λαού, με την έμπνευση που μπορεί το Ελληνικό Κοινοβούλιο να του παρέχει με όποιες πολιτικές προσεγγίσεις και με όποιες, μικρές ή μεγαλύτερες, ιδεολογικές διαφορές έχουμε; Μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί δεν το κάνουμε;»... Να τα βρουν δηλαδή σε ένα μείγμα διαχείρισης προς όφελος των αστών και να χειραγωγήσουν το λαό στην υποστήριξή του με την αυταπάτη ότι αυτό θα αποδώσει οφέλη και στον ίδιο. Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια...