Σ' αυτό τον αγωνιστικό χώρο προπονούνταν και αθλούνταν τα παιδιά της ομάδας. «Χρόνια παρακαλάμε για ένα γήπεδο», λέει ο πρόεδρος του σωματείου

Ο «Ρ» συνεχίζει - για πέμπτη βδομάδα - την έρευνα για την κατάσταση του ερασιτεχνικού αθλητισμού και αποκαλύπτει τα αίτια που οδηγούν, όχι μόνο στην απαξίωση, αλλά και στη σταδιακή διάλυση σωματείων παρά την ιστορική προσφορά τους.

Η απόφαση του συγκεκριμένου σωματείου να «κατεβάσει τα ρολά», δεν είναι ένα τυχαίο ή απομονωμένο περιστατικό. Πρόκειται για κραυγή «αγωνίας» από ένα ερασιτεχνικό σύλλογο της γειτονιάς που έδινε διέξοδο σε δεκάδες παιδιά.

Συνδέεται άμεσα με τη συνολικότερη κατάσταση που επικρατεί στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και της στάσης των διοικήσεων των δήμων που στηρίζονται από τα κόμματα του δικομματισμού και το ΣΥΝ. Για πάνω από 50 χρόνια οι αντίστοιχες κυβερνήσεις δεν έδωσαν τίποτα το ουσιαστικό στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ο οποίος τώρα αργοσβήνει κάτω από το βάρος των τεράστιων προβλημάτων.

Ο χώρος των αποδυτηρίων. «Βρισκόμαστε υπό διωγμό», επισημαίνουν παράγοντες της ομάδας

Ο πρόεδρος του συλλόγου, ήταν κατηγορηματικός: «Θέλουν να διαλύσουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ιδιαίτερα το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Βρισκόμαστε υπό διωγμό. Θέλουνε τον αθλητισμό σε επαγγελματική βάση. Για το τι θα γίνουν τα παιδιά της γειτονιάς, κανείς δε νοιάζεται. Χρόνια παρακαλούμε για ένα γήπεδο. Χώροι υπάρχουνε, όπως για παράδειγμα στον ΟΛΠ ή στο γήπεδο της Σχολής Ευελπίδων. Θα μπορούσαν ακόμη να βάλουν χόρτο στο γήπεδο του ΣΕΦ. Τίποτα. Μας στέλνουν στο "Σταύλο" του Αγ. Διονυσίου. Τι αθλητισμό να κάνεις; Χρήματα δε μας δίνουν. Ολα από την τσέπη μας. Χώρους δεν έχουμε. Από πλευράς ιατρικής δεν ξέρουμε αν τα παιδιά που γυμνάζουμε πρέπει να κάνουν αθλητισμό ή όχι. Κάτω από τέτοιες συνθήκες τι αθλητισμός να γίνει; Τα ζώα ζούνε κάτω από καλύτερες συνθήκες. Δεν αντέχουμε άλλο. Σταματάμε».

Η συζήτηση με τον πρόεδρο είναι άκρως αποκαλυπτική. Δείχνει, σε όλο το μέγεθος, την κατάσταση που έχει φτάσει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Το μέλλον των παιδιών, από τη μια πλευρά, είναι αβέβαιο. Από την άλλη, οι υποσχέσεις των αρμοδίων πέφτουν βροχή.

- «Δεν υπάρχουν άλλες αντοχές. Ελα να δεις κάτω από ποιες συνθήκες παλεύουμε. Να δεις πώς γίνεται π.χ. η διαιτησία. Αυτή η ΕΠΣ είναι για γέλια. Προεκλογικά μας υποσχέθηκαν "λαγούς με πετραχήλια", γήπεδα κλπ. Πράγματα και θαύματα. Που είναι όλα αυτά;».

- Τα παιδιά τι θα γίνουν όταν «κλείσει» το σωματείο;

- «Θα δούμε. Θα πάω στην Ενωση να κουβεντιάσω».

- Γνωρίζεις ότι αυτή η απόφαση είναι πολύ σημαντική...

- «Δεν αντέχουμε άλλο την κοροϊδία. Φτάνει. Αρκετά. Θα πάω σπίτι μου, με την οικογένειά μου. Φτάνει, ως εδώ»...

Υπενθυμίζεται, τέλος, ότι η έρευνα του «Ρ» μέχρι τώρα έχει αποκαλύψει ότι τα σημαντικότερα προβλήματα του ερασιτεχνικού αθλητισμού είναι:

• Η παντελής έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών, με απαράδεκτες εγκαταστάσεις, αλλά και ελάχιστους αγωνιστικούς χώρους για άθληση και προπόνηση.
• Τα ελάχιστα κονδύλια από το κράτος και την Τοπική Αυτοδιοίκηση για τη συντήρηση των ερασιτεχνικών σωματείων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι, για ένα ποδοσφαιρικό σωματείο, τα απαραίτητα έξοδα - σύμφωνα με την έρευνα του «Ρ» - φτάνουν τα 15.000 ευρώ, ενώ οι επιχορηγήσεις της πολιτείας είναι μόλις...1.500 ευρώ (10%). Δεν είναι λίγες οι φορές που οι αθλητές αναγκάζονται να βάλουν χρήματα από την τσέπη τους.
• Η έλλειψη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
• Οι προπονητές είναι ελάχιστοι, μιας και αδυνατούν να κάνουν σωστά τη δουλιά τους.

ΑΥΡΙΟ: Τα προβλήματα της Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά.