Ο «Ρ», βρέθηκε στα Καμίνια, συνεχίζοντας την έρευνα για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, όπου και συζήτησε με τον σημερινό πρόεδρο του Ατρόμητου Πειραιά, παλαιό ποδοσφαιριστή, κ. Σαρρή. Μαζί με τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές Χρ. Σαρδένια και Ανδρ. Παπαδόπουλο, και κάποιους ακόμα παράγοντες, έχουν αναλάβει τις τύχες του σωματείου σήμερα.

* * *

-- Πώς πάει ο Ατρόμητος κ. Πρόεδρε;

-- «Τα πράγματα κυρίως με τα ερασιτεχνικά σωματεία δεν πάνε καθόλου καλά. Για παράδειγμα, το σωματείο μας παίζει στη Δ' Εθνική, ανεβήκαμε πέρσι. Εν τιμή σου λέω, καλύτερα να μην είχαμε ανέβει. Πολλά προβλήματα»...

-- Σε ποιο γήπεδο παίζετε;

-- «Οπως ξέρετε, ο Πειραιάς στερείται αθλητικών εγκαταστάσεων. Ετσι λοιπόν χρησιμοποιούμε για έδρα μας το Δημοτικό γήπεδο του Ρέντη, που ευγενώς ο Δήμος μάς παραχωρεί. Εκεί κάνουμε και τις προπονήσεις μας».

-- Εχετε Ακαδημίες;

-- «Βέβαια. Εχουμε 120 παιδιά. Τα γυμνάζουμε σ' ένα βοηθητικό γήπεδο που έγινε στα Καμίνια έπειτα από μεγάλες μάχες που δώσαμε. Εχει πλαστικό χόρτο».

-- Πώς πάνε τα οικονομικά σας;

-- «Εχουμε έναν προϋπολογισμό γύρω στις 100 χιλιάδες ευρώ, με προπονητές, γυμναστές, γενικά όλα τα έξοδα. Εσοδα δεν υπάρχουν. Το 95% των χρημάτων μπαίνει από την παρέα μας. Εχουμε την τρέλα μας, αυτήν πληρώνουμε. Θέλουμε να υπάρχει το σωματείο μας, θέλουμε να δίνουμε διέξοδο στα παιδιά».

-- Μεταγραφές κάνετε;

-- «Δε θέλουμε μεταγραφές. Μένουμε στα δικά μας παιδιά. Επίσης ο Ολυμπιακός μάς δίνει παιδιά από τα δικά του "φυτώρια" για να τα δοκιμάζουμε».

-- Ποια είναι η παρουσία, η συμπαράσταση της πολιτείας στην προσπάθειά σας;

-- «Εντελώς ανύπαρκτη. Για παράδειγμα, όταν πηγαίνουμε για ματς εκτός έδρας, παλιότερα παίρναμε τα αντίστοιχα ναύλα από την ΕΠΟ. Σήμερα, όμως, μας υποχρεώνουν να πληρώνουμε τα μισά. Και τι μας λένε εντελώς ψυχρά: "Αν θέλετε πηγαίνετε να παίζετε, εμάς δε μας νοιάζει". Αυτή είναι η κατάσταση. Δεν το θέλουν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Ολα τα θέλουν σε επαγγελματική βάση».

-- Τι νομίζετε ότι θέλουν να κάνουν;

-- «Πιστεύω, έτσι δείχνουν τα πράγματα, ότι θέλουν σε όλο τον Πειραιά να υπάρχουν πέντε ομάδες σε επαγγελματική βάση».

-- Και τι θα γίνουν τα παιδιά στις γειτονιές;

-- «Κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά. Αυτό δε γίνεται και στα άλλα αθλήματα; Και να πεις ότι δεν υπάρχουν λεφτά; ΠΡΟ-ΠΟ, Τζόκερ, Στοίχημα. Και όμως, για τα φτωχά σωματεία δε δίνουν φράγκο»!

-- Πληρώνουν όμως τα χρέη των ΠΑΕ...

-- «Δεν τους νοιάζει. Δε βλέπεις τα χρήματα που πετάνε σε ξένους ποδοσφαιριστές αμφιβόλου ποιότητας; Ομως έτσι απογοητευόμαστε...».

-- Πράγματι υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση στα μικρά σωματεία...

-- «Είναι δυνατόν να μην υπάρχει σε μια εποχή με τέτοια οικονομική κρίση; Πού να βρει ο μικρός παράγοντας 20-30 χιλιάδες ευρώ το χρόνο για το σωματείο; Δεν καταλαβαίνω πού πάνε τα χρήματα, αφού έργα υποδομής δε γίνονται... Μόνο έπειτα από πολύ μεγάλες προσπάθειες, της ΕΠΕ Πειραιά, κατασκευάστηκαν τέσσερα γήπεδα με πλαστικό χόρτο, σε Αμφιάλη, Κορυδαλλό, Ρέντη, Μοσχάτο».

-- Υπάρχουν ελεύθεροι χώροι;

-- «Στα Καμίνια υπήρχε ένα στρατόπεδο του "Παπαδόγιωργη". Μετά από προσπάθειες πριν από κάποια χρόνια καταφέραμε να αποχαρακτηριστεί αυτός ο χώρος και να περάσει στο Δήμο, για την κατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων. Από τότε το ζήτημα έχει βαλτώσει».

-- Τι λέει ο Δήμος;

-- «Δε μας λέει τίποτα, παρ' όλες τις ενοχλήσεις μας. Αν γινότανε κάτι από πλευράς Δήμου, θα έλυνε πολλά πρόβλημα στον Πειραιά».

-- Μαζευτήκατε όλα τα σωματεία μαζί να δείτε τον υφ. Αθλητισμού;

-- «Δεν μπορούμε να τον δούμε. Ασχολείται συνέχεια με τα μεγάλα σωματεία, τις ΠΑΕ».

-- Νομίζω ότι θα πρέπει όλα τα σωματεία να πιέσετε το δήμαρχο να μπει επικεφαλής στους αγώνες σας. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, απ' όλους σας...

-- «Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει η απαιτούμενη πίεση από τα σωματεία»...

-- Σαν νέος άνθρωπος και παλιός ποδοσφαιριστής να μπεις επικεφαλής και να συσπειρώσεις τα σωματεία...

-- «Αυτή θα είναι η επόμενη κίνηση. Ξέρουμε από αγώνες».

-- Από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τι γίνεται;

-- «Καμιά βοήθεια από πουθενά. Ολα εμείς τα φροντίζουμε και βέβαια εμείς πληρώνουμε».

-- Οι γονείς προσφέρουν;

-- «Λίγα πράγματα. Οι περισσότεροι είναι φτωχοί. Κάποιοι δίνουν 20 ευρώ για τα πλυντήρια που πλένονται τα ρούχα των παιδιών, για τα πούλμαν κλπ. Τι να πρωτοπληρώσουν οι γονείς;».

-- Πώς τα καταφέρνετε να συμβαδίζουν οι ώρες των σχολείων, τα φροντιστήρια με τις ώρες των προπονήσεων;

-- «Πάμε στα σχολεία, στα φροντιστήρια, κουβεντιάζουμε με τους καθηγητές και ανάλογα διαμορφώνουμε τις ώρες της προπόνησης. Το πρόβλημά μας είναι ότι, δεν υπάρχει οργάνωση του αθλητισμού, η Πολιτεία βρίσκεται μακριά από τα βασικά προβλήματα. Για παράδειγμα δεν υπάρχει καμιά συνεργασία υπουργείου Παιδείας, αθλητικών ομοσπονδιών, αθλητικών σωματείων. Εμείς φροντίζουμε τα παιδιά, με όσα ξέρουμε. Δεν ήρθε ποτέ να δει κανείς από τους κυβερνώντες τι γίνεται στις φτωχογειτονιές να δουν τα προβλήματα των παιδιών, τα ναρκωτικά...».

-- Αντιμετωπίζετε τέτοια προβλήματα με τους παίκτες σας;

-- «Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που έχουν κάνει χρήση ναρκωτικών. Για παράδειγμα, στη γειτονιά μας, τα Καμίνια, πολεμάμε το πρόβλημα. Οταν οι γονείς όλη μέρα εργάζονται και τα παιδιά είναι μόνα τους, τι περιμένεις, δε θα υπάρξουν προβλήματα; Οπου φτώχεια, γκρίνια και δυστυχία».

-- Εάν σήμερα υπάρχει ο Ατρόμητος, αυτό οφείλεται σε μια παρέα φίλων, παλαιών ποδοσφαιριστών.

-- «Εμείς το βλέπουμε σαν κοινωνικό έργο. Μας ενδιαφέρει το σωματείο στο οποίο παίζαμε μπάλα. Μόνο όσοι έχουν βάλει σορτσάκι μπορούν να καταλάβουν το μεράκι μας, την τρέλα μας».

-- Δυστυχώς, όμως την τύχη του αθλητισμού κρατάνε στα χέρια τους άνθρωποι χωρίς γνώσεις του αντικειμένου, που εκμεταλλεύονται το χώρο για προσωπικό και κομματικό τους όφελος. Ετσι δεν είναι;

-- «Ετσι είναι, και έχουμε σοβαρές ευθύνες γι' αυτό. Αλλωστε, εμείς τους ψηφίζουμε»...

-- Για πείτε μου. Πώς βλέπετε το ελληνικό ποδόσφαιρο;

-- «Αν δεν υπήρχε και η Εθνική Ομάδα... Το ποδόσφαιρό μας βρίσκεται 300 χρόνια πίσω. Καμιά οργάνωση, καμιά προοπτική, καμιά ελπίδα. Στην Ευρώπη π.χ., όλες οι μεγάλες ομάδες έχουν ακαδημίες, παιδιά 16-17 χρόνων παίζουν στα πρωταθλήματα. Μέχρι σήμερα δεν έχω δει σε δικό μας μεγάλο σωματείο να παίζει ποδοσφαιριστής 17-18 χρόνων. Δε θα έπρεπε οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές μας να πηγαίνουν στα σχολεία να μιλάνε με τα παιδιά; Δίνουν χρήματα και φέρνουν ένα γερασμένο Ριβάλντο, για να τραβήξουν νέα παιδιά στα γήπεδα. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Θέλουμε από την πολιτεία φροντίδα, τρυφερότητα. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι η βάση, η ραχοκοκαλιά...».

ΑΥΡΙΟ: Τα προβλήματα του συλλόγου «Οδηγήτρια», στα Μανιάτικα