Τον περασμένο Ιούνη έγινε συνέδριο Μαζικού Αθλητισμού (ΜΑ) με πρωτοβουλία της κυβέρνησης στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης. Στο συνέδριο συμμετείχαν δήμαρχοι και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από όλη τη χώρα.

Η κυβέρνηση εκεί εξήγγειλε μια νέα ώθηση του μαζικού αθλητισμού ώστε να ολοκληρώσει το «σοσιαλιστικό» της όραμα στο χώρο του αθλητισμού.

Ανακοίνωσε, επίσης, ότι στα προγράμματα του μαζικού αθλητισμού συμμετέχει το 1,5% περίπου των πολιτών. Ας σημειωθεί ότι αυτό το ποσοστό είναι η κατάκτηση κυβερνητικών στόχων μετά από 20 ολόκληρα χρόνια, αφού τα συγκεκριμένα προγράμματα άρχισαν να λειτουργούν αρχές του 1980.

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι, γιατί η κυβέρνηση να ονομάζει μαζικό αθλητισμό τη συμμετοχή μόλις του 1,5% των πολιτών (για την ακρίβεια ακόμη και αυτού του ποσοστού έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις), όπως επίσης αν αυτό το ελάχιστο ποσοστό μπορεί να γίνει 20 ή 50% ώστε πράγματι να μπορούμε να μιλάμε για ΜΑ.

Ο ΜΑ συγκεράζει πολλές πολιτικές μαζί για να μπορεί να εφαρμοστεί, γι' αυτό αποτελεί και τη «λυδία λίθο» για κάθε κυβερνητική πολιτική στο χώρο του αθλητισμού αλλά και γενικότερα.

Πρώτη βασική προϋπόθεση είναι να έχει ο εργαζόμενος ελεύθερο χρόνο και αυτό απαιτεί ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς. Δεν είναι δυνατόν να γυρίζει από τη δουλιά ξεζουμισμένος, χωρίς κουράγιο και να του ζητάς να αθληθεί επιπλέον.

Προϋποθέτει οργανωμένη ζωή και ανθρώπινο ωράριο, που μόνο ένα 5ήμερο, 35ωρο, 7ωρο (και χωρίς αυτό να είναι σπαστό ωράριο) μπορεί να εξασφαλίσει.

Χρειάζεται η υποδομή (μικρά γήπεδα, ελεύθεροι χώροι κλπ.) να βρίσκεται στη γειτονιά ώστε να αποφεύγονται οι μεγάλες μετακινήσεις οι οποίες θα ήταν ένα επιπλέον βάσανο για τον εργαζόμενο. Οι υποδομές για να υπάρξουν χρειάζονται χώρους ελεύθερους που θα διασφαλιστούν από την πλευρά του δήμου και βέβαια χρήματα τα οποία πρέπει να έχει ο κάθε δήμος για να τα ολοκληρώσει.

Η εξεύρεση πόρων, που είναι ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα στη σημερινή περίοδο για την πραγματοποίηση οποιουδήποτε προγράμματος, σημαίνει σύγκρουση με την ΟΝΕ, με το πρόγραμμα «σύγκλισης», με την «ανταγωνιστικότητα», και αυτό απλά απαιτεί μιαν άλλη πολιτική, που μόνο μια άλλη Τοπική Αυτοδιοίκηση, αγωνιστική, μπορεί να διεκδικήσει.

Ο ΜΑ έχει σταθερό του σύμμαχο το σχολικό αθλητισμό γιατί εκεί σε μεγάλο βαθμό εμπεδώνεται η αντίληψη της «διά βίου άσκησης» και αυτό πρέπει να μας οδηγεί στην ολόπλευρη στήριξη του σχολικού αθλητισμού.

Ο ΜΑ έχει αντίπαλο και ανταγωνιστή του τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, και αυτό γιατί ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός θέλει, έχει ζωτική ανάγκη να «στήσει» τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε νεαρό απέναντι από την TV ή στην κερκίδα, ειδάλλως δεν πουλάει και το σύστημα καταρρέει.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ο καθένας να γίνει παθητικός θεατής και όχι ενεργητικά αθλούμενος, άρα πρέπει να χτυπηθεί κάθε πολιτική που θα στηρίζει τον ΜΑ.

Μεταξύ του ΜΑ και του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα και δεν μπορεί να υπάρξει μέση λύση, «τρίτος δρόμος», που τόσα χρόνια ψάχνει (υποτίθεται) η διεθνής σοσιαλδημοκρατία και η εγχώρια. Πρέπει να αποφασίσει με ποιον είναι (έχει αποφασίσει).

Ο ΜΑ προϋποθέτει χτύπημα της ναρκω-κουλτούρας και μια κοινωνία που θα έχει ως αξία τη ζωή, θα την προστατεύει και δε θα τη χαρίζει στους εμπόρους των ναρκωτικών. Τον ΜΑ τον αντιστρατεύεται ο πολιτισμός των χούλιγκαν, οι οποίοι γίνονται ασπίδες προστασίας άνομων συμφερόντων και αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό ως θέαμα και εξόντωση του αντιπάλου.

Ο ΜΑ δεν μπορεί να συνυπάρχει με «παράγκες», με υπόδικους και με «νονούς» της νύχτας, που παριστάνουν τους σωτήρες του ελληνικού αθλητισμού, γιατί δηλητηριάζουν συνολικά την αντίληψη περί αθλητισμού.

Ολα τα παραπάνω η κυβέρνηση δεν τα αντιμετωπίζει. Δεν εξασφαλίζει ελεύθερο χρόνο στους εργαζόμενους αλλά καταργεί κάθε εργασιακό δικαίωμα και ανατρέπει την προσωπική και κοινοτική ζωή με τα σπαστά ωράρια δουλιάς που εισήγαγε και απελευθερώνει τους εργοδότες με μια σειρά νόμων για το οριστικό ξεζούμισμα των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση όχι μόνο δε δίνει χρήματα για υποδομές αλλά παρακρατεί και αυτά που όφειλε να δώσει στους δήμους για να δημιουργήσουν τις ελάχιστες υποδομές. Χαρακτηριστικό είναι ότι παρακρατεί χρήματα του ΜΑ από πέρσι στους δήμους, πέρα από τα τρισ. που οφείλει στην ΤΑ γενικά.

Απαξιώνει τον σχολικό αθλητισμό μειώνοντας τις ώρες του στο σχολικό πρόγραμμα, παραδίδει τα σχέδια για ανάπτυξη στους εργολάβους (η Αθήνα είναι δικό τους δημιούργημα), στηρίζει τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό δίνοντας δισ. κάθε χρόνο στους προέδρους των ΠΑΕ και παρέχει σε αυτούς την πολυπόθητη ασυλία αναδεικνύοντάς τους σε πυλώνες του ελληνικού αθλητισμού.

Διατηρεί ένα θεσμικό πλαίσιο όπου οι εργαζόμενοι γυμναστές στους δήμους είναι ωρομίσθιοι και δε συμπληρώνουν ούτε το βασικό μισθό. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο επιπλέον εμποδίζει τον κάθε δήμο να ασκήσει μιαν άλλη πολιτική μισθών (ελέω περιφέρειας), όπως εμποδίζει και πολλούς δήμους, κυρίως «καποδιστριακούς», να ενταχθούν σε αυτά τα προγράμματα για ανάπτυξη ΜΑ.

Ακόμη τους χώρους των σχολείων (αυλές, γυμναστήρια) τους παραδίδει με ειδικό νομοσχέδιο στον ΟΣΚ (Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων), που έγινε από κρατικός οργανισμός ΑΕ και αυτό απλά σημαίνει ότι οι χώροι άθλησης των σχολείων δε θα είναι στη διάθεση των δήμων και της τοπικής κοινωνίας αλλά ιδιώτη, ο οποίος θέλει να εκμεταλλευτεί τους χώρους για κέρδος (πάρκινγκ, Ιντερνετ καφέ κ.ά.).

Σε εισήγηση που έγινε προς την Ευρωπαϊκή Ενωση διαπιστώνεται ότι το 2003 το ποσοστό ενασχόλησης των παιδιών ηλικίας από 10 έως 25 ετών με τον εικονικό αθλητισμό (video games) θα αυξηθεί στο 40% και αυτό συμβαίνει παράλληλα με τις διακηρύξεις για ανακήρυξη του 2004 ως ευρωπαϊκού έτους εκπαίδευσης μέσω του αθλητισμού.

Παρά την ακατάσχετη ηθικολογία για αθλητικά ιδεώδη, έχουν ανάγκη από παθητικούς θεατές, οι δε «παράγκες» παίρνουν και δίνουν τόσο σε τοπικά όσο και σε παγκόσμια πρωταθλήματα.

Στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου η βαρβαρότητα περισσεύει και η φτώχεια αυξάνεται παρά τον υπέρογκο πλούτο που υπάρχει, δεν είναι δυνατόν να αυξηθεί ο ΜΑ, γιατί όσοι υποφέρουν από βασικές ελλείψεις δεν μπορούν να αθληθούν. Πρέπει πρώτα να βρούνε δουλιά, να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη, να οργανώσουν τη ζωή τους.

Αυτοί που σκοτώνουν μικρά παιδιά κάνοντας πόλεμο δεν είναι δυνατόν να μιλάνε για άθληση και υγεία και να γίνονται πιστευτοί.

Στη χώρα μας αυτοί που καταργούν το κοινωνικό κράτος που υπήρχε, που υπονομεύουν την Υγεία κάνοντάς την όλο και περισσότερο υπόθεση ιδιωτική, δεν είναι δυνατόν να νοιάζονται για την καλύτερη υγεία μας μέσω του ΜΑ. Αυτοί που στέλνουν με στολές παραλλαγής τις Ομάδες Υποβρυχίων Καταστροφών να χτυπήσουν το πρωί τους ναυτεργάτες, δεν είναι δυνατόν να νοιάζονται το απόγευμα ή το βράδυ για την ποιότητα ζωής τους παρέχοντάς τους ΜΑ.

Μαζικός Αθλητισμός υπήρχε στις σοσιαλιστικές χώρες γιατί υπήρχαν οι προϋποθέσεις που προαναφέραμε. Γιατί ο σοσιαλισμός δημιουργεί αυτές τις προϋποθέσεις έχοντας μια συνολικά διαφορετική αντίληψη για τη ζωή. Το αθλητικό θαύμα του σοσιαλισμού είχε ως τεράστια βάση στήριξής του ένα καθολικό σύστημα λαϊκής άθλησης.

Οι δημοτικές εκλογές που έρχονται πρέπει να αναδείξουν την αναγκαιότητα του Μαζικού Αθλητισμού ορίζοντας μια συνολική στρατηγική που θα διασφαλίζει χώρους, που θα δημιουργεί υποδομές και θα παλεύει την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, θα εντάσσει δε τη λαϊκή άθληση μέσα σε μια ευρύτερη πολιτική υγείας του λαού.

Ολα αυτά δεν μπορούν να γίνουν με δημάρχους του δικομματισμού ή των ανεστραμμένων τους ειδώλων (ΣΥΝ, ΚΕΠ, κ.ά.) που έχουν μετατρέψει τις αθλητικές δραστηριότητες σε λέσχες επί πληρωμή και δεν ύψωσαν ούτε μια φορά τη φωνή τους στην κατεδάφιση όλων αυτών των αξιών και δραστηριοτήτων.

Θα γίνει από δημάρχους αγωνιστές, που θα συνεργάζονται μεταξύ τους διαμορφώνοντας κίνημα τοπικό αλλά και ευρύτερο για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, στηρίζοντας ταυτόχρονα το αθλητικό αγωνιστικό κίνημα, που πρέπει να μαζικοποιηθεί ενόψει και του 2004.

Ολα αυτά γιατί η κυβέρνηση και το δικομματικό της alter ego (ΝΔ) έχει τόση σχέση με το ΜΑ όση σχέση έχει ο λαός με τον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης.